Σπύρος Δημητρίου: Το έγκλημα στην Κέρκυρα, η ψυχική οδύνη και ο νόμος
Επίκαιρο έγκλημα ειδεχθέστατο και πρωτόγονο κυρίως δια του τρόπου. Ψυχοπαθολογία δράστη αυτή της διαταραχής προσωπικότητας αλλά όχι της έλλειψης καταλογισμού.
Ο πατέρας αφαιρεί τη ζωή της κόρης του με εξαιρετικά βίαιο τρόπο , ο ίδιος τη θάβει μέσα στο σπίτι και τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Εκτιμώ και εκφέρω απλά άποψη ότι έχουμε να κάνουμε με πολύ χαμηλό πνευματικό επίπεδο, με διαταραχή προσωπικότητας αλλά όχι με γνήσιο ψυχικό νόσημα το οποίο θα αφαιρούσε ή θα μείωνε τον καταλογισμό.
Εν πάση περιπτώσει αυτά ανήκουν στο λειτούργημα της υπεράσπισης και δεν θα υπεισέλθω.
Γράφει ο δικηγόρος Σπύρος Αλκ. Δημητρίου
Κάπου μέσα στην κατάμαυρη αυτή ιστορία εμφανίστηκε και μια μητέρα. Η μητέρα της νεκρής και πρώην σύζυγος του δράστη . Κατοικεί μόνιμα στην Αλβανία με την πολυμελή οικογένεια της εδώ και πολλά χρόνια. Η γυναίκα αυτή, η χαροκαμένη μάνα, κατά δήλωσή της , έχει να δει το παιδί της 16 χρόνια και να της μιλήσει επίσης πολλά χρόνια. Δήλωσε τη βούληση της να παραστεί ως πολιτικώς ενάγουσα για τον θάνατο του παιδιού της. Αυτό φαίνεται ανθρώπινο και λογικό – όμως σύμφωνα με τον νόμο δικαιούται;
Προτού εξεγερθούμε με τη φαινομενικά “άκαρδη” προσέγγιση του νόμου ή του προβληματισμού – πως να αποκλείσει κανείς μια μητέρα από τα ανθρώπινα δικαιώματά της – ιδίως στην πιο κορυφαία στιγμή ανθρώπινου πόνου , ίσως να έχει σημασία να δούμε πως αυτό αντιμετωπίζεται από τον νόμο καθότι και τον νόμο άνθρωποι τον έχουν δημιουργήσει .
Σύμφωνα με παραδεδεγμένο κανόνα που ακολουθεί το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ”η διαδικασία δεν αρκεί να είναι δίκαιη, αλλά πρέπει να φαίνεται και δίκαιη”. Στην προκειμένη περίπτωση δημιουργούνται κενά και αμφίβολα σημεία ώστε η διαδικασία να μην ”φαίνεται” δίκαιη.
Ειδικότερα:
Η μητέρα δια πληρεξουσίου της δικηγόρου εμφανίστηκε ενώπιον του ανακριτή και δήλωσε παράσταση πολιτικής αγωγής. Μη γνωρίζοντας την δικογραφία, ωστόσο μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η δήλωσή της προφανώς κρίθηκε παραδεκτή και νόμιμη. Και τούτο διότι η πολιτικώς ενάγουσα μητέρα ασκεί πλέον όλα της τα δικαιώματα, αφού κατόπιν αιτήματός της , και μάλιστα με εισαγγελική εντολή, η ταφή θα γίνει στην Αλβανία. Επιπροσθέτως αιτείται την διενέργεια συμπληρωματικής ιατροδικαστικής έκθεσης και επανάληψη αναπαράστασης. Και επειδή , κατά την συνήθη πορεία των πραγμάτων είναι πλέον ή βέβαιον ότι θα ακολουθήσει και έγερση αγωγής για επιδίκαση χρηματικής ικανοποίησης λόγω ψυχικής οδύνης, κατ’ άρθρο 932 Α.Κ. και η οποία θα θεμελιώνεται και στην δήλωση αυτή, δημιουργούνται πλείστα όσα ερωτήματα ικανά να κλονίσουν το περί ασφάλειας δικαίου αίσθημα.
Συγκεκριμένα ,τίθεται το ερώτημα αν η εν λόγω δήλωση, για το παραδεκτό και νόμιμο αυτής , περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που απαιτεί το άρθρο 84 του ΚΠοινΔ, και κυρίως τους λόγους που στηρίζεται το δικαίωμα της παράστασης. Ο κυριότερος δε λόγος , που συνιστά και πραγματικό ζήτημα αλλά οπωσδήποτε αυτονόητη προϋπόθεση και που οφείλουν να ερευνούν κάθε φορά ανακριτής και εισαγγελέας, είναι η ύπαρξη μεταξύ πολιτικώς ενάγοντος και θανατωθέντος , όταν ο τελευταίος ζούσε, ”αισθημάτων αγάπης και στοργής,” η διαπίστωση της ανυπαρξίας των οποίων μπορεί να οδηγήσει στον αποκλεισμό της πολιτικής αγωγής. Δεν λειτουργεί δηλαδή αυτόματα ο συγγενικός δεσμός θύματος και πολιτικής αγωγής αλλά το δικαστήριο ουσίας διερευνά σε κάθε περίπτωση την πραγματική – ανθρώπινη συναισθηματική επαφή και δέσιμο των οικείων – σε γραμματική ερμηνεία “οι του οίκου”.
Απορίας άξιον , λοιπόν , πώς διατυπώθηκε στην δήλωση ο δεσμός αυτός όταν η μητέρα δημόσια έχει ομολογήσει ότι είχε να δει την κόρη της 16 χρόνια και να της μιλήσει επίσης πολύ καιρό! Και πώς , μετά από 16 χρόνια δικαιολογεί και συνδέει την άμεση επέλευση της βλάβης( ψυχικής οδύνης), άλλον έναν λόγο του παραδεκτού της δήλωσης.
Και αν αυτή την ψυχική οδύνη την διατύπωσε και την εξέφρασε όπως αυτή εννοείται σύμφωνα με τα διδάγματα της κοινής πείρας και λογικής, όπως την ενσυναισθάνεται ο μέσος άνθρωπος και ακόμη πιο ρεαλιστικά, αυτός που ο ίδιος έχει βιώσει την ξαφνική απώλεια αγαπημένου του προσώπου, του παιδιού του. Αφού μόνη η επίκληση της συγγενικής ιδιότητας δεν αρκεί για την ενεργητική νομιμοποίηση της πολιτικώς ενάγουσας, μητέρας εν προκειμένω, όπως ρητά έχει αποφανθεί η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου με την 21/2000 απόφασή της .Οι παραπάνω διατυπώσεις συνιστούν προϋποθέσεις της παράστασης πολιτικής αγωγής στην προκειμένη υπόθεση και τυχόν έλλειψή τους οδηγεί στην απόρριψη αυτής ως απαράδεκτης.
Και τούτο επισημαίνεται καθώς η όλη αυτή διαδικασία καθιστά τον πολιτικώς ενάγοντα σημαντικό παράγοντα της δίκης ο οποίος συμμετέχει στα στάδια, λαμβάνει αντίγραφα, υποβάλει αιτήματα , άρα έχει καθοριστικό ρόλο στην ποινική δίκη εκτός απο τις τυχόν αξιώσεις αποζημίωσης .
Τις ως άνω προϋποθέσεις ερευνούν, ως δικαστές ουσίας κατά την άσκηση των καθηκόντων τους και ο ανακριτής και ο εισαγγελέας (ο τελευταίος κατά τον Μ. Μαργαρίτη εξομοιώνεται πλήρως με δικαστή ουσίας κατά την εφαρμογή του άρθρου 14 παρ.3 ΚΠοινΔ). Ο εισαγγελέας δύναται να ζητήσει την αποβολή της πολιτικής αγωγής, κατά το άρθρο 87 ΚΠοινΔ σε κάθε στάδιο της προδικασίας. Ο δε ανακριτής έχει υποχρέωση, κατ’ άρθρ.239 παρ.2 και 248 παρ.2 ΚΠοινΔ να διακριβώσει την παραδεκτή και νόμιμη παράσταση πολιτικής αγωγής.
Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr
