Γρηγόριος Ζ. Πεπόνης: “Μεταρρυθμίσεις”

Ευδοκιμεί και «επιπολάζει», κατά κανόνα, σε θεσμικώς δυσλειτουργική και «ομιχλώδη» ατμόσφαιρα.

Βεβαίως, είναι γεγονός ότι η πραγματικότητα αντιστρατεύεται την στασιμότητα και την αδράνεια.

Η διαρκής κίνηση και η αλλαγή αποτελούν βασικά και θεμελιακά χαρακτηριστικά της.

Είναι ασύμβατη με την αμεταβλησία.

Γι’ αυτό και «η πεποίθηση ότι τα πράγματα μπορεί να μείνουν ίδια αν δεν κάνεις τίποτα», χαρακτηρίζεται ως «το πιο παγκόσμιο σφάλμα λογικής».

Μεταρρύθμιση σημαίνει «πρόοδος» και την πρόοδο την «πυροδοτεί» πάντα  η αλλαγή,

Επειδή όμως κάθε αλλαγή δεν είναι και δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά πρόοδο, παρέπεται ότι κάθε αλλαγή αφ’ εαυτής δεν είναι και μεταρρύθμιση.

Ωστόσο ο λόγος γίνεται για αληθινές μεταρρυθμιστικές αλλαγές και όχι για αναγόμενες και εξαντλούμενες στον προπαγανδιστικό πολιτικό  λόγο, των οποίων η προβολή και επίκληση και ασυνήθης δεν είναι και όλως  προσχηματικώς λαμβάνει χώραν.

Η αληθινή μεταρρύθμιση επιδιώκει και σκοπεί την ουσιώδη μεταβολή των δυσλειτουργούντων χαρακτηριστικών του μεταρρυθμιζόμενου τομέα και  εστιάζει στην βελτίωση και την βελτιστοποίηση των επιδόσεων και στην ενδυνάμωση της αποτελεσματικότητάς του.

Τομέας που αδυνατεί εξ αντικειμένου και παρά την θέλησή του να ανταποκριθεί στα αυτονόητα της αποστολής του, λόγω δραματικής υποστελέχωσης και ακραία ελλειμματικών υλικοτεχνικών υποδομών, χρήζει απλώς πραγματικής ενεργοποίησής του με άρση, αρμοδίως, των αιτίων του φαινομένου και δεν έχει καμιά ανάγκη μεταρρυθμιστικών δήθεν ενοράσεων και συναφών παρεμβάσεων.

Είναι άλλο πράγμα η αρμοδίως και εν γνώσει λειτουργική υποβάθμιση και αποδυνάμωση ενός τομέα και άλλο η ανάγκη πραγματικής μεταρρυθμιστικής επ’ αυτού επέμβασης.

Ούτε νοείται έκθεση σε αξιολογική κρίση επιδόσεων και αποτελεσματικότητας για κρινόμενους που στερούνται ακόμη και τα βασικά και αυτονόητα, ως προς την δραστηριοποίησή τους, εφόδια.

Μεταρρυθμίσεις λοιπόν όταν χρειάζεται, όπου πρέπει και όσον απαιτείται.

Πραγματικές όμως και ανυστερόβουλες.

Με αληθή βούληση θεραπείας των κακώς εχόντων και χωρίς να διαχέουν αμφιβολίες για ενδεχόμενες  αφανείς δεύτερες σκέψεις των εμπνευστών τους.

Μεταρρυθμίσεις επ’ ωφελεία της κοινωνίας και με σύμμαχο την τελευταία.

Που, δυστυχώς, και με την κακοχρησία του όρου έχει εξοικειωθεί, και τις σκληρές συνέπειες των παντοειδών αβελτηριών, ολιγωριών και τραγικών, ενίοτε, ανεπαρκειών διαχρονικώς υφίσταται.

*Γρηγορίου Ζ. Πεπόνη, Αντεισαγγελέως Αρείου Πάγου ε. τ.

*Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην ΕΦΣΥΝ την 4-7-2023. 

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr