Αξιόποινες σεξουαλικές πράξεις: 40% αύξηση περιστατικών την τελευταία δεκαετία

Την αυξητική τάση εγκλημάτων βιασμών και σεξουαλικής κακοποίησης, τη σιωπή των θυμάτων και τον τρόπο αντιμετώπισης περιγράφει το νέο βιβλίο του καθηγητή Ποινικού Δικαίου Νίκου Παρασκευόπουλου και του διδάκτορα Ποινικού Δικαίου Ευτύχη Φυτράκη.

NEWSROOM
Αξιόποινες σεξουαλικές πράξεις: 40% αύξηση περιστατικών την τελευταία δεκαετία

Η σεξουαλική κακοποίηση και τα σεξουαλικά εγκλήματα έχουν εισβάλλει στην καθημερινότητα και λαμβάνουν ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις. Τα περιστατικά είναι καθημερινά και μόνο το τελευταίο διάστημα έχουν καταγραφεί και δημοσιοποιηθεί πολλά.

Από το κίνημα #Metoo στον καλλιτεχνικό και αθλητικό χώρο, όπου μετά τις πρώτες αποκαλύψεις άρχισαν (και συνεχίζουν) να ανοίγουν στόματα για περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης, μέχρι τα παραδείγματα της… διπλανής πόρτας.

Το σπίτι – φυλακή στην Ηλιούπολη για μία 19χρονη, όπου την κρατούσε ο σύντροφός της πρώην αστυνομικός, την έδερνε αλλά και την εξέδιδε, ενώ όπως κατήγγειλε είχε υποστεί κακοποίηση και από τον ίδιο της τον πατέρα. Ο πολύωρος βιασμός στα Πετράλωνα μίας 50χρονης καθαρίστριας από έναν ένοικο της πολυκατοικίας, όπου εργαζόταν. Στον Άγιο Παντελεήμονα μία 26χρονη έγκυος γυναίκα με νοητικά προβλήματα βιάστηκε κατ’ επανάληψη από τους δράστες.

Από 736 αδικήματα το 2010 στα 1.051 το 2019

Τα σεξουαλικά εγκλήματα με θύματα κυρίως γυναίκες ή ανήλικα δεν έχουν τέλος. Αντιθέτως, τέτοιου είδους εγκλήματα αυξήθηκαν τα τελευταία χρόνια, όπως αποτυπώνεται και στα σχετικά στατιστικά στοιχεία που δείχνουν μία άνοδο κατά τη δεκαετία 2010-2019 η οποία ξεπερνά το 40%!

Τα στοιχεία αυτά περιλαμβάνονται στο νέο βιβλίο με τίτλο «Αξιόποινες Σεξουαλικές Πράξεις» του καθηγητή Ποινικού Δικαίου Νίκου Παρασκευόπουλου και του διδάκτορα Ποινικού Δικαίου Ευτύχη Φυτράκη.

Οι συγγραφείς, οι οποίοι διετέλεσαν Υπουργός Δικαιοσύνης ο πρώτος και Γενικός Γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής ο δεύτερος επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, περιγράφουν και ερμηνεύουν αναλυτικά τα σχετικά άρθρα 336-353 του Νέου Ποινικού Κώδικα, παραθέτοντας παράλληλα στοιχεία (κυρίως από τις αστυνομικές Αρχές καθώς από πλευράς δικαιοσύνης δεν υπάρχουν πρόσφατα) , σύμφωνα με τα οποία από τα 736 σεξουαλικά αδικήματα το 2010 φτάσαμε το 2019 στα 1051.

Μόλις το 9,7% καταγγέλλεται

Το πρόβλημα της σεξουαλικής κακοποίησης δεν καταγράφεται, όμως, στα στοιχεία των αρχών. Όπως επισημαίνουν οι συγγραφείς, οι αριθμοί δεν αποτυπώνουν την πραγματικότητα καθώς τα θύματα τέτοιου είδους εγκλημάτων δύσκολα προχωρούν σε καταγγελία ενώπιον των αρχών. Αποτέλεσμα αυτής της διστακτικότητας ή και του φόβου ενδεχομένως είναι οι σχετικές καταγραφές στις δικαστικές και αστυνομικές στατιστικές να υπολείπονται της πραγματικότητας.

Ειδικότερα, όπως φάνηκε από σχετική έρευνα που περιλαμβάνεται στο βιβλίο, το ποσοστό των σεξουαλικών εγκλημάτων που αναφέρονται στην αστυνομία ανέρχεται μόλις στο 9,7% αυτών που διαπράττονται.

Δεν είναι λύση η αυστηροποίηση των ποινών

Κατά τον κ. Ευτύχη Φυτράκη ωστόσο η λύση δεν είναι η αυστηροποίηση των ποινών, όπως προτίθεται να κάνει η παρούσα κυβέρνηση, αλλά η λήψη μέτρων ενθάρρυνσης των θυμάτων για καταγγελία, η δημιουργία δομών υποδοχής και προστασίας των θυμάτων καθώς και η ενίσχυση των μηχανισμών προστασίας των παιδιών.

Όπως σημειώνει στην Realnews: «Τα γενετήσια εγκλήματα συνιστούν σοβαρές προσβολές της σεξουαλικής αυτοδιάθεσης· διαθέτουν ιδιαίτερη απαξία και γι’ αυτό τους αξίζει αποτελεσματική αλλά δίκαιη τιμωρία. Από την άλλη πλευρά, ο δημόσιος λόγος για τα εγκλήματα αυτά καλλιεργεί μύθους, διακινεί νομικές ανακρίβειες και συχνά προκαλεί τον φόβο, μ’ άλλα λόγια δημιουργεί έναν «ηθικό πανικό». Συνήθως ακολουθεί η έκκληση για την επίταση της ποινικής καταστολής που μεταφράζεται πολιτικά σε τιμωρητική αμετροέπεια. Όμως, το ποινικό δίκαιο, δηλ. και το σεξουαλικό ποινικό δίκαιο, δεν είναι μια αρένα αλλά μια άσκηση δικαιοσύνης.

Η (απλή) αυστηροποίηση των ποινών είναι μια λαϊκιστική υπεκφυγή, αφού ενώ ικανοποιεί τα πλέον τιμωρητικά ένστικτα του «τηλεοπτικού κοινού», δεν συμβάλλει ουσιαστικά στην πρόληψη του εγκλήματος. Χρειάζονται, αντίθετα, εδώ μέτρα ενθάρρυνσης των θυμάτων για καταγγελία, δομές υποδοχής και προστασίας των θυμάτων, διαδικασίες αποτροπής της δευτερογενούς θυματοποίησης και, βέβαια, μηχανισμοί προστασίας των παιδιών. Μ’ άλλα λόγια χρειάζεται ψυχραιμία, αποχή από βεβιασμένες νομοθετικές κινήσεις και σωστά ζυγισμένες επιλογές αντεγκληματικής πολιτικής με έμφαση σε μέτρα υποστήριξης των θυμάτων».

Πηγή: Realnews

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr