Αλεξάνδρα Μάμμα: Στο βιασμό το θύμα δεν απαιτείται κατ’ ανάγκη να αντιστέκεται ενεργά – Η αντίθετη βούληση μπορεί να εκφραστεί και λεκτικά

Η αντίθετη βούληση του θύματος συνιστά θεμελιώδες συστατικό της έννοιας του εξαναγκασμού και κατά συνέπεια του βιασμού. Για την κατάφαση του εξαναγκασμού, για να υπάρχει δηλαδή εξαναγκασμός, δεν απαιτείται κατ’ ανάγκη το θύμα να αντιστέκεται ενεργά, με μυϊκές κινήσεις αλλά αρκεί το ότι η γενετήσια επαφή λαμβάνει χώρα παρά την αντίθετη βούληση του θύματος, την οποία εξωτερικεύει με οποιονδήποτε τρόπο το θύμα και γίνεται εμφανής στο δράστη και ότι ο δράστης ασκεί σωματική βία, η οποία εξουδετερώνει τη βούληση του θύματος να αντισταθεί. Η αντίθετη βούληση του θύματος μπορεί να εκφραστεί και λεκτικά , με προσπάθεια αποτροπής του δράστη, με διατύπωση από το θύμα ότι δεν θέλει την πραγματοποίηση της επαφής, με παρακλήσεις προς το δράστη ,που δεν είναι απαραίτητο να έχουν ένταση ή να είναι φωνές ή να έχουν χαρακτήρα κλήσης σε βοήθεια. Με βάση τα στοιχεία που έχουν γίνει μέχρι στιγμής γνωστά και προφανώς αξιολογήθηκαν και οδήγησαν στην άσκηση της ποινικής δίωξης για βιασμό και μάλιστα για τη διακεκριμένη μορφή του ομαδικού βιασμού, η 17χρονη που κατήγγειλε την πράξη είχε εκφράσει την αντίθετη βούλησή της λεκτικά , είπε ότι δεν θέλει. Εφόσον αυτό αποδειχτεί και στην επ’ ακροατηρίω διαδικασία στοιχειοθετείται ο εξαναγκασμός και δεν απαιτείται να έχει αντισταθεί ενεργά το θύμα για να κριθεί ότι έχει υποστεί εξαναγκασμό σε πράξη ή ανοχή γενετήσιας πράξης.

Μεγάλο μέρος των απόψεων που γράφτηκαν και ακούστηκαν με αφορμή την ποινική δίωξη που ασκήθηκε στον ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Ρούμπεν Σεμέδο, απηχούν πόσο εξοικειωμένη είναι η κοινωνία με τη βία κατά των γυναικών αλλά και την υποτίμηση του  ψυχισμού και της γυναικείας υπόστασης. Παρά τις νομοθετικές  πρωτοβουλίες σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, τις οποίες έχει κυρώσει και η χώρα μας, φαίνεται πως οι νοοτροπίες του παρελθόντος που συντηρούσαν την καταπίεση και την έλλειψη σεβασμού προς τις γυναίκες είναι ακόμα κραταιές ,αν και βαθιά κρυμμένες , γεγονός που ενδεικνύει πόσο μεγάλος αγώνας και στοχευμένες προσπάθειες πρέπει να γίνουν ακόμα, για να περιοριστεί η βία και να οδηγηθούμε πράγματι στη δημιουργία ενός γενικού συναισθήματος ασφάλειας στις γυναίκες και ενός συστήματος προστασίας για τα θύματα , που θα προλαμβάνει την άσκηση βίας και θα την καταστέλλει. Σαν κορωνίδα των κειμένων που προανέφερα η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης ( υπεγράφη το 2011 από 23 Κράτη- μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τέθηκε σε υποχρεωτική ισχύ για όλα τα μέρη το 2014 και επικυρώθηκε στην Ελλάδα με νόμο τον Μάρτιο του 2018) και ορίζει μεταξύ άλλων ότι οι σκοποί αυτής συνίστανται στην εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, τη συνεισφορά στην εξάλειψη όλων των μορφών  διακρίσεων κατά των γυναικών , την παροχή ενδυνάμωσης στις γυναίκες, το σχεδιασμό ενός  ολοκληρωμένου πλαισίου για την προστασία και υποβοήθηση όλων των θυμάτων βίας. Ενώ στο άρθρο 36 παρ.1 και 2 της Σύμβασης ορίζεται ότι : « Τα μέρη θα λαμβάνουν τα αναγκαία νομοθετικά ή άλλα μέτρα, προκειμένου να διασφαλιστεί η ποινικοποίηση των ακόλουθων εκ προθέσεως συμπεριφορών : α. διάπραξη μη συναινετικής κολπικής, πρωκτικής ή στοματικής διείσδυσης σεξουαλικού χαρακτήρα στο σώμα άλλου ατόμου β. διάπραξη άλλων μη συναινετικών πράξεων σεξουαλικού χαρακτήρα με άτομο γ. πρόκληση σε άλλο άτομο της πρόθεσης διάπραξης μη συναινετικών πράξεων σεξουαλικού χαρακτήρα, με τρίτο άτομο. Η συγκατάθεση πρέπει να παρέχεται εκουσίως , ως αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης του ατόμου , η οποία αξιολογείται στο πλαίσιο των συνοδών περιστάσεων».

Επειδή πολλοί αντιπαραβάλλουν τον ‘ποινικά αξιόλογο’ εξαναγκασμό , με αυτό που αντιλαμβάνεται η κοινή λογική και κατά συνέπεια η κοινή γνώμη ως βιασμό, θα ήθελα να ξεκινήσω την παρούσα ανάλυση με τις παραδοχές της νομολογίας και της θεωρίας αναφορικά με το αδίκημα του βιασμού. Αρχικά, η λεκτική διατύπωση του άρθρου 336 παράγραφος 1 που αφορά το εν λόγω αδίκημα, όπως διαμορφώθηκε στο νέο Ποινικό Κώδικα με τις τροποποιήσεις που έγιναν το 2019 (ν. 4619/2019 έναρξη ισχύος 1.7.2019 , ν.4637/2019 έναρξη ισχύος 18.11.2019) προβλέπει ότι : « Όποιος με σωματική βία ή με απειλή σοβαρού και άμεσου κινδύνου ζωής ή σωματικής ακεραιότητας εξαναγκάζει άλλον σε επιχείρηση ή ανοχή γενετήσιας πράξης , τιμωρείται με κάθειρξη».

Κεντρικό στοιχείο της αντικειμενικής υπόστασης του βιασμού είναι ο εξαναγκασμός του θύματος από το δράστη, το οποίο πρέπει να επικαλύπτεται υποκειμενικά και από τον αντίστοιχο δόλο του δράστη, που σημαίνει ότι ο δράστης απαιτείται να γνωρίζει ότι εξαναγκάζει το θύμα και να θέλει να εξαναγκάσει το θύμα. Ως εξαναγκασμός νοείται η υποχρέωση ενός ατόμου σε πράξη, παράλειψη ή ανοχή ενάντια στη βούλησή του.

Εξαναγκασμός είναι η κάμψη της αντίθετης βούλησης του θύματος που εκδηλώθηκε ήδη ή πρόκειται να εκδηλωθεί , επομένως αν το πρόσωπο που υφίσταται την ‘επιθετική συμπεριφορά’ του δράστη αναμένεται να εκδηλώσει την αντίθετη βούλησή του, στοιχειοθετείται το αδίκημα του βιασμού, γεγονός που παρουσιάστηκε ότι συνέβη από πλευράς της 17χρονης . Ο εξαναγκασμός καταλύει τη γενετήσια ελευθερία του θύματος , το δικαίωμά του να αποφασίζει ελεύθερα αν, πότε και με ποιόν θα συνάψει γενετήσια σχέση οποιασδήποτε μορφής.

Η αντίθετη βούληση του θύματος συνιστά θεμελιώδες συστατικό της έννοιας του εξαναγκασμού και κατά συνέπεια του βιασμού. Για την κατάφαση του εξαναγκασμού, για να υπάρχει δηλαδή εξαναγκασμός ,δεν απαιτείται κατ’ ανάγκη το θύμα να αντιστέκεται ενεργά, με μυϊκές κινήσεις αλλά αρκεί το ότι η γενετήσια επαφή λαμβάνει χώρα παρά την αντίθετη βούληση του θύματος, την οποία εξωτερικεύει με οποιονδήποτε τρόπο το θύμα και γίνεται εμφανής στο δράστη και ότι ο δράστης ασκεί σωματική βία, η οποία εξουδετερώνει τη βούληση του θύματος να αντισταθεί. Η αντίθετη βούληση του θύματος μπορεί να εκφραστεί και λεκτικά , με προσπάθεια αποτροπής του δράστη, με διατύπωση από το θύμα ότι δεν θέλει την πραγματοποίηση της επαφής, με παρακλήσεις προς το δράστη ,που δεν είναι απαραίτητο να έχουν ένταση ή να είναι φωνές ή να έχουν χαρακτήρα κλήσης σε βοήθεια. Με βάση τα στοιχεία που έχουν γίνει μέχρι στιγμής γνωστά και προφανώς αξιολογήθηκαν και οδήγησαν στην άσκηση της ποινικής δίωξης για βιασμό και μάλιστα για τη διακεκριμένη μορφή του ομαδικού βιασμού, η 17χρονη που κατήγγειλε την πράξη είχε εκφράσει την αντίθετη βούλησή της λεκτικά , είπε ότι δεν θέλει. Εφόσον αυτό αποδειχτεί και στην επ’ ακροατηρίω διαδικασία στοιχειοθετείται ο εξαναγκασμός και δεν απαιτείται να έχει αντισταθεί ενεργά το θύμα για να κριθεί ότι έχει υποστεί εξαναγκασμό σε πράξη ή ανοχή γενετήσιας πράξης.

Επιπρόσθετα πρέπει να σημειωθεί ότι έχει κριθεί και διατυπώνεται ρητά στις δικαστικές αποφάσεις, ότι μόνη η σιωπή του θύματος, δεν αποτελεί ένδειξη για τη συναίνεσή του. Στοιχειοθετείται ως εκ τούτου βιασμός και όταν το θύμα λόγω του αιφνιδιασμού , ή των ασθενών σωματικών του δυνάμεων ή άλλων περιστάσεων , που κρίνονται κατά περίπτωση , θεώρησε εύλογα ανέφικτη ή μάταιη την αντίσταση και δεν αντιστάθηκε καθόλου στη σωματική βία του δράστη. Προσωπικά ,μου φαίνεται αδιανόητο και σκληρό να δέχεται επιθέσεις και επικρίσεις μια παθούσα η οποία και λόγω ηλικίας και λόγω της κατάστασης στην οποία βρισκόταν λόγω της κατανάλωσης αλκοόλ ,κατά την οποία προφανώς υπάρχει πτώση δυνάμεων και έλλειψη νοητικής εγρήγορσης από το ξενύχτι και της θέσεως στην οποία βρισκόταν, αφού λέγεται ότι ο αθλητής μπήκε στο δωμάτιο και κλείδωσε την πόρτα , βρισκόταν δηλαδή στη σφαίρα εξουσίας – κυριαρχίας άλλου προσώπου, συγκεκριμένα στο υπνοδωμάτιο κατοικίας άλλου τον οποίο γνώριζε ελάχιστα και επιπρόσθετα σαφώς είχε μειωμένες σωματικές δυνάμεις συγκριτικά με έναν άντρα μεγαλύτερης ηλικίας , ενώ δηλαδή είναι πολύ πιθανό να θεώρησε ανέφικτη ή μάταιη την αντίσταση ,υπό τις περιστάσεις υπό τις οποίες περιγράφεται ότι τελέστηκε η πράξη , να διασύρεται και να κατηγορείται ( εκ των προτέρων, πριν προχωρήσει η διαδικασία), ότι ‘κατασκεύασε την κατηγορία’ και ότι υπήρχε η συναίνεσή της.

Εξάλλου έχει παρατηρηθεί και ένα άλλο φαινόμενο σε περιπτώσεις βιασμών ,το οποίο αναγνωρίζει και καταγράφει και η νομολογία η λεγόμενη «τονική ακινησία» , που αποτελεί μια κατάσταση ακούσιας παράλυσης του θύματος . Υπάρχει δηλαδή ένας ψυχολογικός – αμυντικός μηχανισμός , που εκδηλώνεται ως άμεση επίδραση του εγκεφάλου στο σώμα . Αν ενεργοποιηθεί αυτός ο μηχανισμός, το θύμα της επίθεσης περιέρχεται σε μια κατάσταση ακούσια ,κατά τη διάρκεια  της οποίας ,δεν μπορεί να κινηθεί – παραλύει. Αυτό το φαινόμενο παρομοιάζεται με την κατάσταση στην οποία περιέρχονται τα ζώα, όταν έρθουν σε επαφή με ένα αρπακτικό που ασκεί βία στο σώμα τους .

Συνεπώς, δεν μπορεί να αποκλειστεί η περίπτωση , αντίθετα υποστηρίζεται από τα επιστημονικά δεδομένα, ότι όταν χρησιμοποιούνται συγκεκριμένα μέσα εξαναγκασμού το θύμα μπορεί προσωρινά να παραλύσει και να μην αντισταθεί με μυϊκές δυνάμεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι συναινούσε στην τέλεση γενετήσιας πράξης.

Προϋποθέσεις της ύπαρξης συναίνεσης είναι : 1) H γνησιότητα της βούλησης , ώστε ο ‘συναινών’ εν προκειμένω η «συναινούσα» να έχει πλήρη επίγνωση της σημασίας της συναίνεσης σε σεξουαλική πράξη και η απόφασή του να είναι προϊόν ελεύθερης επιλογής 2) Η προΰπαρξη της συναίνεσης, από την προσβολή του εννόμου αγαθού της γενετήσιας ελευθερίας και η μη ανάκλησή της συναίνεσης, όσο διαρκεί η τελευταία . Υπάρχει δηλαδή περίπτωση το θύμα αρχικά να συγκατατίθεται και στη συνέχεια να αντιτίθεται , δηλαδή να ανακαλεί τη δοθείσα αρχικά συγκατάθεσή του. Εφόσον λοιπόν ανάκληση συναίνεσης είναι δυνατή ακόμα και κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής , αν ο δράστης συνεχίσει τη σεξουαλική πράξη μετά την ανάκληση της συγκατάθεσης και συντρέχουν και τα υπόλοιπα στοιχεία της αντικειμενικής υπόστασης, τότε υφίσταται εξαναγκασμός και συνεπώς βιασμός. Δηλαδή στο συγκεκριμένο περιστατικό , αν αποδειχθεί κατά τη διαδικασία στο ακροατήριο ότι οι δράστες θεώρησαν ότι η παθούσα είχε δώσει τη συγκατάθεσή της αρχικά, αλλά ωστόσο αυτή στην διάρκεια της επαφής, την ανακάλεσε και εξωτερίκευσε με κάποιο τρόπο την αντίθετή βούληση της, πάλι (εφόσον φυσικά αποδειχθεί ότι συνέτρεξαν και τα άλλα στοιχεία της αντικειμενικής και υποκειμενικής υπόστασης) το αδίκημα του βιασμού είναι τετελεσμένο. Είναι λοιπόν επιπόλαιη, βεβιασμένη και χωρίς έρεισμα η πρόωρη κρίση που διατυπώθηκε ότι δεν τελέστηκε βιασμός.

Ενδιαφέρον έχουν και περαιτέρω αναλύσεις αναφορικά με την έννοια της συγκατάθεσης που θα βοηθήσουν σε ερμηνεία των γεγονότων στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η συγκατάθεση σε σεξουαλική πράξη δεν είναι αόριστη ,αλλά συγκεκριμένη και περιλαμβάνει το είδος της επαφής, τον τόπο, το χρόνο και τους συμμετέχοντες. Με απλούστερα λόγια αυτό σημαίνει ότι μια γυναίκα μπορεί να επιθυμεί τη σεξουαλική επαφή σε κάποιο χρονικό σημείο και μετά από κάποιες ώρες, να μην επιθυμεί την τέλεση γενετήσιας πράξης και να εκδηλώσει αυτή την αντίθετη βούληση της, ανακαλώντας την προτέρα δοθείσα συναίνεση. Ομοίως και σε αυτή την περίπτωση, εφόσον συντρέχουν και οι άλλοι όροι του άρθρο 336 του Ποινικού Κώδικα , πάλι στοιχειοθετείται βιασμός. Ομοίως, αν έχει δοθεί όντως συγκατάθεση, αυτή δεν συνεπάγεται και συμφωνία για διαφορετικές ή με άλλα πρόσωπα επαφές. (Για παράδειγμα, αν η γυναίκα έχει συγκατατεθεί να έρθει σε επαφή με ένα πρόσωπο, δεν σημαίνει ότι επεκτείνεται η συναίνεσή της και ότι δέχεται να μπει και άλλο πρόσωπο στο δωμάτιο και να τελέσει γενετήσια πράξη, αν έλαβε χώρα απότομη είσοδος άλλου προσώπου και διενέργεια συνουσίας με εξαναγκασμό φυσικά και σε αυτή την περίπτωση υπάρχει επιθυμία διακοπής της σεξουαλικής πράξης και ανάκληση της αρχικά δοθείσας συγκατάθεσης. Η αναφορά αυτού του παραδείγματος γίνεται εν σχέση με όσα έχουν διαρρεύσει για το πώς εξελίχθηκαν τα γεγονότα.)

Όσον αφορά το στάδιο μέχρι το οποίο μπορεί να ανακληθεί η συγκατάθεση και κατά συνέπεια αν ο δράστης προχωρήσει μετά από αυτό, θα υφίσταται εξαναγκασμός και περαιτέρω βιασμός , έχουν διατυπωθεί διαφορετικές απόψεις. Με δεδομένο ότι η σεξουαλική πράξη διαιρείται σε τέσσερα στάδια : Διέγερση, φάση υψηλής και παρατεταμένης σεξουαλικής αντίδρασης, οργασμός, ύφεση, γίνεται γενικά δεκτό ότι, η αρχική συγκατάθεση, μπορεί να ανακληθεί στο στάδιο της διέγερσης αλλά υπό όρους και στα άλλα στάδια , που σημαίνει ότι δεν  αποκλείεται να κριθεί ότι τελέστηκε βιασμός ακόμα και κατά το στάδιο της ύφεσης, όταν για παράδειγμα διενεργούνται διαφορετικές σεξουαλικές πράξεις από τις συμφωνηθείσες ,οπότε απαιτείται η επέκταση της συγκατάθεσης , δηλαδή μια νέα συγκατάθεση. Αν αυτή δεν δοθεί και επιχειρείται με εξαναγκασμό μια νέα σεξουαλική πράξη , η οποία δεν είχε συμφωνηθεί ειδικά εξαρχής , στοιχειοθετείται βιασμός. Πέρα από αυτή την πολύπλευρη θεώρηση των περιπτώσεων άρσης της συγκατάθεσης και εξαναγκασμού, η νομολογία των δικαστηρίων με σεβασμό στα θύματα θέτει επιπλέον προϋποθέσεις, εκτός από τις παραπάνω αναφερόμενες . Μεγάλη έμφαση δίνεται στην προΰπαρξη της συναίνεσης από την προσβολή του εννόμου αγαθού και τη μη ανάκλησή της, όσο διαρκεί η τελευταία , έτσι ώστε να καλύπτει όχι μόνο το αποτέλεσμα αλλά και αυτή τη συγκεκριμένη , κατά τρόπο, χρόνο και περιστάσεις συμπεριφορά του δράστη . Τονίζεται ότι η μεταγενέστερη συναίνεση, δηλαδή η έγκριση, δεν αρκεί για να αποκλείσει αναδρομικά τον άδικο χαρακτήρα της προσβολής του εννόμου αγαθού , αλλά αποτελεί απλή παροχή συγγνώμης από πλευράς του παθόντος, που δεν είναι ικανή να παραμερίσει τη γεννηθείσα ήδη κρατική αξίωση , να επιβληθεί ποινή για την τελεσθείσα εγκληματική πράξη. Αν δηλαδή το θύμα υποστεί με εξαναγκασμό γενετήσια πράξη με όλες τις ψυχικές συνέπειες που αυτό έχει και μετά την τέλεση , νιώσει ενοχικά και αποδεχτεί την προσβολή της γενετήσιας ελευθερίας , ομοίως το αδίκημα του βιασμού είναι τετελεσμένο και έχει ισχύ η ποινική δίωξη.

Επιπλέον απαιτείται να υπάρχει θετική κατάφαση της συναίνεσης και όχι απλή ανοχή από μέρους του θύματος. Έχει μεγάλη σημασία και απαιτείται η εξωτερίκευση της συναίνεσης καθ’οινοδήποτε τρόπο , δηλαδή με συμπεριφορά από την οποία αυτή συνάγεται έστω συμπερασματικά και όχι κατ΄ανάγκην expressis verbis , δηλαδή ρητά και ξεκάθαρα, (ακριβώς επειδή αποτελεί πράξη διαθέσεως – εκδήλωση ελευθερίας προορισμένη για το κοινωνικό περιβάλλον )και επιπρόσθετα απαιτείται η γνώση του δράστη περί της υπάρξεως της συναίνεσης. Θα χρειαστεί λοιπόν στη διάρκεια της διαδικασίας στο ακροατήριο οι κατηγορούμενοι στη συγκεκριμένη υπόθεση να μπορέσουν να αποδείξουν ότι η 17χρονη εξωτερίκευσε τη συναίνεση με κάποιο ξεκάθαρο τρόπο και όχι ότι απλά έδειξε ανοχή ,για να έχουν πιθανότητες να απαλλαγούν από την κατηγορία και να μην κηρυχθούν ένοχοι.

Η νομολογία δέχεται ότι η συναίνεση είναι δυνατόν να ανακληθεί σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο της ερωτικής συνεύρεσης, οπότε αν αυτή συνεχιστεί με άσκηση βίας, τελείται βιασμός, με βάση το σκεπτικό ότι η ερωτική συνεύρεση αποτελεί ισότιμη ψυχοσωματική επικοινωνία των ατόμων που μετέχουν σ’ αυτή , από την οποία κάθε μέρος μπορεί ανά πάσα στιγμή και για οποιοδήποτε λόγο να απόσχει, υποχρεουμένου του ετέρου μέρους να σεβαστεί αυτή την υπαναχώρηση και να μην επιχειρήσει να συνεχίσει την ερωτική συνεύρεση μονομερώς , με βίαια μέσα .

Γίνεται μάλιστα δεκτό ότι βιασμός υπάρχει και όταν το θύμα σταμάτησε να προβάλλει αντίσταση, συνεπεία του ακουσίως προκληθέντος σεξουαλικού ερεθισμού του (ΑΠ 1862/2010). Ειδικότερα, ακόμη κι όταν ο τελευταίος (σεξουαλικός ερεθισμός) εξικνείται μέχρις αποκορυφώσεως, ουδόλως μπορεί να ερμηνευθεί ως παροχή συναινέσεως, ακριβώς επειδή κατ` αυτόν τον τρόπο δεν συντρέχει καμία από τις προαναφερθείσες προϋποθέσεις της συναίνεσης ως εκούσιας πράξης επιλογής.

Ακόμα και αν ήταν η 17χρονη στα video που έχουν δημοσιευτεί και υποτίθεται αφορούν όσα έλαβαν χώρα , πριν τα καταγγελλόμενα γεγονότα στο σπίτι του ποδοσφαιριστή , γεγονός το οποίο διάψευσε κατηγορηματικά η μητέρα της με ανακοίνωση που εξέδωσε μέσω του συνηγόρου της οικογένειάς του θύματος Αλέξη Κούγια, δηλώντας ότι πρόκειται για άλλη ανήλικη ,με την οποία είχε σεξουαλική επαφή ο ποδοσφαιριστής , πάλι δεν αποκλείεται η στοιχειοθέτηση της αντικειμενικής υπόστασης του βιασμού , αν η αρχικά δοθείσα συγκατάθεσή της ,για όποια πράξη τελέστηκε μέσα στο αυτοκίνητο (συνουσία ή άλλη ασελγής πράξη) , ανακλήθηκε στη συνέχεια και συνεπώς όσα υπέστη μέσα στο σπίτι δεν έγιναν με τη συναίνεσή της.

Ο άλλος τρόπος διασυρμού που χρησιμοποιήθηκε, με υπονοούμενα για προκλητικές φωτογραφίες σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης προφανώς είναι κατακριτέος ,γιατί υποκρύπτει το σκεπτικό ‘προκαλεί άρα τα ήθελε’ , είναι αδιανόητος, ταπεινωτικός και ανυπόστατος. Η εκδήλωση της γυναικείας φιλαρέσκειας, η ανάγκη μιας 17χρονης κοπέλας να νιώθει όμορφη και επιθυμητή , σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι συνεπάγεται πως διαθέτει τον εαυτό της , το σώμα της και την αξιοπρέπεια της ή ότι προτρέπει σε προσβολές της σεξουαλικής της αυτοδιάθεσης. Σε αυτή την νοοτροπία αναφέρθηκα στην αρχή του κειμένου λέγοντας ότι όσα ακούστηκαν για το θύμα , πιθανώς σε μια προσπάθεια υπεράσπισης του ποδοσφαιριστή, απηχούν πατριαρχικές απόψεις του παρελθόντος, όταν η γυναικεία σεξουαλικότητα αντιμετωπιζόταν απαξιακά και η γυναίκα όφειλε να την αποφεύγει , όταν η θέση της γενικά στην κοινωνία ήταν εξαιρετικά υποτιμημένη και οι δυνατότητες που τις έδινε το κοινωνικό περιβάλλον πολύ περιορισμένες. Τότε η αντίσταση εκλαμβανόταν ως απλώς νάζι και η γυναίκα έπρεπε να είναι παθητική απέναντι στη σεξουαλικότητα.

Εν κατακλείδι, να σημειώσω το αυτονόητο (που δεν είναι σαφές στον ευρύ κοινό) ότι η μη επιβολή προσωρινής κράτησης και το γεγονός ότι αφέθηκε ελεύθερος δεν είναι κρίση περί της ενοχής ή της αθωότητας, αυτό θα κριθεί σε μεταγενέστερο στάδιο, από το δικαστήριο που θα εξετάσει τα γεγονότα και τα αποδεικτικά μέσα των δύο πλευρών. Η προσωρινή κράτηση επιβάλλεται αν συντρέχουν  συγκεκριμένες προϋποθέσεις, όπως ενδεικτικά η έλλειψη γνωστής διαμονής , η πιθανότητα τέλεσης νέων αδικημάτων, ο κίνδυνος φυγής . Το ότι αυτές δεν συνέτρεχαν εν προκειμένω και δεν επιβλήθηκε προσωρινή κράτηση, δεν σημαίνει ότι ο κατηγορούμενος κρίθηκε αθώος.

Αλεξάνδρα Μάμμα – Δικηγόρος παρ’ Εφέταις- Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr