Βασίλης Χειρδάρης: Η νομολογία του ΕΔΔΑ δεν είναι ευνοϊκή για αντιεμβολιαστές

Με την απόρριψη στις 9 Σεπτεμβρίου των από 2 Σεπτεμβρίου 2021 δύο ελληνικών  αιτήσεων για λήψη προσωρινών μέτρων το ΕΔΔΑ παγίωσε την νομολογία του για  αιτήσεις που αφορούν μέτρα κατά επαγγελματιών που δεν εμβολιάζονται. 

Ήδη με την απόφασή Abgrall κ.α. κατά Γαλλίας της 25.08.21 το Δικαστήριο του Στρασβούργου είχε ήδη απορρίψει τις Αιτήσεις προσωρινών μέτρων 672 πυροσβεστών και εργαζομένων σε νοσοκομεία που ζητούσαν να ανασταλεί η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού για τον κορονοϊό που τους αφορούσε και να μην εφαρμοστούν οι διατάξεις που ανέστειλαν την άσκηση του επαγγέλματος σε αυτούς που δεν έχουν εμβολιαστεί.

Το ΕΔΔΑ στη διαδικασία των προσωρινών μέτρων δέχεται μόνον Αιτήσεις κατ΄ εξαίρεση που αφορούν πολίτες που αντιμετωπίζουν πραγματικό και σοβαρό κίνδυνο μη αναστρέψιμης βλάβης.

Το Στρασβούργο τόσο τις γαλλικές όσο και τις ελληνικές αιτήσεις τις αντιμετώπισε με τον ίδιο τρόπο εκδίδοντας ίδιες αποφάσεις. Αποφεύγοντας να δεσμευτεί επί της ουσίας και μη κρίνοντας το παραδεκτό και την ουσία των αντίστοιχων προσφυγών που υποβλήθηκαν έκρινε ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις για να ληφθούν προσωρινά μέτρα και απέρριψε τις αιτήσεις ως απαράδεκτες.

Η κρίση αυτή στα πλαίσια προσωρινών μέτρων θα είναι εξαιρετικά δύσκολα να αλλάξει εκτός και αν αποδειχθεί πραγματικός κίνδυνος μη αναστρέψιμης βλάβης και είναι ενδεικτική της τάσης του ΕΔΔΑ.

Ας υπενθυμίσομε ότι το Στρασβούργο σε απόφαση της Ολομελείας του  (Τμήμα Ευρείας Σύνθεσης) εξέδωσε την απόφαση Vavřička κ.α. κατά Τσεχικής Δημοκρατίας της 08.04.2021, κρίνοντας ότι η υποχρεωτικότητα του παιδικού εμβολιασμού δεν παραβιάζει το δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής. Αναγνώρισε ότι η υποχρεωτικότητα επιδίωκε τους νόμιμους στόχους της προστασίας της υγείας καθώς και των δικαιωμάτων τρίτων, επισημαίνοντας ότι ο εμβολιασμός προστατεύει τόσο τους ίδιους που το κάνουν όσο και αυτούς που δεν μπορούν να εμβολιαστούν για ιατρικούς λόγους. 

Το ΕΔΔΑ έκρινε επίσης στην παλαιότερη  απόφασή του Boffa κ.α. κατά Σαν Μαρίνο το 1998 ότι οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί εφόσον δεν δημιουργούν πραγματικό ιατρικό κίνδυνο για τον ασθενή δεν παραβιάζουν το δικαίωμα στη ζωή.

Στην απόφαση δε Μάρτυρες του Ιεχωβά της Μόσχας κ.α. κατά Ρωσίας του 2010 έκρινε ότι εάν υφίσταται ανάγκη προστασίας τρίτων μέσω υποχρεωτικού εμβολιασμού εξαιτίας μίας επιδημίας δεν παραβιάζεται η ΕΣΔΑ και το δικαίωμα του ασθενούς σε αυτοδιάθεση για τη ζωή του δεν υπερισχύει  της προστασίας της δημόσιας υγείας.  

Επίσης στην απόφασή του 2012  Solomakhin κατά Ουκρανίας είχε αποφανθεί ότι το δικαίωμα στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή δεν παραβιάζεται από τον υποχρεωτικό εμβολιασμό όταν ο εμβολιασμός  βασίζεται στην ανάγκη προστασίας της υγείας, έχει σχεδιαστεί για την καταπολέμηση της πανδημίας και έχουν ληφθεί επαρκείς ιατρικές προφυλάξεις που διασφαλίζουν ότι το εμβόλιο δεν θα βλάψει δυσανάλογα και υπάρχουν μηχανισμοί για έλεγχο της ποιότητας  και των τυχόν παρενεργειών του.

Να επισημανθεί ότι στην πρώτη υπόθεση που ασχολήθηκε με τον covid-19  Renauld Le Mailloux κατά Γαλλίας της 03.12.20 το ΕΔΔΑ έκρινε απαράδεκτη την προσφυγή πολίτη που διαμαρτυρήθηκε για τα ελλιπή υγειονομικά μέτρα που έλαβε η Γαλλική Κυβέρνηση αφού ο προσφεύγων δεν ήταν θύμα μη έχοντας υποστεί ο ίδιος καμία συνέπεια.

Εκτιμώ ότι με την παράθεση των ανωτέρω αποφάσεων διαφαίνεται (χωρίς να αποκλείεται) ότι η νομολογία του Στρασβούργου δεν είναι ευνοϊκή για προσφεύγοντες  αντιεμβολιαστές. Εφόσον στην εθνική νομοθεσία και στις αποφάσεις των εγχωρίων δικαστηρίων τηρείται η αρχή της αναλογικότητας και ο σεβασμός της ανθρώπινης αξίας η ευδοκίμηση προσφυγών κατά περιοριστικών μέτρων από επαγγελματίες που οφείλουν νόμιμα να εμβολιαστούν χάριν προστασίας της δημόσιας υγείας φαίνεται εξαιρετικά δυσχερής. 

Βασίλης Χειρδάρης, Ποινικολόγος – Ειδικός στα ανθρώπινα δικαιώματα

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr