Δημήτρης Μπόλης: Παρανομία και συλλογικό υποσυνείδητο

1) Γνωστό αυτοκινητικό περιοδικό, πριν η εθνική οδός Αθηνών Θεσσαλονίκης λάβει τη σημερινή φυσιολογική για Ευρωπαϊκό δρόμο μορφή, είχε αναθέσει σε συντάκτη του να πραγματοποιήσει τη διαδρομή τηρώντας κατά γράμμα τα ορισθέντα όρια ταχύτητας για να καταδείξει ότι ήταν αδύνατον να τηρηθούν τα τότε όρια ταχύτητα. Απαιτήθηκαν περισσότερο από δέκα ώρες για διαδρομή 504 χιλιομέτρων, ενώ βέβαια ουδείς άλλος οδηγός της (όχι μακρινής) εποχής τηρούσε τα όρια ταχύτητας, αφού ακόμη και τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ πραγματοποιούσαν τη διαδρομή σε έξι περίπου ώρες. 

2) Ο κινούμενος με αυτοκίνητο στον διπλής κατευθύνσεως περιφερειακό Λυκαβηττού, στον οποίον επιτρέπεται η στάθμευση στη μία πλευρά του δρόμου, είναι υποχρεωμένος να κινείται επί και πέραν της διπλής διαχωριστικής γραμμής, αφού το υπολειπόμενο οδόστρωμα στο ρεύμα κυκλοφορίας του είναι μικρότερο από το πλάτος του αυτοκινήτου του!!! Η διασταύρωση δε, με αντιθέτως κινούμενο όχημα, καθιστά τη διέλευση οριακή κ τουλάχιστον επικίνδυνη.

3) Κατηγορούμενος ο οποίος δε δικαιούται την αναστολή της ποινής του, υποχρεούται να την πληρώσει. Το δικαστήριο αποφασίζει την επιβολή π.χ. ποινής 10 μηνών μετατραπείσα προς 5 ευρώ ημερησίως και χρηματική ποινή 1.000. Ο απλός αυτός πολλαπλασιασμός οδηγεί στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να πληρώσει 150 ευρώ το μήνα Χ10=1.500 συν 1.000 από τη χρηματική, σύνολο 2.500 Ευρώ. Φευ! Το ποσό που οφείλει είναι 5.250!!! και τούτο διότι με το νόμο 663/1977 αποφασίστηκε αυθαιρέτως η προσαύξηση της ποινής που επιβάλει ο νόμιμος δικαστής  στον κατηγορούμενο κατά 65%, σταδιακά δε αυξήθηκε ακόμη περισσότερο, από το 2012 (N. 4093/2012) δε και μέχρι σήμερα, η προσαύξηση ορίστηκε στο 110%.

4) το ΣτΕ αποφαίνεται ότι κακώς μειώθηκαν συντάξεις, διατάσσει ουσιαστικά την επιστροφή αναδρομικά των ποσών αυτών. Επί του παρόντος τουλάχιστον, η Πολιτεία δε φαίνεται να συμμορφώνεται σε αυτή την απόφαση, παρά μόνον για όσους είχαν προσφύγει στα Δικαστήρια, καίτοι ο νόμος με το οποίον έγινε μείωση των συντάξεων εκρίθη αντισυνταγματικός. Εκατομμύρια πολίτες ετοιμάζονται να προσφύγουν στη δικαιοσύνη. 

Γράφει ο δικηγόρος Δημήτρης Μπόλης*

Τα παραπάνω είναι ελάχιστα από τα παραδείγματα που θεμελιώνουν τη σκέψη ότι ο πολίτης αυτής της χώρας μαθαίνει να παραβαίνει το νόμο. Συνειδητοποιεί ότι η υπακοή στο νόμο καθιστά για αυτόν αδιάβατο τον περιφερειακό Λυκαβηττού, ανεδαφικό να επιχειρούσε να πάει από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη (παλαιότερα) σε 10 ώρες.

Μαθαίνει να ζει σε ένα κράτος στο οποίο η ποινή που του επέβαλε ο νόμιμος δικαστής αυθαιρέτως υπερδιπλασιάζεται από το νομοθετικό σώμα, που δεν αρκέστηκε, ως όφειλε, στη θέσπιση του νόμου αλλά παρεμβαίνει υπέρ των εσόδων του στην ποινή.

Μαθαίνει να ζει σε ένα κράτος που επιμένει να μην αποδίδει χρήματα στους συνταξιούχους, χρήματα που παρακράτησε βάσει ενός ήδη κριθέντος αντισυνταγματικού νόμου.

Συλλογικά λοιπόν ο Έλληνας και ο κάτοικος της χώρας γενικότερα, έχει μάθει ότι η παρανομία είναι «αναγκαίο – όχι απαραίτητα – κακό», αλλά και ότι η αυθαιρεσία που πηγάζει ως δράση από την ίδια την πολιτεία του δίνει το δικαίωμα της ίδιας αντίδρασης.

Τα ως άνω φαινόμενα, ως επαναλαμβανόμενα από τη γέννηση ακόμη αυτού του κράτους έως και σήμερα, είναι σαν να έχουν δημιουργήσει στο συλλογικό υποσυνείδητο μία τάση αποδοχής της μικρής παρανομίας ως μάλλον φυσιολογικής.

Η γραμμή όμως που χωρίζει το νόμιμο με το παράνομο θα έπρεπε η Πολιτεία με τη συμπεριφορά της να διδάσκει ότι είναι απαράβατη και όχι η ίδια είτε να την παραβιάζει είτε να τη «λυγίζει» προς όφελος των εσόδων της, πολλώ δε μάλλον να μην οδηγεί τον πολίτη στην αποδοχή της ως αναγκαίας.

Η «διάβαση του Ρουβίκωνα» είναι πάντα ριψοκίνδυνη και με απρόβλεπτες συνέπειες για το κράτος Δικαίου.

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr