Γρηγόριος Πεπόνης: Στο ίδιο έργο θεατές

Ξανακούσθηκε κατά κόρον τις εφιαλτικές αυτές ημέρες  της πύρινης δήωσης της χώρας μας.

Ξαναειπώθηκε δημόσια και από «χείλη επίσημα» και έτσι, ως επίσημος δημόσιος λόγος καταγράφηκε και στο συλλογικό υποσυνείδητο.

«Πυρκαγιές είχαμε, έχουμε και θα έχουμε».

Όπως είχαμε, έχουμε και θα συνεχίσουμε να έχουμε πλημμύρες, πανδημίες ή επιδημίες και λοιπά έκτακτα ακραία περιστατικά.

Ωστόσο, πολύς ο λόγος για το δεδομένο και το αυτονόητο.

Ανούσια επαναληπτική εκφορά τετριμμένων κοινοτοπιών, για τα καθολικώς μη αμφισβητούμενα και τα παγκοίνως παραδεδεγμένα.

Δεν αγνοείται η περιοδικότητα των συγκεκριμένων φαινομένων, ούτε ξενίζει η βεβαιότητα επανεπέλευσής τους.

Σίγουρα όμως δεν νοείται, κάθε φορά που αυτά εκδηλώνονται και συμβαίνουν,  να τα ακολουθούν οι ίδιες διαπιστώσεις των αυτών ελλείψεων και των απαραλλάκτως ομοίων ολιγωριών και ανεπαρκειών.

Κάτι τέτοιο δεν είναι παραδεκτό, παρά ως αμήχανο δήθεν άλλοθι και ως προφασιστικό ψέλλισμα απόσεισης ευθυνών και μόνον.

Δυστυχώς, είμαστε σταθερώς και μονίμως «στο ίδιο έργο θεατές».

Τούτο δε επί διαχρονικής βάσεως και όταν ακόμη συμβαίνει (εάν συμβεί) να «αλλάξουμε σινεμά».

Και το «ίδιο έργο» δεν είναι η γνωστή εκ των προτέρων και βεβαία επανάληψη των φαινομένων.

Είναι η έμμονη και κατ’ εξακολούθηση επανεπιβεβαίωση της τραγικής ανεπάρκειας του κρατικού μηχανισμού να ανταποκριθεί στην πρόκληση, με την επιβαλλόμενη πάντοτε και ευλόγως αξιούμενη αξιοπιστία.

Είναι η μονίμως ελλειμματική σε επίπεδο πληρότητας υποδομών και ετοιμότητας αρμοδίων φορέων συνισταμένη, που επηρεάζει αρνητικά και άμεσα το όλον οικοδόμημα της αποκαλούμενης «πολιτικής προστασίας».

Είναι τα πολλά λόγια και οι πολλές στάχτες.

Είναι οι κινούμενες στα όρια της αδολεσχίας πληθωρικές κενολόγες ρητορικές από την μία πλευρά και ένα ολόμαυρο τοπίο αποκαϊδιών από την άλλη.

Είναι τα ατέρμονα «θα» και τα ατελεύτητα «πρέπει» μετά από κάθε πύρινο όλεθρο, σε αναμονή επαναδιατύπωσής τους ενόψει της βεβαίας επέλευσης της σειράς των επομένων.

Είναι ο «επί των αυτών» καταχρηστικός μέχρι πλησμονής και ανήκεστα φθαρμένος διαπιστωτικός και υποσχετικός λόγος, σε απόλυτη και ευθεία αντίθεση με την ένδεια δραστικών αποφάσεων και ενεργειών.

Είναι η έμμονη μη κεφαλαιοποίηση του μεγάλου φορτίου των αρνητικών εμπειριών μας.

Είναι η υφέρπουσα στρεβλή θέση του να επιδιορθώσουμε την στέγη μας την ώρα της καταιγίδας, του να ψάξουμε για κρυψώνα την ώρα της καταδίωξής μας, της απόλυτης περιθωριοποίησης και απαξίωσης της σωστικής πρόληψης.

Και η τελευταία καταλαμβάνει και την εξελισσόμενη «κλιματική αλλαγή», πριν αυτή εγκατασταθεί οριστικώς ως «κλιματική κρίση».

Σίγουρα, δεν έπιασε την ανθρωπότητα στον ύπνο η «κλιματική αλλαγή».

Ανάγεται σε βάθος χρόνου και αναλόγως έχει προβλεφθεί.

Έστω και τώρα ας της προσδώσουμε την σημασιολογική αξία που επιβάλλεται και το μερίδιο προσοχής που της αρμόζει, μακράν κοντόθωρων σκοπιμοτήτων και αναντίστοιχων προς την σοβαρότητά της ευτελών προτεραιοποιήσεων.

Εκτός και στοχεύουμε στην κατ’ επίφαση επίκλησή της και στην ένταξή της ως «επιχειρήματος» στο θεαθήναι του «ίδιου έργου» του τίτλου του παρόντος.

*Γρηγορίου Ζ. Πεπόνη, Αντεισαγγελέως Αρείου Πάγου ε. τ.

*Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην ΕΦΣΥΝ την 8-8-2023

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr