Πάνος Μπιτσαξής: Το κράτος εγγυητής του πολίτη, τα εμβόλια και το ΣτΕ

Για τους Έλληνες νομικούς το Συμβούλιο της Επικρατείας είναι ένα είδος «ιερού». Ένα sanctum. Ο ανώτατος δικαιοδοτικός μηχανισμός, που ελέγχει την αυθαιρεσία της Διοίκησης και θέτει το πλαίσιο της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων και γενικότερα του Πολιτεύματος.

Γι΄ αυτό το λόγο η κριτική στις αποφάσεις του αλλά και την εν όλω παρουσία του στη νομική πράξη είναι πάντα φειδωλή, μετρημένη, συχνά και σιωπηλή.

• Ας μην το κρύψουμε όμως. Τα τελευταία χρόνια τον νομικό κόσμο διαπερνούσε ένας αρκετά ηχηρός ψίθυρος. Ότι το ΣΤΕ έχει χάσει το βηματισμό του. Ότι οι αποφάσεις του δεν έχουν τη νομική ποιότητα, που είχαν παλιά, ότι συχνά είναι βυθισμένες σε μια νομικιστική ρηχότητα. Συχνά επίσης ακούγεται, ότι οι εκάστοτε πνέοντες πολιτικοί άνεμοι στο Αιγαίο ασκούσαν μεγαλύτερη του δέοντος επιρροή σε κάποιες αποφάσεις του. Πρέπει να προστεθεί η αφόρητη βραδύτητα, που φθάνει πολύ συχνά στα όρια της ουσιαστικής αρνησιδικίας. Δε γινόταν κατανοητό, ότι πίσω από τις δικογραφίες υπήρχαν πολίτες, που είχαν δικαίωμα στην έννομη προστασία. Πολίτες με όνομα, διεύθυνση, τηλέφωνο και ΑΦΜ. Είμαι σίγουρος, πως ο ψίθυρος αυτός φθάνει στα αυτιά των Συμβούλων της Επικρατείας, για τους οποίους κανείς δεν αμφιβάλλει γενικότερα για την ευθυκρισία, την αμεροληψία και τη νομική εγκράτεια.

• Όμως το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει μακρά ιστορία. Παρά την ανάγκη ριζικής βελτίωσης της δικαιοδοτικής του λειτουργίας έρχονται στιγμές, που βγάζει αποφάσεις «διαμάντι». Είναι αυτές, που σφραγίζουν ανεξίτηλα το Κράτος Δικαίου. Που αποτελούν πλοηγούς και σημεία αναφοράς στην υπό ευρεία έννοια λειτουργία της δημοκρατικής πολιτείας. Μια τέτοια απόφαση εκδόθηκε προχθές. Η υπ’ αριθ. 622/2021. Μια απόφαση, που οριοθετεί σοφά και με πληρότητα τη σχέση της ατομικότητας με το συλλογικό συμφέρον.

• Τα εμβόλια, το μέγα θέμα των ημερών, είναι ένα πολύτιμο δώρο της επιστήμης στην ανθρωπότητα. Απέναντι στις ξεθωριασμένες μνήμες των αβοήθητων νεκρών της ισπανικής γρίπης, της πανώλης, της φυματίωσης, της κάθε είδους υγειονομικής συμφοράς, η επιστήμη αντιτάσσει σήμερα ένα τείχος άμυνας. Ο εμβολιασμός γίνεται, επομένως, εκτός από μέσο ατομικής προστασίας, πράξη κοινωνικής ευθύνης. Είναι πολλοί, πάρα πολλοί, αυτοί που συνειδητά εμβολιάζονται, λιγότερο για να προστατέψουν τον εαυτό τους και περισσότερο για να προστατέψουν το περιβάλλον τους και το κοινωνικό σύνολο. Τα εμβόλια όμως, όπως και κάθε φάρμακο, έχουν και παρενέργειες. Σπάνιες, αλλά υπαρκτές. Η σπανιότητα κάποτε όμως προσωποποιείται. Αποκτά πρόσωπο. Παύει να είναι αριθμός και γίνεται συγκεκριμένο ανθρώπινο δράμα. Έτσι έγινε με την περίπτωση ενός μικρού κοριτσιού, κόρης μιας μετανάστριας, στην οποία έτυχε το κακό λαχείο μιας οριακής παρενέργειας, της πανεγκεφαλίτιδας, που έκανε το παιδί «φυτό» και μετά από 9 χρόνια έφυγε από τον κόσμο, Πώς πρέπει να ενεργεί το Κράτος σε αυτές τις περιπτώσεις; Το Κράτος πρέπει να είναι εγγυητής της ζωής. Οφείλει τη θυσία, που έγινε για το κοινό καλό, να την αποκαταστήσει, όχι επειδή φταίει, όχι επειδή έγινε κάποιο λάθος, αλλά γιατί είναι εγγυητής του πολίτη, που πειθαρχεί στις νόμιμες υγειονομικές οδηγίες. Η υποχρέωση αυτή παράγεται εκ του Συντάγματος. Κατευθείαν. Χωρίς την ανάγκη ειδικής νομοθεσίας. Αυτή ήταν η ριζοσπαστική προσέγγιση του Συμβουλίου της Επικρατείας στη συγκεκριμένη υπόθεση του μικρού κοριτσιού. Καθόλου αυτονόητη. Καθόλου αυτόματη. Μετά από 12 χρόνια δικών για ένα ζήτημα, που θα έπρεπε ήδη να έχει λυθεί.

• Η εγγυητική κρατική ευθύνη σε νόμιμες πράξεις, που υπηρετούν το γενικό συμφέρον, είναι η ύψιστη δικαίωση μιας έννομης τάξης, που σέβεται τα ατομικά δικαιώματα στην πράξη και την ουσία τους. Όχι να καταφεύγει σε νομικά ευχολόγια, για να περνούν οι νομικοί την ώρα τους σε σεμινάρια συνταγματικού δικαίου.

* Ο Πάνος Μπιτσαξής είναι Δικηγόρος

• Το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr