Ανδρέας Αναγνωστάκης: 20 χρόνια μετά την κατάρρευση της RICOMEX τι έχει κάνει η Δικαιοσύνη;

Πέρασαν 20 χρόνια από τον φονικό σεισμό της 7-9-1999, κατά τον οποίο πολλοί άνθρωποι, βρήκαν τραγικό θάνατο στα κτίρια-φέρετρα που κατέπεσαν.

Γράφει ο Ποινικολόγος Ανδρέας Αναγνωστάκης

Υπό το κράτος τότε, του πανικού εκ της καταστροφής, οι αρχικές διακηρύξεις της Εξουσίας, ήταν μεγαλόστομες, π.χ. “Πως το μαχαίρι.. θα φτάσει στο κόκκαλο!” των υπευθύνων και άλλα βαρύγδουπα.

Ωστόσο, από της καταπλάκωσης των ανθρώπων τους, μέχρι και σήμερα, οι συγγενείς ενεπλάκησαν σε ατέρμονους και ψυχοφθόρους, δικαστικούς αγώνες. Και εγκαταλείφτηκαν παρά της Πολιτείας. Ενδεικτικά, παραθέτουμε την πορεία των Δικαστικών Αγώνων της RICOMEX :

Α. ΠΟΙΝΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ: Στα ερείπια του Εργοστασίου της RICOMEX, καταπλακώθηκαν 45 άτομα εκ των οποίων 39 εργαζόμενοι..! Το κτίριο χαρακτηρίστηκε “φέρετρο”. Ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό της Αδειας. Είχε αυθαίρετες επεκτάσεις και επιβαρύνσεις. Απαγγέλθηκε κατηγορία, κατά 25 προσώπων. Έφυγαν κατά την προδικασία, 21 άτομα..! Από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών, έμειναν να δικαστούν τέσσερις (4) Μηχανικοί. Στο άνω Δικαστήριο, απαλλάχτηκαν δύο. Εμειναν δύο (2) Μηχανικοί, που δικάστηκαν για 39 ανθρωποκτονίες σε 5 χρόνια φυλάκιση. -Με αναστολή εκτέλεσης της ποινής- . Στο Μικτό Ορκωτό Εφετείο Αθηνών, απαλλάχτηκαν και αυτοί. (Δύο μηχανικοί). Κατά την απαλλαγή τους, ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου ανακοίνωσε, ότι πολλοί που είχαν ανάμειξη στην τραγωδία, δεν έφτασαν ποτέ, στο Εφετείο. Δηλαδή, ξέφυγαν στις διαδρομές. Η απαγγελία της ποινής, έφερε σε παροξυσμό τους συγγενείς των θυμάτων. Πολλοί από αυτούς έξαλλοι, φώναζαν ειρωνικά στο ακροατήριο, πως, “θα υποβάλλουν μήνυση κατά της Πάρνηθας, που ήταν το επίκεντρο του σεισμού”.

Β. ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ. Επιδικάστηκαν στα μέλη των οικογενειών των θυμάτων μετά από πολύχρονους δικαστικούς αγώνες, ισχνές αποζημιώσεις για ψυχική οδύνη. Π.χ. 40.000 ευρώ για κάθε γονιό που έχασε το παιδί του. Και 17.000 ευρώ, για κάθε αδελφό που έχασε τον αδελφό του κ.λ.π. Οι αποζημιώσεις αυτές, ουδέποτε καταβλήθηκαν από την RICOMEX ή από άλλο υπόχρεο κατά τις Αποφάσεις. Λίγες ημέρες πριν της κοινοποιηθούν οι Aποφάσεις, η RICOMEX, μετέφερε την έδρα της στην Κωνσταντινούπολη κατά ένα μέρος. Κατά άλλο μέρος, απορροφήθηκε από την Βελγική εταιρεία “RECTICEL”. Κατά το Ελληνικό μέρος, κηρύχθηκε σε κατάσταση “πτωχεύσεως”. Στην Ελλάδα, έμειναν μόνο δύο Ακίνητα, που δεν μπορούσαν να μετακινηθούν και να μεταφερθούν έξω. Η αξία τους εκτιμήθηκε στα 3.521.230 ευρώ. Αυτά, έπρεπε να μοιραστούν στις οικογένειες των τριάντα εννέα νεκρών. Όμως, προτεραιότητα πήραν, ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ, ΤΟ ΙΚΑ. Και οι ΤΡΑΠΕΖΕΣ. Ισχνά υπολείμματα έμειναν μόνο, για μερικά από τα θύματα. Οι αποζημιώσεις εκδόθηκαν από δικαστήρια, μέχρι και την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου. -Όπου προσέφευγαν οι υπαίτιοι-. Αυτό το μέγεθος των δικαστικών αγώνων, εξουθένωσε τους συγγενείς των θυμάτων ηθικά και ψυχικά.

Γ. ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ.

Η Πολεοδομία, κρίθηκε επίσης υπαίτια της κατάρρευσης του κτιρίου. Διότι, κατ’ αρχήν, είχε χάσει τους φακέλλους Ανέγερσης του Κτιρίου. Δεν έλεγξε τις παρανομίες της Αδειας. Τις αυθαίρετες κατασκευές. Και τις παράνομες επεκτάσεις του κτιρίου. Και γιατί δεν είχε πραγματοποιήσει ελέγχους, στο Κατασκευαστικό στάδιο. Στα Διοικητικά Δικαστήρια έφτασαν οι υποθέσεις, μέχρι το Συμβούλιο της Επικράτειας. Τελικά κρίθηκε η υποχρέωση αποζημίωσης της Πολιτείας. Το Δημόσιο έφυγε, εξ αρχής. Υπεύθυνη θεωρήθηκε η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αττικής. Υστερα η Περιφέρεια Αττικής. Και τέλος, ο τοπικός Δήμος.. ΑΧΑΡΝΩΝ!! Τα Διοικητικά Δικαστήρια, συνεχίζονται ακόμη! Είκοσι χρόνια μετά..!

Οι συγγενείς των θυμάτων, πρέπει ν’ ασκήσουν ένδικα μέσα, σε Αποφάσεις που τους κοινοποιήθηκαν πρόσφατα. Έτσι, η διάρκεια των δικών, θα συνεχιστεί ακόμα, τουλάχιστον για πέντε χρόνια. Τα παιδιά των θυμάτων, που τότε ήταν 9 και 10 ετών και ζητούσαν διατροφή, σε πέντε χρόνια ακόμη θα είναι τριάντα-τριανταπέντε ετών. Στις δίκες της RICOMEX παρατηρήθηκε, η μεγαλύτερη στην ιστορία του Σώματος αντίφαση, μεταξύ Αστικών και Ποινικών δικαστηρίων. Ο Άρειος Πάγος, κατά τις Αστικές δίκες, θεώρησε ενόχους τους Μηχανικούς κ.λ.π με ενδεχόμενο δόλο. Δηλαδή, πως προέβλεψαν την κατάρρευση του κτιρίου, κατά την κατασκευή. Και αποδέχτηκαν την κατάρρευσή του. Και την θανάτωση των εργαζομένων. Τα ποινικά δικαστήρια, τους κήρυξαν αθώους. Δηλαδή, χωρίς καμία ευθύνη. Ούτε από απλή αμέλεια. Κανένας Ιδιοκτήτης ή Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου, δεν καταδικάστηκε ποινικά. Ούτε κατέβαλε αστική αποζημίωση. Καμία Κοινωνική Υπηρεσία δεν συμπαραστάθηκε ούτε επιλήφθηκε, στην ορφάνεια των Ανηλίκων.

Το περίφημο μαχαίρι που θα έφτανε στο κόκκαλο των ευθυνών, δεν έφτασε ποτέ εκεί. Αντίθετα το “μαχαίρι” λάβωσε ανεπανόρθωτα μόνο τις καρδιές των συγγενών των θυμάτων και τη μνήμη των νεκρών.

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr