Θ. Σοφός: Που οδηγεί η έρευνα για τον Πρόεδρο των Η.Π.Α.;

Το Υπουργείο Δικαιοσύνης των Η.Π.Α. διόρισε τον Robert Mueller, έγκριτο εισαγγελικό λειτουργό, να διενεργήσει έρευνα σχετικά με την προεκλογική σχέση του Donald Trump με τη Ρωσσία (“Trump – Russia probe”).

O Εισαγγελέας Robert Mueller, πρώην Διευθυντής του F.B.I. υπηρέτησε τη θητεία του σε περίοδο Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων. Η μέχρι σήμερα ιδιαίτερα επιτυχημένη, όπως φαίνεται, έρευνά του μπορεί να οδηγήσει σε συγκρότηση Ορκωτού Δικαστηρίου (Grand Jury) για να δικασθούν τα πρόσωπα εναντίον των οποίων μπορούν να απαγγελθούν κατηγορίες, με βάση το αποδεικτικό υλικό, που ενδεχομένως θα συλλέγει, με αρμοδιότητα του Δικαστηρίου την Washington D.C., όπου δηλαδή τελέσθηκαν οι ενδεχόμενες αξιόποινες πράξεις.

Ο πρώην επικεφαλής της προεκλογικής καμπάνιας του Προέδρου Trump, κατηγορήθηκε για φοροδιαφυγή και τραπεζική απάτη, ενώ ο πρώην δικηγόρος του Michael Cohen ομολόγησε στο πλαίσιο ποινικής συνδιαλλαγής (plea bargaining) σε υποθέσεις φοροδιαφυγής και παραβίασης του νόμου περί οικονομικής ενίσχυσης προεκλογικής καμπάνιας. Η περίπτωση του Cohen σηματοδοτεί την έναρξη μιας έντονης αμφισβήτησης της κυριαρχίας του Προέδρου Trump στις Η.Π.Α., καθώς δεν είναι μόνον οι πληρωμές που έγιναν, μέσω του δικηγόρου του, προκειμένου να εξαγοράσει τη σιωπή δύο γυναικών, με τις οποίες ο Πρόεδρος Trump φέρεται να είχε εξωσυζυγική σχέση, που ο ίδιος αρνείται μέχρι και σήμερα, αναφέροντας ότι πληροφορήθηκε για τις πληρωμές αυτές αργότερα.

Το άρθρο-ανάλυση υπογράφει ο αντιπρόεδρος του ΔΣΑ Θεμιστοκλής Σοφός*

Πλην όμως, ο πρώην δικηγόρος του Trump κατέθεσε στο δικαστήριο, ότι οι πληρωμές έγιναν υπό τις κατευθυντήριες οδηγίες ενός υποψηφίου για ομοσπονδιακό αξίωμα· με άλλα λόγια, ότι ο Donald Trump ζήτησε από τον δικηγόρο του, Michael Cohen, να παραβιάσει το νόμο. Ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. δεν αντιμετωπίζει απλά μια μομφή, ότι δεν είχε τακτοποιημένα τα λογιστικά βιβλία του, αλλά ότι δωροδόκησε για να καλύψει μια καταστροφική ιστορία, κάτι που ήταν αρκετό να τερματίσει την πολιτική καριέρα του, όπως συνέβη το 2011 με τον John Edwards, Δημοκρατικό Προεδρικό υποψήφιο.

Είναι σαφές όμως, ήδη από την εποχή του Richard Nixon, ότι το Υπουργείο Δικαιοσύνης δεν μπορεί να κατηγορήσει έναν εν ενεργεία Πρόεδρο, ούτε είναι σε θέση σήμερα η Αμερικανική Γερουσία, με πλειοψηφία Ρεπουμπλικάνων, με τους ισχύοντες συσχετισμούς δυνάμεων, να συγκεντρώσει τα δύο τρίτα των μελών της, για να καθαιρέσει τον Πρόεδρο. Εκτός εάν οι συσχετισμοί αλλάξουν στις εκλογές του Νοεμβρίου 2018, που αναμένονται με ενδιαφέρον από τους Δημοκρατικούς στις Η.Π.Α. Το μόνον που θα μπορούσε να γίνει, είναι αυτό που έκανε ο Πρόεδρος Nixon, που παραιτήθηκε ακριβώς τη στιγμή που αντιλήφθηκε ότι θα μπορούσε να κατηγορηθεί.

Δεν είναι θέμα πολιτικής ευαισθησίας, αλλά πολιτικής σκακιέρας, καθώς και ο Nixon, εάν είχε πολιτική στήριξη, πιθανώς δεν θα παραιτείτο. Άρα δεν εγείρεται ζήτημα κατά πόσο «σκληρόπετσος» είναι κανείς, για να μπορέσει να αναλάβει την πολιτική ευθύνη και να παραιτηθεί, προκειμένου να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο μιας σοβαρότατης κατηγορίας. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους σεhomo Trumpoucous που σφυρίζει στον ουρανό, πάνω από το νόμο, παίζοντας το παιχνίδι της επικοινωνίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Twitter κλπ).

Είναι όμως “ο Πρόεδρος πάνω από το Νόμο” (“Is he above the law). Εκτός εάν ο πρώην δικηγόρος του Trump, Michael ohen, μη διατεθειμένος να δεχθεί χάρη από τον Πρόεδρο Trump (“Both of the President’s men”, The Economist, August 25th 2018, p. 19), προχωρήσει σε περαιτέρω καταθέσεις, στο πλαίσιο της έρευνας, που διενεργεί ο Robert Mueller (“Growing Tip File on Trump, Hidden in a Tabloid Safe, Inspired a Plan”, The New York Times, August 31st, 2018, A15). Επίδοξους Donald Trump στην Ευρώπη βρίσκει κανείς πολλούς. Το πρότυπο συμπεριφοράς είναι το ίδιο. Αυτόκλητος υπερασπιστής οργισμένων στρωμάτων της κοινωνίας, πάντοτε του «αδύναμου» μέρους, που θα τον ακολουθήσει από (πρόδηλη) ιδιοτέλεια. Αρκεί ο homo Trumpoucous να είναι η έκφραση του θυμωμένου πολίτη, που απογοητεύθηκε από τις παρελθούσες «εταιρικές» χρήσεις, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής.

Και αν ασκηθεί κριτική εναντίον του; Εύκολο. Απλά ρίχνει λάσπη σε αυτόν που ασκεί την κριτική, ή απαντά όπως ο Πρόεδρος Trump: “Fake news”. Αν διαφωνήσει κανείς μαζί του, τον απολύει. Αλλάζει τους συμβούλους του συχνά. Παρακολουθεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης περισσότερο από τους εφήβους. Αφήνει σοβαρότατες συσκέψεις για να διαβάσει σχόλια των followers σε κάποιο tweet που έκανε για τον τυφώνα Harvey στο Texas και απαντά, μέσω Twitter, στον Πρόεδρο του συνδικάτου εργαζομένων μεταλλοβιομηχανίας εξευτελίζοντάς τον με τη δύναμη που δίνει η ιδιότητά του. Αν δεν βλέπει κανείς στην Ελλάδα ομοιότητες με το πρότυπο αυτό, είναι προφανώς και αυτός θύμα των fake news. Δυστυχώς, η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους φαίνεται ότι διεκδικεί κριτήρια πολιτικής ορθότητας ως νέος τύπος ενός homo Trumpoucous.

Όσο ο Πολίτης – απαθής αποδέκτης αυτού του προτύπου συμπεριφοράς ψυχαγωγείται από την ποικιλία, που προσφέρουν στην καθημερινότητά του τα ερεθίσματα του homo Trumpoucous, δεν χωρεί αμφιβολία, ότι ο τελευταίος κερδίζει έδαφος. Πόσες χιλιάδες Βρετανών μετανόησαν, που ψήφισαν την έξοδό τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ηνιοχούμενοι από φυγόπονους ταγούς του τύπου homo Trumpoucous; Θυμάται πια κανείς τη νίκη του Ραχόι στην Ισπανία έναντι οπορτουνιστών visionaires, που απείλησαν τις βάσεις της ενωμένης Ευρώπης με επιχειρήματα πρωτοετούς φοιτητή κοινωνιολογίας;

Ο ηγέτης της νέας τάξης πραγμάτων, που δεν αφήνει περιθώρια για αλλότρια σκέψη, αυτοπροσδιορίζεται άλλοτε με ετερόφωτη τυχαιότητα, και άλλοτε αποκλειστικά με κριτήρια, που νοηματοδοτούνται με πιασάρικα “ασυγχώρητα” σφάλματα προκατόχων του. Ο Donald Trump έδωσε χάρη, παρά την προβλεπόμενη διαδικασία, στον σερίφη Arpaio, και συγχρόνως δημοσίευσε τις χάρες, που είχαν δώσει Obama και Clinton, στο παρελθόν. Εάν εξακολουθεί κανείς να μην βλέπει στην Ελλάδα ομοιότητες με αυτό το πρότυπο συμπεριφοράς, τότε εκτός από αυτόν μπορεί και ο γράφων να είναι θύμα των fake news. Τα πράγματα σοβαρεύουν όμως, όταν γίνεται έρευνα για το πρόσωπο του Προέδρου. Δεν αποτελεί ιδιομορφία του νομικού συστήματος των Η.Π.Α., που δίνει στον Εισαγγελέα την εξουσία να κινεί δίωξη εναντίον προσώπων του δημοσίου βίου.

Ιδιομορφία είναι το χαρακτηριστικό του ελληνικού νομικού συστήματος, που έχει αποστερήσει τη δικαστική εξουσία της δυνατότητας ελέγχου των Εκπροσώπων του Έθνους, χωρίς την προηγουμένη σύμφωνη γνώμη τους. Ο Νόμος περί ευθύνης Υπουργών της Ελληνικής Δημοκρατίας αποτελεί ένα κακογραμμένο συγχωροχάρτι, που ανασύρεται κατά το δοκούν από τις κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, που προβλέπονται σε αυτόν. Ανεξάρτητα από την προσπάθεια κάποιων να απαξιώσουν το έργο του Robert Mueller, εάν δεν του αφαιρεθεί εν τω μεταξύ η αρμοδιότητα – όπως έγινε με τον James Comey – και  ανεξάρτητα από το εάν ο Robert Mueller κατηγορήσει τελικώς τον Donald Trump και την ομάδα του ή όχι, μεγαλύτερη σημασία έχει το γεγονός, ότι διεξάγεται αυτή η έρευνα στις Η.Π.Α. Φαίνεται ότι ο τραμπουκισμός απειλεί ευαίσθητες πτυχές του Δημοκρατικού Πολιτεύματος και διεκδικεί με τα δικά του κύτταρα να τραπεί σε μετεξέλιξη του ανθρώπινου είδους σε homo Trumpoucous, εις επήκοον τόσο των -δήθεν- θυμωμένων προοδοφοβικών, όσο και των άγρυπνων εργατικών ανθρώπων, που ακολουθούν το δικό τους δρόμο, με τη βεβαία πεποίθηση ότι ο τραμπουκισμός δεν μπορεί να προτάσσει κριτήρια πολιτικής ορθολογικότητας. 

*Αντιπρόεδρος Δ.Σ.Α. Γεν. Γραμματέας Ινστιτούτου Ευρωπαϊκού και Διεθνούς Ποινικού Δικαίου Δικηγόρος παρ΄Αρείω Πάγω [email protected]

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr