Γεώργιος Σανιδάς: Ε.Σ.Δ.Α – Ε.Δ.Δ.Α. και γάμοι ομοφυλοφίλων – Αντισυνταγματικότητα νόμου που θεσπίζει γάμο ομοφυλοφίλων

A.  Εισαγωγή

Τα τελευταία δεκαπέντε περίπου έτη, η «προοδευτική» δυτική Ευρώπη ακολουθεί τα βήματα της «προοδευτικής»!! εποχής του «προοδευτικού»!! αυτοκράτορα της Ρώμης, Νέρωνα, κατά την οποία, μεταξύ των άλλων, είχε επιτρέψει την τέλεση γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων, προφανώς για να δικαιολογήσει και να νομιμοποιήσει δική του όμοια συμπεριφορά. Είναι πράγματι ιστορικώς διακριβωμένο ότι ο Νέρων, αφού εφόνευσε διαδοχικώς δύο συζύγους (την Οκταβία κατά πρώτον και στη συνέχεια την Ποππαία Σαβίνα) τέλεσε δύο τέτοιους «γάμους» και μάλιστα κατά τον ένα εξ αυτών είχε την ιδιότητα της νύφης, φερούσης πολυτελές νυφικό, με άνδρα κάποιον με το όνομα Πυθαγόρας, ενώ κατά τον δεύτερο είχε την ιδιότητα του νυμφίου, με νύφη κάποιον με το όνομα Σπόρος, τον οποίο είχε ευνουχίσει και τον μετονόμασε σε Σαβίνα.

Τα πιο πάνω γεγονότα παραθέτει ο Έλληνας ιστορικός Κάσσιος Δίων, στο μνημειώδες έργο του «Ρωμαϊκή Ιστορία», ενώ επιβεβαιούνται και από άλλες αρχαίες πηγές, όπως του Τάκιτου και του Σουητώνιου, οι οποίοι υπήρξαν σύγχρονοι του Νέρωνα (βλ. άρθρο με τίτλο «Πρώτος διδάξας ο Νέρων» του Τηλέμαχου Φιλιππίδη, ομότιμου καθηγητού πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, σε Αρμενοπούλο 2006, σελ. 11-17, Επιστημονική επετηρίδα ΔΣΘ 27).

Στον αστερισμό αυτής της «προόδου» έχει εισέλθει εν μέρει και η Ελλάδα, με την ψήφιση, το 2015, του συμφώνου συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων από την κυβέρνηση «ΣΥΡΙΖΑ», είσοδος η οποία θα ολοκληρωθεί, σύμφωνα με πρόσφατη απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, με την ψήφιση νόμου που θα επιτρέπει την τέλεση γάμου και μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων, επειδή υπάρχει δέσμευση με το πρόγραμμα του κόμματος, κατά τις εκλογές του 2023.

Η δυνατότητα τέλεσης γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων, που έχει γίνει δεκτή και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, μολονότι δεν περιλαμβάνεται μεταξύ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία προβλέπονται με σαφήνεια από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), το οποίο έχει δεχθεί ακόμη και το ΕΔΔΑ, είναι απότοκος, κατά την άποψή μας, τριών παραγόντων και δη α) των πιέσεων, τα τελευταία χρόνια, παντοιοτρόπως από τις πάσης φύσεως και μορφής συλλογικότητες και κοινότητες, ομοφυλοφίλων και μη, μεταξύ των οποίων κυρίως εκείνη των ΛΟΑΤΚΙ (είναι τα αρχικά των λέξεων «Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφί, Τρανς, Κουήρ και Intersex»), για εισαγωγή προς ψήφιση σχετικού νομοσχεδίου β) της εκουσίως ή ακουσίως στρεβλής ερμηνευτικής προσέγγισης και εν τέλει της παραμόρφωσης από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) του περιεχομένου διατάξεων της ΕΣΔΑ, μεταξύ των οποίων και εκείνες των άρθρων 12, 8 και 14 και με βάση αυτή, ανακαλύψεως!! δικαιωμάτων!! τα οποία δεν προβλέπονται από την ΕΣΔΑ και γ) του γεγονότος ότι ενώ σε μια δημοκρατία οι πάντες υπόκεινται σε έλεγχο και έχουν συνέπειες, εφ’ όσον δεν ενεργούν συννόμως, τα μέλη του ΕΔΔΑ, ως όργανα του Δικαστηρίου αυτού, που είναι Δικαστήριο των κρατών της Ευρώπης τα οποία υπέγραψαν την ΕΣΔΑ και πρόβλεψαν την ίδρυσή του, ούτε ελέγχονται ούτε λογοδοτούν σε κάποιο όργανο, για τυχόν μη νόμιμες ενέργειες ή αυθαιρεσίες τους, εν όψει του ότι οι αποφάσεις τους δεν υπόκεινται σε ένδικα μέσα, λόγοι για τους οποίους συμπεριφέρονται ως όργανα που είναι υπεράνω των πάντων, μεταξύ των οποίων και οι «Λειτουργίες» των κρατών μελών που υπέγραψαν την ΕΣΔΑ.

Όμως: 1) τα ανθρώπινα δικαιώματα, την αποκατάσταση και προστασία των οποίων επεδίωκε η υπογραφείσα το έτος 1950, Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αναφέρονται και προσδιορίζονται σ’ αυτή  και στα Πρόσθετα Πρωτόκολλα με σαφήνεια. Είναι δικαιώματα σύμφυτα προς την ανθρώπινη ιδιότητα και φύση και τον άνθρωπο ως αξία. Απορρέουν από την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και συνοδεύουν κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα και

2) κατά τα διαλαμβανόμενα στο άρθρο 19 της ΕΣΔΑ, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου συστήθηκε προκειμένου να διασφαλιστεί ο σεβασμός των υποχρεώσεων που απορρέουν για τα συμβαλλόμενα μέρη, από τη Σύμβαση και τα Πρόσθετα Πρωτόκολλα αυτής, ενώ σύμφωνα με το άρθρο 32, η δικαιοδοσία του ΕΔΔΑ επεκτείνεται εφ’ όλων των θεμάτων που αφορούν την ερμηνεία και εφαρμογή της Σύμβασης και των Πρωτοκόλλων

Όμως, κατά την ερμηνεία και εφαρμογή των άρθρων της Σύμβασης και των Πρωτοκόλλων, οφείλει να ακολουθεί και να σέβεται τις γενικές αρχές που ισχύουν για την ερμηνεία των κανόνων του Δικαίου (γραμματική ερμηνεία κλπ) και να μην προβαίνει σε διεύρυνση της εφαρμογής των κανόνων και όρων της σύμβασης σε θέματα και ζητήματα μη προβλεπόμενα τη αληθεία, υπ’ αυτής και εντεύθεν αλλοίωση του περιεχομένου τους, ερμηνεύοντας αυτούς contra legem,  ή ακριβέστερα παρερμηνεύοντας το περιεχόμενό τους, υπό την επίκληση, μεταξύ των άλλων, του γεγονότος ότι από της ψηφίσεως της ΕΣΔΑ υπήρξαν εξελίξεις στην κοινωνία και αλλαγή των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών, που επιβάλλουν τις ερμηνευτικές αυτές προσεγγίσεις, ώστε να συμπεριληφθούν στις έννοιες των διατάξεων της ΕΣΔΑ, περιπτώσεις πέραν εκείνων που προβλέπονται, οι οποίες όμως, είναι ξένες προς το γράμμα, το περιεχόμενο, το σκοπό των διατάξεων αυτών αλλά και τη βούληση των κυβερνήσεων των κρατών που ψήφισαν και αποδέχθηκαν την ΕΣΔΑ.

Τούτο, διότι, εάν πράγματι, λόγω της εξελίξεως των κοινωνιών και της αλλαγής των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών, υπάρχουν ζητήματα και περιπτώσεις που δεν είχαν προβλεφθεί και δεν μπορούν να καλυφθούν από τις διατάξεις της ΕΣΔΑ, τότε, η κάλυψη αυτών, μπορεί και πρέπει να γίνεται με την υπογραφή και μόνον Προσθέτων Πρωτοκόλλων, η πρόβλεψη των οποίων έγινε γι’ αυτό το σκοπό. Στις τελευταίες, όμως, περιπτώσεις, τα ψηφίσαντα την ΕΣΔΑ, κράτη, εφ’ όσον διαφωνούν, θα μπορούν να μην προσχωρούν στα Πρόσθετα Πρωτόκολλα και έτσι να μην δεσμεύονται από αυτά, πράγμα που είναι αδύνατο να πράξουν, με όλες τις εντεύθεν συνέπειες, όταν η επέκταση των κανόνων της ΕΣΔΑ, σε ζητήματα και περιπτώσεις μη προβλεπόμενες υπ’ αυτής, γίνεται μέσω αποφάσεων του ΕΔΔΑ και των αυθαιρέτων ερμηνειών του, το οποίο, έτσι, ανεπιτρέπτως μεταβάλλεται σε νομοθέτη ή ακριβέστερα σε «υπερνομοθέτη» και επιβάλλει στα κράτη συμμόρφωση, με την επιβολή ή απειλή επιβολής κυρώσεων.

Ας σκεφθούμε για λίγο, αν θα ήταν ποτέ δυνατό (θα ήταν αληθώς αδιανόητο), πριν την καθιέρωση στην Ελλάδα, με νόμο του πολιτικού γάμου, το έτος 1982, σε περίπτωση προσφυγής άνδρα και γυναίκας ενώπιον των Ελληνικών Δικαστηρίων, με την οποία θα ζητούσαν να υποχρεωθεί η Πολιτεία να επιτρέψει σ’ αυτούς να τελέσουν πολιτικό γάμο, τα Δικαστήρια να αποφαίνονταν ότι επειδή άλλαξαν οι συνθήκες και ο πολιτικός γάμος ισχύει σε αρκετά κράτη, υποχρεούται η Ελληνική πολιτεία να προβλέψει ή έστω να επιτρέψει σ’ αυτούς να τελέσουν πολιτικό γάμο.

Την, κατά τα ως άνω, ανεπίτρεπτη αλλά και μη σύννομη πρακτική του ΕΔΔΑ, του οποίου η πλειοψηφία των μελών δεν προέρχεται από δικαστές, αλλ’ ούτε καν από νομικούς (προέρχεται, κατά κανόνα, από καθηγητές όχι Νομικών Σχολών, αλλά άλλων Σχολών πχ  Κοινωνιολογίας), περιγράφει πολύ γλαφυρά ο ομότιμος καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστήμιου Αθηνών Σπυρίδων Βρέλλης, στην εξαίρετη μελέτη του με τίτλο «Στοιχεία νομικού φονταμενταλισμού στη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» (Εφαρμογές Αστικού Δικαίου και Πολιτικής Δικονομίας, τεύχος 5^ο, έτος 2018, σελ. 465 επ.), με σκέψεις και επιχειρήματα, με τα οποία αποδομεί πλήρως τις, κατ’ ελάχιστο, εσφαλμένες θέσεις συνθέσεων του ΕΔΔΑ, σε ζητήματα οικογενειακού δικαίου.

Θεωρούμε αναγκαίο και χρήσιμο να αναφέρουμε κάποιες από τις γενικές σκέψεις του, που έχουν ως ακολούθως: «… Η πηγή των φονταμενταλιστικών τάσεων που εκδηλώνονται στη νομολογία του ΕΔΔΑ, βρίσκεται κυρίως στην ερμηνευτική μέθοδο που αυτό ανέπτυξε και που επέτρεψε τη μετατροπή των ιδεοληψιών της πλειοψηφίας των μελών του, σε κανόνες δικαίου. Αγνοώντας (ανεπιτρέπτως) τη βούληση των συμβαλλομένων κρατών, όπως αυτή εκφράστηκε στο κείμενο της ΕΣΔΑ, το Δικαστήριο διεύρυνε υπέρμετρα τις διατάξεις της Συμβάσεως, δημιούργησε αυθαίρετα νέα «ανθρώπινα» δικαιώματα, την προστασία των οποίων επέβαλε στα Κράτη, και ανέλαβε, χωρίς κανείς να του δώσει τέτοια εξουσία, έργο εθνικού και υπερεθνικού νομοθέτη αλλά και Εθνικού Δικαστηρίου, 4^ου βαθμού δικαιοδοσίας, για να καταλήξει σε βάναυση αλλοίωση των αξιών, των παραδόσεων και αρχών, της ιστορίας και της θρησκείας, τελικώς του ιδιαίτερου χαρακτήρα των εθνικών κοινωνιών, ιδίως σε θέματα ευαίσθητα και ποτισμένα από τις εν λόγω αξίες, αρχές και παραδόσεις, όπως είναι τα θέματα της οικογένειας πχ του γάμου και της υιοθεσίας …»

Β.       Δικαίωμα συνάψεως γάμου και ιδρύσεως οικογένειας έχουν ο άνδρας και η γυναίκα, ήτοι ετερόφυλα πρόσωπα. Δεν προβλέπεται, ως δικαίωμα, η τέλεση γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων, τόσο από την ελληνική έννομη τάξη όσο και από τη διεθνή, και ειδικότερα από κάποια διεθνή Σύμβαση. Ισχύει το αντίθετο. Το ΕΔΔΑ δεν έχει αποφανθεί ότι η ΕΣΔΑ προβλέπει δικαίωμα τελέσεως γάμου για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια

Ι.        α        Το δικαίωμα συνάψεως γάμου και ιδρύσεως οικογένειας, προβλέπεται από το άρθρο 12 της ΕΣΔΑ, με το οποίο ορίζονται επί λέξει τα ακόλουθα: «Άμα τη συμπληρώσει ηλικίας γάμου, ο ανήρ και η γυνή έχουν το δικαίωμα να συνέρχωνται εις γάμον και να ιδρύωσιν οικογένειαν συμφώνως προς τους διέποντας τούτο εθνικούς νόμους».

Όμοια, ως προς το δικαίωμα συνάψεως γάμου, είναι και η διάταξη του άρθρου 23 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Και οι δύο ανωτέρω διεθνείς Συμβάσεις, κυρώθηκαν από την Ελλάδα, η μεν πρώτη με το ν.δ. 53/1974 και η δεύτερη με το ν.δ. 2462/1997.

Με τα άρθρα 12 και 23 των ρηθεισών διεθνών Συμβάσεων, δεν προσδιορίζονται στο σύνολό τους οι προϋποθέσεις τελέσεως γάμου (εκτός από τη βασική, που είναι η ύπαρξη άνδρα και γυναίκας) αλλά και η έννοια και το περιεχόμενο της οικογένειας.

Οι διατάξεις αυτές, με ρητή ρήτρα, για τις λοιπές προϋποθέσεις τελέσεως γάμου και τον τρόπο ασκήσεως του πιο πάνω δικαιώματος, παραπέμπουν στις εθνικές νομοθεσίες των κρατών που έχουν κυρώσει τις πιο πάνω συμβάσεις, πράγμα που σημαίνει ότι το ΕΔΔΑ, με βάση τη ρήτρα αυτή, θα πρέπει (υποχρεούται) να δέχεται την έννοια των πιο πάνω όρων, τον τρόπο αλλά και τις προϋποθέσεις ασκήσεως των δικαιωμάτων αυτών, όπως διαμορφώνονται από τις νομοθεσίες, τη νομολογία και την επιστήμη εκάστου κράτους – μέρους που έχει κυρώσει τις διεθνείς αυτές συμβάσεις. Πάντως, από το περιεχόμενο των άρθρων 12 της ΕΣΔΑ και 23 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ, προκύπτει με σαφήνεια ότι βασική προϋπόθεση τελέσεως εγκύρου και υποστατού γάμου και δημιουργίας οικογένειας, είναι η διαφορετικότητα του φύλου και η σύζευξη άνδρα και γυναίκας. Δεν υπάρχει διάταξη στις ως άνω διεθνείς Συμβάσεις, που έχουν κυρωθεί και από την Ελλάδα και έχουν, με βάση το άρθρο 28 του Συντάγματος, αυξημένη τυπική ισχύ, προβλέπουσα τη δυνατότητα και εντεύθεν το δικαίωμα τελέσεως γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων.

β.       Κατά την ελληνική νομολογία και επιστήμη (το άρθρο 21 του Συντάγματος και ο Αστικός Κώδικας δεν ορίζουν ευθέως την έννοια του γάμου και της οικογένειας) ως γάμος νοείται η νομική ένωση και συμβίωση ζευγαριού, δηλαδή η σύσταση οικογένειας μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, επί χιλιετίες δε, ο ορισμός αυτός του γάμου παραμένει αναλλοίωτος.

Η σύζευξη άνδρα και γυναίκας, δηλαδή προσώπων διαφορετικού φύλου, αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση (εν των ων ουκ άνευ) για την τέλεση έγκυρου ή ακριβέστερα υποστατού γάμου (Οικογενειακό Δίκαιο, Ε. Κουνουγέρη – Μανωλεδάκη, β’ έκδοση, 1998, σελ 65 – Κουμάντου, εκδ. 1988, σελ. 88 – Σπυριδάκη, εκδ. 1983, σελ 63 – Κ. Χρυσόγονου, Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, εκδ. 2006, σελ. 536 – Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό Νέας Ελληνικής Γλώσσας, υπό τη λέξη «γάμος»).

Αυτόν το γάμο ευλόγησε ο Ιησούς Χριστός, στην Κανά της Γαλιλαίας, σ’ αυτόν το γάμο αναφέρεται ο Απόστολος των Εθνών, Παύλος, στην προς Εφεσίους Επιστολή του, αυτός ο γάμος κράτησε επί αιώνες σ’ όλες τις πολιτισμένες αλλ’ ακόμη και μη πολιτισμένες κοινωνίες, προ και μετά τη γέννηση του Ιησού Χριστού (εκτός από την περίοδο του αυτοκράτορα της Ρώμης, Νέρωνα), αυτόν το γάμο εννοεί ο μέγιστος των φιλοσόφων Αριστοτέλης, όταν λέγει «γάμος είναι σύνοδος ανδρός και γυναικός, επί τέκνων γενέσει και βίου κοινωνίαν», αυτόν το γάμο εννοεί ο νομομαθής Μοδεστίνος, όταν, ορίζοντάς τον, έλεγε ότι «είναι ανδρός και γυναικός συνάφεια και συγκλήρωση του βίου παντός θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία», ανάλογος δε είναι και ο ορισμός των «Εισηγήσεων» του Ιουστινιανού, δηλαδή του διδακτικού βιβλίου προς χρήση των φοιτητών της Νομικής Σχολής της Κωνσταντινουπόλεως, γι’ αυτό το γάμο γίνεται αναφορά σ’ όλα τα λεξικά και σε όλες τις εγκυκλοπαίδειες, αυτόν το γάμο αποδεχόταν το ΕΔΔΑ παγίως μέχρι πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια, αυτόν το γάμο αφ’ ενός θέτει υπό την προστασία του Κράτους, το Σύνταγμά μας και αφ’ ετέρου ρυθμίζει ο Αστικός Κώδικας και τέλος, αυτόν το γάμο αναγνωρίζει ως δικαίωμα το άρθρο 12 της ΕΣΔΑ, που ψηφίστηκε το 1950 και το άρθρο 23 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ, για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα.

Γάμος μεταξύ προσώπων του αυτού φύλου είναι, κατά την ελληνική έννομη τάξη,  τη νομολογία και την επιστήμη, ανυπόστατος.

Έτσι έκρινε τελικά, μετά το Πρωτοδικείο Ρόδου και το Εφετείο Δωδεκανήσου, και ο Άρειος Πάγος (ο Α.Π. επελήφθη, μετά την άσκηση αναιρέσεως ως προς τον ένα γάμο) με την πολύ πρόσφατη απόφασή του υπ’ αριθμόν 1428/2017, σχετικά με τους γάμους ομοφυλοφίλων, που είχαν τελεσθεί την 3.6.2008 ενώπιον του Δημάρχου Τήλου, μετά την άσκηση αγωγής υπό του Εισαγγελέως Πρωτοδικών Ρόδου, για να κηρυχθούν ανυπόστατοι.

ΙΙ.       α        Με το άρθρο 21 παρ. 1 του Ελληνικού Συντάγματος, στο οποίο αναφερθήκαμε ανωτέρω, ορίζονται τα ακόλουθα: «Η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους». Όπως είναι πρόδηλο, και αναφέρθηκε ανωτέρω, με την πιο πάνω διάταξη, δεν καθορίζονται ρητώς οι προϋποθέσεις τελέσεως έγκυρου και υποστατού γάμου και ειδικότερα, ότι απαιτείται σύμπραξη άνδρα και γυναίκας. Όμως, από το περιεχόμενο της διατάξεως και ειδικότερα από τις λέξεις που αναφέρονται σ’ αυτή, αυτό είναι πρόδηλο. Τούτο διότι αυτά που τίθενται υπό την προστασία του Κράτους (γάμος, οικογένεια, μητρότητα, παιδική ηλικία) και που είναι το θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, προϋποθέτουν ύπαρξη πατέρα και μητέρας (άνδρα και γυναίκας), ήτοι ύπαρξη γονέων διαφορετικού φύλου. Κατά λογική αναγκαιότητα, τα ανωτέρω προϋποθέτουν τέλεση γάμου μεταξύ προσώπων διαφορετικού φύλου (άνδρα και γυναίκας). A contrario συνάγεται ευχερώς ότι το Σύνταγμά μας δεν αποδέχεται ύπαρξη δικαιώματος τελέσεως γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων, αφού αυτός δεν οδηγεί στα ανωτέρω (μητρότητα, παιδιά, και εντεύθεν οικογένεια) που αποτελούν θεμέλιο συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, και τα έχει θέσει υπό την προστασία του.

β.       Ως οικογένεια νοείται ομάδα ανθρώπων που συνδέονται μεταξύ τους με δεσμούς αίματος, γάμου ή υιοθεσίας, αποτελούμενη από τον πατέρα, τη μητέρα και τα παιδιά και ζώσα συνήθως υπό την αυτή στέγη (Π. Παραράς, Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, εκδ. 2006, σελ. 535, – Λεξικό Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Γ. Μπαμπινιώτη, και Λεξικό Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Γ. Σταματάκου, υπό τη λέξη «οικογένεια»).

Η οικογένεια προστατεύεται ρητά με το άρθρο 21 του Συντάγματος «ως θεμέλιο συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους». Με την ίδια διάταξη προστατεύονται επίσης «ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία» Όλα όμως αυτά είναι νοητά μόνον με την ύπαρξη γάμου, υπό την ανωτέρω μορφή, ήτοι μεταξύ ετεροφύλων προσώπων. Συνεπώς, κατά λογική αναγκαιότητα, ο γάμος προστατεύεται ευθέως και αναμφιβόλως από το Σύνταγμα.

Εξ άλλου, στη διασφάλιση και προστασία του γάμου μεταξύ ετεροφύλων προσώπων, της οικογένειας, της μητρότητας και της παιδικής ηλικίας κατατείνουν κατά βάση όλα τα αναγνωριζόμενα δικαιώματα αλλά και οι υποχρεώσεις που έχουν διαπλασθεί στα πλαίσια των διατάξεων του Οικογενειακού και Κληρονομικού Δικαίου του Αστικού Κώδικα (δικαιώματα και υποχρεώσεις διατροφής, γονικής μέριμνας, δικαίωμα επικοινωνίας με τα τέκνα, κληρονομικά δικαιώματα και ιδίως το δικαίωμα νομίμου μοίρας κλπ), αλλ’ ακόμη και οι ρυθμίσεις που αφορούν τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα.

Ολίγο, τέλος, είναι ανάγκη να επισημανθεί ότι οι θεσμοί του γάμου και της οικογένειας, υπό την εκτεθείσα μορφή, είναι σύμφωνοι με τις αξίες και παραδόσεις της ελληνικής κοινωνίας.

Για τη σπουδαιότητα της οικογένειας κάνει λόγο και το άρθρο 23 παρ. 1 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ, με το οποίο ορίζονται επί λέξει τα ακόλουθα: «Η οικογένεια είναι φυσικό και θεμελιώδες στοιχείο της κοινωνίας, τα μέλη της δε, απολαύουν την προστασία της κοινωνίας και του Κράτους». Όπως είναι προφανές, η διάταξη αυτή έχει ευρύτερο περιεχόμενο από τη διάταξη του άρθρου 21 του Συντάγματός μας, και τούτο διότι σύμφωνα μ’ αυτή (άρθρο 23 του Διεθνούς Συμφώνου), η οικογένεια δεν απολαμβάνει της προστασίας μόνο του Κράτους αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας, επειδή είναι το φυσικό και θεμελιώδες κύτταρό της.

Η διευρυμένη αυτή προστασία της οικογένειας από το πιο πάνω Διεθνές Σύμφωνο είναι εύλογη, αφού το κείμενό του έχει παραλήπτη όλα τα κράτη του ΟΗΕ, ενώ εξάλλου, αιτιολογεί την προστασία αυτή, διότι θεωρεί ότι η, εκ του γάμου, μεταξύ ετερόφυλων προσώπων, δημιουργούμενη οικογένεια αποτελεί το φυσικό (άρα κάθε τί άλλο είναι μη φυσικό) και θεμελιώδες στοιχείο της κοινωνίας. Όλα τα ανωτέρω καθιστούν πρόδηλο ότι ο θεσμός του γάμου, υπό τη ρηθείσα μορφή, δηλαδή μεταξύ ετεροφύλων προσώπων και η απορρέουσα από αυτόν, οικογένεια, αποτελούν τον πυρήνα και το θεμέλιο των οργανωμένων κοινωνιών, καθ’ όσον οδηγούν στην αέναη ύπαρξή τους (Λεξικό Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Γ. Μπαμπινιώτη, υπό τη λέξη «γάμος»). Αυτό μάλιστα, όπως εκθέσαμε ήδη, ορίζεται στο ρηθέν άρθρο 23 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ.

Υπάρχει άλλωστε καμία αμφιβολία, ότι το ξερίζωμα και ο ευτελισμός των θεσμών γάμου και οικογένειας, υπό τις ρηθείσες μορφές, από μια κοινωνία και έναν πολιτισμό, δεν θα οδηγούσε αυτούς σε αφανισμό; Και όμως, κυρίως η ευημερούσα Δύση αλλά και αρκετοί δικαστές του ΕΔΔΑ, αυτή την απλή αλήθεια δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αντιληφθούν και συνειδητοποιήσουν.

Σε συμπλήρωση των αφορώντων στις έννοιες της οικογένειας και του γάμου και εν όψει των ως άνω εκτεθέντων, είναι πρόδηλο ότι δεν συνιστούν και δεν μπορούν να συνιστούν γάμο και οικογένεια, οι ενώσεις και οι συμβιώσεις προσώπων του ιδίου φύλου, οι οποίες άλλωστε, είναι και αντισυνταγματικές, όπως θα εκτεθεί ειδικότερα στο επόμενο κεφάλαιο (Κ. Παραράς, ενθ’ ανωτέερω, σελ. 139, Χρυσόγονος, ενθ’ ανωτέρω, σελ. 585 και 183, Α. Ράικος, Συνταγματικό Δίκαιο, εκδ. 4^η, σελ. 264, 265, Μ. Καράσης, Γάμος και οικογένεια, ως δικαιικοί θεσμοί).

ΙΙΙ.      Στις ρηθείσες διεθνείς συμβάσεις αλλά και στο Σύνταγμα, εκτός από το δικαίωμα τελέσεως γάμου μεταξύ ετεροφύλων και ιδρύσεως οικογένειας, γίνεται λόγος και για οικογενειακή ζωή (άρθρο 9 παρ. 1 του Συντάγματος, 8 παρ. 1 της ΕΣΔΑ, 7 και 33 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, ενώ στο άρθρο 17 του Διεθνούς συμφώνου του ΟΗΕ, που είναι αντίστοιχο προς το άρθρο 8 παρ. 1 της ΕΣΔΑ και 7 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, γίνεται αναφορά σε «οικογένεια» και όχι σε «οικογενειακή ζωή», προφανώς διότι θεωρεί δεδομένο ότι αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα.

Ως οικογενειακή ζωή (ή οικογενειακός βίος) η οποία διακρίνεται αφ’ ενός από την ατομική ζωή και αφ’ ετέρου από τη δημόσια ζωή, νοείται η εν γένει συμπεριφορά του ατόμου, ως μέλους ορισμένης οικογένειας ή άλλως, η ζωή του ατόμου στο πλαίσιο της οικογένειας. Από τα ανωτέρω, είναι πρόδηλο ότι υπάρχει συνάφεια και εξάρτηση της έννοιας οικογενειακή ζωή από την έννοια της οικογένειας. Και ναι μεν ως «οικογένεια» στο άρθρο 21 του Συντάγματος αλλά και στα άρθρα 12 της ΕΣΔΑ, 9 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και 23 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ, νοείται η οικογένεια υπό τη στενή έννοια, δηλαδή η κοινότητα που απαρτίζουν οι γονείς με τα ανήλικα ή άγαμα ενήλικα τέκνα τους (η λεγόμενη «συζυγική» ή «πυρηνική οικογένεια»), ενώ η «οικογενειακή ζωή» του ατόμου αφορά στην εν γένει συμπεριφορά του, ως μέλους ορισμένης οικογένειας, με την ευρύτερη έννοια του όρου (περιλαμβάνει και τα αδέλφια των συζύγων και τους γονείς των συζύγων), όμως και τα δύο, έχουν ως βασικό πυρήνα το ίδιο στοιχείο, και αυτός είναι το ετερόφυλο των συζύγων.

Τα ανωτέρω δεν μεταβάλλονται από το περιεχόμενο της διατάξεως του άρθρου 8 της ΕΣΔΑ, στην οποία γίνεται αναφορά σε «οικογενειακή ζωή» και με την οποία ορίζονται τα ακόλουθα: «1. Παν πρόσωπον δικαιούται εις τον σεβασμόν της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής του, της κατοικίας του και της αλληλογραφίας του.

2. Δεν επιτρέπεται να υπάρξει επέμβασις δημοσίας αρχής εν τη ασκήσει του δικαιώματος τούτου, εκτός εάν η επέμβασις αύτη προβλέπεται υπό του νόμου και αποτελεί μέτρον το οποίον, εις μίαν δημοκρατικήν κοινωνίαν, είναι αναγκαίον δια την εθνικήν ασφάλειαν, την δημοσίαν ασφάλειαν, την οικονομικήν ευημερίαν της χώρας, την προάσπισιν της τάξεως και την πρόληψιν ποινικών παραβάσεων, την προστασίαν της υγείας ή της ηθικής, ή την προστασίαν των δικαιωμάτων και ελευθεριών άλλων».

Τούτο διότι το άρθρο 8 κατοχυρώνει την προστασία της εν γένει ιδιωτικής απόρρητης σφαίρας, άλλως της ιδιωτικότητας του ατόμου και ειδικότερα, το δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής, της οικογενειακής ζωής, της κατοικίας και της αλληλογραφίας, και υποχρεώνει το Κράτος («Δημόσια Αρχή») να απέχει από κάθε ενέργεια που περιορίζει τα πιο πάνω ατομικά δικαιώματα. Με άλλα λόγια, όπως προκύπτει από το σαφές γράμμα και το πνεύμα της ως άνω διατάξεως, σκοπός αυτής είναι να προστατεύσει το άτομο ή ομάδες ατόμων από την αυθαίρετη παρεμβολή των εκπροσώπων της κρατικής εξουσίας, κατά την άσκηση των πιο πάνω δικαιωμάτων, μεταξύ των οποίων και αυτό της οικογενειακής ζωής.

Η ερμηνεία αυτή ευρίσκει, κατά πρώτο λόγο, έρεισμα στη διατύπωση της δεύτερης παραγράφου του άρθρου 8, σύμφωνα με την οποία «… δεν επιτρέπεται να υπάρξει επέμβαση δημοσίας αρχής …».

Αντιθέτως, ουδόλως προκύπτει από τη διάταξη του άρθρου 8 της ΕΣΔΑ, ότι σκοπός αυτής και σε σχέση προς το δικαίωμα σεβασμού της οικογενειακής ζωής, είναι να επιλύσει το ζήτημα του ποιες συμβιώσεις ατόμων συνιστούν τις έννοιες της οικογένειας και οικογενειακής ζωής.

Πέραν τούτων, ενώ το δικαίωμα γάμου και ιδρύσεως οικογένειας και το περιεχόμενο αυτών, αλλά και γενικότερα το ζήτημα του ποιες συμβιώσεις συνιστούν την έννοια της οικογένειας και οικογενειακής ζωής, ρυθμίζονται από το άρθρο 12 της ΕΣΔΑ και περαιτέρω από την εσωτερική νομοθεσία εκάστου συμβαλλόμενου μέρους – κράτους, εν όψει της, σε αυτό, διατυπουμένης επιφυλάξεως (ρήτρας) και ως εκ τούτου το άρθρο 8, το οποίο κάνει λόγο για «το δικαίωμα σεβασμού στην οικογενειακή ζωή», τελεί σε συνάρτηση και εξάρτηση από το άρθρο 12 της ΕΣΔΑ, με συνέπεια να μην είναι δυνατή διεύρυνση του άρθρου 8, πέραν των διαγραφομένων ορίων από το άρθρο 12 της ΕΣΔΑκαι από την εθνική νομοθεσία εκάστου Κράτους – μέρους, εν όψει της επιφυλάξεως, το ΕΔΔΑ έχει προσδώσει στην έννοια των όρων «οικογενειακή ζωή», δυστυχώς, διαφορετικό και πολύ ευρύτερο περιεχόμενο, από εκείνο το οποίο προκύπτει από το άρθρο 12 της ΕΣΔΑ, θεωρώντας προφανώς και αυθαιρέτως, αλλά και χωρίς καμία προσφυγή στους ερμηνευτικούς κανόνες, ότι το άρθρο 8 έχει αυτοτέλεια και ότι μπορεί να θεμελιώσει έννοια «οικογένειας» και «οικογενειακής ζωής», διαφορετικής από εκείνη του άρθρου 12.

Σε σχέση προς το ζήτημα αυτό, ο καθηγητής και διατελέσας δικαστής του ΕΔΔΑ Λίνος – Αλέξανδρος Σισιλιάνος, σημειώνει: «Πάντως το γεγονός ότι το άρθρο 12 συνεισφέρει στην ερμηνευτική προσέγγιση του άρθρου 8, δεν σημαίνει ότι το πεδίο της εφαρμογής της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής, μπορεί να διευρυνθεί τόσο, ώστε να επιβάλει θετικές υποχρεώσεις στα Κράτη – μέρη, πέραν από αυτές που προβλέπει η ρύθμιση του άρθρου 12. Μια παρόμοια ερμηνεία contra legem θα ερχόταν σε αντίθεση προς τη θεώρηση της Σύμβασης…» (Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Ερμηνεία κατ’ άρθρο, σελ. 472).

Γ.       ΕΔΔΑ και άρθρο 12 της ΕΣΔΑ

Ι.        Από όλα όσα εκθέσαμε ανωτέρω, είναι πρόδηλο ότι με βάση το άρθρο 12 της ΕΣΔΑ, με το οποίο θεσπίζεται το δικαίωμα γάμου και ιδρύσεως οικογένειας, ο γάμος είναι επιτρεπτός και υποστατός ΜΟΝΟΝ μεταξύ ετεροφύλων προσώπων και σύμφωνα με τους διέποντας τούτο, εθνικούς νόμους των υπογραψάντων τη Σύμβαση, κρατών.

Τούτο διότι:

α. η διάταξη του άρθρου 12, όπως έχει διατυπωθεί, ήταν και είναι δεσμευτική για τα υπογράψαντα την ΕΣΔΑ, κράτη.

β. Ερμηνευτική προσέγγιση διαφορετική δεν είναι δυνατή, αφού η βούληση των υπογραψάντων το 1950, την ΕΣΔΑ, κρατών, ήταν δεδομένη και το κείμενο της διατάξεως σαφέστατο και

γ. Επέκταση του δικαιώματος τελέσεως γάμου και μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων, θα μπορούσε να γίνει ΜΟΝΟΝ με την υπογραφή Προσθέτου Πρωτοκόλλου από τα υπογράψαντα την αρχική σύμβαση, κράτη ή μέρος αυτών. Στην τελευταία βεβαίως περίπτωση, τα μη υπογράψαντα το Πρόσθετο Πρωτόκολλο, κράτη, θα μπορούσαν να προσχωρήσουν οποτεδήποτε μετά την υπογραφή του.

Παρά ταύτα, συνθέσεις μελών του ΕΔΔΑ, τα τελευταία 15 περίπου χρόνια, προέβησαν, ανεπιτρέπτως βεβαίως, σε μία περίεργη και αυθαίρετη ερμηνευτική προσέγγιση της διατάξεως του άρθρου 12 της ΕΣΔΑ, με την οποία εκουσίως ή ακουσίως άνοιγαν την κερκόπορτα για την αναγνώριση μη προβλεπομένου από την ΕΣΔΑ, δικαιώματος και δη του δικαιώματος τελέσεως γάμου από τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, εφ’ όσον αυτό θεσπιζόταν από κάθε Κράτος μέλος. Ειδικότερα, έχει αποφανθεί ότι:

1. Το άρθρο 12 της ΕΣΔΑ προβλέπει ότι για τη σύναψη εγκύρου και υποστατού γάμου, απαιτείται ένωση άνδρα και γυναίκας.
2. 2. Τα ψηφίσαντα την ΕΣΔΑ, κράτη, δεν μπορεί να υποχρεωθούν από το ΕΔΔΑ ή κατ’ άλλον τρόπο, με βάση το άρθρο 12, αλλά και τα άρθρα 14 και 8 της ΕΣΔΑ, να επιτρέψουν τη σύναψη γάμου και μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων και
3. Τα ίδια όμως κράτη, έχουν την ελευθερία και το δικαίωμα στο εσωτερικό τους να προβλέψουν με νόμο, τη δυνατότητα τελέσεως γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων.

Όμως, η ερμηνευτική αυτή προσέγγιση, είναι ορθή, μόνο σε σχέση προς τα υπ’ αριθμούς 1 και 2 ζητήματα, ενώ ως προς το τρίτο είναι καταφανώς εσφαλμένη και παραπλανητική, καθ’ όσον έρχεται σε αντίθεση προς την πρώτη παραδοχή.

Ειδικότερα:

1. Από τη διατύπωση του άρθρου 12 της ΕΣΔΑ, προκύπτει ότι μπορούν να συνάψουν έγκυρο γάμο και να ιδρύσουν οικογένεια, ετερόφυλα πρόσωπα (άνδρας και γυναίκα), λόγος, προφανώς, για τον οποίο, κατά το ΕΔΔΑ, δεν μπορούν τα υπογράψαντα την ΕΣΔΑ, κράτη, να υποχρεωθούν από το ίδιο ή κατ’ άλλο τρόπο, να αναγνωρίσουν δικαίωμα τελέσεως γάμου στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια.

Αν όμως ο γάμος, κατά το άρθρο 12 της ΕΣΔΑ, είναι επιτρεπτός μόνο μεταξύ ετερόφυλων προσώπων και η ΕΣΔΑ, ως διεθνής Σύμβαση, έχει αυξημένη τυπική ισχύ έναντι των απλών νόμων (για την Ελλάδα έχει, με βάση το άρθρο 28 του Συντάγματος, αλλά καθ’ όσον γνωρίζουμε και για άλλα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει, αφού και αυτά έχουν αντίστοιχες διατάξεις του άρθρου 28 του Συντάγματός μας), πώς είναι δυνατόν τα ψηφίσαντα την ΕΣΔΑ, κράτη, να έχουν το δικαίωμα να θεσπίσουν διάταξη, με την οποία θα παρέχεται δυνατότητα τελέσεως γάμου στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, αφού η διάταξη αυτή θα είναι ανίσχυρη, λόγω της αντιθέσεώς της προς το άρθρο 12 της ΕΣΔΑ;

Πώς είναι δυνατόν να μην μπορεί να αναγνωρίσει το ΕΔΔΑ, ένα δικαίωμα για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, επειδή δεσμεύεται, περί του αντιθέτου, από την ΕΣΔΑ, και να μπορεί να το αναγνωρίσει ένα κράτος που έχει υπογράψει και δεσμεύεται και αυτό από την ΕΣΔΑ;

Η αντίθεση και εντεύθεν η ύπαρξη απαγόρευσης και για τα υπογράψαντα την ΕΣΔΑ, κράτη, είναι πρόδηλη.

Το πιο πάνω δικαίωμα, τα υπογράψαντα την ΕΣΔΑ κράτη, θα μπορούσαν να το έχουν, μόνον με την υπογραφή Προσθέτου Πρωτοκόλλου, με το οποίο θα παρείχετο ρητώς το δικαίωμα αυτό, όπως εκθέσαμε.

Και όμως, το ΕΔΔΑ δέχθηκε ανεπιτρέπτως και μη συννόμως τα ανωτέρω, μεταβληθέν έτσι από Δικαστήριο, σε νομοθέτη ή ακριβέστερα σε υπερνομοθέτη. Έτσι, άνοιξε την κερκόπορτα και μέσω αυτής την τελευταία δεκαπενταετία, το ένα μετά το άλλο, τα περισσότερα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κυρίως αυτά της Δυτικής Ευρώπης, αναγνώρισαν με ψηφισθέντες νόμους, μη νομίμως φυσικά, δικαίωμα τελέσεως γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων.

Δ.       Ισχυρισμοί των μελών της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και των πάσης φύσεως δικαιωματιστών υποστηρικτών τους, για την ύπαρξη δικαιώματος γάμου δύο ομοφυλοφίλων προσώπων.

Τα μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ και οι πάσης φύσεως δικαιωματιστές υποστηρικτές τους ισχυρίζονται ότι με τη μη θέσπιση γάμου μεταξύομοφυλοφίλων προσώπων:

1. Δεν αναγνωρίζεται δικαίωμα που παρέχεται σ’ αυτούς από διεθνείς Συμβάσεις και κυρίως την ΕΣΔΑ και έχει αναγνωρίσει το ΕΔΔΑ,
2. Παραβιάζεται η αρχή της ισότητας των φύλων και
3. Δεν αναγνωρίζεται ένα δικαίωμα που έχουν ήδη αναγνωρίσει 19 χώρες της Δυτικής Ευρώπης και Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τις οποίες, η Ελλάδα θα πρέπει να συνταχθεί εν ονόματι της εξελίξεως και της προόδου.

Οι ισχυρισμοί αυτοί είναι αβάσιμοι, για τους ακολούθους λόγους:

1. Ως προς τον πρώτο ισχυρισμό:

Όπως έχουμε εκθέσει και σε άλλη θέση ανωτέρω, δεν υπάρχει διεθνής Σύμβαση η οποία να αναγνωρίζει τέτοιο δικαίωμα για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, αλλά ούτε και το ΕΔΔΑ έχει αναγνωρίσει με απόφασή του τέτοιο δικαίωμα, ενώ περαιτέρω, τέτοιο ανθρώπινο δικαίωμα δεν αναγνωρίζει ούτε η εσωτερική έννομη τάξη στην Ελλάδα. Επομένως, ο ισχυρισμός αυτός είναι αναληθής. Δυστυχώς, εξ αιτίας της παραπληροφόρησης, ενσυνειδήτως ή μη, στην οποία συμμετέχουν όχι μόνον άνθρωποι της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και δικαιωματιστές αλλά και αρκετοί θεράποντες της ενημέρωσης, έχει περάσει στην κοινωνία ότι η ΕΣΔΑ προβλέπει ότι τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια έχουν δικαίωμα γάμου και ότι αυτό έχει αναγνωρισθεί και από το ΕΔΔΑ.

2. Ως προς τον δεύτερο ισχυρισμό:

Για να γίνει δεκτή παραβίαση της ισότητας θα πρέπει προηγουμένως να γίνει δεκτό ότι τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια ευρίσκονται σε παρόμοια ή ανάλογη ή άλλως συγκρίσιμη κατάσταση με εκείνη των ετερόφυλων ζευγαριών, σε σχέση προς το δικαίωμα για τέλεση γάμου και το σκοπό του ως θεσμού.

Είναι όμως πρόδηλο ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύσει. Τούτο διότι ούτε η διαφορετική ιδιότητα των ζευγαριών (ομοφυλόφιλα – ετερόφυλα ζευγάρια), που είναι αντικειμενικό στοιχείο, ούτε η διαφορετική δυνατότητα που είναι επίσης αντικειμενικό στοιχείο (τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια είναι a priori αδύνατο να αποκτήσουν φυσικά τέκνα και να δημιουργήσουν, έτσι, οικογένεια, ενώ ισχύει το αντίθετο για τα ετερόφυλα ζευγάρια), ούτε, τέλος, από το γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων μπορεί να προκύψει φυσική μητρότητα και παιδιά και εντεύθεν οικογένεια, τα οποία οδηγούν στη συντήρηση και προαγωγή του Έθνους αλλά και στην αέναη ύπαρξη της κοινωνίας, ενώ ισχύει το αντίθετο για τα ετερόφυλα ζευγάρια), επιτρέπουν να γίνει δεκτό ότι τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια ευρίσκονται σε παρόμοια ή ανάλογη ή άλλως συγκρίσιμη κατάσταση, με αυτή των ετεροφύλων ζευγαριών, ώστε να γίνει περαιτέρω δεκτό ότι με τη μη αναγνώριση του δικαιώματος του γάμου και για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, παραβιάζεται η αρχή της ισότητας.

Και όμως, τα μέλη των κοινοτήτων ομοφυλόφιλων προσώπων και κυρίως τα μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ και οι πάσης φύσεως δικαιωματιστές υποστηρικτές τους, οι οποίοι υπάρχουν, και στα ΜΜΕ εν γνώσει ή ανεπιγνώτως, σε καθημερινή βάση, βομβαρδίζουν την ελληνική κοινωνία, με το ψεύδος της παραβίασης του δικαιώματος ισότητος, επειδή τα ομοφυλόφιλα άτομα στερούνται, δήθεν, του ανύπαρκτου γι’ αυτά δικαιώματος!!! τελέσεως γάμου μεταξύ τους.

3. Ως προς τον τρίτο ισχυρισμό:

Το ότι 19 χώρες της Δυτικής Ευρώπης, οι περισσότερες μάλιστα, την τελευταία δεκαετία, θέσπισαν το γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων, ενώ επί τρεις χιλιετίες τουλάχιστον, ως γάμος ήταν νοητός μόνο όταν υπήρχε σύζευξη ετεροφύλων προσώπων, δεν σημαίνει ότι έπραξαν το σωστό, εν όψει του περιεχομένου των διατάξεων των διεθνών Συμβάσεων και κυρίως του άρθρου 23 παρ. 1 και 2 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ, για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, με το οποίο, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, ορίζονται τα ακόλουθα: «1. Η οικογένεια είναι φυσικό (άρα ο,τιδήποτε άλλο είναι μη φυσικό) και θεμελιώδες στοιχείο της κοινωνίας, τα μέλη της δε, απολαύουν την προστασία της κοινωνίας και του Κράτους.

2. Αναγνωρίζεται το δικαίωμα ανδρών και γυναικών σε ηλικία γάμου να παντρεύονται και να δημιουργούν οικογένεια».

Τούτο δεν είναι παράδοξο, εάν λάβουμε υπόψη ότι και οι 19 χώρες της Δυτικής Ευρώπης που θέσπισαν το γάμο μεταξύ των ομοφυλοφίλων προσώπων (οι περισσότερες μάλιστα την τελευταία δεκαετία), πορεύονται στο ίδιο περίπου μήκος κύματος από απόψεως αξιών, θεσμών, ιστορικών καταβολών και (χαλαρών) οικογενειακών δεσμών.

Η Ελλάδα όμως, σε σχέση προς το γάμο και την οικογένεια, ιστορικά και αξιακά, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, ακολούθησε δική της πορεία, με έρεισμα το σκοπό του γάμου, μεταξύ ετεροφύλων προσώπων, που είναι η ίδρυση της οικογένειας (δια της αποκτήσεως τέκνων), η οποία αποτελεί το θεμέλιο συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους και την οποία, μαζί με το γάμο, τη μητρότητα και την παιδική ηλικία, το Σύνταγμά μας (άρθρο 21) θέτει υπό την προστασία του Κράτους.

Όπως είναι πρόδηλο, τα διαλαμβανόμενα στο άρθρο 21 του Συντάγματος και εκείνα που διαλαμβάνονται στο άρθρο 23 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ, αφ’ ενός έχουν το ίδιο περίπου περιεχόμενο και αφ’ ετέρου έχουν ως βάση τον ρηθέντα ορισμό του Αριστοτέλη, για το γάμο και το σκοπό του, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, και ισχύουν επί τρεις περίπου χιλιετίες.

Με αυτά τα δεδομένα, το ορθότερο θα ήταν όλα τα κράτη της Ευρώπης να μην έχουν θεσπίσει το γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων και το ορθό για την Ελλάδα θα είναι να μην αποστεί των θεσμών και αρχών που ισχύουν ως προς αυτό το θέμα, των παραδόσεων και των επιταγών του Συντάγματός της, και να μην θεσπίσει το γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων.

Προς ενίσχυση του τελευταίου θα προσθέσουμε ότι κάποια «προοδευτικά» κράτη της δυτικής Ευρώπης έχουν θεσμοθετήσει ως δικαίωμα τη χρήση ναρκωτικών ουσιών, διότι και αυτό προφανώς, το θεωρούν πρόοδο.

Μήπως λοιπόν θα πρέπει να σπεύσουμε να θεσμοθετήσουμε αυτό και εμείς, για να αποδείξουμε σε όλους τους Δυτικοευρωπαίους ότι είμαστε πιο προοδευτικοί από αυτούς;

Πέραν τούτων θα επισημάνουμε τα ακόλουθα:

Οι θεσμοί δεν είναι παίγνια, για να παίζουν άρχοντες και αρχόμενοι, άλλα αποτελούν τα θεμέλια των κοινωνιών και κρατών και ως εκ τούτου, για να εκπληρώνουν την αποστολή τους, θα πρέπει να διαφυλάσσονται αλλά και να υπηρετούνται από άρχοντες και αρχομένους με σεβασμό, θυσίες και συνέπεια. Η άρνηση τηρήσεως των πιο πάνω υποχρεώσεων, για περιορισμένο μεν χρονικό διάστημα, καθιστά προβληματική τη λειτουργία των θεσμών, ενώ η συνεχής αμφισβήτησή τους, οδηγεί αυτούς σε μαρασμό και εξαφάνιση, εάν δεν υπάρξει αντίδραση από τους σκεπτόμενους με σωφροσύνη, άρχοντες και αρχομένους.

Να υπενθυμίσουμε την περίπτωση της διακοπής με βία της παρελάσεως στη Θεσσαλονίκη, της 28ης Οκτωβρίου, από οπαδούς συγκεκριμένου κόμματος και τον εξαναγκασμό του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, αείμνηστου Καρόλου Παπούλια, να αποχωρήσει από την εξέδρα των επισήμων, πρακτική όμως που δεν είχε συνέχεια, λόγω της αντιδράσεως της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας. Περιττό να επισημάνουμε ότι οι παρελάσεις είναι θεσμός και γίνονται προς τιμήν των αγωνισθέντων για την ελευθερία της πατρίδας μας.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα στην Ελλάδα, με πρωτοβουλία μάλιστα της ίδιας της Κυβέρνησης, η οποία, υπό την πίεση των μελών της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ και των πάσης φύσεως δικαιωματιστών υποστηρικτών της, και υπό το πρόσχημα αναγνωρίσεως, ανυπάρκτου κατ’ ουσίαν δικαιώματος, αντιθέτου, μάλιστα, προς την ανθρώπινη φύση, για τα μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ, ήτοι του φερομένου ως δικαιώματος τελέσεως γάμου και από άτομα ομοφυλόφιλα, πρόκειται να εισάγει στη Βουλή προς ψήφιση, νόμο, με τον οποίο θα αναγνωρίζεται στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια αυτό το δικαίωμα (αλλά και το δικαίωμα για υιοθεσία) με την επίκληση των αναφερθέντων, ανωτέρω, επιχειρημάτων των μελών της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και επιπλέον του επιχειρήματος ότι αποτελούσε δέσμευση της Κυβέρνησης, την οποία είχε διαλάβει στο πρόγραμμα του κόμματος, κατά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Σε σχέση προς το τελευταίο επιχείρημα, θα επισημάνουμε ότι για το ζήτημα αυτό (της αναγνωρίσεως δικαιώματος γάμου για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια) προεκλογικά δεν είχε γίνει κάποια συζήτηση, προφανώς γιατί ήταν ζήτημα καυτό, ενώ η μέγιστη πλειοψηφία από αυτούς που ψήφισαν το κόμμα της «Νέας Δημοκρατίας», κατά την άποψή μας, είχε άγνοια του ότι υπήρχε στο πρόγραμμά της αυτό το θέμα.

Ανεξαρτήτως όμως τούτων, θεωρούμε αναγκαίο να επισημάνουμε και τα ακόλουθα:

Όπως ασφαλώς γνωρίζουν οι κυβερνώντες αλλά και οι βουλευτές όλων των κομμάτων, ο κάθε ψηφιζόμενος νόμος, εκτός από τη ρύθμιση ενός ζητήματος, έχει και παιδευτικό χαρακτήρα για τους πολίτες. Τί παιδευτικό χαρακτήρα έχει αλήθεια ο νόμος αυτός για τους πολίτες και κυρίως τους ανηλίκους; Ότι η ιδιαιτερότητα ως προς το σεξουαλικό προσανατολισμό, την οποία συνομολογούν οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι, αποτελεί κανονικότητα της ανθρώπινης φύσης, και συνεπώς ότι μπορούν ακωλύτως οι πάντες, μεταξύ των οποίων και οι εύπλαστοι νέοι μας, να ακολουθήσουν την ιδιαιτερότητα, έστω και αν αυτή συνιστά εκτροπή από την ανθρώπινη φύση και εντεύθεν υποβιβάζει τον άνθρωπο ως αξία;

Έτσι όμως θα γίνουμε, κατ’ αρχάς κοινωνία «χυλός» και ΛΟΑΤΚΙ, μακροπρόθεσμα δε, θα εξαφανισθούμε ως Έθνος.

Δεν αντιλαμβάνονται αλήθεια οι κυβερνώντες αλλά και όλα τα μέλη του κοινοβουλίου, που γνωρίζουν ασφαλώς την οξύτητα του δημογραφικού προβλήματος και την υπογεννητικότητα (τα τελευταία 10 χρόνια οι θάνατοι είναι διπλάσιοι των γεννήσεων) ότι με την αναγνώριση του ρηθέντος (ανυπάρκτου όμως) δικαιώματος, θα υπάρχει ένας ακόμα λόγος που θα κάνει οξύτερο το δημογραφικό πρόβλημα;

Και κάτι τελευταίο. Η φρενίτιδα που κυριαρχεί εσχάτως, τη βοηθεία και των ΜΜΕ, υπέρ των μελών της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ, ως προς το ανύπαρκτο, μάλιστα, δικαίωμα τελέσεως γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων, καταδεικνύει ότι στο περιθώριο, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, δεν ευρίσκεται η κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ (άλλωστε, ουδέποτε η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων που είχαν αυτή την ιδιαιτερότητα, βρίσκονταν στο περιθώριο, αφού σεβόντουσαν τον εαυτό τους και δεν προκαλούσαν) αλλά η υπόλοιπη κοινωνία, η οποία συστηματικά αγνοείται για το θέμα αυτό, που αφορά, όπως έχει πει ο Πρωθυπουργός, λίγα πρόσωπα, και η οποία υφίσταται, σε καθημερινή βάση, πλύση εγκεφάλου.

Ε.       Υιοθεσία από ομοφυλόφιλα ζευγάρια

Δεν θα ασχοληθούμε εκτενώς με το ζήτημα αυτό, ήτοι το αν τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια είναι επιτρεπτό και δυνατό να υιοθετούν ανήλικα παιδιά και αν αυτό δεν θα πρέπει να ισχύσει. Απλώς θα εκθέσουμε κάποιες σκέψεις και θα μνημονεύσουμε τις απόψεις δύο ανθρώπων που υιοθετήθηκαν, εκ των οποίων η μία από ομοφυλόφιλο ζευγάρι. Προσωπικά, είμαστε αντίθετοι στην υιοθεσία ανηλίκων παιδιών από τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, διότι, κατά την άποψή μας, η ανάπτυξή τους δεν θα γίνει μέσα σε ένα φυσιολογικό και υγιές περιβάλλον, το οποίο μπορεί να υπάρχει μόνο όταν ζουν με πατέρα και μητέρα και υπό τον όρο ότι τα πρόσωπα αυτά θα μεριμνούν για την ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, που αποτελούν μέλη της «πυρηνικής οικογένειας» (πατέρας, μητέρα, παιδί ή παιδιά). Αν λάβουμε υπόψη, σύμφωνα με την καθημερινή πρακτική, ότι ακόμη και κάποια παιδιά είτε «πυρηνικών» οικογενειών, είτε υιοθετημένα από ετρόφυλους γονείς, λόγω και της χαλαρότητας που επικρατεί παντού, και κυρίως στην οικογένεια και την παιδεία, οδηγούνται  σε παρεκτροπές, ευχερώς, μπορεί να γίνει αντιληπτό ποια θα είναι η συμπεριφορά και εξέλιξη των παιδιών αυτών σε ένα μη φυσιολογικό περιβάλλον, με δύο «μπαμπάδες» ή δύο «μαμάδες».

Το υποστηριζόμενο από τα μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ και τους πάσης φύσεως δικαιωματιστές υποστηρικτές τους, ότι αυτό δεν ισχύει, διότι υπάρχουν έρευνες και μελέτες που το διαψεύδουν, είναι ανακριβές. Ουδείς εκ των υποστηριζόντων αυτό, εμφάνισε έστω και μία επιστημονική μελέτη αρμόδιου φορέα, ακόμη και υποστηρικτικού της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ, που να το επιβεβαιώνει.

Αντιθέτως, υπάρχουν φωνές και κείμενα που επιβεβαιώνουν την τραγωδία παιδιών που έζησαν και μεγάλωσαν μέσα σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια, μετά από υιοθεσία. Μια τέτοια φωνή είναι εκείνη της Down Stefanovich, η οποία, στο διαδίκτυο, όπου μπορεί να αναζητηθεί με το ονοματεπώνυμό της, περιγράφει την πορεία και τραγωδία της ζωής της, αλλά και άλλων παιδιών, μετά από υιοθεσία τους από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, λόγος για τον οποίο, το έτος 2018, απέστειλε επιστολή στην Κυβέρνηση των ΗΠΑ, με την οποία ζητούσε την κατάργηση  της υιοθεσίας από ομοφυλόφιλα ζευγάρια.

Πέραν τούτων, σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις αλλά και το εσωτερικό μας δίκαιο, για τη ρύθμιση οποιουδήποτε ζητήματος που αφορά σε παιδί ή παιδιά (εννοείται ανήλικα) λαμβάνεται προεχόντως υπόψη το αληθές συμφέρον ή κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 3 παρ. 1 της Διεθνούς Συμβάσεως για τα Δικαιώματα του Παιδιού, «το βέλτιστο συμφέρον» του παιδιού, το οποίο θα πρέπει και να ερωτάται και εφ’ όσον έχει τη δυνατότητα να απαντά. Η απάντηση βεβαίως, για ένα τέτοιο σοβαρό ζήτημα, από ανήλικα παιδιά, θα είναι πολύ δύσκολη, λόγος για τον οποίο, για την υιοθεσία παιδιού από ομοφυλόφιλο ζευγάρι, θέτουμε ως προϋπόθεση να είναι ενήλικο.

Κρίνουμε εν τέλει επιβεβλημένο να μνημονεύσουμε απόσπασμα επιστολής, που απεστάλη από τον δρ. Κώστα Βίτκο, κάτοικο Μελβούρνης, στην εφημερίδα «Καθημερινή» και δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 17.1.2024, με την οποία επιβεβαιώνονται επίσης οι ανωτέρω θέσεις μας, ως προς το ότι τα ζευγάρια ομοφυλοφίλων δεν πρέπει να υιοθετούν ανήλικα παιδιά. Στην επιστολή αυτή του ρηθέντος κατοίκου Μελβούρνης, που ήταν μάλιστα υιοθετημένος, και από την οποία προκύπτει ότι αυτός δεν είναι αντίθετος με τον γάμο των ομοφυλοφίλων, περιλαμβάνονται και τα ακόλουθα: «… Είναι αυτόδηλο ότι από την ομοφυλογαμία λείπει η «φύσει» συζυγία, που ωθείται από το ένστικτο της τεκνοσπορίας και της αναπαραγωγής. Λείπει το βασικό κοινωνικό κύτταρο: πατέρας – μητέρα – τέκνο. Σέβομαι το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά αντιδρώ στην τεκνοτροφία. Υιοθετημένος τυγχάνω και εγώ. Αλλά τύχη αγαθή, μεγάλωσα με μητέρα που δεν ήταν άνδρας και  πατέρα που δεν ήταν γυναίκα. Αν δεν συνέβαινε αυτό, θα προτιμούσα το ορφανοτροφείο. Θα με πλήγωνε λιγότερο…»

Ελπίζουμε ότι τα ανωτέρω, αν δεν πείσουν τους κυβερνώντες και τους βουλευτές όλων των κομμάτων, τουλάχιστον να τους προβληματίσουν.

ΣΤ.     Νόμος που θα ψηφισθεί από το Ελληνικό Κοινοβούλιο και θα προβλέπει τη δυνατότητα τελέσεως γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλωνπροσώπων, θα είναι αντισυνταγματικός. Κατά πάσα περίπτωση θα είναι ανίσχυρος, ως ερχόμενος σε αντίθεση με το άρθρο 12 της ΕΣΔΑ αλλά και το άρθρο 23 παρ. 1 και 2 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (ΔΣΑΠΔ) του ΟΗΕ, που κυρώθηκε με τον νόμο 2462/1997, τα οποία, με βάση το άρθρο 28 του Συντάγματος, υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου

Ι.        α. Αναφέραμε και σε άλλη θέση, τα οριζόμενα με το άρθρο 21 παρ. 1 του Συντάγματος, τα οποία έχουν ως ακολούθως «Η οικογένεια ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία, τελούν υπό την προστασία του κράτους». Όπως είναι πρόδηλο, με τη διάταξη αυτή δεν αναγνωρίζεται απλώς ένα ατομικό δικαίωμα.

Κατ’ αρχάς ανάγει την οικογένεια σε θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, την οποία, στη συνέχεια, μαζί με το γάμο, για την εγκυρότητα του οποίου απαιτείται άνδρας και γυναίκα, τη μητρότητα και την παιδική ηλικία, θέτει υπό την προστασία του κράτους, κατά ρητή διατύπωση της διατάξεως. Αυτό όμως σημαίνει ότι δεν είναι επιτρεπτή από το Συνταγματικό νομοθέτη η αναγνώριση με νόμο, δυνατότητας τελέσεως γάμου, που δεν μπορεί να είναι θεμέλιο της συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους, τέτοιος δε, είναι ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων, από τον οποίο δεν μπορεί να προκύψει οικογένεια, και ως εκ τούτου, δεν μπορεί να είναι θεμέλιο της συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους.

Εάν ήθελε γίνει δεκτό το αντίθετο, θα ετίθετο εκποδών η προβλεπόμενη από το άρθρο 21 του Συντάγματος, προστασία του κράτους για γάμο, οικογένεια, μητρότητα και παιδική ηλικία και θα αναιρείτο ο σκοπός της προστασίας αυτής.

Ο γάμος μεταξύ ετεροφύλων προσώπων δεν είναι μόνον ένα ιδιωτικό δικαίωμα και εντεύθεν μια απλή σύμβαση του Αστικού Δικαίου, αλλά και θεσμός και μάλιστα θεσμός ακατάλυτος και αιώνιος, διεπόμενος σε μεγάλο βαθμό από διατάξεις αναγκαστικού δικαίου.

Το άρθρο 21 παρ. 1 του Συντάγματος εγγυάται το γάμο αλλά και την οικογένεια και ως κοινωνικούς θεσμούς με αρνητικό και θετικό περιεχόμενο.

Το θετικό περιεχόμενο της θεσμικής εγγυήσεως συνίσταται στο ότι ο κοινός νομοθέτης οφείλει να θεσπίζει τις ρυθμίσεις εκείνες, που είναι κατάλληλες και αναγκαίες για τη διαφύλαξη και ενίσχυση του γάμου και της οικογένειας, αφού αποτελούν και τα δύο θεμελιακούς θεσμούς, και του Έθνους αλλά και της κοινωνίας διαχρονικά (βλ. και άρθρο 23 παρ. 1 και 2 του ΔΣΑΠΔ του ΟΗΕ).

Είναι πρόδηλο ότι η θέσπιση γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων, ούτε διαφυλάσσει ούτε ενισχύει την οικογένεια και το γάμο και εντεύθεν δεν μπορεί να αποτελεί θεμελιακό θεσμό για το Έθνος και την κοινωνία.

Ο γάμος και η οικογένεια ως θεσμοί και όχι μόνον ως απλά δικαιώματα, όπως τους γνωρίζουμε και κρατούν επί χιλιετίες, δεν μπορούν να γίνονται αθύρματα, εν ονόματι δήθεν παραβιάσεως ανυπάρκτων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στα χέρια οποιωνδήποτε, οι οποίοι, για λόγους δικούς τους, όπως κατά την άποψή μας είναι πρόδηλο, επιδιώκουν τον ευτελισμό των θεσμών αυτών και κατ’ επέκταση τη μη δυνατότητα διαιώνισης της κοινωνίας.

Τα τελευταία επιβεβαιώνουν ακόμα περισσότερο ότι εφ’ όσον εκδοθεί νόμος που θα θεσπίζει τη δυνατότητα τελέσεως γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων, θα έρχεται σε αντίθεση προς το άρθρο 21 παρ. 1 του Συντάγματος και συνεπώς θα είναι ανίσχυρος.

Την ανωτέρω θέση υποστηρίζουν και οι καθηγητές του Συνταγματικού Δικαίου, Κώστας Χρυσόγονος και Σπύρος Βλαχόπουλος, ο καθηγητής Αθανάσιος Ράικος, ο ομότιμος καθηγητής Αλέξανδρος Κωσταράς και η Καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου Ευρυδίκη Μπέσιλα – Βήκα.

Οι δύο πρώτοι, στην κοινή τέταρτη έκδοση βιβλίου με τίτλο «Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα», σελ. 562, διαλαμβάνουν επί λέξει τα ακόλουθα: «… Ο κοινός νομοθέτης δεν μπορεί να καταργήσει το γάμο ούτε να μεταβάλει τα θεμελιώδη αυτού χαρακτηριστικά. Δεν έχει σημασία, από την άποψη αυτή, ο πολιτικός ή θρησκευτικός γάμος…»

Τα ίδια διαλαμβάνουν και στα ατομικά συγγράμματα που εξέδωσαν, με τον ίδιο τίτλο ο καθηγητής Χρυσόγονος, (τρίτη έκδοση, σελ. 530) και ο καθηγητής Βλαχόπουλος, με τίτλο «Θεμελιώδη Δικαιώματα» (σελ. 590), οι οποίοι, κατά την αναφορά των θεμελιωδών στοιχείων του γάμου που δεν μπορεί να μεταβληθούν ή καταργηθούν, τα χαρακτηρίζουν και «παραδοσιακά».

Ο καθηγητής Αθανάσιος Ράικος, στην πέμπτη έκδοση του συγγράμματός του με τίτλο «Συνταγματικό Δίκαιο», σελίδα 268, μεταξύ των άλλων, διαλαμβάνει: «… Είναι αυτονόητο ότι οι προαναφερόμενες συνταγματικές διατάξεις (εννοεί το άρθ. 21 παρ. 1 και 2 του Συντάγματος) χρησιμοποιούν τον όρο «γάμος» υπό την παραδοσιακή του έννοια, δηλαδή υπό την έννοια μιας συμφωνίας δύο ετερόφυλων προσώπων (ενός άντρα και μιας γυναίκας) για μια μόνιμη συμβίωση, σύμφωνα με τους νόμους του κράτους. Συνεπώς, δεν καλύπτουν το λεγόμενο «γάμο» μεταξύ ομοφύλων ζευγαριών». 

Σύμφωνος με την ανωτέρω θέση είναι και ο καθηγητής Αλέξανδρος Κωσταράς (βλ. άρθρο του στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ της 2.10.2023, με τίτλο «Συνταγματικά και άλλα εμπόδια στη θέσπιση του γάμου ομοφύλων»)

Τέλος, η Ευρυδίκη Μπέσιλα – Βήκα, στη μονογραφία της με τίτλο «Η συνταγματική κατοχύρωση των δικαιωμάτων σύναψης γάμου και ίδρυσης οικογένειας», σελίδες 105 – 106, μεταξύ των άλλων αναγράφει «…Οι θεσμοί του γάμου και της οικογένειας δεν μπορούν να καταργηθούν ή να μεταβληθούν ως προς τα ουσιώδη (παραδοσιακά) στοιχεία τους από τον κοινό νομοθέτη. Έτσι, ο νόμος δεν μπορεί π.χ. να καταργήσει τη συμβατική φύση του γάμου, να επιτρέψει τον γάμο των ομοφυλοφίλων. … Ο νόμος δεν μπορεί επίσης να καταργήσει το θεσμό της οικογένειας. … Συνεπώς, η κατάργηση των θεσμών αυτών ή η μεταβολή τους μπορεί να γίνει μόνο με την αναθεώρηση της διάταξης του άρθρου 21 παρ. 1 του Συντάγματος…»

Βεβαίως, ο καθηγητής Χρυσόγονος, στη συνέχεια των ως άνω αναφερθέντων, στην ατομική έκδοση του ρηθέντος βιβλίου, αποδεχόμενος ότι η ρηθείσα συνταγματική απαγόρευση δεν αποκλείει τη ρύθμιση με νόμο, μιας συμβίωσης άλλης μορφής, διαλαμβάνει στη συνέχεια των αναφερθέντων ανωτέρω, και τα ακόλουθα: «… Από τη συνταγματική προστασία του γάμου δεν μπορεί πάντως να συναχθεί εξ αντιδιαστολής, απαγόρευση κάθε νομοθετικής ρύθμισης ελεύθερων ενώσεων ή ακόμη και κάποιας μορφής νομικού δεσμού μεταξύ συμβιούντων ομοφυλοφίλων…».

Τούτο ήδη έχει γίνει με το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων.

ΙΙ.       Ο νόμος όμως που θα ψηφιστεί και θα προβλέπει τη δυνατότητα τελέσεως γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων, θα είναι ανίσχυρος και εξ άλλου λόγου και δη, διότι θα έρχεται σε αντίθεση προς τα άρθρα 12 της ΕΣΔΑ και 23 παρ. 1 και 2 του ΔΣΑΠΔ του ΟΗΕ. Τούτο διότι σύμφωνα με το περιεχόμενο των διατάξεων αυτών, το οποίο έχει αναφερθεί και παραπάνω, ως γάμος νοείται η σύζευξη ετερόφυλων προσώπων (άνδρα και γυναίκας) με σκοπό τη δημιουργία οικογένειας, ενώ με το άρθρο 23 παρ. 1 ορίζεται ότι «Η οικογένεια είναι φυσικό και θεμελιώδες στοιχείο της κοινωνίας, τα μέλη της δε, απολαύουν την προστασία της κοινωνίας και του κράτους».

Οι διατάξεις των ρηθεισών Διεθνών Συμβάσεων, οι οποίες έχουν κυρωθεί με νόμους του Ελληνικού κράτους, έχουν αυξημένη τυπική ισχύ έναντι των απλών τυπικών νόμων σύμφωνα, με το άρθρο 28 του Συντάγματος, και ως εκ τούτου σε περίπτωση αντιθέσεώς τους με απλούς τυπικούς ελληνικούς νόμους, υπερισχύουν των τελευταίων.

Εκ τούτου παρέπεται ότι νόμος που θα ψηφισθεί από τη Βουλή και θα προβλέπει τη δυνατότητα τελέσεως γάμου από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, θα είναι ανίσχυρος, ως ερχόμενος σε αντίθεση προς τις ρηθείσες Διεθνείς Συμβάσεις και ειδικότερα το άρθρο 12 της ΕΣΔΑ και το άρθρο 23 παρ. 1 και 2 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ, τα οποία ορίζουν ότι δικαίωμα να συνέρχονται σε γάμο έχουν ετερόφυλα και μόνο πρόσωπα, ήτοι άνδρας και γυναίκα.

1. Z.Επίλογος

Αποτελεί κοινό τόπο ότι ο άνθρωπος, ως αξία, θα πρέπει να απολαμβάνει σεβασμού από τα μέλη της κοινωνίας, έστω και με τις όποιες ιδιαιτερότητες. Τούτο, όμως, ως προς τους ανθρώπους με τις ιδιαιτερότητες, μεταξύ των οποίων και ο σεξουαλικός προσανατολισμός, τελεί υπό την προϋπόθεση ότι οι άνθρωποι αυτοί σέβονται τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας και τους ισχύοντες κανόνες συμπεριφοράς, και δεν προκαλούν ως άτομα ή σύνολο, με εκδηλώσεις και συμπεριφορές πέρα από τα όρια που επιβάλλει η κοινωνική ευπρέπεια, όπως είναι οι παρελάσεις, ή συγκεντρώσεις που διοργανώνουν τα μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ, με εμφανίσεις και συμπεριφορές που δεν προσήκουν στην ευπρέπεια του ανθρώπου, ως αξία.

Εξ άλλου, κάθε πρόσωπο δικαιούται σεβασμού στην ιδιωτική του ζωή, λόγος για τον οποίο η συμβίωση ατόμων του ιδίου φύλου ήταν και είναι επιτρεπτή, πολύ περισσότερο μάλιστα μετά την ισχύ του νόμου, που θέσπισε το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων ατόμων. Αυτό όμως είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα από το ζήτημα της αξιώσεως των ομοφυλοφίλων ζευγαριών, να αναχθεί τούτο σε δικαίωμα, και να τους αναγνωρισθεί με νόμο, δικαίωμα τελέσεως γάμου, αντιστοίχου με εκείνον των ετερόφυλων προσώπων. Και είναι αληθώς απορίας άξιον, γιατί επιμένουν πεισματικά και πιεστικά τα ομοφυλόφιλα άτομα, στη θεσμοθέτηση δικαιώματος τελέσεως γάμου, όταν μάλιστα έχει θεσμοθετηθεί το σύμφωνο συμβίωσης, ως υποκατάστατο του γάμου, το οποίο αντιμετωπίζει και μπορεί να αντιμετωπίσει με συμπληρώσεις που θα απαιτούνται, τα όποια προβλήματά τους.

Κάνοντας υποθέσεις, καταλήγουμε ότι δύο είναι οι λόγοι: 1) η εξασφάλιση, μέσω του γάμου, της δυνατότητας υιοθεσίας ή άλλως τεκνοθεσίας, και 2) η ισοπέδωση των πάντων και η μετάλλαξη της κοινωνίας σε «χυλό», τα οποία θα επιτευχθούν με τον ευτελισμό του θεσμού του γάμου, εντεύθεν δε, την εξαφάνιση της οικογένειας, όπως ισχύει τρεις και πλέον χιλιάδες χρόνια, η οποία αποτελεί, κατά το άρθρο 21 του Συντάγματος, «το θεμέλιο συντήρησης και προαγωγής του Έθνους», ενώ κατά το άρθρο 23 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, «είναι το φυσικό και θεμελιώδες στοιχείο της κοινωνίας, τα μέλη της οποίας απολαμβάνουν την προστασία της κοινωνίας και του κράτους».

Με αυτά τα δεδομένα, η Ευρώπη, την οποία ακολουθεί κατά πόδας και η Ελλάδα, εφ’ όσον δεν συνειδητοποιήσουν την κατάσταση που βρίσκονται και δεν αλλάξουν πορεία και στόχους, δεν θα αργήσουν να μεταβληθούν σε «χυλό» και εν τέλει να μεταλλαχθούν σε κράτη, που δεν θα έχουν σχέση με τη σημερινή μορφή τους.

Μόνον εάν τα κράτη της Ευρώπης και φυσικά και η Ελλάδα, αντιληφθούν ότι θα πρέπει να αναβαθμίσουν το γάμο και την οικογένεια ως θεσμούς, προκειμένου να επιβεβαιωθούν και να επαληθευθούν τα αναγραφόμενα και ως άνω μνημονευθέντα, στα άρθρα 21 παρ. 1 του Συντάγματος και 23 παρ. 1 και 2 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ, θα είναι δυνατόν να επιβιώσουν, ως συγκροτημένες κοινωνίες.

*Γεώργιος Χαρ. Σανιδάς, Εισαγγελέας Αρείου Πάγου ε.τ.

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr