Έλλη Κωνσταντουδάκη (η δική μας Έλλη): Όταν ο χρόνος υποκλίνεται σε εσένα…

Υπάρχουν φορές που ο χρόνος σταματά να μετρά και υποκλίνεται στους αγαπημένους ανθρώπους της ζωής μας ακόμα και όταν εκείνοι δεν είναι πια ανάμεσα μας. Η απουσία τους δεν παύει ποτέ να πονά. Και με ένα μαγικό τρόπο και πάλι ο χρόνος υποκλίνεται γιατί δεν είναι μόνο οι αναμνήσεις που γίνονται το “φυλαχτό” για να τους έχουμε στην καρδιά μας, αλλά η παρουσία τους στην καθημερινότητά μας.

Ένας από αυτούς τους ξεχωριστούς και σπάνιους ανθρώπους, σε όλα τα επίπεδα της ζωής της, ήταν η φίλη της καρδιάς μας, η Έλλη Κωνσταντουδάκη, που σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή. Όλοι όσοι τη γνωρίσαμε, ζήσαμε μαζί της, γελάσαμε με τις γκριμάτσες και το χιούμορ της, πήραμε από τη λάμψη της καρδιάς και των χρωμάτων που επέλεγε για τη φορεσιά της, όπως θα έλεγε και εκείνη, διδαχθήκαμε από το ήθος και τον επαγγελματισμό της, πονέσαμε και πονάμε που δεν είναι εδώ μαζί μας.

Και δεν είναι από τις απουσίες εκείνες που θυμόμαστε μόνο όταν ξημερώνει η 2α Ιανουαρίου, που πάντα θα μας θυμίζει τις δύσκολες μέρες που πέρασε στο νοσοκομείο Υγεία έχοντας δίπλα της τους λατρεμένους της γονείς τον κύριο Φαίδωνα Κωνσταντουδάκη και τη μαμά Κούλα, τον αγαπημένο της αδερφό τον Αντώνη, τον άντρα της ζωής της ,τον Στάμο, που και εκείνος είχε δώσει τη δική του μάχη, όλους εμάς που ήταν μέρος της ζωής μας …

aek-live

Η Έλλη όσα χρόνια κι αν περάσουν είναι αναπόσπαστο μέλος του δικαστικού ρεπορτάζ παρούσα κάθε μέρα μέσα μας. Το μαρτυρούν οι μεταξύ μας κουβέντες στις ατελείωτες ώρες αναμονής που πάντα τη σκεφτόμαστε και …επικαλούμαστε δικές της αγαπημένες ατάκες, το μαρτυρά το γεγονός ότι την γνωρίζουν μέσα από τις διηγήσεις ακόμα και οι νεώτεροι που δεν πρόλαβαν να τη γνωρίσουν από κοντά ή οι άνθρωποι που ήρθαν στη ζωή μας λίγο μετά τη δική σου φυγή και έγιναν η οικογένεια μας της οποία μέλος δεν έπαψες ποτέ να είσαι και εσύ .

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα όμως η θύμηση όλων εμάς σταματά σε εκείνη. Και δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την πρωινή αλυσίδα των τηλεφωνημάτων που μας έφεραν στο νοσοκομείο για να την αποχαιρετήσουμε όλοι μαζί για τελευταία φορά. Τα μάτια γεμάτα δάκρυα, οι φωνές σπασμένες, οι καρδιές σκοτεινές αλλά μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό που δεν ταίριαζε στο φως της Έλλης, στο χρώμα των ματιών της και στο υπέροχο χαμόγελο της, δεν έλειπε και το δικό μας γέλιο.

aek-live

Έτσι ήθελε να μας βλέπει. Είμαι βέβαιη για αυτό γιατί τολμώ να πω πως την ήξερα καλά.

Έλλη μου υποκλίνομαι σε όσα ζήσαμε, όσα μάθαμε, όσα μοιραστήκαμε …Δεν συνηθίζω τα προσωπικά κείμενα, αλλά κατά εξαίρεση θέλω να σου πω ότι ήμουν τυχερή που με επέλεξες και με τίμησες με τη φιλία σου και με άφησες να ήμουν εκεί μέχρι λίγες ώρες πριν πεθάνεις.

Η θύμηση σου πάντα πονά ,αλλά καί πάντα με κάνει να χαμογελώ. Θα είσαι πάντα στη ζωή μας ,όπως και στη ζωή των δικών σου ανθρώπων που η αλυσίδα έχει μεγαλώσει γιατί τώρα πια καμαρώνουν για εσένα και ας μη σε πρόλαβαν οι ανιψιές σου, η Νέλλη και η Φαίδρα ,που σίγουρα έχουν …κληρονομήσει κάτι από τη λάμψη και το φως της δικής σου ύπαρξης.

Και κάπως έτσι ο χρόνος συνεχίζει να υποκλίνεται…

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr