Αντώνης Ξυλουργίδης: Κράτος δικαίου ή Ανομία;

Του Αντώνη Ξυλουργίδη*

Ο διχασμός και η περιχαράκωση των άκρων είναι σύμφυτα αντανακλαστικά με κάθε δίλημμα που αντιμετωπίζει ο Ελληνας. Διαρκές αφήγημα για εσωτερική κατανάλωση και λίγα λεπτά εικόνων εν μέσω μιντιακής δημοκρατίας. Το προφανές ερώτημα είναι πότε θα εγκαταλείψουμε τον καιροσκοπισμό στην άσκηση της πολιτικής και θα υιοθετήσουμε την μέση κοινή λογική. Το αυτονόητο δηλαδή που παραμένει ένα διαρκές ζητούμενο στην Ελλάδα υπό τον μανδύα άκρατου λαϊκισμού.

Υπάρχει σώφρων πολίτης αυτής της χώρας που αιτιολογεί την βία και επικροτεί την παραβίαση ατομικών δικαιωμάτων από τις δυνάμεις καταστολής; Κάτι περισσότερο από προφανής η απάντηση πλην όμως προκύπτει ενδοσκοπικά το ερώτημα: Πόσο αποτιμάται το έννομο αγαθό της προσωπικής ασφάλειας σε αντίστοιξη με την περιστολή ατομικών δικαιωμάτων; Ο αντίλογος εντοπίζεται, ίσως δικαίως με πνεύμα αιωρούμενης υποψίας, στις νεοεισερχόμενες ειδικές ανακριτικές πράξεις που πολλές φορές θίγουν τον πυρήνα του απορρήτου των επικοινωνιών χωρίς την ύπαρξη αποδεικτικού υλικού ως αιτιολογική βάση για την στάθμιση των δικαιοπολιτικών περιορισμών.

Ποιος έχει το δίκαιο και ποιος είναι ο εχθρός; Οι συλλογικότητες που δρουν 30 και πλέον έτη, η πολιτική βούληση που ποδηγετεί την φυσική ηγεσία της ΕΛΑΣ ή επίπλαστη εφαρμογή δικαίου του οποίου οι προβλεπόμενες ποινές ουδέποτε εφαρμόστηκαν με τρόπο ρεαλιστικό; Η Ελλάδα στον καθρέφτη, αντικατοπτρίζει πολλά ποινικά παραδείγματα που αποδεικνύουν τις στρεβλώσεις στην contra legem ερμηνεία πολλών διατάξεων νόμων. Καταλογίζεται ως αστυνομοκρατούμενη βία ή πράξη ανομίας η ρίψη μολότοφ από άτομο με συγκαλυμμένα χαρακτηριστικά σε δημόσιο χώρο; Είναι ελευθερία έκφρασης και ακαδημαϊκής ελευθερίας, οι καταλήψεις στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας ή υπερισχύουν οι πράξεις με ποινική απαξία;

Στην χώρα μας τα ζητήματα της ασφάλειας και της δημόσιας τάξης αντιμετωπίζονται και συζητώνται στην δημόσια σφαίρα ως ιδεολογήματα των πολιτικών φορέων και όχι ως πυλώνες ενός ευρωπαϊκού κράτους με συνέχεια μετατρέποντας την ανασφάλεια των πολιτών για θέματα όπως τα Εξάρχεια και το μεταναστευτικό σε ευκαιρίες εργαλειοποίησης και πολιτικού τυχοδιωκτισμού παλαιάς κοπής.

Ποιο είναι στην πραγματικότητα το επικαιροποιημένο πρόταγμα; Η ενάσκηση δικαιωμάτων όπως η ελευθερία της έκφρασης και το δικαίωμα στην ασφάλεια ως υποχρέωση του κράτους δεν ετεροπροσδιορίζονται από τα πολιτικά υποκείμενα ούτε επηρεάζονται από την πολιτική επικαιρότητα. Είναι ιστορικό και διαρκές λάθος η προσπάθεια ταύτισης πολιτικών φορέων και δει κυβερνητικών κομμάτων με την ανομία ή την αστυνομοκρατία αντίστοιχα, καθώς με αυτό τον τρόπο νομιμοποιείται ο μετασχηματισμός του ακραίου σε συστημική δύναμη που νομοτελειακά οδηγεί στην άνοδο της ακροδεξιάς και την απαξίωση του πολιτικού συστήματος.

Και εν κατακλείδι ποια βία ενοχλεί περισσότερο, αυτή που προβάλλεται μέσω των ΜΜΕ και του Ιντερνετ, η φυσική δράση των κάθε λογής κακοποιών, η ‘δικαστική άφεση αμαρτιών’ για καταχραστές του δημοσίου δια φωτογραφικών διατάξεων, ο φόβος της βίας που ταυτίζεται με την έλευση των μεταναστών ή η βία προερχόμενη από δημοσιονομικά σκληρότατα μέτρα σε βάρος πολλών κοινωνικών ομάδων.

*Δικηγόρος-Πολιτικός Επιστήμονας ΑΠΘ, υπ.Διδάκτωρ Συνταγματικού Δικαίου ΑΠΘ ΜΔΕ Συνταγματικού Δικαίου ΔΠΘ ΜΔΕ Διεθνών Σπουδών ΔΠΘ ΜΔΕ Ιστορίας,Φιλοσοφίας,Κοινωνιολογίας Δικαίου ΑΠΘ

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr