Αντώνης Αργυρός – Ο δικηγόρος της καρδιάς: «Ο συνήγορος»

Δεν είναι λίγες οι φορές που άνθρωποι πονεμένοι ζητούν την συμβουλή και χρειάζονται την κατανόηση μας. Πολλές φορές  η εξομολόγηση ξεκινά από την κρίσιμη υπόθεση κι ανοίγει δρόμους και μια χωρίς άλλο βυθοσκόπηση στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής που παραδίδεται με συστολή στα χέρια μας. Εκεί ο αληθινός συνήγορος λειτουργεί ως ιατρός και όχι ως δικαστής, κυρίως ακούει, παρηγορεί και συμβουλεύει. Όλα αυτά  και η δική μας ανθρώπινη συμβολή «ξεχνιούνται γρήγορα» μπρος στην αδήριτη ανάγκη της υπεράσπισης.

Ο δικηγόρος ήτανε  πάντα και πρέπει να παραμένει “ο συνήγορος”. Αυτός ο μέγας τίτλος  που συνοδεύει τον υπερασπιστή στον επαγγελματικό του βίο. Το ΕΔΔΑ στη υπόθεση EZELIN c. FRANCE (Requête no11800/85) έκρινε ότι ο δικηγόρος είναι “Συλλειτουργός της δικαιοσύνης”.

Ο συνήγορος του Λουδοβίκου 16ου, πρόεδρος του σώματος των Δικηγόρων του Παρισιού, που ορίστηκε από αυτούς να τον υπερασπισθεί στη Συνέλευση του λαού, άρχισε την αγόρευση του ενώπιον της – εχθρικά προκατειλημμένης – για τον κατηγορούμενο Συνέλευσης με τη φράση: «υποβάλλω στη Συνέλευση την αλήθεια και το κεφάλι μου. Μπορείτε να διαθέσετε το κεφάλι μου, αφού όμως ακούσετε την αλήθεια». Πρόκειται για μια υπέροχη εικόνα της αποστολής του Δικηγόρου. Επικαλείται και προσάγει την αλήθεια και γι’ αυτή θυσιάζει και το κεφάλι του. Ό,τι πολυτιμότερο δηλαδή διαθέτει σ΄ αυτή τη ζωή.

Με τέτοιο πάθος και με τέτοιο πνεύμα αυτοθυσίας πορεύεται ο δικηγορικός κόσμος στον κοινό δρόμο της Δικαιοσύνης. Μπορεί να είναι – και είναι αναμφίβολα – ανηφορικός και δυσβάστακτος Μπορεί κάποτε να μας εκτρέπει από την ευθεία είτε εμάς, είτε εσάς. Μπορεί μερικές φορές να μας ποτίζει με πικρίες ή απογοητεύσεις. Δυστυχώς δεν διαθέτω μεγάλες ελπίδες για αλλαγή της στάσης της κοινωνίας  της  Πολιτείας και μέρους των λειτουργών  Δικαιοσύνης απέναντι στο χειμαζόμενο από την ανεργία και την μιζέρια δικηγορικό Σώμα.

Η κρίση υπήρξε καταλύτης, η δικηγορία είναι στο απόσπασμα.

Όχι λοιπόν, οι δικηγόροι δεν είμαστε “συντεχνία”, όπως βολεύει μερικούς, είμαστε «ΚΑΡΒΕΛΟΜΆΧΟΙ».

Δεν μπορώ άλλωστε να καταλάβω πώς τα “μαύρα πρόβατα” ενός Σώματος μπορούν να χαρακτηρίζουν το Σώμα που δήθεν υπηρετούν.

Δεν είμαστε αντίδικοι στην αγωνία μας για την λειτουργία των Θεσμών, αντίθετα κατανοούμε πώς ευνομούμενο  Κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει ανόλοι, χωρίς καμμιά εξαίρεση, δεν υπηρετούν τον ίδιο σκοπό, την λειτουργία του Κράτους  μέσα στα Συνταγματικά πλαίσια.

Είναι όμως στο καθήκον του συνηγόρου τόσο σπουδαίο ,να προετοιμάσει τον κατηγορούμενο,  με αλήθειες και όχι με ψεύδη, για την υπέρτατη στιγμή  της απολογίας ενώπιον του Δικαστηρίου. Εκεί ο Δικαστής πρέπει να αναζητήσει τον άνθρωπο, τα γεγονότα, να βρει τα αίτια και να απονείμει το δίκαιο κι αυτό είναι μια κορυφαία στιγμή στην δικαστική λειτουργία.

Σ ‘αυτήν την κορυφαία στιγμή της διαδικασίας ο συνήγορος οφείλει “ως συλλειτουργός της Δικαιοσύνης” να συνεισφέρει «την αλήθεια» μέσω της υπερασπιστικής γραμμής  του. Ένας δικηγόρος έχει υποχρέωση και κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιεί κάθε θεμιτό μέσο, μέσα στα πλαίσια της εντιμότητας και ηθικής, για να υπερασπιστεί τον κατηγορούμενο εντολέα του, σταθμίζοντας όμως πάντοτε και την θέση της άλλης πλευράς. Δεν μπορούν να γίνουν ανεκτές συμπεριφορές που υπερβαίνουν τα υπερασπιστικά όρια και από συνήγορο μεταβάλουν τον υπερασπιστή σε διάδικο. Ακόμα είναι αδιανόητη η υποστήριξη συμπεριφορών που προκαλούν το κοινό αίσθημα ή οδεύουν στην κατάλυση της λειτουργίας του Κράτους δικαίου  ή  και της  ορθής απονομής της δικαιοσύνης με απαράδεκτες ενέργειες όπως  με αβάσιμες αιτήσεις εξαιρέσεως ή μηνύσεις.

Παράλληλά  ο συνήγορος δικαιούται σεβασμού από όλους τους παράγοντες της δικής, αλλά και τους Κρατικούς φορείς. Η Ιστορία του τόπου αυτού έχει αναφέρει πολλά παραδείγματα που το δικηγορικό Σώμα βρέθηκε στην πρωτοπορία των κοινωνικών και εθνικών αγώνων και πλήρωσε ακριβά και με αίμα το τίμημα.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος σε μια συνέντευξη που παραχώρησε το 1919, έλεγε: «Κατ’ επανάληψιν διηρωτήθην εάν θα έπρεπε να είμαι δικηγόρος κατ’ επάγγελμα και επαναστάτης κατά διαλείμματα ή και αντιστρόφως. Αφ’ ης όμως οι συμπολίται μου συνάντησαν αντίστασιν εις τας προσπάθειας των δια την ένωσιν της Κρήτης με την μητέρα Ελλάδα, φυσικά έγινα πλέον επαναστάτης κατ’ επάγγελμα»

 * Αντώνης Αργυρός, Πρώην υπηρεσιακός υπουργός Επικρατείας, Δικηγόρος

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr