Ελένη Τροβά: Τα σφαγιασθέντα νήπια του Ηρώδη

Τίποτα πιο απόλυτο και κυριαρχικό από τον έλεγχο του τέλους της ανθρώπινης ζωής, τίποτα πιο συναρπαστικό, πιο μοιραίο, πιο ηρωικό, τίποτα πιο νικητήριο από το να διαλύεις τον «άλλο» είτε είναι εχθρός στον πόλεμο, είτε είναι αντίπαλος του αγαπημένου σου υπερήρωα, είτε είναι ο τυχαίος που είναι μπροστά σου και σου κλείνει το πέρασμα.

Ο μικρός φονιάς ξέρει ότι δοξάζει τον εαυτό του έτσι, ότι η βία και η παραβατικότητα όπως την ονομάζουν οι εγκληματολόγοι και οι νομικοί, του δίνουν μια μοναδική ένταση και οντολογική αξία. Ιδίως αν αυτή δεν υπάρχει ή δεν αισθάνεται ότι υπάρχει.

Ποιος είναι όμως ο μικρός φονιάς, ο παραβατικός ανήλικος που αντέχει να γρονθοκοπήσει με μανία τον 87χρονο παππού για 200 ευρώ, κλωτσώντας τον παράλληλα μέχρι θανάτου πεσμένο στο πάτωμα;

Αυτός, πλάσμα ανήλικης μητέρας και ο ίδιος, που πνίγεται στη ρουτίνα της ασημαντότητας ενός κόσμου που δεν έχει να του προσφέρει και πολλά, ούτε χαρές, ούτε εκτόνωση της βίας και της ενέργειας που τον κατακλύει, ούτε μεγάλωμα όπως το λαχταρά και το φαντάζεται;

Αυτός προϊόν τυχαίας συνουσίας που ότι ότι και να κάνει στη μικρή ζωή του κανείς δεν θα στραφεί να τον θαυμάσει, να δακρύσει γι΄αυτόν, που ξυπόλητος, ξεβράκωτος, μυξιάρης και αγράμματος, δεν ενδιαφέρει κανέναν αν έφαγε, αν έπαιξε αλλά ενδιαφέρει αν έκλεψε και αν κατάφερε πολλά σκληρά πράγματα που οι μεγάλοι να του δώσουν σημασία;

Αυτός που δεν έχει κανένα ηθικό έρεισμα που να τον σταματά, αν δεν έχει μαμά να κλάψει γιατί ξεστράτισε;

Έτσι κλωτσώντας μέχρι θανάτου ο μικρός ανήλικος καταφέρνει να γίνει αντιληπτός και να προξενήσει δέος. Σαν ένας μαυριδερός Θωρ, σαν υπερήρωας μιας κοινότητας που τον έμαθε να επιβιώνει με κάθε θυσία. Στην ηλικία που τα παιδιά των άλλων ζητούν παιχνίδια, κάνουν τηλεκπαίδευση, μαλώνουν με τη μαμά, κάνουν μπάσκετ, τρώνε μπέργκερ και φοράνε την τραγιάσκα ανάποδα εκείνος σκοτώνει. Το παιδί της υπόθεσης δεν είναι παιδί προ πολλού.

«Πρόκειται μαθαίνουμε για δύο ανήλικους ημεδαπούς (αδέρφια αγόρι-κορίτσι), οι οποίοι αφού εισήλθαν παράνομα σε αύλειο χώρο μονοκατοικίας, προσέγγισαν το οίκημα πλην όμως έγιναν αντιληπτοί από τον 87χρονο ένοικο και με χρήση σωματικής βίας και αιχμηρού αντικειμένου που του απέσπασαν, αφαίρεσαν από τους εσωτερικούς χώρους χρηματικό ποσό και μία χρυσή αλυσίδα.

Εξωτερικά τους παρείχαν συνδρομή η 45χρονη γιαγιά τους με τον 40χρονο σύντροφό της ελέγχοντας περιμετρικά το χώρο, ενώ στη συνέχεια διέφυγαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις». Ο ανήλικος τελικά συνελήφθη, διέφυγε και ξαναβρέθηκε μόνος, ένοχος και κατατρομαγμένος: ένα επικίνδυνο παιδί.

Η επιστήμη λέει ότι το προφίλ των ανήλικων παραβατών στη χώρα μας σκιαγραφείται ως εξής: πρόκειται στη συντριπτική πλειοψηφία τους για αγόρια ηλικίας 14-18 ετών (αν και στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμισθεί ότι έρευνες εστιάζουν και στη βία μεταξύ ανήλικων κοριτσιών και θα αναδείξουμε αυτή την κρίσιμη πτυχή του θέματος στο βιβλίο), προέρχονται από οικογένειες με σοβαρές δυσλειτουργίες, με τις εν λόγω δυσλειτουργίες να χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: στις ορατές και μη ορατές.

Οι ορατές αφορούν σε οικογένειες που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα, συχνά πολλαπλά και δύσκολα στη διαχείρισή τους, όπως οικονομικά ή/και ψυχοκοινωνικά, γονείς που μπορεί να έχουν συγκρουστεί οι ίδιοι με τον ποινικό νόμο, να είναι εξαρτημένοι από ουσίες ή/ και αλκοόλ, να βρίσκεται ο ένας ή και οι δύο γονείς στη φυλακή, να έχουμε θάνατο ή εγκατάλειψη της οικογενειακής εστίας από τον ένα γονέα και αδυναμία του άλλου για μία σειρά σημαντικών και κρίσιμων λόγων να αναλάβει μόνος του τις ευθύνες της ανατροφής των παιδιών κ.λπ.

Οι υποθέσεις που απασχολούν τα Δικαστήρια Ανηλίκων στη χώρα μας χωρίζονται σχηματικά σε πλημμεληματικές και κακουργηματικές πράξεις, οι οποίες προβλέπονται στον Ποινικό Κώδικα ή σε Ειδικούς Ποινικούς Νόμους και αφορούν εγκλήματα κατά της ζωής (π.χ. ελαφριά-απλή-επικίνδυνη σωματική βλάβη, ανθρωποκτονία), της τιμής (π.χ. εξύβριση, συκοφαντική δυσφήμηση), της περιουσίας (π.χ. κλοπή, ληστεία, φθορά ξένης ιδιοκτησίας) και της δημόσιας ασφάλειας (π.χ. διατάραξη κοινής ειρήνης).

Πράξεις που εμπίπτουν σε Ειδικούς Ποινικούς Νόμους είναι η βία στα γήπεδα, οι παραβάσεις του νόμου περί ναρκωτικών, οι παραβάσεις του νόμου περί αλλοδαπών, οι παραβάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Θα πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι δεν αποτελούν εξαιρέσεις όπως στον υπόλοιπο κόσμο έγινε εδώ και χρόνια.

Είναι πολλά τα παιδιά διεθνώς που χάθηκαν μέσα στη βία της κοινωνίας που τους δίνει υπόσταση μέσα από την εξουσίαση της ζωής και του θανάτου.

Τα ίδια παιδιά ίσως που οι μανάδες φέρνουν στο Παίδων με αυτάκια φαγωμένα από ποντίκια. Που παίζουν γυμνά και ζητιανεύουν από λόγους κουλτούρας, που καπνίζουν πριν κόψουν το γάλα και δεν πάνε σχολείο γιατί άλλωστε; Πολλά τα παιδιά χωρίς σταθερό πολιτιστικό σύστημα που ορίζει το τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται. Πολλά τα παιδιά που μεταναστεύουν για εργασία πριν βγάλουν τρίχες στα πόδια και τις μασχάλες.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για τις ηλικίες και τα καμώματά τους ιδίως για το τι σημαίνει παιδί και για το ποιος είναι ο μικρός φονιάς που μας έσπασε δραματικά τη ρουτίνα των ημερών του εορταστικού κορονοϊού. Ένας άνθρωπος χωρίς ηλικία, πιθανότατα χωρίς σπίτι ή όνομα, χωρίς υπόσταση και βάρος που κατάφερε να επιβιώσει αυτής της τυχαίας συνάντησης με τον ανυπεράσπιστο παππού που τόσο πολύ εξουσίασε και ρήμαξε μέχρι που να τον θανατώσει.

Είναι ξεκάθαρο πως θα μας χρειασθεί να σκεφθούμε και πώς θα πρέπει να βασανίσουμε τους εαυτούς μας κάπως περισσότερο. Αν το φύλο υπήρξε το θέμα των ετών που πέρασαν, η ηλικία είναι θέμα των ετών που θα έρθουν.

Παιδιά μακιγιαρισμένα σε διαφημίσεις, παιδιά σε σεξουαλικές περιπτύξεις, παιδιά που μιλούν σαν ενήλικες και ταξιδεύουν χωρίς διαβατήριο διασχίζοντας ηπείρους. Παιδιά που ανατινάζουν το σώμα τους για μια αποστολή, ένοπλα παιδιά σε σκληρούς πολέμους υπό τις διαταγές της στρατιωτικής ηγεσίας, παιδιά που είναι αντικείμενο ηδονής ενηλίκων, παιδιά που αναπαράγονται και κάνουν οικογένειες, που παντρεύονται που χωρίζουν, που δουλεύουν και που μόλις πρόσφατα τάχα ανακαλύψαμε.

Παριστάνοντας ότι δεν είναι αυτή η αλήθεια: τώρα που τα παιδιά εντοπίσθηκαν και αγαπήθηκαν πριν γίνουν παραγωγικά, μαθαίνουμε ότι η παιδική ηλικία δεν είναι ότι είχαμε αφελώς φανταστεί και ότι πάντως πριν τη φάτνη του Ιησού προηγήθηκε η σφαγή των νηπίων.

H Eλένη Τροβά είναι Δικηγόρος, Διδάκτωρ Νομικής

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr