Δημήτρης Παξινός: Ο Ιμάμογλου, η διαχρονική Τουρκία, τα λευκά κελιά κι η οκνηρή ΕΕ

Την Τουρκία την επισκέφθηκα 5 η 6 φορές σαν εκπρόσωπος του ΔΣΑ σε θέματα που άπτονται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τότε… Όταν… Την πρώτη φορά, στην δίκη των 2 ηγετών του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας, Κουτλού και Σαργκίν, που ήταν εκτός νόμου. Επικεφαλής της αποστολής ήταν ο αείμνηστος Αλέξανδρος Γεώργιος Μαγκάκης, επιφανής πολιτικός κι άξιο τέκνο της Χώρας.

Άλλη φορά στους καταστροφικούς σεισμούς της Κωνσταντινούπολης για συμπαράσταση στους πληγέντες και μια δωρεά για ανέγερση δημοτικού σχολείου. Ήταν ευκαιρία για σύναψη στενού δεσμού με τον τότε Πρόεδρο του αντίστοιχου Δικηγορικού Συλλόγου, Γιουτσελ Σευμαν, ενός εξέχοντος,  δικηγόρου κι ανθρωπιστή που είχε κι αυτός την τύχη πολλών που είχαν την γενναιότητα να προασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Παραπέμφθηκε σε δίκη ως εχθρός του Έθνους. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Το συνηθίζει με οποιαδήποτε κυβέρνηση να μην ανέχεται διαφορετική φωνή. Όπως τώρα με τον Δήμαρχο Κωνσταντινούπολης Ιμάμογλου που τόλμησε να διαφοροποιηθεί από τον Ερντογάν σε διάφορα θέματα και κυρίως να θέσει υποψηφιότητα για Πρόεδρος κι αντίπαλος του Ερντογάν.

Έγκλημα καθοσιώσεως,  το οποίο δεν έπρεπε να μείνει ατιμώρητο. Άλλωστε δεν ήταν η πρώτη φορά που προκάλεσε τον Σουλτάνο. Ανακάλεσε στη μνήμη μου τα λευκά κελλια και τους εκατοντάδες αγωνιστές Κουρδους και Τούρκους,  που προτίμησαν να καούν ζωντανοί σαν έσχατη λύση θυσία για τους επόμενους αγωνιστες. Την επίσκεψη στο Ντιγιαρμαγκιρ, στο χωριό Λίτσε, ένα από τα χίλια κουρδικά χωριά που κάηκαν ολοσχερώς πριν λίγο καιρό,  κι έβλεπες κάτι θλιμμένες σκιές να περπατούν στα βομβαρδισμένα με βόμβες ναπάλμ στενά.

Η  Τουρκία όμως είναι, διαχρονικά, αμείλικτη,  αδυσώπητη και σταθερά εχθρική σε τέτοια θέματα. Τα λευκά κελιά είναι το μήνυμα που περιμένει τον καθένα που ζητά τα αυτονόητα. Δηλαδή την ύπαρξη ενός ευνομούμενου Κράτους και μιας Πολιτείας που σέβεται την ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών. Αυταρχική χώρα, με δημοκρατικό προσωπείο, που δεν σέβεται τον πολίτη και τον τιμωρεί με βάση ποινικούς νόμους που παραπέμπουν σε αστυνομικό Κράτος  και μια Δικαιοσύνη ελεγχόμενη απόλυτα και σαφώς κατευθυνόμενη και αυστηρή τιμωρό κάθε ελεύθερης φωνής, που τολμά να διεκδικήσει ανθρώπινα δικαιώματα.

Οι σκηνές που είδαμε και βιώσαμε στις φτωχογειτονιές της Κωνσταντινούπολης,  με τους συγγενείς των φυλακισμένων, με κόκκινη κορδέλα στο κεφάλι να συμμετέχουν στην απεργία πείνας μέχρι τέλους δεν μπορεί να ξεχασθεί. Κι οι λέξεις που κάποιοι είπαν ” έχουμε φιλιώσει με τον θάνατο όλα τα χρόνια. Δεν τον φοβόμαστε. Η τιμή μας κι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι το πρώτιστο για μας” Λόγια που μας συγκλόνισαν. Αισθανθήκαμε τόσο λίγοι μπροστά σ αυτούς τους ηρωικούς ανθρώπους που αντιστέκονταν στο λυσσασμένο θεριό, που ήταν το Τουρκικό Κράτος.

Πάντα η Τουρκία ήταν αυτή. Δεν άλλαξε. Πόσες φορές δεν έχει φυλακίσει,  άνευ λόγου κι αιτίας, Κούρδους ηγέτες, βουλευτές και δημάρχους με πολύχρονος ποινές, εξοντωτικές επειδή δηλώνουν κι είναι Κούρδοι. Όλοι με επικεφαλής τον πρόεδρο του κόμματος, όλοι εκλεγμένοι βρίσκονται στις φυλακές έγκλειστοι. Με την συνήθη κατηγορία ότι συμπλέουν με το ΠΚΚ που έχουν κηρύξει παράνομο. Πόσες χιλιάδες έχουν δολοφονήσει με τις ημιπαράνομες εθνοφυλακές που δρουν στις Κουρδικές περιοχές. Πόσους ακόμη πρέπει να σκοτώσουν, για να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας οι ευαίσθητοι σήμερα Ευρωπαίοι.

Θυμάμαι την δίκη παλαιότερα των Κούρδων βουλευτών, μεταξύ των οποίων της Λειλά Ζάνα,, με την συνήθη κατηγορία, των εχθρών του Έθνους, ότι  συνέπλεαν με δήθεν τρομοκράτες. Τελικά το ζητούμενο είναι ποιος ειναι ο τρομοκράτης. Η Τουρκία επιφυλάσσει, για εαυτήν, αυτό το δικαίωμα στην περιοχή.  Η μεγάλη διαφορά είναι ότι τότε υπήρχαν διαμαρτυρίες από ανθρώπινους οργανισμούς και κράτη και παραστάσεις στις δίκες αυτές. Η Ευρώπη ήταν παρούσα και εξέφραζε με διάφορους τρόπους, εντονως, την διαμαρτυρία της. Κι ήταν πολλές οι φωνές κι έφερνε αποτέλεσμα. Τώρα αυτό έχει εκλείψει. Παντελώς. Η Τουρκία έχει αφεθεί ασύδοτη στο εσωτερικό της, στο δε εξωτερικό εμφανίζεται παράκλητη σε θέματα εξωτερικής πολιτικής κι έχει καταστεί συναρμόδια γι αυτά. Η τείνει να γίνει. Η Ευρώπη από ηγέτις δύναμη έχει παρακολουθηματικό ρόλο κι απλώς παρατηρεί κι ευνοεί τις κινήσεις της Τουρκίας.

Η περίπτωση Ιμάμογλου είναι ενδεικτική της πνευματικής πτώσης και ένδειας της άλλοτε κραταιάς Ευρώπης που βλέπει τα τρένα να περνούν και σφυρίζει αδιάφορα. Χωρίς να συγκινείται στο ελάχιστο. Ξεπεσμένες ηγεσίες, ανίκανες, ζουν σε μια  συνεχή τρυφηλότητα αδύναμες να διακρίνουν και συγχέουν το καλό με το κακό. Μια τεχνητή ευμάρεια. Κάπως έτσι οι Δημοκρατίες γερνάνε και χάνουν το κύρος τους, μετατρεπομενες σε αυταρχικες κοινωνίες, αναίσθητες σ ανθρώπινα δικαιώματα, κράτος Δικαίου και σε Δημοκρατικους θεσμούς. Εχει αποδειχθεί, ιστορικά, ότι υλιστικές κοινωνίες, χωρίς καμία πνευματικότητα, δεν έχουν μέλλον, η έχουν ένα εκφυλιστικό μέλλον που τους αρμόζει, μέχρι την σταδιακή αλλοίωση και εξαφάνιση. Οι κοινωνίες αντιδρούν και μαζί τους οι δικηγόροι,  ως ταγμένοι ταγοί στην υπεράσπιση αξιών, σύμφωνες με τις παραδόσεις του Δικηγορικού σώματος.

*Δημήτρης Χ. Παξινός, Πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών 

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr