Απίστευτο: Το Εφετείο Θεσσαλονίκης μείωσε την αποζημίωση θύματος σεξουαλικής παρενόχλησης λόγω… μικρής προϋπηρεσίας – Αναλύει ο Γιάννης Καρούζος

Μεζούρα… προϋπηρεσίας πήρε δικαστήριο της Θεσσαλονίκης για να μετρήσει την ένταση της προσβολής που δέχτηκε νεαρή , νεοπροσλαμβανόμενη, γραμματέας σε εταιρία, από τη σεξουαλική παρενόχληση που δέχτηκε από τον διευθυντή της.

Με ένα σκεπτικό που προκαλεί προβληματισμό αποφάσισε να μειώσει κατά 4.000 ευρώ (από 10 σε 6.000 ευρώ) την αποζημίωση που της επιδικάστηκε σε σχέση με την πρωτόδικη απόφαση, αναφέροντας ουσιαστικά πως παράμετρος για τη διαμόρφωση της δικανικής του κρίσης ως προς το ύψος της δικαιούμενης αποζημίωσης ήταν και η διάρκεια της εργασιακής σχέσης. Τελικά μάλιστα δέχτηκε ότι η σύντομη χρονικά διάρκεια της εργασιακής σχέσης, αποτελεί στοιχείο που απομειώνει την ένταση της προσβολής του εργαζόμενου. Και με αυτό το σκεπτικό, επιδίκασε στην εργαζόμενη της υπόθεσης μόλις το ποσό των 6.000,00 ευρώ, ως αποζημίωση, χωρίς ουσιαστικά να αξιολογηθεί η απαξία της προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας της νεαρής εργαζόμενης, καθώς και την ένταση του ψυχικού και συναισθηματικού τραύματος που της επέφερε.

Σεξουαλική παρενόχληση: 1/3 γυναίκες

Η νεαρή κοπέλα προσλήφθηκε ως γραμματέας στην εταιρία και σύντομα άρχισε να δέχεται σεξουαλικές ενοχλήσεις από τον διευθυντή της.

Μάλιστα είναι μια από 55%  των γυναικών στην ΕΕ έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση τουλάχιστον μία (1) φορά από την ηλικία των 15 ετών και μετά.  Σύμφωνα πανελλαδική έρευνα για τη σεξουαλική παρενόχληση περίπου 1 στις 3 γυναίκες που έχει προσωπική εμπειρία σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο εργασίας, γνωρίζει και άλλη γυναίκα από τον ίδιο εργασιακό χώρο που έχει επίσης υποστεί σεξουαλική παρενόχληση από το ίδιο άτομο!

Σεξουαλική παρενόχληση: Διεύρυνση

Όπως εξηγεί ο εργατολόγος Γιάννης Καρούζος η απόφαση εμπεριέχει κι ένα σημαντικό συστατικό και δη ότι η έννοια της παρενόχλησης σε εργασιακό χώρο αφορά όχι μόνον εργαζόμενους με τη στενή έννοια, δηλαδή οι μισθωτούς, αλλά και οι μαθητευόμενους, ακόμα και οι υποψήφιους προς σύναψη σύμβασης εργασίας. Επομένως, πεδίο εφαρμογής των παραπάνω διατάξεων είναι κάθε μορφής σύμβαση (εξαρτημένης εργασίας, ανεξαρτήτων υπηρεσιών, μαθητείας κτλ).

Γιαννης Καρούζος: Η υπ΄αριθμόν 1196/2020 απόφαση του Εφετείου Θεσσαλονίκης

Ο Δικηγόρος – Εργατολόγος Γιάννης Καρούζος σχολιάζοντας την απόφαση αναφέρει:

«Σύμφωνα με την πανευρωπαϊκή έρευνα του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (FRA) (2014), το 55 % των γυναικών στην ΕΕ έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση τουλάχιστον μία (1) φορά από την ηλικία των 15 ετών και μετά.  Σύμφωνα με την τελευταία πανελλαδική έρευνα για τη σεξουαλική παρενόχληση που διενέργησε το ΚΕΘΙ, περίπου 1 στις 3 γυναίκες που έχει προσωπική εμπειρία σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο εργασίας, γνωρίζει και άλλη γυναίκα από τον ίδιο εργασιακό χώρο που έχει επίσης υποστεί σεξουαλική παρενόχληση από το ίδιο άτομο.

Από τα παραπάνω στατιστικά δεδομένα συνάγεται ότι το φαινόμενο σεξουαλικής παρενόχλησης στους χώρους εργασίας δεν είναι ένα σπάνιο. Τα ως άνω έρχεται να επιβεβαιώσει και η πρόσφατη απόφαση του Εφετείου Θεσσαλονίκης με αριθμό 1196/2020, η οποία δικαίωσε εργαζόμενη και διέταξε την αποζημίωσή της προς αποκατάσταση της ηθικής βλάβης που υπέστη από τη σεξουαλική παρενόχληση του  εργοδότη της.

Η σπουδαιότητα της επίμαχης απόφασης έγκειται στο γεγονός ότι αρχικά διευκρίνισε και υπογράμμισε ότι στο υποκειμενικό πεδίο εφαρμογής του ν. 3896/2010 εμπίπτουν όχι μόνον οι εργαζόμενοι με τη στενή έννοια, δηλαδή οι μισθωτοί, αλλά και οι μαθητευόμενοι, οι ευρισκόμενοι σε στάδιο απόκτησης επαγγελματικής εμπειρίας, ακόμα και οι υποψήφιοι προς σύναψη σύμβασης εργασίας. Είναι ξεκάθαρο ότι ο προσδιορισμός της έννοιας του εργαζόμενου ιδίως στο παραπάνω νομοθέτημα είναι ευρύτερος σε σχέση με την έννοια του μισθωτού. Επομένως, πεδίο εφαρμογής των παραπάνω διατάξεων είναι κάθε μορφής σύμβαση (εξαρτημένης εργασίας, ανεξαρτήτων υπηρεσιών, μαθητείας κτλ).

Ακόμα, η επίμαχη απόφαση επισήμανε σχετικά με την αντιστροφή του βάρους απόδειξης ότι ο ενάγων αρκεί να επικαλεστεί ότι υπέστη παρενόχληση, αναφερόμενος ακόμα και σε απλές ενδείξεις ως προς το επίμαχο γεγονός. Αντιθέτως, ο εργοδότης είναι εκείνος που οφείλει να αποδείξει ότι δεν έλαβε χώρα η παρενόχληση. Η παραπάνω δικονομική ρύθμιση είναι ευνόητο ότι τέθηκε προς εξασφάλιση και προστασία των θυμάτων παρενόχλησης στους χώρους εργασίας, τα οποία πέρα από το φόβο και την αγωνία που αντιμετωπίζουν, υπολείπονται ευλόγως και καταφανώς αποδεικτικών μέσων των περιστατικών παρενόχλησης.

Σημαντική δε, ήταν και η κρίση του δικαστηρίου ως προς τον προσδιορισμό της έννοιας «παρενόχλησης». Η ως άνω απόφαση δέχθηκε ότι στον ορισμό της παρενόχλησης εμπίπτει κάθε συμπεριφορά η οποία είναι ανεπιθύμητη κατ’ αρχήν υποκειμενικά, δηλαδή από τον εργαζόμενο- δέκτη. Το κρίσιμο δηλαδή είναι αρχικά αν η συμπεριφορά αυτή κρίθηκε και αξιολογήθηκε ως ανεπιθύμητη από το υποκείμενο – δέκτη. Αρκεί δηλαδή, το πρόσωπο που δέχεται τη συμπεριφορά αυτή να τη θεωρεί ανεπιθύμητη και να τη χαρακτηρίσει ως τέτοια, δηλώνοντας το. 

Επισημαίνεται όμως, ότι αν μία συμπεριφορά ενέχει χαρακτηριστικά που κατά την κοινή λογική, τη μέση πείρα και την καλή πίστη, αξιολογείται ως αντικειμενικά ανεπιθύμητη για τον μέσο εχέφρονα άτομο, τότε δεν είναι απαραίτητη, ούτε αναζητείται η δήλωση του υποκειμένου ότι η συμπεριφορά αυτή δεν του είναι ανεκτή, απορρίπτοντας την πανηγυρικά. Σε τέτοιες περιπτώσεις, (όπως λ.χ. ο εργοδότης που εκμεταλλευόμενος την ιεραρχική του θέση θωπεύει εργαζόμενο κατά την ώρα άσκησης των καθηκόντων του), η απουσία ενεργητικής αντίδρασης του θύματος, με δηλώσεις αποδοκιμασίας δεν συνεπάγεται ότι εκείνο συναίνεσε ή προκάλεσε την ως άνω αντικειμενικά μη ανεκτή συμπεριφορά εις βάρος του.

Ωστόσο, η παραπάνω απόφαση του Εφετείου δέχθηκε ότι παράμετρος για τη διαμόρφωση της δικανικής του κρίσης ως προς το ύψος της δικαιούμενης αποζημίωσης ήταν και η διάρκεια της εργασιακής σχέσης. Ειδικά, δέχθηκε ότι η σύντομη χρονικά διάρκεια της εργασιακής σχέσης, αποτελεί στοιχείο που απομειώνει την ένταση της προσβολής του εργαζόμενου. Με αυτό το σκεπτικό, επιδίκασε στην εργαζόμενη της υπόθεσης μόλις το ποσό των 6.000,00 ευρώ, ως αποζημίωση.

Κρίνω ότι η παραπάνω δικανική κρίση είναι σφαλερή και αυτό διότι η σύντομη ή μη διάρκεια μίας εργασιακής σχέσης δεν συναρτάται με την απαξία της παράνομης συμπεριφοράς, της προσβολής δηλαδή της γενετήσιας αξιοπρέπειας της εργαζόμενης, καθώς και με την ένταση του ψυχικού και συναισθηματικού τραύματος που της επέφερε. Τουναντίον, άλλα στοιχεία, όπως η διάρκεια της προσβολής, η επανάληψή της, η συχνότητά της, η ένταση της και οι γενικότερες συνθήκες τέλεσης των πράξεων προσβολής, αποτελούν στέρεο έδαφος για τη διαμόρφωση της δικανικής κρίσης, αναφορικά με το ύψος της εύλογης αποζημίωσης. Δεν γίνεται δε να μην επισημάνω ότι ένας νέο -προσληφθείς υπάλληλος στατιστικά είναι περισσότερο ευάλωτος σε τέτοιες κακοποιητικές συμπεριφορές, από έναν άλλον εργαζόμενο με αρκετά έτη προϋπηρεσίας σε μία επιχείρηση».

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr