Δημήτρης Παξινός: Ανεξάρτητες Αρχές και Δικαστικές επιλογές

Πέντε είναι κατά το Σύνταγμα, αλλά άγνωστος ο αριθμός των υπαρχουσών και ανανεούμενων. Κάθε Κυβέρνηση προσθέτει και μία. Σκοπός, υποτίθεται, είναι ο έλεγχος της εξουσίας. Το θεσμικό αντίβαρο. Ο έλεγχος της αρχής η οποία προΐσταται. Εν τέλει έχει καταντήσει να είναι η τακτοποίηση ημετέρων. Καλοπληρωμένων μεν, αλλά χωρίς αξιόλογη παρουσία στο έργο που τους ανατέθηκε.

Κι όταν τυχαίνει να έρχεται η επόμενη Κυβέρνηση, αναζητά τρόπο να τους αντικαταστήσει. Εκτός αν δεν ενοχλούν και αρκούνται στο μισθό τους, την αποζημίωση τους. Υπάρχει όμως και κάποιος άλλος λόγος πολύ πιο σοβαρός. Κι αυτό γιατί έχει να κάνει με την δικαστική εξουσία, και πως αυτή,δυνητικά, επηρεάζεται. Με έμμεσο η και άμεσο τρόπο. Είναι ο διορισμός συνταξιούχων δικαστών, σε διάφορες θέσεις του Δημοσίου, με την ευρύτερη έννοια που λαμβάνει και καταλαμβάνει. Και την πρώτη θέση, βεβαίως, έχουν οι θεσπισμένες και μη ανεξάρτητες αρχές, που ελάχιστη σχέση έχουν με το ανεξάρτητο. Γι αυτό επιλέγονται με τα γνωστά, τοις πάσι, κριτήρια. Πλην δακτυλοδεικτούμενων  εξαιρέσεων φυσικά.

Η προσπάθεια ανάμειξης της εκτελεστικής εξουσίας είναι προφανής. Και αυτονόητη. Χωρίς να επιτυγχάνεται πάντα. Κι αυτό συμβαίνει όταν πλησιάζει ο χρόνος αφυπηρέτησης. Όρος καθιερωθείς για να απαλύνουν τον πόνο των γηρατειών, που μοιραία έρχεται κάποια στιγμή. Τα πάντα ρεί. Ανθρώπινο είναι και φυσιολογικό για τα εν Ελλάδι δρώμενα και καταλαμβάνοντα εθιμικό χαρακτήρα. Όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουμε τέτοιες περιπτώσεις. Που δημιουργούν δυσφορία για κάθε καλόπιστο. Ίσως κι αποστροφή. Κι ένα κλίμα,  στους δικαστικούς κύκλους ιδιαίτερα δυσάρεστο, με τις προτιμήσεις κάποιων δικαστών για τακτοποίηση. Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό κ. Υπουργέ Δικαιοσύνης. Αν θέλετε πράγματι ανεξάρτητη Δικαιοσύνη  φέρτε νόμο που να απαγορεύει τον ορισμό, δηλαδή  διορισμό δικαστών, μετά την συνταξιοδότηση. Άλλωστε αποτελεί και αίτημα Δικαστικών Ενώσεων και των Δικηγορικών Συλλόγων. Συνεπως ουδεμία δικαιολογία υπάρχει. Εκτός βέβαια των θεσμοθετημένων επιτροπών από το Σύνταγμα. Απλό κι όμως τόσο σημαντικό για την αξιοπιστία  της Δικαιοσύνης.

Κι ασφαλώς μικρό έως κι ασήμαντο ρόλο,  για την επιλογή, έχει η κομματική ιδιότητα. Έχει ήδη ξεπερασθεί. Παρά το γεγονός ότι ο δικαστής έχει, από το Σύνταγμα, όλα τα εχέγγυα για την ανεξαρτησία του, κάποιοι το περιφρονούν.  Επομένως το κριτήριο είναι η σωφροσύνη, η υπακοή στην εικαζόμενη  βουληση κατά την διάρκεια της θητείας; Η κάτι άλλο που δεν γνωρίζουμε. Και το γνωρίζουν αυτοί μόνο.  Όμως, μ αυτόν τον τρόπο, προσβάλουν όλους αυτούς τους άξιους, παντάπασι, δικαστές που επιτελούν το έργο τους ευσυνείδητα και αγνοούν τις διάφορες  σειρήνες που, ματαίως, προσπαθούν να τους σαγηνεύσουν. Και τι να υποθέσει κάποιος όταν βλέπει τους ίδιους δικαστές να ανακυκλώνονται λες κι απέκτησαν κι άλλη δεύτερη ισοβιότητα. Μετά την δικαστική. Τι πολύτιμα προσόντα διαθέτουν και  στερούνται, αντίστοιχα, οι εκατοντάδες συνάδελφοί τους. Αν είναι αυτά της απραξίας για να μην θιξουν τους αυθέντες της όποιας κοσμικής εξουσίας, εκτελεστικής η άλλης. Λυπάμαι πολύ αλλά, είναι άλλη μια απόδειξη της ελλειματικής λειτουργίας του Κράτους Δικαίου στην πράξη. Ο δε  τρόπος με τον οποίο έγινε,   στην διάσκεψη των Προέδρων, ο χειρισμός,  στα   θεματα  της αντικατάστασης προσώπων στην ΑΔΑΕ και ΕΣΡ,    συσκότισε και έδωσε αφορμή για  παρεξηγήσεις, επιβαρυντικές για τους θεσμούς.                      Μ αυτά δεν αμφισβητώ το έργο, μεμονωμένων προσώπων, στις ανεξάρτητες αρχές. Αλλά είναι τυχαίο δείγμα. Ο δικαστής δείχνει την προσήλωση στα ιδανικά του όπως τα έχει διαμορφώσει με την πορεία του πριν και μετά την θητεία του σ ένα τόσο ευαίσθητο κλάδο. Τον πιο ευαίσθητο, για την ομαλή πορεία ενός Κράτους, που θέλει να λέγεται ευνομούμενο. Κι αυτές οι γραμμές είναι που βάζουν το όριο. Τον πήχυ. Μπορείς να περάσεις από πάνω και τότε ανακράζεις και κυριολεκτώ: είμαι ευτυχής που συνέβαλα στην ύπαρξή ενός Κράτους που συντελεί στην πνευματική,  υλική ευημερία του πολίτη. Η κάτω απ το όριο και τότε δεν έχεις παρά να αναφωνήσεις: Απέτυχα.

Οι περιπτώσεις του τ. Προέδρου του Α.Π. Στεφάνου Ματθία και του τ.Εισαγγελέως του Α.Π. Παναγιώτη Δημόπουλου που δεν καταδέχθηκαν να υπηρετήσουν σε θέσεις του Δημοσίου μετά την συνταξιοδότησή του είναι ένας φάρος ταπεινότητας και μεγαλωσύνης για κάθε δικαστικό λειτουργό.

Η κυβέρνηση έχει την μεγάλη ευκαιρία να θέσει τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων και να προχωρήσει σε μια μεγάλη και ουσιαστική αλλαγή. Να πρωτοπορήσει και να αποτολμήσει την ύπαρξη μιας Ανεξάρτητης Δικαιοσύνης που θ αποβλέπει στο συμφέρον των πολιτών.

Στην εδραίωση ενός Κράτους Δικαίου μοναδικού στην ιστορία του. Κι αυτή θα ναι η μέγιστη τιμή.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί. Θα το κάνει η θα μείνει κι αυτός μεταξεταστέος.

*Δημήτρης Χ. Παξινός, Πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr