Γρηγόριος Ζ. Πεπόνης: Ο “Φράχτης” και η πραγματικότητα

Το «μεταναστευτικό ζήτημα» συνιστά μίαν ζέουσα διεθνή πραγματικότητα και οπωσδήποτε σοβαρότατο θέμα αιχμής και για την χώρα μας.

Θα αποτελούσε αυτονοητολογία και θα «παραβίαζε θύρες ανοικτές» η ειδικότερη ενασχόληση και επισήμανση του μη περιορισμού του στην συντρέχουσα αναμφισβητήτως ανθρωπιστική του διάσταση, αφού πέραν αυτής συνδέεται, επιπροσθέτως, και με ευρύτερες γεωπολιτικές παραμέτρους, που θίγουν και εγείρουν, αναπόφευκτα και κατά περίπτωση, και συναφή ζητήματα πληθυσμιακής σύνθεσης και κοινωνικής συνοχής.

Πρόκειται για οξύτατο πρόβλημα, την τεράστια σημασία του οποίου η κοινωνία αντιλαμβάνεται με συντριπτικά πλειοψηφικό ποσοστό, αν όχι σύσσωμη, τούτο δε ανεξαρτήτως της ανάλογης προβολής ή της ενδεχόμενης υποβάθμισής του από το πολιτικό και μιντιακό σύστημα και αδιαφόρως του εύρους της δημόσιας συζήτησης γι’ αυτό.

Άστοχες ενέργειες και δηλώσεις για τον «φράχτη» του Έβρου, ως αποτέλεσμα ελλειμματικής μάλλον και μονοδιάστατης (αντί σφαιρικής) προσέγγισής του, το επανέφεραν στο προσκήνιο της πολιτικοκομματικής διελκυστίνδας, κατά την αμέσως προηγηθείσα των εθνικών εκλογών της 21ης Μαϊου χρονική περίοδο.

Το ότι η φύλαξη των συνόρων συνιστά βασικό δικαίωμα και θεμελιακή υποχρέωση κάθε κράτους δεν αμφισβητείται.

Ούτε η πάνδημη απαίτηση ενός λαού να φυλάσσονται τα σύνορα της πατρίδας του αποτελεί ή νοείται να είναι αντικείμενο αμφιλογίας.

Ωστόσο, το ζήτημα δεν είναι «χθεσινό». Δεν προέκυψε τα τελευταία χρόνια και κανένας πολιτικός σχηματισμός που άσκησε κυβερνητική εξουσία στον τόπο μας, δεν είναι αμέτοχος των συναφών χειρισμών και άμοιρος των οποιωνδήποτε αποτελεσμάτων αυτών, είτε θετικών είτε αρνητικών.

Εξικνείται σε βάθος μερικών δεκαετιών, με αφετηρία το 1990, σχετιζόμενο πάντα και  με ευρύτερες γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές επιδιώξεις και ανακατατάξεις. 

Δεν είναι η χώρα μας που το προκαλεί. Αυτή είναι από τα βασικά θύματά του. Άλλοι είναι οι θύτες και είναι γνωστοί, που ωστόσο, αντί να αναλάβουν τις ευθύνες τους, δεν είναι ασύνηθες να μεταθέτουν το δικό τους φορτίο σε ξένους ώμους και να εμφανίζονται ως δήθεν τιμητές με ανθρωπιστικό προσωπείο, χρώμενοι κυνικά και θρασύτατα του δικαίου του ισχυρού.

Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, ενδεικτικός μεν αλλά αρκούντως αποκαλυπτικός των υπαιτίων και των αιτίων του προβλήματος κατάλογος, συμπληρούμενος και από άλλες χώρες της υποσαχάριας Αφρικής και της Ασίας, στις οποίες, «προς δόξαν» και των διεθνών θεσμίων, υποφέρουν λιμοκτονούντες οι πληθυσμοί τους. 

Πέραν και ανεξαρτήτως συνεπώς από διατυπούμενες, σεβαστές μεν αλλά προδήλως άστοχες, επί μέρους αντίθετες προσωπικές απόψεις και θέσεις, αποτελεί κοινή παραδοχή η αναγκαιότητα και χρησιμότητα του «φράχτη».

Αρκεί να κατανοείται ο ρόλος και η αποστολή του στις πραγματικές του διαστάσεις και επί ρεαλιστικής βάσεως.

Το τελευταίο, άλλωστε, συνιστά όρο «εκ των ων ουκ άνευ» στην οποιαδήποτε στοιχειωδώς σοβαρή και υπεύθυνη προσέγγιση του «μεταναστευτικού ζητήματος» και σίγουρα δεν δικαιολογεί φραστικές υπερβολές και σημασιολογικές υπερμεγεθύνσεις, έστω και υπό το πάγιο δεδομένο κλίμα της νεοελληνικής προεκλογικής πραγματικότητας.

Ο «φράχτης»  επενεργεί αποτρεπτικώς όχι γενικώς, αλλά ως προς συγκεκριμένη γεωγραφική «πύλη» εισόδου και μόνον, ενώ η Ελλάδα έχει ήδη εγκατεστημένο σοβαρότατο πρόβλημα στο εσωτερικό της και εντεύθεν του «φράχτη», που δημιουργήθηκε βαθμιαία και διαχρονικά από όλες τις γεωγραφικές «πύλες» εισόδου, περιλαμβανομένων των θαλασσίων συνόρων και των ιδιαζουσών συνθηκών που επικρατούν σε αυτά.

Σε αυτό θα πρέπει η συντεταγμένη πολιτεία να εγκύψει με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και νηφάλια σκέψη, συνδυάζοντας και σεβόμενη πάντα τις επιταγές του εθνικού, ευρωπαϊκοενωσιακού και διεθνούς δικαίου και συνεκτιμώντας, σε κάθε περίπτωση, το αδύνατο μηδενισμού των προς αυτήν «μεταναστευτικών ροών» (Τα σωτήρια «ξύλινα τείχη» του Δελφικού Μαντείου αφορούσαν, ως γνωστόν, άλλη απειλή).

Σε αυτό θα πρέπει να επικεντρωθεί και να εστιάσει, ασχολούμενη ουσιαστικώς και τελεσφόρως με όλες τις κρίσιμες πτυχές και τις συναφείς «πολυσχιδείς» και «πολυεπίπεδες» παραμέτρους του, που αμέσως μετά την «είσοδο» αναδεικνύονται και προβάλλουν κατά τρόπον επιτακτικό.

Αναγκαία και επιβεβλημένη η έννομη αποτροπή, αφού χωρίς αυτήν η όλη προσπάθεια θα συνιστά μάταιο κόπο και «άντλημα στον πίθο των Δαναϊδων».

Ωστόσο, και υπό την εκδοχή ακόμη της απολύτου αποτροπής,  το «μεταναστευτικό ζήτημα» δεν θα εξέλιπε για την Ελλάδα, ενόσω το «εντός των τειχών» πρόβλημα και στις ποικιλώνυμες διαστάσεις του παρέμενε αποτελματωμένο.

Ούτε μπορεί το τελευταίο να αφεθεί στην «γιατρειά του χρόνου». 

Είναι τέτοιες οι ιδιομορφίες του και τα εσωτερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματά του, που μόνο όξυνση και βεβαία επίταση, αν όχι οδυνηρά αδιέξοδα, θα επιφέρει η παραπομπή του στις «ελληνικές καλένδες».

*Του Γρηγορίου Ζ. Πεπόνη, Αντεισαγγελέως Αρείου Πάγου ε. τ.

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr