Αλεξάνδρα Μάμμα: «Τι να κάνουμε; Aφού κανείς δεν τους πιάνει, εμείς έχουμε μάθει και ζούμε με αυτό»

Φέρνοντας κανείς στο μυαλό του τα Εξάρχεια σίγουρα του δημιουργούνται διαφορετικά συναισθήματα και εικόνες. Η αλήθεια είναι ότι η περιοχή φιλοξενεί πολλές δραματικές σχολές και επίσης επειδή βρίσκονται κοντά σε αυτήν πολλά πανεπιστημιακά ιδρύματα, είναι μια περιοχή συνδεδεμένη με τη φοιτητική περίοδο, τα ωραία όνειρα και χαρούμενα συναισθήματα που μοιράζονται οι φοιτητές στις χαλαρές στιγμές που βρίσκονται όλοι μαζί.

Γράφει η ποινικολόγος Αλεξάνδρα Μάμμα

Αυτό ίσως μεγεθύνει την αντίθεση με τις άσχημες εικόνες που δυστυχώς αποτελούν πλέον καθημερινότητα για τους κατοίκους της περιοχής, οι οποίοι όχι μόνο δε μπορούν να χαρούν τα νεοκλασικά που έχουν απομείνει και τις βόλτες στην πλατεία, αλλά ζουν σε καθεστώς πλήρους ανασφάλειας και φόβου.

Η πολύ πρόσφατη προσωπική μου εμπειρία με έφερε κοντά στον κίνδυνο που οι κάτοικοι αντιμετωπίζουν καθημερινά και προσπαθούν να μάθουν να ζουν με αυτόν , αφού δεν έχουν καμία προστασία. Άφησα το αυτοκίνητό μου στις 3.30 το μεσημέρι όχι σε δρόμο που βρισκόταν ιδιαίτερα κοντά στην πλατεία αλλά σε μια κάθετο της Μπενάκη, ακριβως από κάτω από πολυκατοικίες και πολύ κοντά σε εστιατόρια. Επιστρέφοντας στις 18.00 το απόγευμα, βρήκα τα τζάμια σπασμένα, το αυτοκίνητο καταστραμμένο σε ένα μερος του και όλα τα ντουλάπια ανοιχτά. Το είχαν ψάξει εξονυχιστικά προφανώς με την ελπίδα να βρουν χρήματα ή έγγραφα και τελικά αφαίρεσαν το μόνο ακριβό αντικείμενο που υπήρχε μέσα, ένα ζευγάρι γυναικεία παπούτσια που είχα τοποθετημένα στο κουτί τους και κρυμμένα κάτω από το κάθισμα.

Οι αστυνομικοί που κάλεσα να έρθουν για να με βοηθήσουν,  (γιατί το αυτοκίνητο ήταν γεμάτο σπασμένα γυαλιά και δεν μπορούσα να το μετακινήσω, χωρίς να κοπώ και η ίδια και έχοντας σοκαριστεί και φοβηθεί  με την καταστροφή που είδα αιφνιδιαστικά μπροστά μου), ήρθαν με μια μηχανή, όχι με περιπολικό και ντυμένοι με μαύρα ρούχα τζιν και t- shirt γιατί όπως μου εξήγησαν φοβούνται να κινηθούν ντυμένοι με τα ρούχα που υποδηλώνουν την ιδιότητά τους και με το υπηρεσιακό όχημα. Και φυσικά  αντιμετώπισαν σαν απόλυτα φυσικό το γεγονός να βρίσκει κανείς το αυτοκίνητό του σπασμένο μέρα μεσημέρι σε κατοικημένη περιοχή.

Πηγαίνοντας στο αστυνομικό τμήμα για να καταγγείλω το περιστατικό και να προχωρήσει η μήνυση για κλοπή και φθορά ξένης ιδιοκτησίας, η απάντηση των αστυνομικών, ήταν ότι έχουν είκοσι τέτοια περιστατικά την ημέρα,  σε μια περιοχή που εκτείνεται από τη Μπενάκη έως το Μουσείο.  Δηλαδή όσοι μένουν στην περιοχή ή θέλουν να την επισκεφτούν για κάποιο λόγο, πρέπει να είναι πλήρως συμβιβασμένοι με την ιδέα ότι μπορεί να τους σπάσουν το αυτοκίνητο, να τους αφαιρέσουν πολύτιμα αντικείμενα, να τους σταματήσουν στο δρόμο και να δεχτούν κάποια επίθεση και μάλιστα στη διάρκεια της μέρας.

Μου ανέφεραν ότι υπάρχουν διάφορες ομάδες που τελούν κλοπές ή ληστείες, αλλά κανείς δεν έχει συλληφθεί και συνεπώς δρουν ανενόχλητοι. Όσο δραστηριοποιούνται στην περιοχή ή μένουν σε αυτή ή νεαρότερες ηλικίες που  πάνε για μάθημα όπως εγώ , όχι μόνο δεν είναι ασφαλείς  και σίγουροι για την περιουσία και τη σωματική τους ακεραιότητα, αλλά είναι προετοιμασμένοι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να δεχθούν τέτοιου είδους επιθέσεις και νιώθουν απροστάτευτοι.

Περπατώντας λίγο πιο πάνω από εκεί που είχα παρκάρει , βρήκα ένα μαγαζί που εμπορευόταν είδη κήπου και ανήκε στην ιδοκτησία νεαρών παιδιών ηλικίας μεταξύ είκοσι οχτώ και τριάντα, οι οποίοι με  βοήθησαν και μου κράτησαν για λίγη ώρα μια τσάντα με ρούχα που μετέφερα για να αλλάξω  μετά το μάθημα, βλέποντας προφανώς ότι είχα αναστάτωση και στεναχώρια, με διάθεση να με καθησυχάσουν μου είπαν: «Τι να κάνουμε; Aφού κανείς δεν τους πιάνει, εμείς έχουμε μάθει και ζούμε με αυτό».

Μιλώντας πριν μερικές μέρες με μια φίλη μου δημοσιογράφο, η οποία έχει φίλους που κατοικούν μόνιμα στην περιοχή και πηγαίνει συχνά για να τους δει, μου είπε ότι τις μεταφέρουν ότι η κατάσταση στην περιοχή έχει εκτροχιαστεί με τις παράνομες πράξεις να είναι καθημερινό φαινόμενο και ότι τις έχουν περιγράψει ότι βλέπουν να γίνονται ανοιχά πωλήσεις ναρκωτικών στην πλατεία και μάλιστα πρωινές και μεσημεριανές ώρες και θεωρούν πως είναι επικίνδυνο για μια γυναίκα να κινηθεί στους γύρω δρόμους  χωρίς να φοβάται ότι θα την ακολουθήσουν.

Επίσης,  πρόσωπο από τον οικογενειακό μου κύλο με το οποίο συζητούσα για την περιοχή με αφορμή τα τελευταίο γεγονός της επικαιρότητας, τις βιαιοπραγίες κατά λιμενικών που δεν μπόρεσαν να κάνουν κατ’οίκον έλεγχο, μια νόμιμη δηλαδή έρευνα , μου ανέφερε ότι συνάδελφός της αναγκάστηκε να εγκαταλείψει ιδιόκτητο νεοκλασικό σπίτι που είχε από την οικογένειά της, γατί την ξεγέλασαν λεγώντάς της πως είναι υπάλληλοι της ΔΕΗ για να τους επιτρέψει να μπουν μέσα και διέπραξαν σε βάρος της κλοπή. Επειδή μάλιστα ήταν και μεγάλη ηλικίας έκανε πολύ καιρό να ξεπεράσει το γεγονός και άρχισε να φθείρεται η υγεία και η ψυχική ηρεμία της από το φόβο που την κατέκλυσε μετά το συμβάν.

Γεγονός είναι ότι μια ιστορική περιοχή για το κέντρο της Αθήνας δεν μπορεί να μετατραπεί σε γκέτο και ορμητήριο εγκληματικών ομάδων παρότι το ενδεχόμενο αυτό σήμερα είναι το πλέον ορατό, χωρίς να γίνεται καμία προσπάθεια να αλλάξει αυτή η δυσβάστακτη κατάσταση.

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr