Αντώνης Αργυρός: Τα καλοκαίρια στη Ζωή μας

1. Το γεγονός ότι σαν παιδιά είχαμε τρεις μήνες διακοπές ήταν μια αξέχαστη εμπειρία που άρχιζέ 24 Ιουνίου τ’ “Αι Γιαννιού του κλήδονα”[1] και συνεχίζονταν στις 2 Ιουλίου με την μετάβαση στο νησάκι του Δια για το πανηγύρι της Παναγίας των Βλαχερνών[2] και τελείωνε με το πρώτο κουδούνι του σχολείου το Σεπτέμβρη.

Και μόνο που έκλειναν τα σχολεία και θα περνούσες τις μέρες σου χωρίς ίχνος αναγκαστικού διαβάσματος (αυτό δεν συνέβαινε με μένα που το καλοκαίρι “έπρεπε” να διαβάσω Λογοτεχνία και να λύσω μερικές «ασκησούλες» Μαθηματικών και αυτό κάθε απόγευμα ,πριναπό την Παράκληση της Παναγίας[3] ), σου έφτανε για να είσαι χαρούμενος και μπορώ να πωευτυχισμένος. Το πρωινό μπάνιο στο γιαλό μας τον Κλειματσιά[4], με το γαϊδούρι και την Ευγενία να μας συνοδεύει και το μεσημεριανό να σερβίρεται από την νόνα(την γιαγιά μας) στην παραλία και στη καυτή άμμο,τα κεφτεδάκια που σπρώχνονταν στο στόμα μας αναγκαστικά, ανάμεσα σε βουτιές και κλάματα . Περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30+ και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, γλεντούσαμε ,παίζαμε είμαστε παιδιά. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Βγαίναμε  όταν δεν πηγαίναμε μπάνιο από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού έπεφτε το σκοτάδι και οι μανάδες μας φώναζαν να γυρίσουμε για φαγητό !   Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν «έτρεχε τίποτα». Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικές ξυλιές στα πισινά μας για την αταξία μας. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε  γερούς καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Ένας συμμαθητής μου, με κτύπησε και έσπασε την μύτη γιατί διαφωνήσαμε στην ομάδα,  ενώ αλλοτεέπεσα με το ποδήλατο κι έσπασα τα μούτρα μου γιατί χάζευα.

2.-Κι ύστερα όταν η εφηβεία έρχονταν,  μαζί με το σταμάτημα του σχολείου έρχονταν κι άλλεςχαρές και έρωτες και χτυποκάρδια, ήταν ότι τα περισσότερα τα βίωνες για πρώτη φορά – είτε αυτό σήμαινε φιλί είτε βραδινό μπάνιο, είτε τα πάρτι στο Φανάρι του Αργοστολιού ,είτε η γεύση του βερμούτ είτε το πρώτο τσιγάρο, είτε η λατρεία της μουσικής (κάθε μουσικής) στα καλοκαίρια σου, είτε το ραντεβού εξ αποστάσεωςγια ένα φιλί στα πεταχτά. Η επαρχία είχε τους συνωμοτικούς κανόνες της.

Πάντα ήταν μαγικά τα καλοκαίρια της εφηβείας μας και στην Κέρκυρα (όπου κάθε καλοκαίρι μετακομίζαμε ένα μήνα για δούμε τους εκεί συγγενείς μας),στα μπάνια του Αλέκου,στα ατελείωτα βραδινά στα μουράγια ν’ακούςαπό μακριά μουσική(από το Αντρανικ[5]) εχοντας στην αγκαλιά σου τον πρώτο αληθινό σου έρωτα. Δεν ήταν όμως μόνο ότι τα καλοκαίρια ήταν μαγικά, αλλά και η άγνοια του πραγματικού κόσμου. Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα παντού και όχι περιμένοντας την συνομιλία μας στο διαδίκτυο.

3. Καθώς μεγαλώνεις όμως συνειδητοποιείς ότι το καλοκαίρι δεν είναι η πιο μαγική περίοδος της ζωής σου. Αρχίζει η λαίλαπα της ζωής ,της εργασίας της καθημερινότητας, του αγώνα για το καρβέλι,»κρατάει χρόνια αυτή ή κολόνια». Έτσι περνούν τα χρόνια φεύγουν και μένουν οι θύμησες κι ο πόνος του αποχωρισμού αγαπημένων ,όπως του Μάκη μας.

     4. Στην πραγματικότητα, η ενήλικη ζωή δεν σταματά το καλοκαίρι. Κι εκεί που είχες συνηθίσει να σε βρίσκει το χάραμα σε κάποια παραλία, να πίνεις σφηνάκια μέχρι τελικής πτώσεως, να τρέχεις να προλάβεις το πλοίο και να κοιμάσαι στο κατάστρωμα, σε βρίσκει η μοναξιά, το στρες, η υπερβολική δουλειά και η αβεβαιότητα, η εγκαταληψη. Όχι, δεν φτιάχνουν όλα στο τέλος κάπως (θα υπάρχει κάποιος Ιούνιος που δεν θα θες να θυμάσαι) αλλά σίγουρα η περιπέτεια δεν έχει τελειώσει. Ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε βρει το επόμενο ξημέρωμα, σε ποια παραλία θα κάνεις την πιο λυτρωτική βουτιά και ποιο μεσημέρι δεν θα μπορείς να πάρεις ανάσα από τα γέλια. Ελπίζεις κι αυτό το καλοκαίρι να κάνεις τις βουτιές σου στα νερά των παιδικών σου χρόνων ,να αφήσεις πίσω σου την μιζέρια, τους τοξικούς ,τους διπλοπρόσωπους ,να φύγεις να μυρίσεις θάλασσα. Κι ίσως η μαγεία κρύβεται ότι στα ενήλικα καλοκαίρια μας είμαστε εμείς που τα έχουμε καταφέρει όλα – από το να κλείσουμε επιτέλους την πόρτα στο γραφείο χωρίς να πάθουμε νευρικό κλονισμό μέχρι να πληρώσουμε ότι μπορούμε και πιούμε ένα ούζο σαν άνθρωποι,ένα καφέ στην πλατεία του χωριού μου,να πάμε στη Χάρη Του να πούμε τα εγκώμια, να δούμε τη Δύση από το Λιάκα.

Εμείς είχαμε και έχουμε φίλους που ξέρουν ν’ αγαπούν.

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Αντώνης Αργυρός – Πρώην υπηρεσιακός υπουργός Επικρατείας, Δικηγόρος