Γρηγόριος Ζ. Πεπόνης:  Νομοθετική λειτουργία και επικαιρότητα

Η εκάστοτε τρέχουσα επικαιρότητα, με τα ζέοντα σημεία αιχμής της, δεν αποκλείεται να παρέχει αφορμές επανεξέτασης και θεσμικής επαναπροσέγγισης βασικών και καιρίων αντεγκληματικών ποινικών νομικών ρυθμίσεων.

Τούτο παρατηρείται ευλόγως, όταν η διαμορφουμένη πραγματικότητα αποκαλύπτει ύπαρξη νομοθετικών κενών ή συμβαίνει να υπερφαλαγγίζει ή να αναδεικνύει ως παρωχημένη ή ελλιπή την ήδη υφισταμένη και ισχύουσα, συναφώς, ρύθμιση.

Εννοείται, βεβαίως, ότι η οιαδήποτε και επί το αυστηρότερον ποινική νομοθετική παρέμβαση, δεν  καταλαμβάνει και το γεγονός που απετέλεσε το έναυσμα εκδήλωσης αυτής, αλλά θα ισχύσει ex nunk και μόνον.

Βασικό αξίωμα του ποινικού μας συστήματος  αποτελεί η μη αναδρομική εφαρμογή του ποινικού νόμου, προς θεμελίωση ή επαύξηση της βαρύτητας του αξιοποίνου.

Η κατοχυρουμένη Συνταγματικώς και υπερνομοθετικώς αρχή της νομιμότητας κατά την θεσμοθέτηση των εγκλημάτων και των αντιστοίχων ποινών, συνιστά ακρογωνιαίο λίθο κάθε δημοκρατικού ποινικού δικαίου, συγχρόνως δε και προσδιοριστικό χαρακτηριστικό της αρχής του κράτους δικαίου.

Εν τούτοις και στα καθ’ ημάς, όμως, το «μελετάται η ανάληψη νομοθετικής πρωτοβουλίας» ή «θα αναληφθεί νομοθετική πρωτοβουλία αυστηροποίησης των προβλέψεων», που πλειστάκις εισφέρεται, με τάση αύξουσας συχνότητας, στον δημόσιο λόγο τελευταίως και όταν, ακόμη, ευλόγως και βασίμως λαμβάνει χώραν, δεν παύει να αναδεικνύει και να παραπέμπει σε μια πρόδηλη, μεταξύ άλλων πολλών, παθογένεια.

Αλλεπάλληλες και ευκαιριακές τροποποιήσεις βασικών ποινικών νομοθετημάτων, δεν αποτελούν στοιχείο συμβατό με την έννοια της ορθής και υπεύθυνης νομοθετικής λειτουργίας (Ο νέος Ποινικός Κώδικας ήρξατο πολλαπλώς τροποποιούμενος αμέσως μετά την ψήφισή του).

Αντιθέτως, αποκαλύπτουν πρόχειρη και επιπολαία προσέγγιση των ρυθμιζομένων κάθε φορά ζητημάτων και δη είτε αρχήθεν, είτε κατά την επιχειρουμένη τροποποίηση.

Δεδομένης, εξ άλλου, της διαχρονικώς και  αδιαπτώτως ιδιάζουσας βαρύτητας και απαξίας, αλλά και εν όψει του παγίως ειδεχθούς χαρακτήρα συγκεκριμένων εγκλημάτων, είναι δυσχερέστατο, αν όχι αδύνατο, να κατανοηθεί το παρατηρούμενο «νομοθετικό ακορντεόν», ως προς την ποινική αντιμετώπιση των δραστών τους.

Το ειδεχθές και το ιδιαζόντως ειδεχθές έγκλημα δεν εξέλιπε. Δεν μπορούν να το εξοβελίσουν από την κοινωνική πραγματικότητα επιεικείς νομοθετικές τροποποιήσεις, στον βαθμό που αυτές συντρέχουν και πράγματι υπήρξαν και υφίστανται.

Η συνεπής και αταλάντευτη νομοθετική αντιμετώπισή του συνιστά αυτονόητη υποχρέωση της συντεταγμένης πολιτείας και δεδομένη- αναμφισβήτητη κοινωνική αναγκαιότητα.

Οπωσδήποτε, όμως,  δεν νοείται να εξεγείρει περιπτωσιολογικώς ο αποτροπιαστικός και φρικώδης χαρακτήρας των εγκλημάτων της κατηγορίας αυτής.

Το τελευταίο τούτο, ακόμη και όταν συντρέχουσες ειδικές πτυχές της κατ’ ιδίαν εγκληματικής συμπεριφοράς το καθιστούν κατανοητό, ουδέν εισφέρει από πλευράς ουσιαστικού αποτελέσματος.

Γρηγόριος Ζ. Πεπόνης είναι  Αντεισαγγελέας Αρείου Πάγου ε. τ.

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr