Δημήτρης Χ. Παξινός: Ανθρωπιστικό Δίκαιο…Δίκαιη Πολιτεία – Δίκαιοι Πολίτες

Έχουν γίνει στο παρελθόν σημαντικές επαναστάσεις που απέδωσαν καρπούς στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κι είχαν ως αποτέλεσμα τον περιορισμό της εξουσίας και της επιβαλλόμενης βίας εις βάρος των απλών ανθρώπων, με την θεσμοθέτηση κειμένων που κατοχυρώνουν και διαφυλάσσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως διευρύνθηκε η έννοια τους. Η διασφάλιση τους αποδεικνύει  τον νομικό πολιτισμό μιας κοινωνίας και την καθιστά ευνομούμενη. Διεπόμενη από σύστημα αξιών που προσιδιάζουν στο Κράτος Δικαίου. Παρά ταύτα και παρά τις διακηρύξεις,  γινόμαστε καθημερινά θεατές μιας ανείπωτης βαρβαρότητας και εξευτελιστικής μεταχείρισης που μας γυρίζει στον Μεσαίωνα. Οι διεθνείς διακηρύξεις μας κατακλύζουν και διακηρύττουν πομπωδώς την ισότιμη πρόσβαση όλων στα δικαιώματα, λαών και πολιτών. Τίποτε όμως δεν τηρείται. Η πραγματικότητα άλλωστε  τους διαψεύδει οικτρά. Ακόμη κι αυτό το ανθρωπιστικό δίκαιο στις διεθνείς συρράξεις αγνοείται,  καταπατείται, προκλητικά. Όπως στη συντελούμενη  ανθρωποσφαγή στη Γάζα με 35,000 νεκρούς και το 70/100 γυναικόπαιδα. Σωρός ερειπίων. Παρά τις εκκλήσεις του ΟΗΕ.

Στην Ουκρανία το ίδιο.  Σουδάν, Σομαλία, χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, που περιφρονούνται όλες οι ανθρωπιστικές αξίες.  Κι όμως στα διεθνή  forum, με πηχιαίους τίτλους, μας παρουσιάζουν το δήθεν ενδιαφέρον τους για τ ανθρώπινα δικαιώματα, εξαντλούμενα στο γάμο των ομοφύλων κι αγνοώντας τα διαπραττόμενα,  κατ’ εξακολούθηση, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η ανοχή τους όμως τους καθιστά συνενόχους του εγκλήματος. Η Δύση πανηγυρικά απούσα.

Ως διεθνής κοινότητα,  μ όλες αυτές τις διεθνείς συνθήκες,  θα ‘πρεπε να αισθανόμαστε ασφαλείς ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν κινδυνεύουν. Ότι ο νομικός μας πολιτισμός και τα κεκτημένα μας είναι απολύτως θωρακισμένα. Αντ αυτού όμως παρατηρούμε συρρίκνωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των αξιών και των ελευθεριών. Παρατηρούμε μια αδυναμία τήρησης των διεθνών συμφωνιών. Τα γεωπολιτικά παιγνίδια των μεγάλων δυνάμεων έχουν προτεραιότητα. Τα διεθνή δικαστήρια εφαρμόζουν το δίκαιο κατά την βούληση των ισχυρών. Όλως επιλεκτικά. Τα αδύναμα κράτη είναι εν αδίκω..εκτός αν έχουν προστάτη. Οι θεσμοθετημένοι φορείς δεν αντιδρούν. Σιωπούν αιδημόνως. Μήπως τελικά τα διεθνή κείμενα τέθηκαν για να αποτελέσουν την βιτρίνα ενός συστήματος που εξακολουθεί διαχρονικά να βάλει ενάντια στον άνθρωπο και σε λαούς που τον συναπαρτίζουν, με απώτερο στόχο να τον αφοπλίσουν απ’ το κυριότερο όπλο του που είναι ο αυτοσεβασμός κι η αυτοεκτίμηση;  Κι έτσι να τους χειραγωγήσουν και να τους κατευθύνουν σε δρόμους προκαθορισμένους που οδηγούν στο οικονομικό και μόνο όφελος; Για την ενδυνάμωση και παντοκρατορία των ισχυρών οικονομικών παραγόντων της υφηλίου; Και τελικά όλα τα πολλά υποσχόμενα κείμενα παραμένουν άνευ ουσίας, αφού δεν επιφέρουν καμία απολύτως συνέπεια για όποιον τα περιφρονεί και τα παραβιάζει;