Ελένη Τροβά: Κλείνοντας τα δικαστήρια

Της Ελένης Τροβά*

Το να γίνει το παιδί γιατρός και δικηγόρος παραμένει σπουδαίο: Χαρά στα αποτελέσματα των πανελλαδικών για τις οικογένειες, τιμή στο χωριό, προσδοκίες εξέλιξης χρήμα και εξουσία στο προσκήνιο. Ο γιατρός και ο δικηγόρος απολαμβάνουν την διάκριση και τον έπαινο. Όλα αυτά μαζί όμως παράλληλα με την συναίσθηση της κοινωνικής αποστολής. Η τιμή που αποδίδει η κοινωνία στα επαγγέλματα αυτά συνδέεται με την κοινωνική της αποστολή πρωτίστως και δευτερευόντως με την πόρσε ή τα επώνυμα αξεσουάρ.

Καιρός να γυρίσουμε εκεί που είναι η ουσία της διάκρισης λοιπόν η οποία είναι ο ρόλος που έχει κανείς στην κοινωνία και όχι στα σύμβολα και τα οφέλη που έρχονται στη συνέχεια. Καιρός για μια καίρια αντιστροφή από το φαίνεσθαι στην ουσία. Διότι ο καιρός του γιαπισμού και του ρέοντος χρήματος άλλαξε τη σειρά των πραγμάτων και τις αντιλήψεις δυστυχώς.

Για τους γιατρούς βέβαια η κοινωνική αποστολή παραμένει επίκαιρη και ζωντανή. Και δεν εννοώ μόνον τους γιατρούς στα στρατόπεδα προσφύγων ή τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα. Εννοώ όλους αυτούς που παλεύουν για χρόνια στα νοσοκομεία στα χρόνια της κρίσης, στα χρόνια των δυσκολιών με όπλο το φιλότιμο. Αυτούς δηλαδή που και σήμερα σε όλο τον κόσμο γιατροπορεύουν τρομαγμένους πολίτες από τον κορονοϊό.

Οι δικηγόροι, λίγο με τις αποχές, λίγο με τις απεργίες, λίγο με τις στάσεις εργασίας φθάσαμε να θεωρούμε ότι το να κλείνουν τα δικαστήρια είναι σχεδόν φυσιολογικό. Ποιος αλήθεια έχει κάτι να χάσει; Ανησυχούμε μόνον όταν η αποχή επάγεται σοβαρή ζημιά στα οικονομικά μας και η κοινωνία μας κοροϊδεύει για την επανάσταση της γραβάτας. Από κοντά και οι δικαστές και οι δικαστικοί υπάλληλοι. Αραχνιασμένες υποθέσεις, τριτοκοσμικές συνθήκες, μείωση των μισθών: ε ναι: τίποτε πιο δύσκολο στις μέρες μας από το να είσαι ένας καλός δικαστής στη χώρα, τίποτε πιο μοναχικό, τίποτε πιο ζόρικο.

Έτσι ακούσθηκε πολύ φυσιολογικό σε όλους μαζί με τα σχολεία και τα νηπιαγωγεία να κλείσουν και τα δικαστήρια. Όλοι θα δούμε αγκαλιασμένοι Netflix με τα παιδιά μας. Θα αποφύγουμε το «κακό» και θα προασπίσουμε τη δημόσια υγεία. Πράγματι στη χώρα μας τα δικαστήρια όπως και τα σχολεία κλείνουν με μεγάλη ευκολία. Λίγος χιονιάς και τέρμα.

Παράλληλα αβέβαιο είναι ούτως ή άλλως αν θα εκδοθεί απόφαση στην ώρα της, αβέβαιο αν θα συζητηθεί, αν θα πάρει 10 αναβολές αυτεπάγγελτα για πλάκα στο ΣτΕ μια υπόθεση, ή αν η δημοσίευση θα κάνει τρία χρόνια, ή αν θα παραγραφούν εν επιδικία τόσες και τόσες υποθέσεις στα ποινικά.

Ο χρόνος χαρακτηρίζει με απάθεια την απονομή δικαιοσύνης στη χώρα μας.

Πολλοί μάλιστα χαίρονται γι’ αυτό. Ιδίως διάφοροι ποινικοί με τα αδικήματα να παραγράφονται, διάφοροι κακοπληρωτές που ξέρουν ότι ποτέ δεν θα εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους κοκ. Άλλοι πάλι λυπούνται αλλά το θεωρούν φυσιολογικό.

Το χειρότερο συμπέρασμα της διαπίστωσης αυτής όμως είναι ότι κανείς δεν ανησυχεί για το γεγονός ότι είτε λειτουργούν είτε όχι τα δικαστήρια δεν φαίνεται να πειράζει και πολύ. Και πολλοί επαγγελματίες της αγοράς θεωρούν δεδομένο ότι οι δικηγόροι είμαστε προδήλως παρείσακτοι.

Έτσι η τιμή για το νομικό, δικηγόρο ή δικαστή, καταλήγει να συνδέεται με «παράπλευρα αξιώματα» με πολιτική καριέρα, με χρήμα και εξωδικαστική δράση, αν υπάρξει τέτοια, που επιβεβαιώνει το περιττό της απονομής δικαιοσύνης.

Νομίζω μάλιστα ότι τίποτε δεν μοιάζει περισσότερο αβέβαιο στις μέρες μας στην Ελλάδα από την απονομή δικαιοσύνης: διαφθορά, παραδικαστικά, καταγγελίες κατά δικαστών και εισαγγελέων, πρόχειρες και κακές αποφάσεις, δικαστές που ανησυχούν μόνον για τις αποδοχές τους, κυκλώματα, δικηγόροι στα κόλπα…. Όπως έλεγε κάποτε γνωστός επιχειρηματίας: «η προσφυγή στη δικαιοσύνη είναι μόνον κίνηση τακτικής. Η απόφαση που θα εκδοθεί κανέναν δεν ενδιαφέρει».

Έτσι με αφορμή τον ιό της αποκάλυψης, τον κορονοϊό για άλλη μια φορά η συζήτηση για το κλείσιμο των δικαστηρίων ήταν στο προσκήνιο. Δικαστές και δικηγόροι τη στηρίζουμε. Γιατί ποιος δεν φοβάται τον ιό; Ίσως κάποιοι να μην φοβόμαστε και τόσο.

Αφήσαμε έτσι μόνους τους γιατρούς και τους επαγγελματίες της υγείας να διατηρούν την αίσθηση της κοινωνικής αποστολής του ρόλου τους. Τους αφήσαμε να παλεύουν με όλες τις δυνάμεις τους για το κοινό καλό. Το κοινό καλό, αυτό το ξεχασμένο τρίτο αξίωμα της δημοκρατίας τη: fraternite. Μήπως να αλλάζαμε αυτή την πρακτική;

Μένοντας στον τύπο του πράγματος και παραβλέποντας την ουσία καταλήγουμε σαν το διάλογο με τους ιερείς που συζητούν στην παρούσα συγκυρία το αν κολλάει ο ιός με τη θεία κοινωνία αντί να είναι δίπλα στους πάσχοντες και το τρομαγμένο ποίμνιό τους εμπνέοντας δύναμη και υπομονή όπως κάθε καλός ποιμένας οφείλει.

Κλείνοντας τα δικαστήρια, εμείς οι νομικοί, επιβεβαιώνου με το περιττό του ρόλου μας το οποίο δυστυχώς πολλοί πλέον σιγοψιθυρίζουν ή και βροντοφωνάζουν: η δικαιοσύνη δεν είναι απολύτως αναγκαία. Παρότι δεν είναι αλήθεια και δεν θα πρέπει και να γίνει κοινωνική πραγματικότητα.

Το πετύχαμε λοιπόν να αποδομήσουμε τους εαυτούς μας. Μετά από πολυετείς αποχές οι δικηγόροι, μετά από δεκάδες αναβολών τα δικαστήρια ξέρουμε ως κοινωνία ότι δεν είμαστε και πολύ απαραίτητοι. Και το εμπεδώσαμε και οι ίδιοι και οι άλλοι. Μήπως είναι μια ευκαιρία να το ξανασκεφτούμε;

Δικαιοσύνη: το μαγαζί έκλεισε;

* Δικηγόρος, Διδάκτωρ Νομικής

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr