Ιωάννης Πανούσης: Εγκληματο-λογικές αλήθειες

Αδύνατον οι φαύλοι να μην κάνουν φαύλα πράγματα

Μάρκος Αυρήλιος, Τα εις εαυτόν

Μολονότι είναι δύσκολο σε μία κατανοούσα και εν μέρει υπαρξιστική επιστήμη ,όπως είναι η Εγκληματολογία, να εντοπίσεις διαχρονικές αλήθειες, αφού κάθε έγκλημα διαθέτει το δικό του κλειδί αποκωδικοποίησης κι ερμηνείας, παραταύτα θα τολμήσω να κατα-γράψω κάποιους οιονεί-κοινούς παρονομαστές, οι οποίοι προέκυψαν από τη μακρόχρονη ερευνητική  μου δραστηριότητα και την αναστοχαστική μου προσέγγιση

1.προφανώς υπάρχουν εγκληματίες δολεροί και βάναυσοι, που συχνά μετανιώνουν για τις πράξεις τους, όμως συναντάμε συχνότερα μη-εγκληματίες, ιδιαίτερα χυδαίους κι ανάλγητους, οι οποίοι ουδέποτε αισθάνονται τύψεις για τις καταστροφικές παραλείψεις τους

2.κάθε φορά που τελούνται ‘πράξεις κακίας και σκληρότητας’, ασύμβατες κι ασύμμετρες με την ιδιότητα[φύση;] του ανθρώπου, όπου ο θυμικά και συναισθηματικά φορτισμένος δράστης έχει χάσει κάθε ψυχικό έλεγχο, η κοινή γνώμη πανικοβάλλεται, αδυνατώντας να βρει λογική εξήγηση

3.δεν απουσιάζουν από το ρεπερτόριο εγκλήματα χωρίς θυμό  και πάθος, όπου το μόνο πιθανό κίνητρο είναι μία evil[διαβολική;] ψυχοσύνθεση του θύτη ,ο οποίος μοιάζει σαν να είναι ένα άβουλο όργανο του Κακού και  ηδονίζεται από τη θέα του αίματος και  από τον πόνο του θύματος

4.η αναζήτηση του ‘εγωιστικού γονιδίου’ που καθοδηγεί τον φέροντα να είναι κακός με τους άλλους και καλός με τους δικούς του δεν έχει ολοκληρωθεί[κι αμφιβάλλω αν ποτέ η επιστήμη θα μπορέσει να φωτίσει το βάθος του ανθρώπινου Είναι]

5.οι βρεφοκτονίες, οι αδελφοκτονίες, ο δολοφονικός μισογυνισμός, η αρσενική σεξουαλικοεπιθετικότητα θέτουν ερωτήματα για το αν η αγάπη και ο θάνατος συνυπάρχουν μέσα στο  ίδιο σπίτι

6.η βία μεταξύ των ομάδων[intergroup violence] και η βία μέσα στην ίδια την ομάδα[intragroup violence] έχουν αποκτήσει χαρακτηριστικά βίας κατά των ‘διαφορετικών’[interspecific violence],κάτι σαν πόλεμος μεταξύ ‘καθαρών και μη’

7.εξίσου κοινωνικά βλαβερή είναι και η ‘παθητική συμπεριφορά’[pathetics],δηλαδή εκείνη που καθ-ορίζει τους κανόνες στην αντικοινωνική/εγκληματική δράση[Λάιαλ Ουάτσον, Σκοτεινή φύση-η φυσική ιστορία του Κακού]

8.ο εθισμός στη βία[τη δική μας ή των άλλων] και η άποψη ότι ‘η βία αποδίδει’[πολιτικά, οικονομικά κλπ] υπονομεύει τα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής και της ειρηνικής συμβίωσης

9.η νομιμοποίηση της λεγόμενης ‘καλής βίας’[sic],η οποία υπόσχεται έναν άλλο κόσμο αγγελικά φτιαγμένο[από τους ίδιους τους ‘εκδικητές’;],προσωποποιεί το Κακό ταυτίζοντάς το με τη δολοφονία ανθρώπων[συχνά αμέτοχων κι αθώων]

10.ο εγκληματίας που μέσα από τα εγκλήματά του ‘αυτοπροσδιορίζεται’[sic], αναζητώντας πολιτικοκοινωνική ταυτότητα, συνήθως ‘αυτοαποκαλύπτεται ‘,όταν δεν απο-δέχεται την  ευθύνη, την ενοχή και την τιμωρία του

Επειδή ποτέ η εγκληματικότητα δεν ήταν μορφή ‘φυσικής επιλογής’ και σπανίως υπόκειται στους κανόνες της τυχαιότητας, πιστεύω ότι η διαχείριση του Κακού και των κακών ανθρώπων θα αποτελέσει το μέγα στοίχημα της Δημοκρατίας και της Κοινωνίας του μέλλοντος

*Ιωάννης Πανούσης, Ομότιμος Καθηγητής Εγκληματολογίας

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr