Παναγιώτης Περάκης: Ο Κουφοντίνας, το κράτος δικαίου, οι δικαστές

Επειδή έχουμε υποχρέωση να υπερασπιστούμε το κράτος δικαίου. Αλλά και για να μην αιωρούνται ερωτηματικά (υπάρχουν άλλωστε και οι καλοπροαίρετοι πολίτες, που δεν ξέρουν πολλά νομικά, οι οποίοι νομίζουν πως αυτοί που κάνουν την περισσότερη φασαρία μάλλον έχουν και δίκιο), ας μιλήσουμε υπεύθυνα για όσα λέγονται και γίνονται αυτές τις μέρες σε σχέση με την υπόθεση Κουφοντίνα και τα αιτήματά του:

1. Κατ΄ αρχήν, επειδή η συζήτηση τοποθετείται στο επίπεδο των δικαιωμάτων, ας έχουμε κατά νου κάτι θεμελιώδες, το οποίο όλη αυτή η συζήτηση εντέχνως προσπερνά: κανείς κρατούμενος δεν έχει δικαίωμα να επιλέξει σε ποια φυλακή θα εκτίει την ποινή του.

2. Το ειδικότερο ζήτημα που έχει προκύψει σχετίζεται με την εφαρμογή της διάταξης του άρθρου 3 του ν. 4760/2020 που τροποποίησε τον Σωφρονιστικό Κώδικα, η οποία, αφού απαγορεύει σε ορισμένες κατηγορίες κρατουμένων να βρίσκονται σε αγροτικές φυλακές, διαλαμβάνει στη συνέχεια και συγκεκριμένες προβλέψεις για επαναμεταγωγή κρατουμένων στη φυλακή από την οποία προηγουμένως είχαν εκεί μεταχθεί.

3. Η πλευρά Κουφοντίνα αρχικά ισχυρίζεται ότι κακώς απομακρύνθηκε από τις αγροτικές φυλακές (Κασσαβέτειας) στις οποίες κρατείτο, επικαλούμενη αντισυνταγματικότητα του  παραπάνω νόμου, με τον ισχυρισμό ότι θεσπίστηκε αποκλειστικά για την περίπτωσή του, αφού, όταν τέθηκε σε ισχύ, ήταν ο μόνος που κρατείτο σε αγροτικές φυλακέςστις οποίες δεν (του) επιτρεπόταν πια να παραμείνει.

Πέρα από το εγγενές δικαιοπολιτικό πρόβλημα της συγκεκριμένης άποψης (διότι δεν μπορείς να παραπονιέσαι ότι ένας νόμος επιφυλάσσει μόνο για σένα δυσμενή μεταχείριση έχοντας ως βάση του ισχυρισμού σου ότι μόνο εσύ έχεις τόσο πολύ ευνοηθεί και παρότι πολυϊσοβίτης βρίσκεσαι σε αγροτικές φυλακές…), αλλά και πέρα από το ότι η συγκεκριμένη διάταξη καταλαμβάνει πολλές ακόμη κατηγορίες κρατουμένων, μη επιτρέποντας σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ως «φωτογραφική», η άποψη αυτή είναι νομικά απολύτως εσφαλμένη. Διότι ασφαλώς και είναι συνταγματικό ο νομοθέτης να επιφυλάσσει διαφορετική (δυσμενέστερη)  μεταχείριση για συγκεκριμένες κατηγορίες ειδεχθών ή επικίνδυνων εγκληματιών, απ΄ ότι για άλλες. Το δε γεγονός ότι δεν έχουμε πολλούς ακόμη κρατούμενους όπως εκείνον (ευτυχώς!) δεν καθιστά βεβαίως αντισυνταγματική τη σχετική πρόνοια του νόμου. Αυτό επιβάλλει η αρχή της ισότητας άλλωστε, η όμοια  μεταχείριση ανόμοιων περιπτώσεων είναι που προσβάλλει. Διότι, όταν αφαιρείς εν ψυχρώ 11 ζωές επειδή έτσι εσύ φαντάζεσαι ότι θα επιβάλλεις την κοινωνική αλλαγή, δεν δικαιούσαι να ζητάς να έχεις την ίδια μεταχείριση με κάποιους άλλους κρατούμενους, που δεν έφτασαν σ΄ αυτό το σημείο περιφρόνησης της ανθρώπινης ζωής και της έννομης τάξης.

4. Εφόσον ξεπερνιέται το ζήτημα της αντισυνταγματικότητας και ο νόμος εφαρμόζεται, ο Κουφοντίνας ζητά την επαναμεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου βρισκόταν πριν πάει στις αγροτικές  φυλακές Κασσαβέτειας.

Το πρώτο που τίθεται ως προς το συγκεκριμένο αίτημα είναι αν ο Κουφοντίνας εμπίπτει στις περιπτώσεις για τις οποίες προβλέπεται επαναμεταγωγή.

Συγκεκριμένα, η εν λόγω διάταξη προβλέπει τα εξής: «Απαγορεύεται η μεταγωγή ή η παραμονή σε αγροτικές φυλακές και στην Κ.Α.Υ.Φ. σε όσους κρατούμενους έχουν καταδικασθεί για εγκλήματα τρομοκρατίας, όπως επίσης σε κρατούμενους που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις χορήγησης άδειας ή έχει εκλείψει ο λόγος χορήγησής της ή έχουν υποπέσει σε πειθαρχικό παράπτωμα ή εάν εκκρεμεί σε βάρος τους ποινική διαδικασία για αξιόποινη πράξη σε βαθμό πλημμελήματος που ενέχει πράξεις βίας ή απειλής βίας κατά προσώπων και πραγμάτων ή κακουργήματος ή διαδικασία εκτέλεσης ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης ή έκδοσης σε τρίτη χώρα. Κρατούμενοςο οποίος από τον χρόνο μετάβασής του σε αγροτικές φυλακές ή στην Κ.Α.Υ.Φ. απωλέσει τις προϋποθέσεις χορήγησης άδειας ή εκλείψει ο λόγος χορήγησής της ή υποπέσει σε πειθαρχικό παράπτωμαή ασκηθεί σε βάρος του ποινική δίωξη για αξιόποινη πράξη σε βαθμό πλημμελήματος που ενέχει πράξεις βίας ή απειλής βίας κατά προσώπων και πραγμάτων ή κακουργήματος ή διαδικασία εκτέλεσης ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης ή έκδοσης σε τρίτη χώρα, επαναμετάγεται στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθη.»

Όπως συνάγεται από την ως άνω διάταξη (της οποίας πράγματι η διατύπωση αφήνει περιθώρια ερμηνειών, τα οποία ευλόγως προσπαθεί να αξιοποιήσει η πλευρά Κουφοντίνα), η πρόβλεψη για επαναμεταγωγή στο κατάστημα κράτησης από το οποίο είχαν μεταχθεί δεν ισχύει για όσους κρατουμένους έχουν καταδικασθεί για εγκλήματα τρομοκρατίας, δεδομένου ότι η συγκεκριμένη κατηγορία κρατουμένων δεν περιλαμβάνεται στις περιπτώσεις του τελευταίου εδαφίου της διάταξης στο οποίο και μόνο προβλέπεται αυτή η επαναμεταγωγή («Κρατούμενος ο οποίος έχει απωλέσει τις προϋποθέσεις χορήγησης άδειας ή ….ή…. ή ……ή… επαναμετάγεται…»).

5. Σε σχέση μ΄ αυτό, προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι ο Κουφοντίνας, τάχα, δεν καταδικάστηκε για εγκλήματα τρομοκρατίας (!) επειδή όταν δικάστηκε δεν υπήρχε για τα εγκλήματα αυτά η ειδική διάταξη του άρθρου 187Α ΠΚ (που θεσπίστηκε αργότερα και αφορά ειδικώς στην τρομοκρατική οργάνωση και τις τρομοκρατικές πράξεις). Τα εγκλήματα όμως αυτά (τρομοκρατίας) περιλαμβάνονταν τότε στο άρθρο 187 ΠΚ (εγκληματική οργάνωση)για το οποίο καταδικάστηκε. Σε κάθε δε περίπτωση, η ανωτέρω διάταξη του άρθρου 3 του ν. 4760/2020 δεν αναφέρεται ειδικώς σε καταδίκη για παραβίαση του άρθρου 187Α ΠΚ, αλλά σε καταδίκη «για εγκλήματα τρομοκρατίας», όπως ασφαλώς κατ΄ εξοχήν είναι τα δικά του.

6. Το σημαντικότερο όμως είναι πως ακόμη κι αν έχει δίκιο ο Κουφοντίνας και η περίπτωσή του εμπίπτει σ΄ αυτές για τις οποίες προβλέπεται η επαναμεταγωγή, το σχετικό αίτημα είναι αλυσιτελές. Είναι αλυσιτελές διότι τίποτα δεν εμπόδιζε την Πολιτεία να διατάξει, ακόμη και αμέσως, όπως κι έγινε εν προκειμένω, μέσα σε λίγες ώρες, την μεταγωγή ενός κρατουμένου από το εν λόγω σωφρονιστικό κατάστημα (Κορυδαλλός) σε κάποιο άλλο (φυλακές Δομοκού), εφόσον συντρέχει κάποια από τις περιπτώσεις που προβλέπει ο Σωφρονιστικός Κώδικας, μεταξύ των οποίων και η εύρυθμη λειτουργία των φυλακών, λόγοι τάξης και ασφάλειας κλπ.

Ακόμη δηλαδή και αν είχε δίκιο ο Κουφοντίνας σε όσα ισχυρίζεται και σύμφωνα με τον νόμο έπρεπε να γυρίσει στον Κορυδαλλό, κανείς νόμος δεν προβλέπει ότι θα παρέμενε εκεί.

Νομίμως συνεπώς αποφασίστηκε να μεταχθεί αλλού εάν συνέτρεχαν οι σχετικές προϋποθέσεις, κάτι που φαίνεται να ισχύει εν προκειμένω, αφού, πριν απ΄ όλα, όπως είναι επισήμως γνωστό και διακηρυγμένο ανεξαρτήτως της υπόθεσής του, οι φυλακές Κορυδαλλού προορίζονται μόνο για υπόδικους ή προσωρινά κρατούμενους, υπάρχει άλλωστε σε εξέλιξη από καιρό διαδικασία μεταφοράς βαρυποινιτών σε άλλες φυλακές. Αυτό και μόνο μάλλον είναι αρκετό, χωρίς να λείπουν και άλλοι λόγοι, κάποιοι σχετιζόμενοι με την προσωπικότητα του συγκεκριμένου κρατούμενου, οι οποίοι προφανώς δημιουργούν ζητήματα εύρυθμης λειτουργίας της φυλακής, αλλά και θέματα τάξης και ασφάλειας, οι οποίοι επίσης δικαιολογούν τη μεταφορά του σε άλλες φυλακές.

7. Η πλευρά Κουφοντίνα διαφωνεί και ισχυρίζεται ότι δεν του δόθηκαν οι σχετικές με την μεταγωγή του αποφάσεις κι έτσι δεν είχε τη δυνατότητα να τις προσβάλλει δικαστικώς. Όπως όμως αποδείχθηκε απ΄ όσα και η ίδια η συνήγορός του έδωσε στη δημοσιότητα, του δόθηκαν. Ενδεχομένως καθυστερημένα, αλλά του δόθηκαν. Το γεγονός ότι η φόρμα μιας απόφασης μπορεί να είναι προδιατυπωμένη σε μία σφραγίδα (όπως άλλωστε συμβαίνει ακόμη και με δικαστικές αποφάσεις) ή ότι δεν έχει αναλυτική αιτιολογία (η οποία όμως δεν απαιτείται όταν πρόκειται για αποφάσεις που επικυρώνουν άλλες, όπως εν προκειμένω, οπότε θεωρείται ότι υιοθετείται η αιτιολογία της επικυρωθείσας) δεν σημαίνει ότι δεν του δόθηκαν. Το αν η πλευρά Κουφοντίνα θεωρεί –αβάσιμα κατά τη γνώμη μου- ότι οι εν λόγω αποφάσεις θα έπρεπε να είναι διαφορετικές, να έχουν γραφεί εξ ολοκλήρου με το χέρι ή να έχουν αναλυτικότερη αιτιολογία, δεν καθιστά αληθή τον αβάσιμο, όπως αποδείχθηκε, ισχυρισμό που για μέρες διακινείτο από τους υποστηρικτές του, ότι τάχα η Πολιτεία παρανομούσε μη χορηγώντας του τα έγγραφα που ζητούσε.

8. Ισχυρίζεται ακόμη η πλευρά Κουφοντίνα ότι η κρίση περί επικινδυνότητας κλπ είναι τάχα αδικαιολόγητη και αυθαίρετη, αφού δεν έχει δημιουργήσει προβλήματα στις φυλακές που έχει κρατηθεί όλο αυτό το διάστημα που εκτίει την ποινή του. Η αναμφισβήτητη όμως αλήθεια είναι πως είναι επικίνδυνος. Είναι επικίνδυνος όχι τόσο επειδή, όπως έγινε γνωστό, ήδη διώκεται για πλημμέλημα που τέλεσε εντός των φυλακών (το αν διώκεται δικαίως ή αδίκως θα το κρίνει το αρμόδιο δικαστήριο, προς το παρόν όμως νομίμως διώκεται κι αυτό αποτελεί στοιχείο που δεν μπορεί να μη ληφθεί υπ΄ όψιν). Είναι επικίνδυνος διότι, όπως όλοι γνωρίζουμε σ΄ αυτή τη χώρα και δεν χρειάζεται καμιά βεβαίωση κανενός διευθυντή των φυλακών ή άλλου υπαλλήλου να το βεβαιώσει, ουδέποτε μετανόησε για τα εγκλήματά του, ποτέ δεν ζήτησε συγγνώμη από τις οικογένειες των θυμάτων του, ποτέ δεν είπε ότι έκανε έστω λάθος, ποτέ δεν είπε ότι δεν θα το ξανακάνει.Τα ίδια που υποστήριζε όταν διέπραττε τα εγκλήματα για τα οποία καταδικάστηκε τα ίδια υποστηρίζει και τώρα, έχοντας μάλιστα κρυμμένο κάπου εκεί έξω ένα περίστροφο, που ουδέποτε παρέδωσε.

9. Για τα τελευταία αιτήματά του, περί αναστολής ή διακοπής της ποινής του κλπ, δεν νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερος σχολιασμός, κατά τη γνώμη μου είναι εντελώς αβάσιμα. Θα ήταν εξάλλου ιδιαίτερα προβληματικό για το μέλλον αν γίνουν δεκτά και αποτελέσουν νομολογιακό προηγούμενο, αφού θα πρόκειται για πλήρη στρέβλωση των οικείων διατάξεων και του σκοπού τους, οι οποίες έχουν θεσπιστεί για να καταλαμβάνουν άλλες περιπτώσεις και όχι βεβαίως για να εφαρμόζονται σε καταστάσεις που δημιουργεί μόνος του (και μάλιστα, στο μέλλον, αν γίνουν δεκτοί οι σχετικοί ισχυρισμοί, ακριβώς για να τις επικαλεσθεί) ο ίδιος ο κρατούμενος.

Αυτά όμως όλα, όπως και το ζήτημα της επαναμεταγωγής του, θα κριθούν από τη Δικαιοσύνη, την οποία εμπιστευόμαστε και της οποίας την απόφαση αναμένουμε. Την εμπιστοσύνη μας άλλωστε προς τη Δικαιοσύνη εμείς, αντίθετα με τον Κουφοντίνα και τους υποστηρικτές του, την έχουμε επανειλημμένα αποδείξει, πολλές φορές, και ανεξάρτητα αν επρόκειτο για το ανώτατο δικαστήριο της χώρας ή για το τελευταίο δικαστήριο μιας μικρής επαρχιακής πόλης.

10. Δεν είναι καθόλου αλήθεια λοιπόν ότι το κράτος δικαίου παραβιάστηκε ή παραβιάζεται στην περίπτωση Κουφοντίνα. Κράτος δικαίου είναι θεσμοί και δικαιώματα, θεσμοί στους οποίους ο εν λόγω άνθρωπος δεν πιστεύει και τους οποίους επιδιώκει να ανατρέψει, ακόμη και δια της ένοπλης βίας, και δικαιώματα, κορυφαίο των οποίων είναι το δικαίωμα στη ζωή, το οποίο εκείνος έχει εμπράκτως αποδείξει ότι περιφρονεί, έχοντας αποστερήσει το δικαίωμα αυτό από 11 ανθρώπους. Αμετακλήτως.

Το κράτος δικαίου όχι μόνο δεν κάμφθηκε στην περίπτωσή του, όταν δικάστηκε σύμφωνα με όλες τις εγγυήσεις τις δίκαιης δίκης, αλλά και, στη συνέχεια, υπήρξε ιδιαίτερα επιεικές απέναντί του, τόσο με τις άδειες που επανειλημμένα έλαβε όσο και, κυρίως, με την θέσπιση νόμου από την προηγούμενη κυβέρνηση που του δίνει το δικαίωμα να ζητήσει την αποφυλάκισή του μόλις στα 19 χρόνια έκτισης ποινής, παρά τις πολλαπλές ποινές ισόβιας κάθειρξης στις οποίες έχει καταδικαστεί.

Ο Κουφοντίνας όμως δεν αποδέχτηκε ποτέ την «αστική» δημοκρατία και τους θεσμούς της, όπως το κράτος δικαίου, το οποίο τώρα υποκριτικά επικαλείται, χωρίς ποτέ να αποκηρύξει τις απόψεις του, οι οποίες υπήρξαν και η αιτιολόγηση των εγκλημάτων του. Γι αυτό και ο ίδιος ποτέ δεν ζήτησε επιείκεια από το κράτος, μια που αυτό θα σήμαινε αναγνώριση του αντιπάλου του, αυτού που θέλει να ανατρέψει. «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» μάλιστα τιτλοφόρησε το βιβλίο που έγραψε και κυκλοφόρησε όντας μέσα στη φυλακή, προφανώς για να υπογραμμίσει στον υπέρτατο βαθμό ότι συνεχίζει να εμφορείται από  ό,τι η τρομοκρατική αυτή οργάνωση σηματοδότησε με τα κείμενα και τις πράξεις της.

11. Από όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι, ελλείψει νομικών ερεισμάτων,η συγκεκριμένη υπόθεση δεν έχει να κάνει τόσο με την εφαρμογή των νόμων ή, ακόμη, και με την επιείκεια του κράτους, την οποία κάποιοι επικαλούνται ως ένα τελευταίο επιχείρημα, άλλοι από πονηρία, άλλοι από αφέλεια.

Η υπόθεση αυτή έχει να κάνει κυρίως με την πολιτική. Γι αυτό και τελικά η συνήγορός του, αφού απέκλεισε στα γρήγορα τη δυνατότητα απονομής Δικαιοσύνης από τους δικαστές «ενός μικρού επαρχιακού δικαστηρίου», ξεκαθάρισε πως το όλο ζήτημα είναιένα πολιτικό θέμα.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ικανοποίηση των αιτημάτων Κουφοντίναδεν θα μπορεί να θεωρηθεί απλά ως μία έκφραση του ανθρωπισμού που πρέπει να διαπνέει τον νομικό μας πολιτισμό, όπως θέλησε να το θέσει ο Πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων για να εξηγήσει την γνωστή ανακοίνωση που προκάλεσε τόσες αντιδράσεις.Ούτε βέβαια θ΄ αποτελεί έκφραση σεβασμού του δικαιώματος στη ζωή ενός ανθρώπου, στο οποίο ο ίδιος έχει δείξει ότι δεν πιστεύει διόλου, χρησιμοποιώντας την ανθρώπινη ζωή μόνο ως μέσο για να πετύχει τους στόχους του. Πριν ως αυτόκλητος τιμωρός, τώρα για να εκβιάσει.Διότι περί εκβιασμού πρόκειται.

Η υποχώρηση όμως σε εκβιασμούς δεν επιτρέπεται ποτέ, διότι κάθε υποχώρηση σε εκβιασμό ανοίγει τον δρόμο και για πολλούς επόμενους εκβιασμούς. Κυρίως όμως δεν επιτρέπεται όταν εκβιαζόμενος είναι η Πολιτεία, το κράτος δικαίου και οι κανόνες του.

Το κράτος δικαίου δεν μπορεί να υποκύπτει σε εκβιασμούς. Διότι αυτό δεν θα προσβάλλει μόνο τη μνήμη των θυμάτων του συγκεκριμένου ανθρώπου, θα είναι προσβολή προς ολόκληρη την κοινωνία, προς όλους τους πολίτες, οι οποίοι, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, έχουν θέσει τις ζωές τους μέσα στους κανόνες της έννομης τάξης, που έχουν επιλέξει να ζουν σεβόμενοι τους θεσμούς της δημοκρατίας, που δεν διανοήθηκαν ν’ αφαιρέσουν  τη ζωή ή τα δικαιώματα κανενός.

12. Θεμέλιο της αστικής δημοκρατίας, στην οποία ευτυχώς έχουμε την τύχη να ζούμε και όχι σε κάποιο ολοκληρωτικό καθεστώς σαν αυτά που οραματίζεται ο Κουφοντίνας και οι φίλοι του, είναι η διάκριση των εξουσιών και, συνακόλουθα, η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Η ανεξαρτησία αυτή όμως προσδίδει στους εκπροσώπους των λειτουργών της ιδιαίτερο ρόλο και ευθύνη, τούτο ισχύει δε περισσότερο για την ΕΔΕ, τον αντιπροσωπευτικότερο φορέα λειτουργών της Δικαιοσύνης στη χώρα μας.

Εκεί νομίζω ότι πρέπει να αναζητηθεί το σοβαρό σφάλμα της ανακοίνωσης της ΕΔΕ και του Προέδρου της. Ότι ως εν τοις πράγμασι εκπρόσωπος μιας εκ των τριών εξουσιών που συγκροτούν το δημοκρατικό μας πολίτευμα, αναρμοδίως τοποθετήθηκε σε μία πολιτική στην ουσία της υπόθεση, ενισχύοντας έτσι τους υποκριτικούς ισχυρισμούς της άλλης πλευράς, αυτής που απεχθάνεται τη δημοκρατία και τους θεσμούς της, που δεν πιστεύει στο κράτος δικαίου, αλλά το επικαλείται όποτε την εξυπηρετεί, με απώτερο όμως και διακηρυγμένο στόχο να το καταλύσει. Ήταν αναμενόμενο λοιπόν η στάση αυτή να προκαλέσει τις αντιδράσεις που ακολούθησαν από δικαστές και εισαγγελείς. Όχι επειδή δεν σκέφτηκε τα θύματα της 17Ν, όχι γιατί δεν αναλογίστηκε τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης που έχουν υπάρξει πολλές φορές στόχοι τρομοκρατικών επιθέσεων, όχι γιατί δεν υπολόγισε όλους εμάς που σεβόμαστε τους κανόνες της δημοκρατίας και δεν διανοούμαστε να την εκβιάσουμε, όχι γιατί δεν υπερασπίστηκε τους δικαστές του «μικρού επαρχιακού δικαστηρίου» (αυτό συνέβη τελικά, σε επόμενη όμως ανακοίνωση, αφού είχε διατυπωθεί η σχετική κριτική). Αλλ’ επειδή δεν υπερασπίστηκε τη δημοκρατία και τους θεσμούς της, στους οποίους οφείλει να πιστεύει και τους οποίους οφείλει να προστατεύει, διαφορετικά αυτοαναιρείται.

Το κράτος δικαίου δεν μπορεί να επιτρέπουμε να ευτελίζεται ανέξοδα ως ένα βολικό επιχείρημα, που μπορεί ο καθένας να το χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, όπου και όποτε τον εξυπηρετεί, για να το καταλύσει μετά. Οφείλουμε να το υπερασπιζόμαστε όλοι ,κυβέρνηση, κοινοβουλευτικά κόμματα, λειτουργοί της Δικαιοσύνης, πολίτες. Σεβόμαστε τα δικαιώματα όλων και ιδίως το δικαίωμα στη ζωή του καθενός, ακόμη κι αν ο ίδιος δεν το σέβεται, δεν επιτρέπουμε όμως εκβιασμούς, υπερασπιζόμαστε τη δημοκρατία μας.

Η ζωή του Κουφοντίνα, όπως του κάθε ανθρώπου, πρέπει να διαφυλαχθεί με κάθε νόμιμο και ιατρικώς ενδεικνυόμενο τρόπο αν χρειαστεί, χωρίς μάλιστα να προσβάλλεται η αξιοπρέπειά του, ο εκβιασμός του όμως δεν πρέπει να περάσει.

13. Το ν΄ ασχολούμαστε καθημερινά με την υπόθεση αυτήσε μια εποχή που άνθρωποι πεθαίνουν γύρω μας κατά δεκάδες καθημερινά από την πανδημία, που εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι έχουν χάσει τις δουλειές τους, που χιλιάδες επιχειρήσεις καταστρέφονται, που τα πανεπιστήμια είναι κλειστά, που η νεολαία μας ασφυκτιά κλεισμένη αφύσικα στο σπίτι, που αμέτρητες οικογένειες υποφέρουν προσπαθώντας να τα βγάλουν πέρα με 534 ευρώ, είναι δείγμα της ανωριμότητας που εξακολουθεί να χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία, η οποία, δυστυχώς, εξακολουθεί να έλκεται από μύθους και ιδεοληψίες που καμιά σχέση δεν έχουν με το μέλλον και τις ανάγκες του.

Όσοι θέλουμε να προχωρήσει η Ελλάδα μπροστά, δεν γίνεται να μένουμε σιωπηλοί και απλά να παρακολουθούμε με θλίψη ανθρώπους να διαδηλώνουν μπροστά από το Κοινοβούλιο, παραβιάζοντας καθημερινά νόμους και μέτρα, κρατώντας στα χέρια ένα πανό που γράφει «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», προσβάλλοντας έτσι βάναυσα τους ίδιους τους δημοκρατικούς θεσμούς αυτής της χώρας. Οφείλουμε να μιλήσουμε. Και να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.

Παναγιώτης Περάκης – Δικηγόρος

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr