Γ. Σούρλας: Για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και το κοινωνικό κράτος “χωρίς άστεγους και πεινασμένους”

"Με αστέγους και πεινασμένους δεν δικαιούμαστε να λέμε ότι είμαστε μία πολιτισμένη χώρα, μία δημοκρατία σύγχρονη, ότι έχουμε ανθρώπινο πρόσωπο και ότι υπάρχει αλληλεγγύη. Δεν μπορούμε να πούμε ότι γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα του ανθρώπου, όπως το Σύνταγμα επιβάλλει και οι διεθνείς οργανισμοί το ορίζουν, όταν δεν υπερασπιζόμαστε το κυρίαρχο δικαίωμα που είναι η ζωή" επισημαίνει ο Γιώργος Σούρλας.

NEWSROOM 26.11.2020 | 11:47

DIKASTIKO.GR / ΕΙΔΗΣΗ / Γ. Σούρλας: Για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και το κοινωνικό κράτος “χωρίς άστεγους και πεινασμένους”

Σχετικά με την εξαγγελία του πρωθυπουργού για την παροχή Ελάχιστού Εγγυημένου Εισοδήματος σε 500.000 δικαιούχους και μάλιστα τον διπλασιασμό του για τον μήνα Δεκέμβριο, ο Γ. Σούρλας δήλωσε:

«Η εξαγγελία για το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα είναι ένα θετικό βήμα για την ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους, αλλά χρειάζονται να γίνουν ακόμη πολλά και πρωτίστως να έχουμε μια κοινωνία χωρίς άστεγους και πεινασμένους. Το 1998 για πρώτη φορά στην χώρα μας έγινε συζήτηση στη Βουλή για το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα μετά από πρόταση νόμου που κατέθεσα και συνυπέγραψαν δεκαπέντε βουλευτές της ΝΔ για την στήριξη των οικονομικά αδυνάτων. Η πρόταση απορρίφθηκε μετ’ επαίνων από την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αλλά η προσπάθεια με επιμονή και πολλές παρεμβάσεις συνεχίστηκε τόσο για την θεσμοθέτηση, όσο και για την εφαρμογή του».

Το 2012 η Κυβέρνηση της ΝΔ θεσμοθέτησε το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα. Για την εφαρμογή του από τη θέση του Γενικού Γραμματέα Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τόνισα σε σχετική ημερίδα στην Βουλή (23.10.2013) ότι το κοινωνικό κράτος ήταν και παραμένει το μεγάλο ζητούμενο: «Με αστέγους και πεινασμένους δεν δικαιούμαστε να λέμε ότι είμαστε μία πολιτισμένη χώρα, μία δημοκρατία σύγχρονη, ότι έχουμε ανθρώπινο πρόσωπο και ότι υπάρχει αλληλεγγύη. Δεν μπορούμε να πούμε ότι γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα του ανθρώπου, όπως το Σύνταγμα επιβάλλει και οι διεθνείς οργανισμοί το ορίζουν, όταν δεν υπερασπιζόμαστε το κυρίαρχο δικαίωμα που είναι η ζωή. Είναι αδιανόητο στην εποχή μας να υπάρχουν συνάνθρωποί μας που να διαπληκτίζονται σε ένα πάρκο, σε ποιον ανήκει το παγκάκι για να κοιμηθούν τα μεσάνυχτα. Είναι επώδυνη εικόνα.

Και είναι περισσότερο επώδυνο να βλέπεις ανθρώπους κάποιας ηλικίας, να ψάχνουν στους κάδους απορριμμάτων να αναζητήσουν την τροφή τους. Αισθάνεσαι άσχημα, αισθάνεσαι ένοχος και αισθάνεσαι ντροπή, όταν άλλοι ζουν στην χλιδή και άλλοι δεν έχουν κρεβάτι. Όταν άλλοι σπαταλούν χρήμα και άλλοι δεν έχουν ένα πιάτο φαγητό. Και μπορεί αυτοί οι κάποιοι άλλοι μεγαλύτερης ηλικίας να είναι από αυτούς που πολέμησαν για την πατρίδα, από τους μεγάλους ήρωες που επέζησαν. Αυτά συνιστούν μια μεγάλη κοινωνική αδικία, όταν δαπανά το κράτος τεράστια ποσά σε εκδηλώσεις περίεργες, ανούσιες, επουσιώδεις.

Πολυτέλεια στον δήμο, στην κοινότητα, στην Αθήνα στην επαρχία, λούσα, πολυτελείς κατασκευές και ο άλλος στο δρόμο πεταμένος, χωρίς να μπορεί να βρει ένα κρεβάτι να κοιμηθεί. Δεν λαϊκίζω, αυτά που λέω τα αισθάνομαι. Δεν τα λέω σήμερα τα έλεγα μία ζωή. Η Πολιτεία έχει υποχρέωση να φροντίζει να μην φτάνουν οι πολίτες στην εξαθλίωση κι όταν φτάνουν να τους στηρίζει να ζήσουν, να τους δώσει τα στοιχειώδη».

Η διαδρομή αυτή της προσπάθειας για την οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους και την θεσμοθέτηση του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος αποτυπώνεται στο βιβλίο «Αλήθειες και Μύθοι για το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα για μια νέα ανάγνωση του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα» (2019).