Δικογραφία για Ζωνιανά: Φόβος για νέα βεντέτα – Ανωγειανοί Αθήνας: Ώρα να αναλάβουμε δράση, τέλος στις νοσηρές νοοτροπίες

Η δικογραφία του αιματηρού επεισοδίου στα Ζωνιανά της Κρήτης, στις 2 Ιουνίου, όταν δύο αδέλφια πυροβόλησαν και τραυμάτισαν σοβαρά έναν 45χρονο και έναν 54χρονο, λίγο καιρό μετά το διπλό φονικό στα Ανώγεια, δημοσίευσε η εφημερίδα «Εθνος της Κυριακής».

Στις 2 Ιουνίου, δύο αδέλφια, ηλικίας 24 και 25 ετών, πυροβόλησαν και τραυμάτισαν σοβαρά δύο άτομα, τα οποία ήταν επίσης αδέλφια. Ο φόβος να πρόκειται για νέα βεντέτα που θα ανοίξει τον κύκλο του αίματος είναι διάχυτος στην τοπική κοινωνία. Οι δύο δράστες αναμένεται να απολογηθούν αύριο ενώπιον του ανακριτή, ενώ το ενδιαφέρον στρέφεται στις εξηγήσεις που θα δώσουν, καθώς τα θύματα επιμένουν πως δεν γνωρίζουν τον λόγο της επίθεσης.

Το αιματηρό περιστατικό εκτυλίχθηκε σε δύο πράξεις. Ήταν απόγευμα, όταν στην Αξό δύο νεαρά αδέλφια επιτέθηκαν με τις κατσούνες τους σε βάρος ενός 45χρονου άνδρα, ξυλοκοπώντας τον άγρια στο κεφάλι και το σώμα. Η δεύτερη πράξη του δράματος γράφτηκε στα Ζωνιανά, όταν ο 54χρονος αδελφός του 45χρονου θύματος έμαθε για την επίθεση που δέχθηκε και έσπευσε να τον βρει στο κέντρο υγείας.

Όμως στον δρόμο συναντήθηκε με τους δύο δράστες, οι οποίοι άρχισαν να τον πυροβολούν, καρφώνοντάς του μια σφαίρα στη μέση. Τόσο ο ίδιος όσο και η σύζυγός του, που βρισκόταν μαζί του στο αυτοκίνητο, περιγράφουν στις καταθέσεις τους, τις οποίες αποκαλύπτει το «Εθνος της Κυριακής», την επίθεση, επιμένοντας ότι δεν γνωρίζουν τον λόγο για τον οποίο συνέβησαν όλα αυτά.

«Ήντα γίνεται;» Στις 2 Ιουνίου, το 45χρονο θύμα βρισκόταν στην Αξό για ραντεβού που είχε στις 19.30 με φίλο του στο καφενείο. Περνώντας με το αυτοκίνητο απ’ έξω είδε πως ο φίλος του δεν ήταν εκεί, οπότε προχώρησε κάποια μέτρα για να σταματήσει το αμάξι και να τον πάρει τηλέφωνο. «Είδα ότι μου έκλεισε τον δρόμο ένα αγροτικό αυτοκίνητο. Επειδή έχω φιμέ τζάμι και επειδή είδα φευγαλέα τον καθρέφτη, δεν κατάλαβα ποιος ήταν.

Αμέσως κατέβηκαν δύο από το αυτοκίνητο, ήρθαν προς τη μεριά μου, άνοιξαν την πόρτα μου και συγκεκριμένα ο ένας με μία βέργα με χτύπησε στο σώμα. Προτού με χτυπήσει, μου είπε “μπ….ε γ.. τη ράτσα σου”. Εγώ στην αρχή τα έχασα γιατί δεν το περίμενα και τους είπα “Ηντα βρε γίνεται;” και άρχισε τότε να με χτυπάει. Με χτύπησε με τη βάση της βέργας. Εγώ τότε κράτησα τη βέργα και ο άλλος τραβώντας τη προς το μέρος του με τράβηξε κι εμένα έξω απ’ το αυτοκίνητο. Τότε ξεκίνησαν και οι δυο να με χτυπούν με τις βέργες σε όλο μου το σώμα» αναφέρει ο 45χρονος στην κατάθεσή του, καταλήγοντας ότι τον έσωσε η εμφάνιση συγχωριανών του, διαφορετικά θα είχε πάθει μεγαλύτερη ζημιά.

«Ακόμη δεν γνωρίζουμε γιατί έγινε. Με την οικογένειά τους, εμείς δεν είχαμε διαφορές. Απλά δεν λέγαμε καλημέρα, γιατί πριν από πολλά χρόνια υπήρξε μια παρεξήγηση, αλλά όχι προσωπική. Γι’ αυτό δεν μιλούσαμε. Ποτέ δεν περίμενα κάτι τέτοιο και γι’ αυτό μου ήρθε ξαφνικό. Να φανταστείτε όταν πέθανε ο πατέρας τους, επειδή υπήρχε και συγγένεια, σαν οικογένεια βοηθήσαμε. Ακόμη περιμένω να μάθω τον λόγο» είπε ο 45χρονος, με την εκδοχή αυτή να επιβεβαιώνεται και από τον αδελφό του και τη γυναίκα του. Ο 45χρονος μετά τον ξυλοδαρμό του τηλεφώνησε στον 54χρονο αδελφό του προκειμένου να τον ενημερώσει για το περιστατικό, αλλά και τη μεταφορά του στο κέντρο υγείας. «Ημουν στο σπίτι μου στα Ζωνιανά. Με πήρε τηλέφωνο ο αδελφός μου και μου είπε τη φράση “με κατασκότωσαν στη Αξό”.

Εκείνη την ώρα μού είπε τα ονόματα αυτών που τον χτύπησαν, αλλά εγώ λόγω της ταραχής δεν κατάλαβα. Πήρα το αυτοκίνητό μου και ξεκίνησα να πάω στα Ανώγεια. Ηταν μαζί μου και η γυναίκα μου. Οπως κινούμουν, σταμάτησα καμιά δεκαριά μέτρα μετά το μαγαζί που έχουμε. Στον δρόμο, στο σπίτι τους απ’ έξω ήταν τα δύο αδέλφια. Αμέσως μετά είδα ότι και οι δύο είχαν πιστόλια στα χέρια τους. Με το που σταμάτησε το αυτοκίνητο, δεν πρόλαβα να πω ή να κάνω κάτι και ξεκίνησαν να πυροβολούν προς το μέρος μας. Εκείνη την ώρα είχα κι εγώ ένα μικρό πιστόλι στο αυτοκίνητο. Για να αμυνθώ, το πήρα και πυροβόλησα κι εγώ δυο-τρεις φορές. Ούτε πρόλαβα να σημαδέψω, απλά έριξα να προστατευτώ. Ημουν σκυφτός, μέσα στο αυτοκίνητο, και έριχνα με το χέρι από πάνω απ’ το κεφάλι μου. Πρέπει οι δύο τρύπες οι μικρές που είναι στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου να είναι από εμένα. Αυτοί δεν σταματούσαν και εγώ πέρασα από το αμάξι να πάω προς την πίσω πλευρά. Την ώρα που βγήκα ένιωσα ένα έντονο σπρώξιμο και έπεσα κάτω. Αυτοί όταν μάλλον τελείωσαν οι σφαίρες τους σταμάτησαν να με πυροβολούν» περιέγραψε στην κατάθεσή του ο 54χρονος, ο οποίος βγήκε από την εντατική πριν από λίγες ημέρες, αλλά έχει αρκετές εβδομάδες νοσηλείας ακόμα, ενώ ενδέχεται να χρειαστεί και ακόμη ένα χειρουργείο.

«Πυροβόλησαν μόλις μας είδαν» Το τηλεφώνημα του 45χρονου δεν το άκουσε η σύζυγος του 54χρονου αδελφού του, αλλά κατάλαβε από το ύφος πως κάτι κακό είχε συμβεί. Η επόμενη κίνηση ήταν να κατευθυνθούν προς το κέντρο υγείας, όπως εξηγεί στη δική της κατάθεση, για να διαπιστώσουν την κατάσταση του 45χρονου. Ωστόσο, αυτό που δεν περίμενε ήταν το σκηνικό ταινίας που ακολούθησε, όταν έφτασαν στον κεντρικό δρόμο των Ζωνιανών.

«Είδα τους δύο δράστες να είναι στον δρόμο. Μόλις μας είδανε, σήκωσαν τα όπλα που κρατούσαν στο χέρι και στη συνέχεια άρχισαν να μας πυροβολούν. Εκείνη τη στιγμή ο άντρας μου σταμάτησε το αμάξι, εγώ έσκυψα μέσα σε αυτό προκειμένου να προστατευτώ από τις σφαίρες που δεχόμασταν και στη συνέχεια άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω από αυτό, φωνάζοντας προς το μέρος τους “σταματήστε, θα με σκοτώσετε”. Οπως ήταν σκυμμένος ο άντρας μου στη θέση του οδηγού, έβγαλε κι αυτός το όπλο και άρχισε να πυροβολεί προς το μέρος που ήταν τα δύο αδέλφια, δεν θυμάμαι πόσες φορές, ενώ στη συνέχεια πέταξε το όπλο και βγήκε από το αμάξι. Στη συνέχεια τον άκουσα να φωνάζει “με σκοτώσανε” και κοιτώντας προς το μέρος του τον είδα να πέφτει στο έδαφος δίπλα από το αμάξι και κατάλαβα ότι είχε δεχθεί σφαίρα» αναφέρει στη δική της κατάθεση η σύζυγος του 54χρονου θύματος, επιμένοντας ότι δεν υπήρχαν διαφορές με τους δράστες, αλλά και ότι «το μόνο σίγουρο είναι ότι πυροβολούσαν με σκοπό να μας σκοτώσουν και δεν σταμάτησαν ούτε όταν βγήκα από το αμάξι και τους φώναζα να σταματήσουν».

Ανωγειανοί Αθήνας για το φονικό: “Ώρα να αναλάβουμε δράση, τέλος στις νοσηρές νοοτροπίες”

Την αλλαγή της νοοτροπίας στον τόπο καταγωγής τους επιδιώκει ο Σύλλογος των Ανωγειανών της Αθήνας.

“Ας ξεκινήσουμε ΤΩΡΑ, πριν να είναι πολύ αργά…” με αφορμή τα γεγονότα στα οποία έπεσαν νεκροί οι Λευτέρης Καλομοίρης και Γιώργης Ξυλούρης, αναφέρουν χαρακτηριστικά οι Ανωγειανοί Αθήνας.

Ακολουθεί ολόκληρη η ανακοίνωση:

“Ο Σύλλογος των Ανωγειανών της Αθήνας “Ο Ψηλορείτης” παρεμβαίνει, μη αντέχοντας άλλο την ντροπιαστική κατάσταση που φέρνουν τετοια γεγονότα, που αμαυρώνουν τη φήμη και την ύπαρξη των ίδιων που ζούν εκτός του τόπου καταγωγής τους.

Οι Ανωγειανοί της Αθήνας δηλώνουν “βροντερό παρόν” για να “ανοικοδομηθεί” η νοοτροπία που κάνει τον τόπο να μετρά απώλειες: Ανθρώπινες και ηθικές.

Αναλυτικά η ανακοίνωση των Ανωγειανών της Αθήνας που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “η Φωνή των Ανωγείων” που εκδίδουν οι Ανωγειανοί της Αθηνας:

Advertisement Δεύτερη φορά μέσα σε τρία (3) χρόνια τ’ Ανώγεια «βυθίζονται» στη δίνη της… «κακιάς στιγμής». Θύματα αυτή τη φορά οι συγχωριανοί μας Λευτέρης Καλομοίρης και Γιώργης Ξυλούρης

Εμβρόντητοι και συντετριμμένοι παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα να εκτυλίσσεται ένα ακόμα δράμα στ’ Ανώγεια. Δυο συγχωριανοί μας, ο καθένας με την δική του θέση και προσφορά στην οικογένεια και τον τόπο του, έχασαν τη ζωή τους, σε μια… «κακιά στιγμή». Από το βράδυ της 2ας Μαΐου 2020, πολλά ειπώθηκαν κι ακόμα περισσότερα γράφτηκαν για το θλιβερό συμβάν του διπλού φονικού, που έφερε για δεύτερη φορά τα τελευταία τρία χρόνια, τ’ Ανώγεια στο προσκήνιο της επικαιρότητας σε πανελλήνιο επίπεδο.

Στο διάστημα αυτό, το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Ανωγειανών Αθήνας και η Συντακτική Ομάδα της «Φωνής των Ανωγείων» επέλεξαν τη σιωπή. Όχι γιατί δεν είχαν να εισφέρουν στη «συζήτηση» που επανεκκίνησε, με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα, για την παράνομη οπλοκατοχή και οπλοχρησία και κυρίως για τη βαθιά ριζωμένη και νοσηρή νοοτροπία που την τροφοδοτεί. Αλλά γιατί πιστεύουμε, όσοι εμπλεκόμαστε ως μέλη των δύο οντοτήτων, ότι ναι μεν, οφείλουμε συλλογικά και ο καθένας προσωπικά, να τοποθετηθούμε και να συμμετάσχουμε στην ανταλλαγή απόψεων για την οριστική επίλυση του ορατού και επικίνδυνου «ιού» της παράνομης οπλοκατοχής και οπλοχρησίας, περισσότερο όμως οφείλουμε να δράσουμε και μάλιστα άμεσα.

Για μας τους απόδημους Ανωγειανούς, που δεν ζούμε και δεν μετέχουμε στην καθημερινότητα των Ανωγείων, μια τέτοια συνθήκη, όπως αυτή που για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια, βίωσε τον περασμένο Μάιο το χωριό μας, σε συνέχεια του άδικου θανάτου του Μανώλη Στρατάκη την άνοιξη του 2017, είναι πολλαπλά δύσκολη.

Πρώτον, γιατί μας στερεί, λόγω φυσικής απόστασης, τη δυνατότητα ενεργούς και άμεσης συνδρομής στις αρχές και τους συντοπίτες μας, στη στιγμή αυτή της έντασης και της κρίσης. Τη δυνατότητα, σα φορείς που αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα αυτού του τόπου, να συμμετέχουμε στην επιτόπια προσπάθεια στήριξης των οικογενειών των εμπλεκομένων στο περιστατικό, αλλά και στη συντονισμένη δράση αποσόβησης και αποτροπής παρόμοιων τέτοιων περιστατικών, εκφράζοντας πρωτίστως την έμφυτη εσωτερική ανάγκη προσφοράς και αλληλεγγύης, που η κοινή καταγωγή μας μας επιβάλλει.

Περαιτέρω, γιατί εισπράττουμε και «απορροφούμε» πρώτοι απ’ όλους την αρνητική κριτική όλων εκείνων των «καλοθελητών», που αναζητούν πάντα την «ευκαιρία» να τονίσουν πόσο υπερτιμημένα τελικά είναι τ’ Ανώγεια…Εν μέσω της αυτονόητης θλίψης, που προκαλεί η ουσία των πρόσφατων γεγονότων, που δεν είναι άλλη από την άδικη απώλεια δύο ακόμα ανθρώπινων ζωών, τιθέμεθα, από τα πράγματα, σε άκαιρη θέση άμυνας, απέναντι σε όλους εκείνους που ούτως ή άλλως, αναζητούν, για προσωπικούς τους λόγους ο καθένας, αφορμές να μειώσουν την προσφορά των Ανωγείων στην ιστορία, το πολιτισμό και την παράδοση της Κρήτης.

Εκείνο όμως που μας «αφοπλίζει» στιγμές σαν αυτή, που καλούμαστε να λάβουμε θέση υπεράσπισης των τόσων σπουδαίων κεκτημένων μας, είναι ότι, δυστυχώς, τις αφορμές αυτές εξακολουθούμε σαν τόπος, να τις δίνουμε. Μεμονωμένες ίσως αφορμές. Όμως υφιστάμενες. Και, προϊόντος του χρόνου, από σπάνιες, τείνουν, στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, επαναλαμβανόμενες.

Η πατρογονική παρακαταθήκη της πρεπειάς, του φιλότιμου, της αλληλεγγύης, της υπερηφάνιας, της αντρειοσύνης, της μουσικής, υφαντικής, γαστρονομικής και χορευτικής παράδοσης, κινδυνεύει πλέον να μην είναι αρκετά πειστικό επιχείρημα, αν δεν σπεύσουμε άμεσα να φροντίσουμε για την έμπρακτη και συνειδητή συνέχισή της. Κι αυτή η συνέχεια σίγουρα δε θα έρθει με το όπλο ζωσμένο στη μέση ή τοποθετημένο στο ντουλαπάκι ή το πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου. Εμείς οι ίδιοι είμαστε που επιλέξαμε τον δύσβατο και άγονο τούτο τόπο για να φτιάξουμε τη «φωλιά» μας.

Εμείς είμαστε που δε μάθαμε ποτέ να σκύβουμε το κεφάλι σ’ εκείνους, που με τη βία θέλησαν να μας καθυποτάξουν.

Εμείς είμαστε που αφήνοντας πίσω ότι, μικρό ή μεγαλύτερο μας χώριζε, αναγεννήσαμε τρεις φορές τον τόπο μας από τις στάχτες του, φτιάχνοντάς τον κάθε φορά καλύτερο και δυνατότερο, αποδεικνύοντας πως δεν υπάρχει δύσκολο και ακατόρθωτο για μας, φτάνει να θελήσουμε κάτι πολύ.

Εμείς οι ίδιοι είμαστε σήμερα, που καλούμαστε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και, με πράξεις, όχι λόγια, τώρα, σήμερα, όχι σε βάθος χρόνου, κυρίως όμως όλοι μαζί, ενωμένοι και συνειδητοποιημένοι, να «ξεριζώσουμε» οριστικά ότι μας βαραίνει και μας κρατά πίσω. Ότι μας βγάζει απ’ το δρόμο της παράδοσης και του πολιτισμού μας. Ότι μας στερεί αγαπημένους μας. Ότι μας διχάζει και μας κρατά σε απόσταση.

Κι αυτό το «κάτι» δεν είναι καθεαυτό το όπλο που κρατάμε στη χέρα ή ζώνουμε στη μέση μας. Όχι. Είναι η νοοτροπία που κάθε φορά το οπλίζει. Η ίδια νοοτροπία που μας γεννά ελεύθερους, περήφανους και δημιουργικούς, αλλά εξακολουθεί να κρατά μια σκοτεινή, αδάμαστη πλευρά, που από καιρό σε καιρό βγαίνει στην επιφάνεια για να κηλιδώσει ότι με κόπο έχουμε κερδίσει…

Δεν υπάρχει τίποτα που όλοι μαζί, ενωμένοι, δεν μπορούμε να καταφέρουμε. Η ιστορία μας το έχει αποδείξει. Ούτε υπάρχουν «γκρίζες» ζώνες, που δεν «αγγίζονται». Μαζί, συλλογικά και ατομικά, ήρθε η ώρα να αναλάβουμε δράση. Γιατί τα ολοκαυτώματα και τις καταστροφές δεν τα προκαλούν τα όπλα. Όχι. Τα εκκινούν και τα προκαλούν οι νοσηρές σκέψεις και νοοτροπίες.

Κι είναι αυτές που καλούμαστε, χωρίς καμιά χρονοτριβή, χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση όλοι εμείς οι Ανωγειανοί να «πολεμήσουμε», σ’ έναν κοινό αγώνα, που η νίκη είναι μονόδρομος, αν θέλουμε να συνεχίσουμε την λαμπρή και ένδοξη πορεία των γεννητόρων μας. Σ’ αυτό τον κοινό και αναγκαίο αγώνα, οι Ανωγειανοί της Αθήνας, όπως εκπροσωπούνται από το Σύλλογό τους, όπως εκφράζονται σχεδόν μισό αιώνα μέσα από τη «Φωνή» τους, τη «Φωνή» των απανταχού Ανωγειανών, δηλώνουν το βροντερό παρόν.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ. Όπως το 1945 ο προκάτοχός μας «Σύλλογος των εν Αθήναις Ανωγειανών «Ο Ψηλορείτης» ιδρύθηκε και έδρασε για την εκ θεμελίων ανοικοδόμηση των Ανωγείων, μετά την ισοπέδωσή τους από τα γερμανικά στρατεύματα, έτσι και τώρα, ο Σύλλογος Ανωγειανών Αθήνας, θα είναι παρών στην νέα, και πλέον αναγκαία για τη βιωσιμότητα και την ευημερία των Ανωγείων, «ανοικοδόμηση», αυτή της κοινής μας νοοτροπίας, στο μέτρο που μας οδηγεί να θρηνούμε θύματα και να μετράμε απώλειες. Ανθρώπινες και ηθικές.

Ας ξεκινήσουμε ΤΩΡΑ, πριν να είναι πολύ αργά…”

Πηγή: flashnews.gr – ethnos.gr

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr