Ανδρέας Αναγνωστάκης: Καταστροφική για τα παιδιά, η παρεμπόδιση της επικοινωνίας

Στους χωρισμένους  Γονείς, τεράστιο πρόβλημα  αποτελεί η επικοινωνία  με τα παιδιά,  του γονέα,  που δεν έχει την επιμέλειά τους.

Αυτή,  (επικοινωνία) τις περισσότερες φορές εμποδίζεται από τον γονέα που ασκεί την επιμέλεια, με κάθε είδους ελιγμούς, δικαιολογίες, τεχνάσματα και μηχανορραφίες,  για λόγους εκδίκησης,   εκβιασμού αλλά και διαστροφής.

Η χειρότερη μορφή παρεμπόδισης τέτοιας επικοινωνίας είναι αυτή κατά την οποία το παιδί,  χρησιμοποιείται  ως  όργανο  και  όπλο  ματαίωσής της.

Τέτοιες περιπτώσεις παρατηρούνται κυρίως, όταν την επιμέλεια έχει η μητέρα. Και ο πατέρας είναι ο γονέας  “δεύτερης κατηγορίας”.

Και σε ηλικίες παιδιών ακόμη και κάτω των 6 ετών, που στερούνται κάθε δυνατότητας ενσυνείδησης.

Για την προετοιμασία της άρνησης, η μητέρα  εμπνέει στο παιδί με πλύσεις εγκεφάλου, μίσος και απέχθεια εναντίον του πατέρα. Ύστερα το εκπαιδεύει  να τον βρίζει, να χυδαιολογεί εναντίον του,  ακόμη να τον σπρώχνει, να τον κλωτσά και  να τον φτύνει,  απειλώντας τον, με όσα χειρότερα διαθέτει η γλώσσα της μητέρας του,  την οποία μιμείται.

Ο ρόλος αυτός ανατίθεται  στο παιδί, μεταξύ των άλλων και για να  καλυφτεί η  μητέρα έναντι των συνεπειών της παραβίασης Δικαστικής Απόφασης.  Και δυστυχώς καλύπτεται, ισχυριζόμενη αδιάντροπα πως,  “το παιδί δεν τον  θέλει”.

Ετσι όμως  εκπαιδευόμενο και χρησιμοποιούμενο το παιδί, αυτοτραυματίζεται.  Και φορτώνεται με αυτοκαταστροφικές τάσεις που σταδιακά το οδηγούν σε ακραία κατάθλιψη και ακραίες λύσεις σε βάρος του.

Η παραπάνω εκπαίδευση απαξίωσης και αποδόμησης του πατέρα, θα παραμείνει σε όλη την ζωή του παιδιού, ως αιμορραγούσα πληγή, που  θα διαμορφώνει αρνητικά την υγεία του και την συμπεριφορά του.

Αυτήν την υπάρχουσα σήμερα κατάσταση, δεν μπορούν να ελέγξουν και να διαφοροποιήσουν οι δικαστικές αποφάσεις, ούτε εγχωρίως, ούτε διεθνώς.

Εκτός των άλλων και λόγω της εμμονής που υπάρχει, στην τυπολατρική προσέγγιση της “αγίας” μητέρας.  Παρά τα διδάγματα-παραινέσεις που έπρεπε να έχουν συναχθεί από τις σύγχρονες “Μήδειες”, που σκοτώνουν σωματικά και ψυχικά τα παιδιά, για να εκδικηθούν τους  “Ιάσωνες”.

Στην Αμερική έχει ιδρυθεί Σύλλογος Παιδιών που τους περιόριζαν ή τους αφαιρούσαν την επαφή με τον γονιό, που δεν είχε την επιμέλεια.

Η ζωή τους λένε πως είχε κατακερματιστεί από απάνθρωπες, προκατειλημμένες, δικαστικές αποφάσεις που τους απέκοπταν  από τον  άλλο γονιό.

Τα παιδιά αυτά ομολογούν ότι έζησαν, την  εμπάθεια  και τις κακοήθεις κατηγόριες του γονιού που είχε την επιμέλεια, εναντίον του άλλου γονιού.    Πολλά, έμπλεξαν με Συμμορίες.   Ναρκωτικά.   Αλλα, αυτοκτόνησαν.

Οσα επέζησαν, παραπονούνται  ότι πληγώνονταν βαθειά,  και  έπασχαν   σκληρά  και  “το δικαστήριο αρνήθηκε να τα προστατεύσει, ως όφειλε”.

Τα παιδιά αυτά διακηρύσσουν, ότι η σωστή ανάπτυξη του παιδιού, εξαρτάται από την παράλληλη και ισοσκελή επαφή και με τους  ΔΥΟ Γονείς.

Αυτή η παραδοχή, αποτελεί  το θεμέλιο Κίνησής τους.

Δυστυχώς και η  εσωτερική Νομοθεσία επί του θέματος, είναι ισχνή και ανεπαρκής.  Μέχρις και απούσα από το πρόβλημα.

Ενδεικτικά παρατίθεται, πως το άρθρο 169 Α του νέου Κ.Π.Δ απειλεί ποινή φυλάκισης μέχρις 3 χρόνια (πριν ήταν μέχρις 1 χρόνο) σε όποιον, δεν συμμορφώθηκε  με δικαστική απόφαση σχετικά με την επικοινωνία.

Την ίδια ποινή απειλεί και σε όποιον,   δεν συμμορφώθηκε με την δικαστική απόφαση που ρυθμίζει την κατανομή των “κινητών” μεταξύ συζύγων που χωρίζουν.

Δηλαδή απειλείται ίδια ποινή στον σύζυγο,  που δεν δίδει στον άλλο σύζυγο, τα κινητά που του ανήκουν όταν χωρίζουν, όπως ένα ψυγείο, ή ένα κομοδίνο ή μία κατσαρόλα και σ’ αυτόν τον γονέα, που στερεί την επικοινωνία του άλλου  με τα παιδιά του.

Και αναγκαία δρομολογεί, την πατρική αποξένωση.

Ισοσκελίζει δηλαδή τις καταστροφικές ενέργειες σε βάρος του παιδιού, με αυτές,  σε βάρος της “οικοσκευής”.

Υπ’ αυτά τα δεδομένα το πρόβλημα σήμερα γιγαντώνεται.    Κυλά,  σαν υπόγειος ποταμός.

Μπορεί να αναχαιτιστεί προσωρινά υπό τις παρούσες συνθήκες, μόνο, με άμεση ψυχολογική υποστήριξη των παιδιών παρά των Αρμόδιων Κοινωνικών υπηρεσιών, των Εισαγγελέων ανηλίκων,  των Επιμελητών ανηλίκων κ.λ.π.

Με ταχείες μεταβάσεις όταν καλούνται, ακόμη και στις κατοικίες των παιδιών.  Και βέβαια στους τόπους παραλαβής  και παράδοσής τους  για επικοινωνία.  κ.λ.π.

Σε κάθε περίπτωση, με την άγρυπνη εντεύθεν παρατήρηση της καθημερινής πραγματικότητας των παιδιών.   Και οπωσδήποτε, με την λήψη, χωρίς την παραμικρή βραδύτητα,  κάθε πρόσφορου μέτρου.

Τέτοιο μπορεί να είναι η άμεση σύλληψη του γονέα που παρεμποδίζει.

Και η απ΄ευθείας παραπομπή του στην αυτόφωρη διαδικασία.

Η απομάκρυνση του παιδιού από το τοξικό περιβάλλον που  ζεί.

Η υποστήριξη του παιδιού και η αξιολόγησή του ακόμη και σε Ειδικό Τμήμα Νοσοκομείου Παίδων, π.χ  του  Ν.Π   “ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ”  Αθηνών.

Και η σύντομος φιλοξενία του σε αρμόδιο φορέα, που θα συσταθεί και θα πλαισιωθεί με Ειδικούς -ψυχολόγους, παιδοψυχιάτρους, παιδαγωγούς κλπ-, με στόχο την κατανόηση από το παιδί της κατάστασης που δημιουργείται, από την διάρρηξη της επικοινωνίας και συνωδά από την πατρική αποξένωση.

Και βέβαια με στόχο την γνώση παρά των παιδιών, των συνεπειών  στην διαμόρφωση της υπόλοιπης ζωής τους.

Αν δεν σωθούν τ΄ανήλικα από τις σύγχρονες  “Μήδειες” καθένας από εμάς θα φταίει!…

* Ανδρέας Αναγνωστάκης, Δικηγόρος – Ποινικολόγος

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr