Λ. Αλφαντής: Νόμος Παρασκευόπουλου – Λογική εναντίον Ιδεοληψίας
Του Λάμπρου Αλφαντή
Ν 4322/2015 ή κατά κόσμον «Νόμος Παρασκευόπουλου». Ένας νόμος πολυσυζητημένος, γύρω από τον οποίο στήθηκε στην ελληνική πολιτική σκηνή μια έντονη και διχαστική αντιπαράθεση, η οποία ξεπερνούσε κατά πολύ το νομοτεχνικό κομμάτι, καθώς αφενός ο ΣΥΡΙΖΑ τον ψήφισε και τον στήριξε σθεναρά τονίζοντας τι ιδεολογικό του πρόσημο, αφετέρου η ΝΔ τον έβαλε σε περίοπτη θέση της αντιπολιτευτικής της ατζέντας. Αποστασιοποιημένοι πλέον από την ένταση της αντιπαράθεσης αυτής και έχοντας πλέον μπροστά μας τα αποτελέσματα ,οφείλουμε να ρίξουμε μια πιο ψύχραιμη ματιά και να κρίνουμε την ουσία αλλά και τα αποτελέσματα-επιπτώσεις, ενός νομοθετήματος που αποτέλεσε το έρεισμα για μια βαθιά ιδεολογική συζήτηση περί νομικού πολιτισμού στη χώρα μας.
Ο νόμος αυτός ,που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ στις 27 Απριλίου 2015 , προβλέπει ορισμένες τροποποιήσεις στη νομοθεσία και τον ποινικό κώδικα, ωστόσο το φλέγον σημείο του είναι το άρθρο 12. Το διαβόητο άρθρο 12 τιτλοφορείται «Έκτακτα μέτρα για την αποσυμφόρηση των καταστημάτων κράτησης» . Οι όροι που πρέπει να υπογραμμιστούν είναι το «έκτακτα» και η «αποσυμφόρηση» και εξηγούμαι: ο στόχος των συντακτών του νόμου φαίνεται πως ήταν να ληφθούν άμεσα και με ταχύτητα προσωρινά μέτρα για να μειωθεί ο αριθμός τον κρατουμένων. Πράγματι τον Απρίλιο του 2015 οι ελληνικές φυλακές στέγαζαν 11.569 κρατουμένους ,με το προβλεπόμενο όριο να είναι 9.886, κάτι που αδιαμφισβήτητα αποτελεί πρόβλημα προς άμεση λύση, διότι το αποτελεσματικό σωφρονιστικό σύστημα αποτελεί βασικό πυλώνα για την ομαλή κοινωνική λειτουργία. Στο σημείο αυτό λοιπόν είναι που εγείρονται τα ερωτηματικά, καθώς η μολονότι η πιο απλή και προφανής λύση για την αναγκαία «αποσυμφόρηση» των φυλακών να είναι η δημιουργία νέων ιδρυμάτων ή η επέκταση των υπαρχόντων, το υπουργείο Δικαιοσύνης ακολούθησε μια διαφορετική μέθοδο. Και ποια είναι αυτή; Να επιτρέπει υπό όρους στους κρατουμένους να αποφυλακίζονται πριν εκτίσουν την ποινή τους.
Ειδικότερα, με μια απλή ανάγνωση του παραπάνω άρθρου γίνεται αντιληπτό πως ο νόμος παρέχει την ευκαιρία στους κρατουμένους που έχουν καταδικαστεί ακόμα και σε κάθειρξη (!) να απολυθούν πριν καν εκτίσουν την μισή τους ποινή! Όπως φαίνεται από τις παραγράφους 1-6 του άρθρου 12 του ν. 4322/2015 οι οποίες διαβαθμίζουν τον χρόνο στον οποίο μπορεί να απολυθεί κρατούμενος ανάλογα με την έκταση της ποινής του σε συνδυασμό με την αναφορά κάποιων περιοριστικών όρων, δημιουργούνται ευμενείς όροι για αποφυλάκιση, η οποία ανοίγει την πόρτα τις ακόμα και σε βαρυποινίτες. Για να μη μπούμε σε νομικές αναλύσεις και υποπεριπτώσεις που στο τέλος παρεκκλίνουν από την ουσία της διάταξης, η οποία όπως προανέφερα είναι σκόπιμο να εξεταστεί, κάποιος κρατούμενος που λόγου χάρη έχει καταδικαστεί σε 12 έτη κάθειρξης αποκτά τη δυνατότητα να απολυθεί –υπό όρους- στα 4. Θεωρώ πως αυτή σχεδόν απλοϊκή ανάλυση του πολύκροτου νόμου είναι αρκετή για να πιάσουμε τον μίτο της Αριάδνης ο οποίος ξεκινά από το γράμμα της διάταξης, συνεχίζει με τα αποτελέσματά της και καταλήγει τελικά σε έναν Μινώταυρο που ταλανίζει την μετεμφυλιακή Ελλάδα: την ιδεοληψία.
Επομένως κλωστή ξεκινάει στο σημαντικότερο σημείο για την αξιολόγηση κάθε νόμου, δηλαδή το αποτέλεσμα και το στοιχείο που λέει πάντα την αλήθεια, δηλαδή τους αριθμούς. Η περίφημη «αποσυμφόρηση» πέτυχε, καθώς ο αριθμός των κρατουμένων μειώθηκε δραστικά. Ενδεικτικά, με τον νόμο αυτό βγήκαν από τις φυλακές από το χρόνο ψήφισής του μέχρι πριν περίπου ένα χρόνο πάνω από 12.000 κρατούμενοι. Επιπλέον, μόνο το 2017 αποφυλακίστηκαν 4.024 κρατούμενοι. Σε αυτό το σημείο όμως, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των αποφυλακισθέντων αξίζει να αναφερθούν: οι 320 είχαν καταδικαστεί για ληστείες, οι 1.137 για κλοπές και άλλοι 698 για καταδίκες που αφορούσαν τα ναρκωτικά. Συνεπώς, ο φόβος που είχε εκφράσει η Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδος επαληθεύτηκε και πράγματι επήλθε μια ,άνευ ιστορικού προηγουμένου σε χώρα του δυτικού κόσμου, «γενική απελευθέρωση κρατουμένων». Η απελευθέρωση αυτή δημιούργησε ένα κίνδυνο που ήταν προβλέψιμος με την κοινή και ανόθευτη από ιδεολογικές εμμονές λογική: οι ποινές επιβάλλονται για τον σωφρονισμό και η έκτασή τους σχετίζεται με το χρονικό διάσημα που κρίνεται πως χρειάζεται ο κρατούμενος για να σωφρονιστεί. Επομένως, αν απολυθεί κανείς πολύ πριν την έκτιση της ποινής του, πολύ απλά δεν έχει σωφρονιστεί και δεν μπορεί να επανενταχθεί ομαλά στην κοινωνία. Όπερ και εγένετο. Τα παραδείγματα για εγκληματίες που αποφυλακίστηκαν και εγκλημάτησαν ξανά είναι πολλά, αλλά θα σταθώ σε λίγα και χαρακτηριστικά.
Γεωργιανός 38 χρονών, που πυροβόλησε θανάσιμα τον 27χρονο κοσμηματοπώλη Θεόδωρο Παπαδόπουλο στο κατάστημά του στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης, είχε αποφυλακιστεί κάνοντας χρήση του νόμου έπειτα από καταδίκη σε κάθειρξη 25 χρόνων για σωρεία βαρύτατων αδικημάτων.
Τρεις δράστες που βασάνισαν μέχρι θανάτου τον 67χρονο εστιάτορα Μανώλη Οικονόμου στην Ύδρα είχαν αποφυλακιστεί πρόωρα.
Ο κατηγορούμενος για τη στυγερή δολοφονία της εφοριακού Δώρας Ζέμπερη, ο οποίος είχε καταδικαστεί στο παρελθόν σε κάθειρξη για παραβάσεις του νόμου περί ναρκωτικών αποφυλακίστηκε πρόωρα μετά την έκτιση ποινής που δεν έφθασε τα έξι χρόνια.
Ο Αφγανός που κατηγορήθηκε για τον βιασμό και την άγρια δολοφονία 19χρονης φοιτήτριας στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας είχε αποφυλακιστεί επίσης πρόωρα μετά την καταδίκη του, γιατί είχε προκαλέσει σωματικές βλάβες εις βάρος 20χρονης στην Κέρκυρα.
Συνεπώς μπορεί οι κρατούμενοι να μειώθηκαν, αλλά σύμφωνα με αυτά τα απτά στοιχεία ο νόμος δεν πέτυχε τον κυρίαρχο στόχο που πρέπει να έχει κάθε νόμος, δηλαδή την απονομή δικαιοσύνης και την συμβολή στον πόλεμο κατά του εγκλήματος. Η αιτιολόγηση είναι απλή. Η αποφυλάκιση μη επαρκώς σωφρονισμένων εγκληματιών είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει τα άτομα αυτά ξανά στο έγκλημα! Επεξηγηματικά, εδώ έχουμε το εξής παράλογο: να διακινδυνεύεται η εύρυθμη κοινωνική λειτουργία και η ζωή τον νομοταγών πολιτών για να γίνει καλύτερη η ζωή (με την «αποσυμφόρηση» για όσους μένον μέσα κα την αποφυλάκιση ορισμένων) των εγκληματιών. Κανείς λογικός άνθρωπος δε θα υποστήριζε πως ο κρατούμενοι δεν πρέπει να ζουν σε αξιοπρεπείς συνθήκες, μόνο έτσι άλλωστε μπορεί να επιτευχθεί ο σωφρονισμός. Όμως είναι παράδοξο για την καλύτερη διαβίωση ατόμων που έχουν πράξει άδικα ενάντια των συμπολιτών τους, οι τελευταίοι να είναι πάλι εκείνοι που θα αδικηθούν αναγκαζόμενοι να ζουν δίπλα σε άτομα, τα οποία από τη μια είναι επικίνδυνα, από την άλλη –με «όχημα» τον νόμο 4332/15 «παρέκαμψαν» τη δικαιοσύνη και έτσι δημιουργείται δικαιολογημένα το αίσθημα αδικίας.
Για το τέλος ,άφησα το ερώτημα ,που για μένα είναι το σημαντικότερο από όλα και είναι ο μινώταυρος, στα δόντια του οποίου τελικά καταλήγει η κλωστή μας, διότι ο Θησέας τελικά νίκησε το τέρας, αλλά εμείς από ότι φαίνεται απέχουμε πολύ από αυτή τη νίκη. Πώς είναι δυνατόν ,όπως τόνισα και προηγουμένως, ο κύριος Παρασκευόπουλος, ένας εξαιρετικός επιστήμονας, να μην προέβλεψε την αποτυχία του νόμου αυτού; Η απάντηση κατ’ εμέ είναι μια και πιο τρομακτική από το μυθικό τέρας, γιατί είναι πέρα για πέρα αληθινή και λέγεται ιδεοληψία. Ο κύριος καθηγητής όχι μόνο ήξερε τι θα συμβεί αλλά αυτή ήταν και η επιδίωξή του ,ενώ το αποτέλεσμα για εκείνον κρίνεται απόλυτα επιτυχημένο, καθώς όπως δήλωσε στην εφημερίδα «Αυγή» , θέσπισε τον νόμο με στόχο να βοηθήσει τους «αδυνάτους». Με λίγα λόγια προσπάθησε μέσω της θέσης του υπουργού να εργαλειοποιήσει το ιερό αυτό κτήμα που λέγεται δικαιοσύνη για να ικανοποιήσει τις επικίνδυνες «προοδευτικές» απόψεις του, όπως το ότι πρέπει να προστατευθούν οι εγκληματίες που καταπιέζονται από το «νεοφιλελεύθερο» νομικό καθεστώς ,το οποίο με τις ποινές που επιβάλλει τους καθιστά «αδυνάτους». Και αναρωτιέμαι: τελικά μήπως οι αδύναμοι είναι οι απλοί πολίτες ,καθώς βίωσαν την ρεβανσιστική προσπάθεια του «προοδευτισμού» να φορτίσει την δικαιοσύνη, η οποία είναι το μοναδικό τους μέσο για την προστασία τους, με ένα ιδεολογικό φορτίο, που όχι μόνο δε τους προστατεύει αλλά επιχειρεί να υλοποιήσει τον πάγιο στόχο των απανταχού ολοκληρωτικών καθεστώτων. Δηλαδή, την επίτευξη της ισότητας όχι με την βελτίωση των χειροτέρων, αλλά με την χειροτέρευση των καλυτέρων. Έτσι, μέσα από όλα αυτά φάνηκε ξεκάθαρα ο τεράστιος για την κοινωνία μας κίνδυνος της πρόκρισης της ιδεοληψίας έναντι της λογικής στην δημόσια ζωή, υπό τον οποίο η Ελλάδα ζει και από ότι φαίνεται θα ζει για πολύ ακόμα.
*φοιτητής Νομικής ΑΠΘ
Πηγή: pollsandpolitics.gr
Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr
