Παναγιώτης Τσιμπούκης: Ο Ρασπουτινισμός στους κόλπους της Δικαιοσύνης

Στην ιστορία της Ελληνικής Δικαιοσύνης ο γνωστός Ρασπούτιν αποτελεί   μια πρωτόγνωρη   μορφή, που τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν έχει καταγραφεί και δεν έχει ακουστεί παρόμοια.

Πάντα στο χώρο της Δικαιοσύνης υπήρχαν παραδικαστικά κυκλώματα, αλλά μεγάλης έκτασης και άλλα μικρής. Κατά κανόνα όλα τα παραδικαστικά κυκλώματα που αποκαλύφθηκαν αποσκοπούσαν σε ατομικό -κατά κανόνα- οικονομικό όφελος και δεν λειτούργησαν σαν «εργαλείο» εξόντωσης ή φθοράς πολιτικών αντιπάλων ή άλλων προσώπων.

Γράφει ο δημοσιογράφος Παναγιώτης Τσιμπούκης

Φυσικά, ο Ρασπούτιν «πούλαγε» στην κορυφή της πολιτικής ηγεσίας που του είχε δώσει τον υπουργικό θώκο (αν όπως λένε μάρτυρες το πρόσωπο αυτό ταυτίζεται με υπουργό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ) , τη βεβαιότητα ότι έχει τυλίξει σε μια λαδόκολλα πολιτικούς αντιπάλους και έχει δέσει άψογα, το αποκαλούμενο  «μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους».

Μάλιστα η χαρά για τη σύλληψη της ιδέας αυτής, οδήγησε υπουργό της προηγούμενης κυβέρνησης να κάνει δήλωση έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, τονίζοντας ότι όσα  αναφέρει για την υπόθεση της Novartis («το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους») προέρχονται  εξ΄ όσων γνωρίζει από το περιεχόμενο της δικογραφίας. Δηλαδή, ομολόγησε ότι ο πολιτικός προϊστάμενος της Δικαιοσύνης γνώριζε το περιεχόμενο μιας, όχι τυχαίας, δικογραφίας!

Έτσι, ως υπουργός της τέως Κυβέρνησης φέρεται- απο τους καταγγέλοντες-  ότι έστηνε «περίεργες ιστορίες», καθοδηγούσε δικαστές, λοιδορώντας με αυτό τον τρόπο πολιτικά και μη πρόσωπα για το όφελος του κόμματος στο οποίο μεταπήδησε από άλλο εντελώς αντίθετης ιδεολογίας, αφού εγκατέλειψε την εισαγγελική διαδρομή του και αφού υπηρέτησε σε κρατική υπηρεσία εθνικής ασφαλείας.

Το θλιβερό είναι ότι την περίεργη αυτή ιστορία όχι μόνο την υιοθέτησε ο αρχηγός του κόμματος που του έδωσε τον υπουργικό θώκο, αλλά την έκανε και σημαία. Παράλληλα, και άλλα πρωτοκλασάτα στελέχη, που κατείχαν υπουργικές καρέκλες και άλλες σημαντικές θέσεις, όχι μόνο ακολούθησαν τον δρόμο του αρχηγού τους, αλλά υπεραμύνθηκαν της περίεργης αυτής ιστορίας.

Η έκταση των παρεμβάσεων, τα ονόματα των δικαστών που ακολούθησαν τας εντολάς και οδηγίας του Ρασπούτιν, αναμένεται να γίνουν γνωστά, όταν – και αν-  ανοίξουν και άλλα στόματα…

Η βαφτιστήρα  

Το μεγάλο πρόβλημα, από ότι λέγεται, είναι ότι μια εισαγγελέας, από τις πρωταγωνίστριες της περίεργης αυτής ιστορίας, είναι βαφτιστήρα αποβιώσαντος πρόσφατα πολιτικού ηγέτη, ο γιος του οποίου όμως είναι σήμερα στην ενεργό πολιτική δράση και κατέχει εξέχουσα θέση.

Μάλιστα, λέγεται και πάλι, ότι υπήρξε μέριμνα και είχε εκφραστεί έντονο ενδιαφέρον, αλλά  και έγινε διαμεσολάβηση για να ανανεωθεί η θητεία της  στην θέση που κατέχει σήμερα. Παρά το γεγονός ότι  το εν λόγω πολιτικό πρόσωπο -που είχε δείξει το ενδιαφέρον για την συγκεκριμένη εισαγγελέα- ήταν τότε στην πλευρά της αντιπολίτευσης.

Ρασπουτινισμός υπάρχει

Πολλά λέγονται για διευκολύνσεις, «αβλεψίες», επηρεασμούς, ανταλλαγές του τύπου «θα σου δώσω αυτό που θες, αλλά και εγώ θέλω αυτό…», κ.ά.

Μη φανταστεί κανείς ότι όλα αυτά έχουν πάντα οικονομικό περιεχόμενο, δηλαδή «ζεστό χρήμα».  Ρασπουτινισμός είναι όμως ξεκάθαρα και όταν ο δικαστής «δίνει» μια υπόθεση  στην εκάστοτε Κυβέρνηση (που είναι ατομική ή αφορά μεγάλο πλήθος πολιτών, κ.ά.) και ζητάει να διοριστεί το παιδί ή κολλητός  σε κάποιο φορέα ή σε δημόσια υπηρεσία (ανεξάρτητα αν ο κολλητός έχει ήδη δουλειά ή είναι συνταξιούχος).

Μα σε μια δίκη δεν υπάρχει μόνο ένας δικαστής (αν και υπάρχουν και Μονομελή δικαστήρια), είναι το εύλογο ερώτημα.

Εδώ ακριβώς είναι η μαεστρία όχι μόνο του ενός δικαστή, όχι μόνο των πολλών, αλλά και της ηγεσίας του κάθε δικαστηρίου.

Ο πολιτικός θέλει τον δικαστή σαν «εργαλείο» που του λύνει ατομικά, οικονομικά, κοινωνικά, κ.λπ. προβλήματα. Παράλληλα, ο δικαστής θέλει τον πολιτικό, για το μέλλον του (για προαγωγή, για μια θέση μετά την συνταξιοδότησή του), για την διευκόλυνση του παιδιού ή του συγγενή ή του κολλητού,  για την καταβολή αναδρομικών και μισθολογικών ωριμάνσεων, κ.λπ.

Η σχέση αυτή μεταξύ των πολιτικών και των δικαστών θα λειτουργεί στο διηνεκές, όποια πολιτική παράταξη και εάν είναι στην εξουσία. Ο ένας χρειάζεται τον άλλο και ο ένας δίνει στον άλλο και ταυτόχρονα λαμβάνει.

Εξάλλου, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι δικαστές αλλάζουν πολιτικό στρατόπεδο μέσα σε μια νύκτα, ανεξάρτητα αν ο δικαστής δεν έχει δημόσια πολιτική ταυτότητα. Ζωντανό και νωπό παράδειγμα ο Ρασπούτιν.

Το αρνητικό και πάλι για τη Δικαιοσύνη θα είναι όταν κάποια στιγμή γίνουν γνωστοί οι πρωταγωνιστές του  Ρασπουτινισμού, είτε επειδή άνοιξαν τα τηλέφωνα, είτε ο ένας γίνεται άπληστος, είτε ο άλλος δεν μπορεί να εκπληρώσει τα θέλω του άλλου, είτε, είτε….

Πάντως, ο χρόνος του κάθε  ρασπουτινισμού δεν μπορεί να είναι μεγάλος.

Αυτονόητο είναι ότι υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν δικαστές που δεν μπορείς να τους προσδώσεις το παραμικρό ψεγάδι και είναι σχεδόν το σύνολο των δικαστών και εισαγγελέων. Αλλά πάντα ο κακώς μύκητας προσβάλει το υγιές σώμα και ο κακώς μύκητας είναι αυτός που προβάλλεται και γίνεται γνωστός από τα ΜΜΕ.

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr