Κωνσταντίνος Γώγος: Πότε είναι επιτρεπτή η χρήση «χημικών»;
Εξ’ αφορμής της πανελλαδικής πρόσφατης συγκέντρωσης η οποία έλαβε χώρα στο Σύνταγμα στην Αθήνα με συμμετέχοντες πολίτες, οι οποίοι είναι αντίθετοι στη Συμφωνία των Πρεσπών και με δεδομένη την αντίδραση των αστυνομικών οργάνων με τη ρίψη χημικών, θα ήταν σκόπιμο να αναλύσουμε νομικά τους όρους που καθιστούν ναι μεν επιτρεπτή τη χρήση χημικών, αλλά μόνον υπό πάρα πολύ στενές προϋποθέσεις.
Γράφει ο δικηγόρος Κωνσταντίνος Χ. Γώγος
Αρχικά, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η χρήση δακρυγόνων από την Αστυνομία είναι επιτρεπτή, ωστόσο εντός των λεπτών ορίων που θέτει το Σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους.
Συγκεκριμένα, ο Ν. 2800/2000 στο άρθρο 9 παρ. 1 προβλέπει ότι η Ελληνική Αστυνομία για την εκτέλεση της αποστολής της οφείλει να εφοδιάζεται με τα αναγκαία μέσα και εξοπλισμό. Παράλληλα, στο άρθρο 3 του ίδιου νόμου ορίζεται ότι το αστυνομικό προσωπικό, οι συνοριακοί φύλακες και οι ειδικοί φρουροί εκπαιδεύονται στη χρήση όπλων και ειδικών μέσων και μηχανημάτων και φέρουν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους κατάλληλο εξοπλισμό, εφόδια και μέσα. Παράλληλα, το Ν.Δ. 794/1971 αναφέρει το δικαίωμα της αστυνομίας να διασπάσει οιαδήποτε συγκέντρωση εφόσον διαταράσσεται η δημόσια τάξη. Επιπρόσθετα, στο Π.Δ. 45/2008 αναφέρεται η διαδικασία σύμφωνα με την οποία το Γενικό Χημείο του Κράτους ελέγχει το είδος και την ποιότητα των δακρυγόνων. Τέλος, στο Ν. 3169/2003 αναφέρονται ρητά οι όροι σύμφωνα με τους οποίους επιτρέπεται η χρήση δακρυγόνων.
Συγκεκριμένα, στο άρθρο 3 παρ. 2 του Ν. 3169/2003 ορίζεται:
«Ηπιότερα μέσα είναι ιδίως παραινέσεις, προτροπές, χρήση εμποδίων, σωματικής βίας, αστυνομικής ράβδου, επιτρεπτών χημικών ουσιών, ή άλλων ειδικών μέσων, ……».
Σύμφωνα επομένως με τα νομοθετήματα σε συνδυασμό με την αιτιολογική έκθεση του ανωτέρω νόμου αλλά και το άρθρο 25 του Συντάγματος η χρήση δακρυγόνων είναι επιτρεπτή αλλά μόνον όταν είναι ορθολογική και όχι καταχρηστική, με απόλυτο σεβασμό πάντοτε στις αρχές της αναγκαιότητας, της προσφορότητας (καταλληλότητας) και της αναλογικότητας (25 Σ και άρθρο 2 Π.Δ. 254/2004 «Κώδικας Δεοντολογίας του Αστυνομικού»).
Άλλωστε, από τη γραμματική ερμηνεία του Ν. 3169/2003 συμπεραίνουμε ότι η χρήση δακρυγόνων αποτελεί έσχατο μέσο όταν οι παραινέσεις, οι προτροπές, η χρήση εμποδίων, σωματική βία και αστυνομική ράβδος δεν επαρκούν.
Επανερχόμενοι επομένως στη πρόσφατη συγκέντρωση διαπιστώνουμε ότι αυτή απαρτιζόταν από πλήθος κόσμου (ακόμα και αν υπάρχουν διαφορετικές αναγνώσεις για το ύψος των διαδηλωτών) στο οποίο συμμετείχαν ανήλικοι παιδιά, ηλικιωμένοι και άτομα κάθε ηλικίας, οι οποίοι διαδήλωναν ειρηνικά.
Η ύπαρξη ελαχίστων στοιχείων, οι οποίοι συγκρούστηκαν με τις αστυνομικές αρχές δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να έχει εξ’ αρχής το αποτέλεσμα στο οποίο γίναμε μάρτυρες στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Διότι, αδυνατεί να κατανοήσει κανείς πως οδηγηθήκαμε στην έσχατη λύση της χρήσης δακρυγόνων όταν εξ ορισμού αυτή θα είχε σαν αποτέλεσμα να πληγούν πρώτα οι ευπαθείς κοινωνικές ομάδες που συμμετείχαν στη διαδήλωση. Άλλωστε, σε ποιο νομοθετικό κείμενο βασίστηκε η συγκεκριμένη παρέμβαση; Σε ποια διάταξη προβλέπεται η διάλυση διαδήλωσης με τη χρήση χημικών όταν αυτή είναι ειρηνική;
Και εν πάσει περιπτώσει, εφόσον αποδείχθηκε ότι υπήρχαν στοιχεία τα οποία επιθυμούσαν να διαταράξουν το ειρηνικό ύφος της διαδήλωσης, γιατί δε χρησιμοποιήθηκαν πρόσφορα μέσα, όπως τα ανωτέρω νομοθετήματα προβλέπουν, για την απομάκρυνση αυτών;.
Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr
