Ανδρέας Αναγνωστάκης: Οχι φυλακές -Κωσταλέξια- για τα παιδιά
Του δικηγόρου, Ανδρέα Αναγνωστάκη
Οι σημερινοί κανόνες της Νομοθεσίας και η καθιερωμένη Δικαστηριακή πραγματικότητα, αποτελούν την κύρια αιτία της αποξένωσης του πατέρα από τα παιδιά, στις περιπτώσεις των παιδιών εκτός γάμου και των παιδιών διαζευγμένων γονέων.
Αυτά τα δύο δεδομένα, μεταχειρίζονται, κατά τρόπο καταφανέστατα άνισο τους δύο Γονείς.
Η μητέρα εκτός γάμου και αυτή που προτίθεται να χωρίσει, ξέρει εκ των προτέρων, πως εφ’ όσον το τραβήξει:
1. Θα διαταχθεί η μετοίκηση του άνδρα από τη συζυγική κατοικία 2. θα πάρει αυτή την επιμέλεια των παιδιών. 3. Θα της επιδικαστεί διατροφή. 4. Θα της παραχωρηθεί η χρήση του σπιτιού. -Ακόμη και αν αυτό ανήκει κατά πλήρη κυριότητα, στον πατέρα-.
Ξέρει επίσης πως ο πατέρας, θα περιοριστεί σε μία ισχνή επικοινωνία με τα παιδιά του. Το πολύ, σε ένα ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ εναλλάξ.
Η λήψη της επιμέλειας, συνεπάγεται άσκηση εξουσίας της μητέρας, πάνω στο παιδί.
Η εξουσία αυτή της δίδει την δυνατότητα, να το ανατρέφει. Να καθορίζει την εκπαίδευσή του. Ακόμη και να καθορίζει, τον τόπο της διαμονής του.
Ετσι το παιδί προσκολλάται συναισθηματικά με την μητέρα, που ασκεί την εξουσία. Ακόμη και αν αυτή, το κακοποιεί. – Σύνδρομο Στοκχόλμης-.
Υπ’ αυτά τα δεδομένα, το παιδί, υποχρεωτικά διαπραγματεύεται μόνο με την μητέρα για όλα τα προσωπικά του ζητήματα, όπως την κάλυψη των αναγκών του, των επιθυμιών του κ.λ.π.
Ταυτόχρονα η μητέρα, χειραγωγεί το παιδί, σε βάρος και εναντίον του πατέρα.
Με υποβολές και επιβολές, “εγγράφει” στον εγκέφαλό του, κακές εικόνες και παραστάσεις γι’ αυτόν και την πατρική του οικογένεια. Και του ισχυροποιεί, την αποξένωση.
Ο πατέρας, αδυνατεί να επιδράσει θετικά στο παιδί γιατί αυτό, τον αισθάνεται, χωρίς εξουσία. Περιθωριακό μέχρι και ξένο.
Μάλιστα επικοινωνώντας με αυτόν, για αυστηρά περιορισμένο χρόνο και χωρίς ευκαιρίες αλληλοεπίδρασης και αλληλοπροσφοράς, περιφράσει τον περιβάλλον του χωρίς εκείνον. Φτάνει δε στο σημείο να αξιώνει υποβόλιμα την διατροφή εκ μέρους του ως άνεργος, από τσιγκούνη Εργοδότη.
Ταυτόχρονα το παιδί, απομονώνεται σε ένα κλειστό κόσμο, που περιλαμβάνει την αποξενώνουσα μητέρα και όσα πρόσωπα ελέγχονται απ’ αυτήν, ή ενεργούν για λογαριασμό της. (Γονείς, αλλοδαπές Οικιακές Βοηθούς, Εραστές κ.λ.π.)
Ετσι η αποξένωση, εξελισσόμενη, στο παιδί, ως μία αυτοδύναμη πραγματικότητα, φτάνει σε ακραία σημεία.
Αναπτύσσονται μικρά “Κωσταλέξια” -Φυλακές- πίσω από μία κλειστή πόρτα, με πλήρη ανοχή της Κοινωνίας και αδιαφορία των Θεσμών που συγκροτούν σε σώμα την Πολιτεία.
Αυτά έχουν για το παιδί, μη αναστρέψιμες συνέπειες, οι οποίες θα εμφανιστούν και στην Κοινωνία αργότερα.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ χωρίς βραδύτητα ως μοναδική λύση, η καθιέρωση ανεπιφύλακτα της συνεπιμέλειας.
Η εισαγωγή της εναλλασσόμενης κατοικίας.
Η εφαρμογή και η επέκταση της υποχρεωτικής διαμεσολάβησης, που καθιερώθηκε με τον Νόμο 4540/2019.
Οι Διαμεσολαβητές, να είναι κατάλληλης εκπαίδευσης για τις ηλικιακές Παιδικές ομάδες. Και να πλαισιώνονται με ειδικούς επιστήμονες.
Η ανάπτυξη και καθιέρωση από τους Γονείς, κοινών σχεδίων ανατροφής των παιδιών, αναφορικά, με τις κύριες πτυχές της ζωής τους. Με υποχρεωτικές συναντήσεις.
Με εισαγωγή δικαιώματος των παιδιών, ν’ ακούγονται και αυτά, εφ’ όσον αποκτήσουν ωριμότητα διάκρισης.
Και να ζητούν επανεξέταση των εκάστοτε ρυθμίσεων.
Η συνέχεια, η ψυχική και συναισθηματική υγεία και η διαμόρφωση της νέας Ελληνικής Γενιάς, είναι υπόθεση και ευθύνη της Πολιτείας.
ΟΧΙ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ!
Ο έχων ώτα, ακούειν ακουέτω!
Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr
