Διάταξη – σταθμός της Εισαγγελέα Ουρανίας Σταθέα: Δεν έχει ποινική ευθύνη ο δικηγόρος για όσα γεγονότα αναφέρει σε δικόγραφό του – Γιατί απαλλάχτηκε συνήγορος

Διάταξη που ορθώνει ουσιαστικά τοίχος προστασίας στην ελεύθερη άσκηση του δικηγορικού λειτουργήματος εξέδωσε η Εισαγγελέας Εφετών Αθηνών, Ουρανία Σταθέα, με αφορμή τη μήνυση που αντιμετώπιζε δικηγόρος για όσα ανέφερε σε δικόγραφά του, με αφορμή αντιδικία μεταξύ και εντολέα του και του αντιδίκου του, στα πολιτικά δικαστήρια της Αθήνας.

Ουσιαστικά ο δικηγόρος μηνύθηκε από τον αντίδικο του εντολέα του, με αφορμή όσα ανέφερε ως γεγονότα, στο δικόγραφο και τα σημειώματά του, ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (διαδικασία Ασφαλιστικών Μέτρων). Ο αντίδικος ζήτησε την άσκηση ποινικής δίωξης και την παραπομπή σε δίκη του δικηγόρου!

Η διάταξη

Η έμπειρη εισαγγελέας Εφετών αποφάνθηκε τελεσίδικα για την υπόθεση προσθέτοντας νομολογικά δεδομένα, αφού κρίνει ότι δεν υπέχει ευθύνη ο δικηγόρος για όσα γεγονότα εκθέτει στα δικόγραφά του κατ’ εντολήν του εντολέως του, καθώς και ότι ο δικηγόρος ενεργεί σε εκτέλεση νομίμου καθήκοντος!

“Όταν ο συνήγορος, ενεργώντας καλόπιστα και μη γνωρίζοντας την αναλήθεια εκείνων που εκθέτει ενώπιον των αρμοδίων δικαστικών οργάνων, ενεργεί σε εκτέλεση νομίμου καθήκοντος …και έχει δεσμίαν αρμοδιότητα υλοποίησης της εντολής που έλαβε παρά του εντολέως του, η όποια υποβολή στον Εισαγγελέα ή το Δικαστήριο της φερόμενης ως αναληθούς έγκλησης ή μηνυτήριας αναφοράς ή αγωγής κλπ δικογράφων, αποτελεί, τρόπον τινά, «υπηρεσιακή ενέργεια» και υποχρέωση, χωρίς να έχει τούτος τον υπερχειλή εκείνον δόλο που απαιτείται τόσο για το αδίκημα της ψευδούς καταμήνυσης, όσο και για τα αδικήματα της εξύβρισης και της συκοφαντικής δυσφήμησης. Διότι ο συνήγορος δεν ενεργεί εν προκειμένω «ιδίω ονόματι», αλλά ως δικηγόρος προς προστασία των συμφερόντων και υλοποίησης των επιθυμιών και υποδείξεων του εντολέως του … και έχει σαφή υποχρέωση να υπερασπιστεί ενώπιον των δικαστηρίων τον εντολέα του, έστω κι αν γίνεται οξύς ή υπερβολικός στις εκφράσεις του….”

“Νόμιμο καθήκον”

Όπως μάλιστα αναφέρει, εν προκειμένω όταν ο δικηγόρος έλαβε “εντολή για κατάθεση σημειωμάτων μετά την εκδίκαση των αναφερομένων στην έγκληση και στην προσβαλλόμενη διάταξη αιτήσεων (διαδικασίας Ασφαλιστικών Μέτρων) ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, έπραξε κατά την εντολή τους και η τοιαύτη ενέργειά του αποτελεί εκτέλεση νομίμου καθήκοντος και, τρόπον τινά, «υπηρεσιακή ενέργεια» και υποχρέωση, χωρίς να έχει τούτος τον υπερχειλή εκείνον δόλο που απαιτείται τόσο για το αδίκημα της εξύβρισης, όσο και για το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμησης”.

Το δια ταύτα της σημαντικής διάταξης που αποκαλύπτει το dikastiko.gr έχει ως εξής:

“Περαιτέρω, παγίως γίνεται δεκτό ότι ο δικηγόρος δεν υπέχει ποινική ευθύνη για την παράθεση γεγονότων ή τη διατύπωση αξιολογικών κρίσεων του εντολέα του, με την σύνταξη αγωγών, εγκλήσεων κλπ., που συντάσσονται με εντολή του εντολέως του και βρίσκονται μέσα στα πλαίσια της εντολής αυτής (ΑΠ 912/1998, ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 1568/1997 ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 1395/1996 ΠοινΧρ ΜΖ΄ 1418, Ι. Ναζίρης, Αρμενόπουλος 2020, 1058). Τούτο γίνεται δεκτό και όταν πρόκειται για λόγια του ιδίου του συνηγόρου και ασφαλώς ισχύει και στην περίπτωση υποβολής μήνυσης ή έγκλησης ή κατάθεσης αγωγής, προτάσεων ή σημειώματος, οπότε το περιεχόμενο αυτών των δικογράφων αποδίδεται πάντα στον εντολέα και όχι στον ίδιο τον συνήγορο (έτσι και Ι. Ναζίρης, όπ.π.). Τα ανωτέρω νομολογούμενα προκύπτουν και βάσει του Κώδικα Δικηγόρων (ν. 4194/2013), όπου στο μεν άρθρο 5 περ. δ΄ ορίζεται ότι ο δικηγόρος «δεσμεύεται από το περιεχόμενο της εντολής που αποδέχτηκε», στο άρθρο 3 παρ. 1 διαλαμβάνεται ότι εκείνο που προέχει στην εντολή που δίδει ο εντολέας προς τον δικηγόρο «είναι το στοιχείο της εμπιστοσύνης του εντολέα του προς αυτόν» και στο άρθρο 37 παρ. 1, εν τέλει, ορίζεται με σαφήνεια ότι ο δικηγόρος αποδεχόμενος την εντολή έχει υποχρέωση να ενεργεί κατά την εντολή.

Όταν ο συνήγορος, ενεργώντας καλόπιστα και μη γνωρίζοντας την αναλήθεια εκείνων που εκθέτει ενώπιον των αρμοδίων δικαστικών οργάνων, ενεργεί σε εκτέλεση νομίμου καθήκοντος (κατά την ΑΠ 912/1998, όπ.π.) και έχει δεσμίαν αρμοδιότητα υλοποίησης της εντολής που έλαβε παρά του εντολέως του, η όποια υποβολή στον Εισαγγελέα ή το Δικαστήριο της φερόμενης ως αναληθούς έγκλησης ή μηνυτήριας αναφοράς ή αγωγής κλπ δικογράφων, αποτελεί, τρόπον τινά, «υπηρεσιακή ενέργεια» και υποχρέωση, χωρίς να έχει τούτος τον υπερχειλή εκείνον δόλο που απαιτείται τόσο για το αδίκημα της ψευδούς καταμήνυσης, όσο και για τα αδικήματα της εξύβρισης και της συκοφαντικής δυσφήμησης. Διότι ο συνήγορος δεν ενεργεί εν προκειμένω «ιδίω ονόματι», αλλά ως δικηγόρος προς προστασία των συμφερόντων και υλοποίησης των επιθυμιών και υποδείξεων του εντολέως του (βλ. επ’ αυτών ΣυμβΕφΑθ 29/2020, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ & ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ) και έχει σαφή υποχρέωση να υπερασπιστεί ενώπιον των δικαστηρίων τον εντολέα του, έστω κι αν γίνεται οξύς ή υπερβολικός στις εκφράσεις του (ΑΠ 1568/1997, όπ.π.).

[…..]

Όμως, όπως ορθά έκρινε και η προσβαλλόμενη διάταξη του Εισαγγελέως Πλημμελειοδικών, δεν προκύπτουν, από τα εισφερθέντα αποδεικτικά μέσα, επαρκείς ενδείξεις για τέλεση υπό του εγκαλουμένου δικηγόρου των ανωτέρω αδικημάτων, αφού αυτός, όπως εκτέθηκε στη μείζονα σκέψη, λαμβάνοντας παρά των εντολέων του εντολή για κατάθεση σημειωμάτων μετά την εκδίκαση των αναφερομένων στην έγκληση και στην προσβαλλόμενη διάταξη αιτήσεων (διαδικασίας Ασφαλιστικών Μέτρων) ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, έπραξε κατά την εντολή τους και η τοιαύτη ενέργειά του αποτελεί εκτέλεση νομίμου καθήκοντος και, τρόπον τινά, «υπηρεσιακή ενέργεια» και υποχρέωση, χωρίς να έχει τούτος τον υπερχειλή εκείνον δόλο που απαιτείται τόσο για το αδίκημα της εξύβρισης, όσο και για το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμησης.

Διότι ο εγκαλούμενος, ως πληρεξούσιος δικηγόρος δεν ενεργούσε εν προκειμένω «ιδίω ονόματι», αλλά ως δικηγόρος προς προστασία των συμφερόντων και υλοποίησης των επιθυμιών και υποδείξεων των εντολέων του, τον οποίο έχει υποχρέωση να υπερασπιστεί. Ακόμη, δεν στοιχείται σε οποιαδήποτε διάταξη κείμενου νόμου, να εγκαλείται και να ζητείται η παραπομπή σε δίκη του παριστάμενου ενώπιον πολιτικού δικαστηρίου, δικάζοντος κατά την διαδικασία των Ασφαλιστικών Μέτρων, πληρεξουσίου δικηγόρου τινός των διαδίκων, για όσα προφορικά ενώπιον του ακροατηρίου κατέθεσε ο εντολέας του διάδικος.

Με βάση τις σκέψεις αυτές, πράγματι δεν προκύπτει η εκ μέρους του εγκαλουμένου δικηγόρου τέλεση των αποδιδομένων σε αυτόν αδικημάτων, και συνεπώς ορθά με την προσβαλλόμενη διάταξη απορρίφθηκε ως προς αυτόν η έγκληση του προσφεύγοντος-εγκαλούντος, αφού κατά την κρίση της, και η κρίση αυτή είναι ορθή, δεν είχαν προκύψει επαρκείς ενδείξεις για άσκηση ποινικής δίωξης κατά του εγκαλουμένου δικηγόρου. Τέλος, πρέπει να παρατηρηθεί ότι, οι δικονομικές αρχές (: η «αρχή της αναλογικότητας» και η «αρχή του προσήκοντος βαθμού υπονοίας ή δύναμης των ενδείξεων») επιτάσσουν και ορίζουν, ότι όσο βαρύτερη είναι η καταγγελλόμενη πράξη τόσο εντονότερος πρέπει να είναι ο βαθμός υπονοίας, δηλαδή δύναμης των ενδείξεων για την τέλεση του εξεταζομένου εγκλήματος και απαιτείται η μέγιστη (δικονομική) επιμέλεια και προσοχή για την διακρίβωση της συνδρομής του προσήκοντος βαθμού ενδείξεων περί την άσκηση της ποινικής δίωξης (βλ. Ν. Ανδρουλάκη, Θεμελιώδεις έννοιες της ποινικής δίκης, 5η έκδ., Αθήνα 2020, σελ. 39, ΔιατΕισΕφΑθ 130/2016, ΠοινΧρ ΞΗ΄ 167) και εν προκειμένω ο βαθμός ενδείξεων, ως προς τον εγκαλούμενο δικηγόρο, είναι ιδιαίτερα ασθενής έως μηδενικός, κατά τρόπο που να μην ενδεικνύεται διόλου η βασιμότητα της καταγγελίας, δηλαδή της έγκλησης ως προς τον εγκαλούμενο, και ότι είναι επιβεβλημένη περαιτέρω η δικαστική αυτής εκτίμηση και διερεύνηση”.  

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr