Θάνος Καρνέζης: Δημοκρατία και Κασιδο-απαγόρευση

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο γερμανός συγγραφέας Μπέρτολτ Μπρεχτ προειδοποίησε: «μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. Η σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό».

Η νομοθετική πρωτοβουλία της Κυβέρνησης για τον αποκλεισμό από την εκλογική διαδικασία φασιστικών κομμάτων, σύμφωνα με την εισήγηση του κ. Πρωθυπουργού στο Υπουργικό Συμβούλιο της 2-2-2023, έχει διακηρυγμένο στόχο να  μην «…μπορούν να συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία σχήματα τα οποία έχουν ως ουσιαστικό αρχηγό, κάποιον ο οποίος έχει καταδικαστεί ως εγκληματίας. Αυτό προφανώς θα κρίνεται από τον ‘Αρειο Πάγο…».

Ως αιτιολογία της νομοθέτησης αναφέρθηκε από τον Πρωθυπουργό το ότι «…πρόκειται για την ανταπόκριση της πολιτείας στην καταστατική, αλλά θα έλεγα και στην ηθική υποχρέωση της δημοκρατίας να περιφρουρείται από τους εχθρούς της».

Ανομολόγητος στόχος της εν λόγω διάταξης είναι το εκλογικό «φρένο» στον Ηλία Κασιδιάρη, πάλαι βουλευτή της Χ.Α. και ήδη επικεφαλής του κόμματος «Έλληνες».

Η αξιωματική αντιπολίτευση φαίνεται ν’ αντιδρά στην επιχειρούμενη εκλογική απαγόρευση, προφανώς διότι εκτιμά ότι ευσεβής πόθος της κυβέρνησης δεν είναι τόσο η δημοκρατική κάθαρση, όσο η ματαίωση της εκλογικής καθόδου Κασιδιάρη (για το κόμμα του οποίου οι δημοσκοπήσεις ήδη εκτιμούν ότι θα περάσει εύκολα το κατώφλι τού 3 % του ορίου της εισόδου στη Βουλή) και, τελικά, το «μάντρωμα» ποσοστού των εν δυνάμει ψηφοφόρων του στο δεξιό κομματικό κέλυφος.

Δηλαδή, ότι η ΝΔ αποκλείει ad hoc το κόμμα Κασιδιάρη, για να πάρει τις ψήφους που θα είναι καθοριστικές για ενδεχόμενη μελλοντική αυτοδυναμία της επόμενης κεντρο – δεξιάς Κυβέρνησης. Κάτι που η αξιωματική αντιπολίτευση από την πλευρά της δεν επιθυμεί, αφού ενισχύει τον κομματικό της αντίπαλο.

Όπως και να έχει, δηλαδή ανεξαρτήτως των προθέσεων των αντιμαχόμενων πλευρών, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, οι οποίες (προθέσεις), ούτως ή άλλως, παραμένουν αφανέρωτες και ακαταδίωκτες, δύο είναι τα θέματα που εγείρονται με το «μπλόκο» στο κόμμα Κασιδιάρη: το ένα αμιγώς νομικό και το άλλο ουσιαστικό – πολιτικό.

Στο ισχύον Σύνταγμα και στο άρθρο 51 παρ. 3 προβλέπεται η στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων συνεπεία αμετάκλητης (και όχι απλά πρωτόδικης) καταδίκης. Υπό την έννοια αυτή, η επιχειρούμενη νομοθετική απαγόρευση με απόφαση πρωτοβαθμίου και μόνο Δικαστηρίου, εγείρει ζητήματα συμβατότητας με το ισχύον Σύνταγμα.

Η ερμηνεία του όρου «πραγματική ηγεσία του κόμματος» μπορεί να δημιουργήσει ερμηνευτικά προβλήματα, αφού είναι δύσκολο να αποδειχτεί ποιο/α πρόσωπα αποτελούν την πραγματική ηγεσία, πίσω από –βαλτούς- αχυρανθρώπους.

Ελλοχεύει ο κίνδυνος αυτή η εκλογική απαγόρευση να εφαρμοστεί και σε βάρος άλλων πολιτικών σχηματισμών υπό άλλες συνθήκες και συγκυρίες στο μέλλον.

Πολιτικά τώρα, κατά το δικαιϊκό μας σύστημα  το φρόνημα, η σκέψη, δεν τιμωρείται και σε αυτό συμφωνούν σχεδόν άπαντες, δεξιοί και αριστεροί νομικοί και πολιτικοί, αλλά και πολίτες. Τιμωρείται μόνο η πράξη. Το 1975, κατά τη συζήτηση της ψήφισης του ισχύοντος –μεταπολιτευτικού- Συντάγματος,  ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέφερε στη Βουλή: «…Θα επαναλάβω τούτο: αρκεί ο Ποινικός Κώδιξ. Λέγομεν ότι το φρόνημα είναι ελεύθερον. Λέγομεν ότι διώκεται η ποινική πράξη. Δεν αρκεί αυτό; Μα θα μου πείτε, θα αφήσομεν ακόμη και γνωστής προελεύσεως ανθρώπους, οι οποίοι παρεβίασαν το δημοκρατικό πολίτευμα; Θα το δεχθείτε αυτό. Είμαι ο τελευταίος των ανθρώπων ο οποίος επιθυμώ να το δεχτώ αυτό. Αλλά εάν πρόκειται να θεμελιώσουμε δημοκρατικό Σύνταγμα, δεν θα πρέπει να αξιοποιούμε τις άμεσες και πικρές εμπειρίες δια να διαστρεβλώνουμε διατάξεις που πρόκειται να εγγυηθούν  την ελευθερία της πολιτικής ζωής…» (το απόσπασμα αντλήθηκε από το άρθρο γνώμης του Σπ. Βλαχόπουλου, καθηγητή Νομικής Σχολής Παν. Αθηνών, Εφημ. το Βήμα, 22-1-2023).

Η νομοθετική πρωτοβουλία της Κυβέρνησης που φωτογραφίζει τον Κασιδιάρη, μπορεί να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα, από αυτά που διατείνεται ότι επιδιώκει: να τον καταστήσει «ήρωα» στα μάτια των ομοϊδεατών του (αφού η απαγόρευση καθιστά ενίοτε θελκτικότερο τον απαγορευμένο «καρπό», ειδικά όταν προβάλλεται με τέτοια έμφαση από τα ΜΜΕ), δίνοντάς του το επιχείρημα της «άδικης δίωξης εκ μέρους των πολιτικών αντιπάλων που μας φοβούνται».

Σε κάθε περίπτωση, μπορεί ν’ αποδειχτεί και ανεδαφική, αφού ο –κάθε- Κασιδιάρης μπορεί με πολλούς τρόπους, ειδικά με τη χρήση των social media, να εισέλθει στην πολιτική κονίστρα, ακόμα και μέσω κομμάτων που θα έχουν ήδη εισέλθει στη Βουλή και θα έχουν μία ιδεολογική συνάφεια με αυτόν. Υπό την έννοια αυτή, η απόπειρα απαγόρευσης της εκλογικής καθόδου του Κασιδιάρη με τυπικό νόμο, μοιάζει με την προσπάθεια κάποιου ν’ αλιεύσει καρχαρία με καλάμι.

Ο φασισμός και όλες οι ακραίες ιδεολογίες, δεν εξαλείφονται με νόμους και τυπικές απαγορεύσεις. Περιορίζονται με την αντιμετώπιση της φτώχειας, της κοινωνικής απομόνωσης, την παροχή καθολικής παιδείας. Οι Δημοκρατίες με αυτοπεποίθηση δεν φοβούνται επίδοξους επιβουλείς της. Ιδία τους γραφικούς.

Η Κυβέρνηση επέλεξε αυτό το χρονικό σημείο της κασιδο-απαγόρευσης, αμέσως πριν τις εθνικές εκλογές και το timing αυτό ενισχύει την κριτική εκείνων που την μέμφονται για κομματική σκοπιμότητα, με το ειδικότερο επιχείρημα ότι η νομοθετική απαγόρευση αυτών των μορφωμάτων δεν φέρνει αποτελέσματα. Όσοι, όμως, νομοθετούν με τον τρόπο αυτό μπορεί να κατηγορηθούν από τους κακοπροαίρετους με το ιστορικό παράδειγμα τού ότι «…όλα όσα έκανε ο Χίτλερ στη Γερμανία ήταν σύμφωνα με το νόμο…» (Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ).

*Του Θάνου Καρνέζη, Δικηγόρου

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr