Δημήτρης Παξινός: Δικαιοσύνη, μια από τα ίδια

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έχουν γίνει, ουκ ολίγες προσπάθειες, προς την ίδια κατεύθυνση. Την ποιοτική αναβάθμιση στη Δικαιοσύνη. Χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Οι παράγοντες της υπόσχονται ότι γίνεται προσπάθεια και μεταφέρουν την ευθύνη στους άλλους. Οι δικαστές στους δικηγόρους κι αντίστροφα.

Οι δικαστές συνεχώς ζητούν αύξηση των οργανικών θέσεών τους, επικαλούμενη τον πολλαπλασιασμό του όγκου της δικαστικής ύλης (μηνύσεις, αγωγές, ποινικές έρευνες, κ.λπ.) και κάθε λίγο και λιγάκι η ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης, αποδέχεται τα αιτήματά τους. Πόσοι άραγε δικαστές και εισαγγελείς χρειάζονται σε αυτή τη χώρα; Από την άλλη πλευρά οι δικαστικοί υπάλληλοι φωνάζουν ότι δεν επαρκούν και κάπου έχουν δίκιο.

Αν κρίνουμε και συγκρίνουμε με το παρελθόν, εύκολα διαπιστώνουμε, ότι οι δικαστές σε πολύ δύσκολες συνθήκες, εξέδιδαν πολύ περισσότερες υποθέσεις σε πολύ πιο σύντομο διάστημα. Κι ακόμη παλαιότερα, όταν δεν υπήρχε το υπαλληλικό ωράριο, ακόμη πιο πολλές. Και δεν βαρυγκωμούσαν. Παρ ότι ήταν βασανιστικό κι απάνθρωπο. Η Δικαιοσύνη τότε λειτουργούσε. Ήταν αποδοτική. Και γρήγορη. Θαυμάσιος συνδυασμός. Είναι όμως παρελθόν. Οριστικά κι αμετάκλητα.

Γιατί αυτή η αλλαγή. Η μεταστροφή 180 μοιρών; Δεν έγινε ξαφνικά, αλλά σταδιακά κι ανεπαίσθητα. Όπως συμβαίνει πάντα. Ήταν φυσικό επόμενο ότι θα συνέβαινε. Οι κυβερνήσεις θέλησαν να γίνουν αρεστές κι όχι να βελτιώσουν την κατάσταση. Την σοβούσα κρίση. Το θεριό θέριεψε κι έγινε όλο και πιο ανήσυχο. Δεν αρκούσαν τα προνόμια του Συντάγματος, ήθελαν περισσότερα. Όπως οι άλλοι Έλληνες εργαζόμενοι. Δεν διέφεραν σε τίποτε. Διεκδικούσαν, απαιτούσαν. Έτσι χρεοκόπησε το Κράτος και ηθικά. Χωρίς επιστροφή.

Οι δικαστές έγιναν η πανίσχυρη πρώτη εξουσία. Κι όλοι όφειλαν να την προστατεύουν. Κι αυτό έκαναν. Όλοι καμωνόμαστε ότι όλα λειτουργούν άψογα και για όλα τα δεινά μας φταίνε κάποιοι άλλοι. Και τα φορτώνουμε στους επόμενους. Παρατρεχάμενοι πολλοί στο καθ΄ ύλην αρμόδιο Υπουργείο κι επιτροπές για κάθε θέμα και για πάσα νόσο. Μόνο που δεν έρχεται η ποθούμενη γιατρειά. Κάτι σαν την κόκκινη μηλιά.

Άπιαστο όνειρο. Κι όλοι θεωρούν τους εαυτούς κάτι πολύ ανώτερο των υπολοίπων εργαζομένων και βέβαια δικηγόρων και δικαστικών υπαλλήλων. Έγιναν ανεξέλεγκτοι. Παντελώς. Κι όταν λείπει ο έλεγχος τότε δεν υπάρχει σωτηρία.

Στην Ελλάδα ζούμε, με τις γνωστές στρεβλώσεις και απαιτήσεις παράλογες. Κράτος εν Κράτει με την εγγύηση του Κράτους. Κι ο καθείς στο έργο του που το καθιστά πάρεργο. Μένει το φιλότιμο. Κι αυτό λιγόστεψε πολύ. Κι όσοι το έχουν απειλούνται εμμέσως. Είναι το κακό παράδειγμα για τους υπόλοιπους. Τι παριστάνει αυτή τώρα. Οι διαβαθμίσεις όμως παραμένουν για να τονίζουν την υπεροχή τους. Οι του Σ.τ.Ε. θεωρούνται ανώτεροι. Έπεται η Πολιτική και η Ποινική Δικαιοσύνη κι ακολουθούν οι διοικητικοί δικαστές. Οι Ειρηνοδίκες πολύ πίσω. Δικηγόροι κ.λπ. δεν αξιολογούνται. Ούτε λόγος για τους πάσχοντες δικαστικούς υπαλλήλους. Πόσο μπορεί να διαρκέσει μια δίκη. Όσο θέλουν, οι δικάζοντες. Δεν υπάρχουν όρια .

Μπορεί να εξαντλήσουν την θητεία τους, αφού πρώτα εξαντλήσουν τους άλλους παράγοντες της δίκης. Προνόμια μόνο προνόμια κι ο κόσμος στην αναμονή για την εκδίκαση. Αγωνία για την έκβαση της υπόθεσής τους.

Ας περιμένει χρόνια, πιθανόν και είκοσι χρόνια, όπως συμβαίνει στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Ακόμη και πρώην πρόεδροι του και τώρα διορισθέντες σε θέσεις Δημοσίου, τις είχαν καλά φυλαγμένες. Τις είχαν ξεχάσει. Παντελώς.

Επιβραβευτήκαν κι αυτοί όμως. Όπως κι άλλοι.

Σημασία έχει να εξυπηρετεί τις ανάγκες της Κυβέρνησης.  Της όποιας Κυβέρνησης, όπου και όταν χρειασθεί. Να είναι συνετός δηλαδή.

Να μπορεί έτσι να προχωρήσει. Αυτά είναι γνωστά. Σ΄ όλους που κάνουν τα στραβά μάτια.

Όλοι ελπίζουν. Κι οι Θεσμοί φθίνουν συνεχώς.

Γιατί απορούμε;

Υποκρινόμαστε;

Βολευόμαστε;

Κι όλοι τα βλέπουν, τα σχολιάζουν και απαξιώνουν. Θύτες και θύματα.

Είμαστε ευχαριστημένοι! Πάντα πρέπει στο τέλος ενός άρθρου να δίνουμε ελπίδα. Ελπίδα στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του.

Οι σπουδαίοι της Δικαιοσύνης έχουν εκλείψει για να δώσουν το παράδειγμα στους νεώτερους και να διδάξουν ήθος και ταπεινότητα, ίδιο των δικαστών. Κι ήταν πολλοί. Κι υπάρχουν και τώρα, άξιοι, αλλά χάνονται μέσα σ αυτό το χάος που μας περιβάλλει με μόνη κινητήρια δύναμη, το κέρδος που όλα τα συντρίβει. Χωρίς μέτρο με μόνη αξία το χρήμα. Κι αυτοί που αντιστέκονται, με ανθρώπινο προσωπείο, είναι αυτοί που βλέπουν ολόγυρα μια πανανθρώπινη Δικαιοσύνη παντού γύρω μας.  Σε κάθε κίνηση, σε κάθε πράξη.

Κι αυτός είναι ο αληθινός κόσμος που θέλουμε να ονειρευόμαστε. Με θεσμούς, λαμπρυνόμενους, απ΄ αυτούς που τάχθηκαν να υπηρετούν. Κι αυτούς που θα τους μιμηθούν. Θα γίνουν άξιοι συνεχιστές του έργου τους.

Να η ελπίδα!

*Δημήτρης Χ. Παξινός, Πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr