Δικαίωση για μητέρα συμβασιούχο που απολύθηκε – Τι λένε οι δικαστικές αποφάσεις

Εργαζόταν με διαρκώς ανανεούμενες συμβάσεις έργου ορισμένου χρόνου, συνολικής διάρκειας πέντε ετών από τον Οκτώβριο του 2005 έως τον Σεπτέμβριο του 2010 σε ΝΠΔΔ του Δημοσίου.

Τον Ιούνιο του 2010 απέκτησε παιδί και λίγους μήνες αργότερα με τη λήξη της σύμβασης, το ΝΠΔΔ αρνήθηκε να ανανεώσει τη σύμβασή της, παρ’ ότι σε άλλους συναδέλφους της με την ίδια προϋπηρεσία ανανεώθηκε.

Η ως άνω εργαζόμενη σύμφωνα με το epoli.gr άσκησε αγωγή και ζήτησε να αναγνωρισθεί η ακυρότητα της απόλυσής της, υποστηρίζοντας ότι:

α) ότι οι αλλεπάλληλες συμβάσεις έργου που τη συνέδεαν με το εναγόμενο αποτελούν μία ενιαία σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου, καθώς εξυπηρετούσε διαρκείς και πάγιες ανάγκες της παιδαγωγικής δραστηριότητας του τελευταίου,

β) ότι η εκ μέρους του εναγόμενου διακοπή της απασχόλησής της μετά τη 30.09.2010 συνιστά άκυρη καταγγελία σύμβασης εργασίας, καθότι έγινε,

i) χωρίς τήρηση έγγραφου τύπου και καταβολή νόμιμης αποζημίωσης, ή

ii) υπήρξε καταχρηστική διότι οφείλετο στο γεγονός ότι, η ενάγουσα έγινε μητέρα, ενώ το Ίδρυμα συνέχισε να αποδέχεται τις υπηρεσίες άλλων συναδέλφων της που είχαν προσληφθεί την ίδια με αυτήν περίοδο ή,

iii) κατά παράβαση των διατάξεων του άρθρου 15 παρ.1 του ν. 1483/1984, που απαγορεύει την απόλυση γυναικών κατά τη διάρκεια της κύησης και ένα έτος μετά τη γέννηση του τέκνου, ενώ ακόμα ζήτησε να υποχρεωθεί το εναγόμενο,

γ) να καταβάλει αποδοχές υπερημερίας,

δ) να την απασχολεί πραγματικά με απειλή χρηματικής ποινής και

ε) επικουρικά, εφόσον κριθεί έγκυρη η παύση της απασχόλησης, να καταβάλει σ’ αυτήν νόμιμη αποζημίωση ύψους 3.536 ευρώ.

Κι ενώ το Πρωτοδικείο απέρριψε όλα τα αιτήματα της αγωγής της, στο επόμενο δικαστικό επίπεδο το Μονομελές Εφετείο Αθηνών, δέχθηκε εν μέρει την αγωγή.

Συγκεκριμένα, δέχτηκε ότι, οι συμβάσεις είτε θεωρούνταν έργου είτε εξαρτημένης εργασίας ήταν άκυρες σε κάθε περίπτωση, καθώς δεν συνέτρεχαν οι νόμιμες προϋποθέσεις σύναψής τους με Ν.Π.Δ.Δ., και «άρα τα μέρη τα συνέδεε μια απλή εργασιακή σχέση, η οποία θα μπορούσε να καταγγελθεί οποτεδήποτε, όχι όμως πριν περάσει ένα έτος από τον τοκετό, αφού το άρθρο 15 του ν. 1483/1984 απαγορεύει την απόλυση ακόμη και στην περίπτωση μη έγκυρης αλλά απλής εργασιακής σχέσης».

Με το σκεπτικό αυτό το δευτεροβάθμιο δικαστήριο δείχνοντας μεγαλύτερο σεβασμό στο θεμελιώδες δικαίωμα της προστασίας της μητρότητας, επιδίκασε τις αποδοχές υπερημερίας από την επόμενη της απολύσεως και μέχρι τη λήξη του έτους από τον τοκετό, ενώ απέρριψε τα υπόλοιπα αιτήματα.

Το ΝΠΔΔ άσκησε αναίρεση κατά της εφετειακής απόφασης.

Ο Άρειος Πάγος αν και αρχικά επικύρωσε την άποψη του Εφετείου ότι οι συμβάσεις ήταν άκυρες και υπήρχε απλή σχέση εργασίας, θεώρησε ωστόσο τη διακοπή της απασχόλησης της εργαζομένης έγκυρη, με τη σκέψη ότι η προστασία του άρθρου 15 ν. 1483/1984 παρέχεται μόνο κατά τη διάρκεια και όχι μετά τη λήξη μιας σύμβασης ή απλής εργασιακής σχέσης.

Έτσι, έκρινε ότι έληξε η προστασία με τη λήξη της σύμβασης στις 30.09.2010 και ήταν νόμιμη η απόλυση.

Ωστόσο, ο Άρειος Πάγος διαφώνησε με το Εφετείο ως προς το ότι το Π.Δ. 164/2004 δεν είχε εφαρμογή στην υπόθεση αυτή, και έκρινε νόμιμο το επικουρικό αίτημα της αναιρεσίβλητης για καταβολή της ειδικής αποζημίωσης του άρθρου 7 παρ. 2 του ίδιου Π.Δ. και παρέπεμψε την υπόθεση στο Εφετείο προκειμένου να ερευνηθεί αυτή η επικουρική βάση της αγωγής.

Πηγή: epoli.gr

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr