Ανδρέας Αναγνωστάκης: Η γονική αποξένωση και το μητρικό έγκλημα της Πάτρας

H θανάτωση των τριών ανήλικων παιδιών στην Πάτρα, συγκλονίζει απ’ άκρη σε άκρη το Πανελλήνιο.

Εγινε είδηση και εξαντλητικός σχολιασμός, σε όλα τα Μέσα μαζικής ενημέρωσης.   Ακόμη και στην Ευρώπη και στην Αμερική. Και όχι μόνο.

Η κοινωνική φρίκη και η ευρεία συνεχόμενη δημοσιότητα, ενεργοποιήθηκαν και διατηρούνται, όχι μόνο εξ αιτίας του θανάτου των άτυχων παιδιών.

-Τέτοια παιδιά σήμερα στην Ουκρανία, πεθαίνουν στους δρόμους και στα καταφύγια κάθε ημέρα και θάβονται σε πρόχειρους ομαδικούς τάφους-.

Αλλά γιατί, τ’ ανήλικα παιδιά της Πάτρας, φέρεται μέχρις σήμερα, να θανατώθηκαν από την ίδια τους την μητέρα, με τη συνδρομή του Περιβάλλοντός της, με χρήση της φονικής αναισθητικής ουσίας “κεταμίνη”.  Υπό φρικτές συνθήκες και πρωτότυπες μεθοδεύσεις που διαμμορφώθηκαν σταδιακά για κάθε παιδί επί χρόνια.  Και με σατανικά σενάρια απόκρυψης και παραπλάνησης.

Αυτά, είναι συνισταμένη πολλών συνιστωσών, έμφορτων με ποικίλες ψυχικές διαταραχές και διαταραχές  προσωπικότητας. Ενδεχόμενα μη γνωστές, ακόμη και στην Ψυχιατρική Επιστήμη.

Εφ’ όσον τα δημοσιευόμενα αποδειχθούν αληθή, -ουδείς ανήκουστος δικάζεται- η περίπτωση της δολοφονίας  των τριών άτυχων  παιδιών,  ξεπερνά ακόμη και την περίπτωση της Μήδειας.

Γιατί αυτή δολοφόνησε φανερά και ταυτόχρονα τα δύο παιδιά της, για λόγους εκδίκησης του συζύγου της Ιάσωνα, επειδή την άφησε για  μία άλλη γυναίκα.  Καμμία φάση της φρικτής δολοφονίας η Μήδεια, δεν απέκρυψε. Τα ομολόγησε όλα και αμέσως.    Αναλαμβάνοντας έτσι και την ευθύνη των  εγκλημάτων της.

Στην περίπτωση της Πάτρας, η φερόμενη δράστις, διέπραξε κατά τα δημοσιεύματα, τις παιδοκτονίες, για εκδίκηση του συζύγου της, επειδή έφυγε από το σπίτι και βρήκε άλλη. Και μεθόδευε δαιμονικά επί χρόνια, σε ήρεμη  ψυχική κατάσταση και με συναισθηματική αφασία, τις παιδοκτονίες  με ουσίες, τρόπους, σε χώρους και με πράξεις, που μπορούσαν να ενοχοποιήσουν  τρίτους.    (Π.χ Ιατρούς).

Ταυτόχρονα, αντιπαραθέτει μέχρις σήμερα, επίμονη άρνηση και μεθοδευμένη παραπλάνηση των Αρχών και κάθε άλλου, που καλείται να συνδράμει στην αποκάλυψη και στην διελεύκανση.

Η υπόθεση,  δεν πρέπει να θεωρηθεί  ένα μεμονωμένο, τραγικό περιστατικό.  Διότι ενυπάρχουν σ’ αυτήν,  χαρακτηριστικά,  ευρύτερης υποβόσκουσας επικινδυνότητας.

Πρέπει να αντιμετωπιστεί ως φαινόμενο, που υφέρπει μεταξύ των άλλων και στα παιδιά των διαζευγμένων ή σε διάσταση, οικογενειών.  Στα παιδιά, ατυχούς Συμφώνου συμβίωσης.   Στα παιδιά, εκτός γάμου, με αντίθετες θέσεις των γονέων.   Και όταν γι’ αυτά,  εγείρονται  σφοδρές,  εμμονικές,  άχρηστες και  μακρόσυρτες  αντιδικίες.

Ηδη έχουν έλθει στη δημοσιότητα τέτοιες,  -συγγενείς των Πατρών-  περιπτώσεις.

Μία από αυτές, που κυλά σαν υπόγειος ποταμός, είναι αυτή, της αποξένωσης του ενός γονέα,  από  τα  παιδιά  του.

Η Γονική αποξένωση είναι μία στρατηγική απομόνωσης, με σπάσιμο κάθε γραμμής επικοινωνίας των παιδιών, με τον αποξενούμενο κυρίως, πατέρα.  Χωρίς ν’ αποκλείεται και το αντίθετο.    Είναι μία μορφή ψυχολογικής κακοποίησης του παιδιού.    Μία  έκφραση  βίας, με όπλο το παιδί.

Σε κάποιες χώρες αντιμετωπίζεται σαν εγκληματική ενέργεια.

Σε όλες αυτές τις  περιπτώσεις, υπάρχει ένα υπόβαθρο, ταραγμένο και διαστροφικό από την πλευρά του αποξενωτή.   Με ενδεχόμενα λιγώτερες και ηπιώτερες συνιστώσεις  της  Πάτρας,  αλλά  ανάλογου αποτελέσματος.

Στην πατρική αποξένωση, η αποξενώτρια όταν είναι η μητέρα, θέτει υπό την εξουσία και την επιβολή της, τα παιδιά.   Τα υποτάσσει και αναπτύσσει σ’ αυτά, παρανοϊκά συναισθήματα για τον πατέρα τους.   Τα δηλητηριάζει συνεχώς, ενάντια σ’ αυτόν.   Και  αποδομεί τον πατέρα ακόμη  και ως άνθρωπο.

Το περιβάλλον όμως της μητέρας, που θεμελιώνεται σ’ αυτά, δεν συνάδει στην δημιουργία ομαλής και ισορροπημένης προσωπικότητας των παιδιών.   Ούτε στην ηθική και κοινωνική τους ανάπτυξη, εξέλιξη και διάπλαση.   Τα παιδιά ζούν σε “εμπόλεμη” κατάσταση. Υποφέρουν έντονα και ανεξίτηλα.  Καταλαμβάνονται από φόβο,  δειλία,  απόσυρση,  έλλειψη στόχων κ.λ.π.

Σταδιακά αλλά ανεπιστρεπτί, καταστρέφεται η ψυχική και συναισθηματική τους υγεία.   Νεκρώνεται η αυτοπεποίθησή τους. Ο αυτοσεβασμός τους και η αυτοσυγκράτησή τους.  Διαστρέφεται η προσωπικότητά τους.   Καταστρέφεται η ύπαρξη και η σταδιοδρομία τους.

Από την γονική αποξένωση, η μητέρα παίρνει διπλή ικανοποίηση. Αφ’ ενός, ελέγχει απόλυτα τα παιδιά.   Και αφ’ ετέρου, τιμωρεί σκληρά τον πατέρα τους.

Στην εκδικητική της μανία αναζητά και βρίσκει εύκολα συνεργούς όπως “πλανόδιους”  επαγγελματίες ιατρούς, ψυχολόγους, ψυχιάτρους, δικηγόρους, ιατροδικαστές, από τους οποίους μεταξύ των άλλων, εφοδιάζεται με χαρτιά, για εξαπάτηση των Δικαστηρίων.   Και δυστυχώς  επιτυγχάνει την εξαπάτηση.    Με δεδομένη την  ευνοϊκή  απ’ αυτά, μεταχείριση της  “αγίας  μητέρας”.

Στην Αμερική έχει ιδρυθεί ΚΙΝΗΜΑ Παιδιών, που τα περιόριζαν ή τους αφαιρούσαν την επαφή με τον γονιό, που δεν είχε την επιμέλεια.   Συνήθως με αποξενωτή την μητέρα.  Το  καταστατικό  του  Κινήματος,  περιέχει  πως  η  ζωή  τους,  είχε  και  έχει κατακερματιστεί από απάνθρωπες, προκατειλλημένες, δικαστικές αποφάσεις που  τους απέκοπταν από τον αγαπημένο τους γονιό.

Τα παιδιά αυτά εξομολογούνται  ότι έζησαν, την εμπάθεια και τις κακοήθεις κατηγόριες του αποξενωτή γονιού,  εναντίον του άλλου.    Και αποκαλύπτουν πως πολλά από αυτά, έμπλεξαν με εγκληματικές Συμμορίες.  Άλλα, με  Ναρκωτικά. Και άλλα, αυτοκτόνησαν. Οσα  επέζησαν, πληγώθηκαν και πληγώνονται, γιατί ακόμη και τα δικαστήρια, αρνήθηκαν να τα προστατεύσουν, ως όφειλαν.

Τα παιδιά αυτά διακηρύσσουν, ότι η σωστή ανάπτυξη των παιδιών της κατηγορίας τους, εξαρτάται από την ΕΠΑΦΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΓΟΝΕΙΣ.    Αυτό είναι το θεμέλιο για την επιβίωση και τη φυσιολογική ανάπτυξή τους. Και ζητούν παρέμβαση της Πολιτείας, για τα ίδια και για τα παιδιά των ίδιων κατηγοριών, που ακολουθούν.

Κατά συνέπεια, παρεμφερή είναι τ’ αποτελέσματα, της σημερινής γονικής αποξένωσης,  με αυτά των παιδιών της Πάτρας.

Η Ελληνική Πολιτεία πρέπει να λάβει Μέτρα, προς αντιμετώπιση του θολού υπόγειου ποταμού της αποξένωσης.

Ως πρώτες ενέργειες οι αρμόδιες Υπηρεσίες της, πρέπει να έχουν παρουσία, επέμβαση και αποκατάσταση  σε κάθε περίπτωση, που γίνονται γνωστά γεγονότα αποξένωσης.

Οι υπάρχουσες όμως Αρχές, δεν αρκούν. Είναι ελλειπείς κατά τον αριθμό.  Και ισχνές σε γνώσεις,  σε  μέσα  και σε εκπαίδευση.

Οι Κοινωνικές Υπηρεσίες  κυρίως, χρειάζεται να εισέλθουν άμεσα, με αυτούσιες παρουσίες, στα σπίτια των παιδιών των κατηγοριών αυτών, στα σχολεία, κ.λ.π.     Ακόμη και  στους τόπους  παράδοσης και παραλαβής παιδιών, κατά την επιμέλεια και την  Επικοινωνία.   Διότι και σ’ αυτούς, συμβαίνουν  πολλά δυσάρεστα και ακρότητες, που δρομολογούν  την αποξένωση.

Αν δεν ξερριζωθεί η αποξένωση, η Πολιτεία θα φταίει. Και μόνο!

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr