Ελένη Τροβά: Πώς κερδίζονται οι υποθέσεις
Της Ελένης Τροβά*
Το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα από έναν ιδιοφυή πλην τερατώδους κυνισμού και σκληρότητας πελάτη αφορούσε τη διεξαγωγή δικών. Σχεδόν ποτέ δεν διάβαζε τις αποφάσεις που εκδίδονταν και αφορούσαν στην εταιρία του, σχεδόν ποτέ δεν ενθουσιάσθηκε με το αποτέλεσμα ενός δικαστικού αγώνα. Η δίκη, έλεγε, είναι μια θεατρική πράξη μιας διεκδίκησης. Σημασία έχει η συνολική αποτίμηση και όχι η συγκεκριμένη υπόθεση. Αποδείχθηκε ότι είχε δίκαιο πολλές φορές. Κερδισμένες υποθέσεις δεν απέφεραν τίποτε και χαμένες οδήγησαν σε θριάμβους. Για τους δικηγόρους φαίνεται παράδοξο. Είναι όμως αλήθεια σε μεγάλο βαθμό. Αθωωτικές αποφάσεις του τέλους έχουν διαλύσει τον κατηγορούμενο και δεν μπορεί να ματασταθεί, δίκες χαμένες επιφέρουν το αποτέλεσμα που κάποιος προσδοκά παρόλο το ότι χάθηκαν.
Χθες καθώς έβλεπα τη μάνα μου να κλαίει κοιτάζοντας «το Χάρη και την Τότα» στην τηλεόραση το σκεπτόμουν. Με τι κουράγιο αυτός ο πατέρας και δικηγόρος άντεξε τόσα χρόνια την ελάχιστη ηθική αποκατάσταση να λάβει τάχα δεν ξέρω. Όμως ανάγκασε κάποιους να κοντοσταθούν: παραίτηση από την αναίρεση λοιπόν με εντολή Πρωθυπουργού. Τα κίνητρα δεν έχουν τόση σημασία. Όμως έγινε αντιληπτό το ως εδώ.
Εκείνος, όρθιος ακόμη άκουσε τη Πρόεδρο της Δημοκρατίας που ξέρει τα τερτίπια της Δικαιοσύνης να του μιλά και να τιμά τη μνήμη του παιδιού του. Αυτή που τόσα χρόνια θεωρήθηκε αμελητέα. Φυσικά η νίκη του συναδέλφου ήταν τεράστια στον αγώνα που έδωσε και άντεξε. Ήρθε η ώρα να ακουσθεί μια κουβέντα τιμής και μια κοινωνία να καταλάβει ότι δεν αποκαθίσταται η τάξη της τραπεζικής λαίλαπας πυρπολώντας το κορίτσι του που εργαζόταν.
Και φυσικά όλοι το ξέρουμε ότι στα δικαστήρια οι Τράπεζες κερδίζουν. Ότι στα δικαστήρια δεν βρίσκεις το δίκαιο σου ποτέ. Και ως δικηγόροι οφείλουμε να το λέμε στους πελάτες μας. Ακόμη και όταν πρέπει τους στείλουμε στους «δικηγόρους που έχουν τον τρόπο να κερδίζουν» εφόσον το θεωρούν αναγκαίο. Ο προαναφερθείς κυνικός βέβαια έλεγε ότι καλύτερα στη δίκη να έχεις δικηγόρο με «πρόσωπο». Ότι και αν έκανε στις κουίντες, το πρόσωπο που τον εκπροσωπούσε ήταν καθαρό. Ήταν πάντα αυτή η θεατρική λογική που με πίκραινε, όταν εκτιμούσε ότι ήταν το δικό μου πρόσωπο αυτό το καθαρό που εξυπηρετούσε τη συνθήκη. Χαμογελούσε σαρδόνια και χρησιμοποιούσε το πρόσωπό μου αφήνοντας με την απορία. Ο κ. Παπαθανασόπουλος είναι Κύριος με Κ κεφαλαίο. Το είδατε πλέον όλοι με τα μάτια σας. Ένα πρόσωπο καθαρό. Μακάρι, όπως ο Πρωθυπουργός υπαναχώρησε από την αναίρεση να υπαναχωρούσε και ο Θεός και να είχε πίσω το παιδί του. Όμως δεν ξέρω αν η Δικαιοσύνη φθάνει ως εκεί.
Την άποψη του κυνικού πελάτη μου δικαίωσε συχνά η νομολογία. Παρά την απόφαση Κριαρά, του ΣτΕ, παρά την εμμονή ακόμη και σήμερα πολλών δικαστών στις περισπωμένες και την καθαρεύουσα, η δημοτική γλώσσα θεσμοθετήθηκε από δεξιά κυβέρνηση και κυριάρχησε οριστικά. Τι και αν η δίκη εκείνη χάθηκε; Το ίδιο ισχύει και για πολλές άλλες περιπτώσεις, είτε ενέχουν ηθικό διακύβευμα, είτε όχι. Ακόμη και σήμερα διαβάζεις αποφάσεις που θέλεις να ουρλιάξεις από θυμό, ή ξέρεις από τους «παραστάντες δικηγόρους» το αποτέλεσμα.
Πόσο λοιπόν μπορεί κανείς να αντέχει; Πόσο μπορεί να αγωνίζεται μήπως και ξυπνήσει μια μέρα τέτοια συγκυρία που το πράγμα γυρίσει; Το ερώτημα δεν είναι ορθό. Γιατί το να έχεις καθαρό πρόσωπο, το να είσαι Κύριος δεν αφορά την έκβαση καμίας υπόθεσης. Είναι ζήτημα υπαρξιακό. Και εν τέλει γι’ αυτό οι δίκες δεν έχουν τόση σημασία. Χαίρομαι ιδιαίτερα που η Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν δικαστής και ξέρει τι εννοώ. Χαίρομαι που ήταν εκεί στο όνομα όλων των χαμένων υποθέσεων με δίκαιο αίτημα. Που είναι φευ οι περισσότερες.
*Δικηγόρος, Διδάκτωρ Νομικής
Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr
