Μαρία Ντούμα: Άγια Ελληνική οικογένεια

Αυτά τα 40 χρόνια που δουλεύω σαν δικηγόρος ένα πράγμα εμπέδωσα καλά … η πιό δύσκολη αντιδικία είναι η αδελφική διότι οι πιό διαταραγμένες σχέσεις είναι αυτές της ελληνικής οικογένειας.

Πόσο μύθος είναι αυτό που μας αρέσει να λέμε … «δεμένη αγαπημένη .. ελληνική οικογένεια».

Τίποτα απ΄ αυτό δεν ισχύει.

Η ελληνική οικογένεια κατασπαράσσεται από φθόνο και ανταγωνισμό.

Δεν λέω ότι δεν υπάρχει και ένα 1/00 που έχουν υγιείς σχέσεις, όμως χάνεται το ποσοστό αυτό μπροστά στην κρατούσα κατάσταση.

Δεν υπάρχει έλεος μεταξύ των αδελφών όταν φθάνουν στα δικαστήρια για θέματα -συνήθως και κυρίως – περιουσιακά.

Τους ξένους μπορείς να τους φέρεις βόλτα και να κάνεις κάποιο συμβιβασμό σε κάποιες περιπτώσεις.

Όταν όμως η αντιδικία είναι οικογενειακή και κυρίως αδελφική, ισχύει το «ο θάνατός σου η ζωή μου».

Το ζήτημα είναι μεγάλο και δεν μπορώ να δώσω εγώ – ούτε νοιώθω και αρμόδια- την πλήρη εξήγηση του θέματος.

Πρέπει να σκύψουν πάνω όλες οι ανθρωπιστικές επιστήμες για να βγει πόρισμα.

Όμως δεν μπορείς να μη δεις –όσο απονήρευτος και να είσαι- ότι ο αδελφικός φθόνος έχει τις ρίζες του μέσα στα πολύ πρώτα χρόνια της ζωής, δηλαδή στο «μοίρασμα» της γονεϊκής φροντίδας στην παιδική ηλικία και ότι στη συνέχεια κυρίαρχο ρόλο παίζει ο «πολιτισμός» του καθενός.

Όταν βλέπεις αδέλφια, ηλικίας 50 και 60 χρόνων, να αντιδικούν π.χ. για ένα χωράφι και πάνω εκεί να εισφέρουν ως επιχείρημα στην αντιδικία ότι «εσένα η μάνα σε φρόντισε περισσότερο», σηκώνεις τα χέρια ψηλά… ως δικηγόρος, διότι πως να εντάξεις στο δικονομικό σου οπλοστάσιο και αυτόν τον «αυτοτελή ισχυρισμό»;;

Επίσης η ρημάδα η κληρονομικότητα βάζει το χεράκι της.

Το ένα παιδί πετάει… αετός και το άλλο ..δεν τραβάει.

Φθάνουν σε μεγάλες ηλικίες τα δύο αδέλφια, κάνουν απολογισμό και αυτός που κάνει ταμείο μείον, ψάχνει να βρει την αιτία της χασούρας στον επιτυχημένο αδελφό του.

Μπαίνει μέσα στην αντιζηλία και η ελληνική παράνοια του ότι «για όλα τα κακά μου φταίνε οι άλλοι και για όλα τα καλά μου εγώ, αφού είμαι μάγκας», οπότε δεν βρίσκεις άκρη με τίποτα.

Θυμάμαι πάντα τα δύο αδέλφια που είχα σε αντιδικία πριν από πολλά χρόνια.

Κληρονόμησαν εξ αδιαιρέτου, ένα διώροφο σε ένα παραθαλάσσιο χωριό στην Κορινθία.

Είκοσι χρόνια δίκες διότι αφού το μοίρασαν δικαστικά, άρχισαν τα όργανα με την διαχείριση του.

Τελικά πέθαναν πρόσφατα και οι δύο και έμεινε το σπίτι εκεί στον Κορινθιακό έρημο και εγκαταλελειμμένο, αφού τα παιδιά και των δύο το σιχάθηκαν και δεν θέλουν ούτε ζωγραφιστό να το δουν, με όσα έζησαν όλα αυτά τα χρόνια απ’ τις δίκες.

Περνάω καμιά φορά από εκεί και με πιάνει ένας κόμπος, γιατί τώρα που τους σκέφτομαι και τους δύο [πελάτη μου και αντίδικο]… τελικά δεν ήταν τίποτα άλλο.. από δύο παραπονεμένα παιδιά που δεν είχαν τελειώσει καλά τους παιδικούς τσακωμούς τους με τα «playmobil».. που τους έφερε η μάνα τους να παίξουν.

*Δικηγόρος και συγγραφέας

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr