Δημήτρης Παξινός: Ο Παναγιώτης Γαλετσέλης

Αρκετοί τον φώναζαν Γαλατσέλη. Τους έρχονταν πιο οικείο. Ήταν γνήσιος. Είχε γραφείο με τον Αντώνη Γερόλυμο κι όσοι περνούσαν απ το γραφείο τους πρόσφερε ούζο Μυτιληνιό με κοντό παντελόνι όταν έκανε ζέστη.

Δεν ξεχνούσε ποτέ την Αγιασσο που τον είχε γεννήσει με τον δάσκαλο πατέρα του. Εκεί περνούσε και τα καλοκαίρια του. Τουλάχιστον στην αρχή. Γιατί μετά δεν πολυεγκατέλειπε την Αθήνα.  Είχε φαίνεται τους λόγους του και ίσως τις αγάπες του. Ποιος ξέρει. Ήταν λιγόλογος συνήθως, εκτός απ τις πολυπληθείς συνελεύσεις, που γίνονταν συχνά, στο Ακρόπολ κι αργότερα λόγω κοσμοσυρροής στο Σπόρτιγκ κι ο Παναγιώτης δεν συγκρατιόνταν. Του άρεσε να ξεσηκώνει τα πλήθη και να δημιουργεί επαναστατική ατμόσφαιρα. Έτσι ήταν. Με τη μουστάκα του απεριποίητη, θύμιζε αρματωλο του 21 έτοιμο να χυμηξη για κατάληψη οχυρού.

Ηρωικές μέρες ενός Συλλόγου μαχητικού για τα επαγγελματικά αλλά και τα ανθρώπινα δικαιώματα που πια δεν υπάρχουν. Έχουν εκλείψει. Το ίδιο μαχητικός μέχρι αντιδραστικό ήταν και στα συμβούλια. Έψαχνε να δει μήπως κρύβεται κάτι γύρω απ τις αποφάσεις που λαμβάνονταν. Άδικα όμως. Ήταν όμως ο Παναγιώτης που όλοι λατρέψαμε να μισούμε για την ιδιαίτερη φρασεολογία που χρησιμοποιούσε. Δεν έμενε ήσυχος ποτέ. Ο Σύλλογος τον συνάρπαζε και ήταν εκεί εγκατεστημένος πολλές ώρες. Ατελείωτες. Πάντα στις επάλξεις. Ήταν ο Γαλετσέλαρος κι είχε φανατικούς φίλους οπαδούς που τον συνόδευαν στις συγκεντρώσεις κι αλλαχού. Έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για τις αποστολές του Συλλόγου για θέματα παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είχαμε βρεθεί σε κοινές αποστολές στην πρώτη Ιντιφαντα των Παλαιστινίων, στο Καμένο  απ τους Τούρκους χωριό Λίτσε στο Ντιγιαρμπακίρ, στο Κουρδιστάν όπου τον πέρασαν οι Τούρκοι για Κουρδο και τον κράτησαν για λίγο. Όπως και στην πολύπαθη Γιουγκοσλαβία. Ήταν ένας ανήσυχος άνθρωπος πρωτίστως και σπουδαίος πατριώτης. Λίγες απ τις πολλές θύμησες που ζήσαμε με τον Παναγιώτη και που δεν θα ξεχάσω ποτέ λόγω γνησιότητας και καλοσύνης που τον διέκρινε. Γιατί Αυτός ο Σύλλογος που έζησα έδινε πιο χαρές και λίγες λύπες που τον ζωντάνευαν και τον ισχυροποιούσαν ακόμη πιο πολύ στα μάτια της κοινωνίας. Καλό ταξίδι φίλε Παναγιώτη!

*Δημήτρη Παξινού, Πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr