Βικτωρία Καβουριάρη : “Ξέρεις πότε βγαίνω;”

Πίσω από τα σύννεφα, μέσα από την ομίχλη ξημέρωνε σήμερα ένας άλλος κόσμος. Άτυχος κάποτε, σε μια στροφή του χρόνου, που ξέφυγε όπως οδηγούσε τη ζωή του, χτύπησε και χτυπήθηκε. Ανέλαβε την ευθύνη να πληρώσει το τίμημα και πίσω από μεγάλους φράχτες και σύρματα ποτίζει την ελπίδα να βγει κάποτε δυνατός, αλλαγμένος, με όσα περισσότερα εφόδια μπορεί. Η χρονιά τελειώνει με την σοφία της εμπειρίας από την επίσκεψη στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών στον Ελαιώνα της Θήβας.

Γράφει η δημοσιογράφος Βικτωρία Καβουριάρη

Για 2 ώρες και λίγο περισσότερο. Από παιδιά που γεννήθηκαν μέσα στη φυλακή, κοπέλες 18-21 ετών, μητέρες με τα παιδιά τους μαζί, γυναίκες ηλικιωμένες, από την Ασία, τη διπλανή πόλη ή από οπουδήποτε ως εδώ, με αδικήματα από κλοπές και ναρκωτικά μέχρι οικονομικά εγκλήματα και φόνους, για ένα μήνα μέχρι ίσως και ποτέ, χάρηκαν για μια καλή κουβέντα που τους είπαν, την επίσκεψη από διαφορετικά πρόσωπα που είδαν και άκουσαν, μικρά γλυκά κι ένα παιχνιδάκι για το κάθε παιδί, για τη Χορωδία της ΕΡΤ που συνέπεσε να δώσει συναυλία με χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Γυναίκες που δάκρυσαν, λέγοντας “ευχαριστούμε” γι αυτό που άκουγαν και άλλες που μιλούσαν δυνατά ρωτώντας αν ήρθε η όπερα και πότε θα πάει η Πάολα να χορέψουν… Δύο γυναίκες φοιτούν στο Πανεπιστήμιο, από απόσταση, μέσω υπολογιστών. Άλλες τέσσερις αποφυλακίστηκαν με πτυχίο πανεπιστημίου και ζωής και άλλες άρχισαν ή συνεχίζουν το σχολείο από εκεί που δεν το έπιασαν καν ή το άφησαν.

“Όταν ερχόμαστε σχολείο, ξεχνάμε ότι είμαστε φυλακή”, είπαν στην συνάντηση δυνατά. “Θέλουμε το 2019 να πάμε στα σπίτια μας”, πρόσθεσε μια Ρομά. “Είμαστε πολύ δυνατές και θα τα καταφέρουμε”, συμπλήρωσε. Άλλες φροντίζουν κουνέλια, πάπιες, ελάφια, μειώνοντας την ποινή και ταΐζοντας τον δαίμονα μέσα τους να πάψει να χει τον πρώτο λόγο. “Ξέρεις πότε θα βγω;”, ρώτησε μία γυναίκα ηλικιωμένη, με φωνή σαν αυτές του “να σου πω τη μοίρα σου” και που τώρα βρέθηκε σε ανάγκη να μην μπορεί να πει τη δική της.

Είδα και φιλότιμο να ανθίζει. Σε δωρεές ιδιωτών, γιατρό που είπε ότι είναι τιμή του να προσφέρει εκεί κι ενώ περιμένει τον χρόνο να συνταξιοδοτηθεί. Του Παιδιάτρου που παρέχει εκεί εθελοντική εργασία εδώ και 20 χρόνια. Μιας κοπέλας που ζήτησε συγνώμη για τη μικρή ακαταστασία, δείχνοντας το θάλαμό της. Μιας μητέρας, με σύζυγο στη φυλακή κι αυτόν, σε αναμονή 18μηνου για τη δίκη, ήταν χαρούμενη ανοίγοντας τη ντουλάπα της. “Τα έχω όλα. Τίποτα δεν λείπει”, είπε, όπως έδειχνε ρούχα διπλωμένα, πάνες σε αφθονία, με ένα κρεβάτι κάθετα στην κούνια του παιδιού και την τηλεόραση ανοιχτή να παίζει. “Τα πιάνει όλα”, είπε χαμογελώντας.

Υπήρχε και αρμόνιο ηλεκτρικό, για τα μαθήματα μουσικής. Βόλεϊ και μπασκέτα, τοίχοι ζωγραφιστοί, ένα στολίδι χριστουγεννιάτικο σε κάθε πόρτα θαλάμου και ρούχα πολύχρωμα να στεγνώνουν στα κάγκελα απ έξω λύπες και χαρές, μικρά ή τεράστια, λίγα ή πολλά που πάλευαν να τους δώσουν μέσα τους την πραγματική διάσταση που άξιζαν.

Φεύγοντας, μια μητέρα νέα αλλά ταυτόχρονα και τόσο γερασμένη, καθόταν έξω, με το παιδί της στα γόνατα,  σ ένα παγκάκι. “Περιμένει να έρθουν να τους πάρουν”, είπε η Αρχιφύλακας. Μετά από ένα μήνα φυλάκισης γιατί δεν είχε να πληρώσει την εξαγοράσιμη ποινή…

Κοίταζα τον ουρανό στην επιστροφή. Ένας ήλιος φώτιζε σταθερά και ζέσταινε.  Είμαι σίγουρη πως τα μεσάνυχτα, παραμονή Πρωτοχρονιάς θα τις θυμηθώ ξανά ή μεμονωμένα πρόσωπα και χέρια με σημάδια, μαλλιά και ρούχα αλλιώτικα που έψαχναν να τακτοποιηθούν και θα ευχηθώ οι πληγές από εκείνο το ατύχημα τότε, στην στροφή που ξέφυγαν όλα, να κλείσουν πια. Ευγνώμων…

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr