Nέες “βόμβες” Βενιζέλου περί παραγραφής στην υπόθεση των Τεμπών για τις ευθύνες υπουργών: Να μείνει ανοιχτή η Βουλή για να μην κλείσει με παραγραφή η υπόθεση- BINTEO

»Δείτε τώρα πόσο μεγάλη σημασία έχει η άσκηση της ποινικής δίωξης στην περίπτωση Τριαντόπουλου. Η άσκηση της ποινικής δίωξης δεσμεύει τον ανακριτή του Ειδικού Δικαστηρίου, τον αεροπαγίτη ανακριτή. Διότι αν ο αρεοπαγίτης ανακριτής διαπιστώσει ότι πρέπει να επεκταθεί η δίωξη, καταρχάς εάν πρέπει να ασκηθεί δίωξη για άλλα αδικήματα, ή για αδικήματα σε βαθμό κακουργήματος, ή κατά άλλων υπουργών, πρέπει να απευθυνθεί στη Βουλή προκειμένου να διευρυνθεί η δίωξη και άρα πρέπει να επαναληφθεί όλη αυτή η διαδικασία.

Και αυτό μπορεί να συμβεί από τη Βουλή εάν δεν έχει παρέλθει η κατά χρόνον αρμοδιότητα της Βουλής να κατηγορεί.

Τώρα λοιπόν δικάζονται (σ.σ. στο Μάτι) σε δεύτερο βαθμό, σε βαθμό πλημμελήματος, και δεν δικάζονται πολιτικά πρόσωπα με την έννοια των υπουργών αλλά δικάζονται πολιτικά πρόσωπα με την έννοια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Και εκεί απευθύνονται ευθύνες ποινικές, δεν αποδίδονται ευθύνες πολιτικές. Ιστορικά προηγείται η ποινική ευθύνης της πολιτικής. Η ποινική ευθύνη των υπουργών που περιβάλλουν τον μονάρχη προηγείται της κοινοβουλευτικής ευθύνης της κυβέρνησης, η οποία ως εκ τούτου είναι υπόλογη ενώπιον της Βουλής. Άρα πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί για τον κατά βάθος πολιτικό χαρακτήρα της ποινικής ευθύνης».

dikastiko.gr

Σε ερώτηση για την άποψη που έθεσε στον δημόσιο διάλογο ο Ν. Αλιβιζάτος,  ο κ. Βενιζέλος απάντησε: «Αυτό που λέει ο κύριος Αλιβιζάτος δεν είναι ακριβές. Υπάρχει η διάταξη αυτή της παραγράφου 4 του άρθρου 10, του εκτελεστικού νόμου 3126/2003, που λέει: Ο ανακριτής έχει το δικαίωμα και οφείλει να επεκτείνει τη δίωξη και κατά των συμμετόχων που δεν αναφέρονται στην απόφαση της Βουλής  για τη δίωξη. Κατά τα λοιπά, ως προς τις αρμοδιότητες του ανακριτή για τη διενέργεια της ανάκρισης εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας.

»Το πρώτο εδάφιο, ότι ο ανακριτής έχει το δικαίωμα και οφείλει να επεκτείνει τη δίωξη και κατά των συμμετόχων, το λέει το Σύνταγμα ρητά. Το Σύνταγμα λέει ότι η άσκηση δίωξης κατά υπουργών έχει αποτέλεσμα την παρέκταση της αρμοδιότητας του Ειδικού Δικαστηρίου και επί των συμμετόχων. Τώρα δηλαδή αν ασκηθεί δίωξη κατά του κ. Τριαντόπουλου για όλο το θέμα αυτό, που οι κατηγορίες είναι πλημμεληματικές, που είναι η διαμόρφωση του χώρου, το λεγόμενο «μπάζωμα», και οι κατηγορούμενοι συμμέτοχοί του που έχουν παραπεμφθεί στα δικαστήρια της Λάρισας, θα έρθουν στο Ειδικό Δικαστήριο, αν πάει ο κ. Τριαντόπουλος στο Ειδικό Δικαστήριο. Εάν δεν πάει, θα μείνουν στη Λάρισα.

»Εάν ασκηθεί μια δίωξη κατά υπουργού στο τέλος της ανακριτικής διαδικασίας, αν προσκρούσει ο ανακριτής σε όνομα υπουργού και ασκηθεί μια δίωξη κατά υπουργού στο Ειδικό Δικαστήριο για το γεγονός το κεντρικό, δηλαδή για τον θάνατο 57 ανθρώπων με κάποια λογική αιτιώδους συνάφειας, θα έρθουν όλοι στο Ειδικό Δικαστήριο. Όταν λοιπόν λέει “συμμέτοχοι”, εννοεί τα μη πολιτικά πρόσωπα, δεν εννοεί άλλους υπουργούς. Οι άλλοι υπουργοί πρέπει να πάνε ξανά με τη διαδικασία του άρθρου 86.

»Είναι εξαιρετικά σημαντικό να ασκηθεί η δίωξη εγκύρως, να μην πάσχει από ακυρότητες, και είμαστε σε ένα πεδίο μεγάλης ευαισθησίας δικονομικής ως προς την ακυρότητα, και βεβαίως να προσδιοριστούν τα αδικήματα γιατί αλλιώς περιορίζεται το Ειδικό Δικαστήριο από τη δίωξη που έχει ασκηθεί. Το πλημμέλημα της παράβασης καθήκοντος είναι το έσχατο και μικρότερο επικουρικό έγκλημα. Δηλαδή, αν δεν έχει ασκηθεί δίωξη για άλλο πράγμα, ασκείται δίωξη για παράβαση καθήκοντος. Είναι όλο βασισμένο σε μια λάθος αντίληψη για το τι σημαίνει η έννοια “συμμέτοχος” στο άρθρο 10, παράγραφος 4. Δεν σημαίνει άλλους υπουργούς και δεν σημαίνει άλλες πράξεις».

Κάνοντας μια σύντομη ιστορική αναδρομή στο συγκεκριμένο ζήτημα, ο κ. Βενιζέλος εξήγησε: «Από το Σύνταγμα του 1864 η δίωξη έπρεπε να ασκηθεί στην Α’ Σύνοδο της περιόδου που ακολουθεί την πράξη. Και το 2009 αυτό έγινε η Β’ Σύνοδος, διπλασιάστηκε, γι’ αυτό και μπήκε στο Σύνταγμα για να κατοχυρωθεί. Έρχεται λοιπόν ο νόμος ο εκτελεστικός το 2003 και λέει “παραγραφή κατά τις κοινές διατάξεις”. Όμως η πάροδος της Β’ Συνόδου επιφέρει εξάλειψη του αξιοποίνου. Η εξάλειψη του αξιοποίνου είναι έννοια του Ποινικού Δικαίου. Το Σύνταγμα δεν έλεγε εξάλειψη του αξιοποίνου, έλεγε ότι η Βουλή ασκεί την αρμοδιότητά της μέχρι το πέρας της Β’ Τακτικής Συνόδου. Αυτό είναι μια έννοια κοινοβουλευτικού δικαίου. Δεν ταυτίζονται οι έννοιες.

»Καταργήθηκε αυτό το συνταγματικό εδάφιο το 2019. Αυτό επιφέρει αυτόματη κατάργηση μιας διάταξης του κοινού νόμου, που πάντα ο κοινός νόμος ρύθμιζε τα θέματα αυτά; Όχι: Καθιστά αυτόχρημα αντισυνταγματικό τον κοινό νόμο γιατί αντιβαίνει ο νόμος στην εκφρασθείσα βούληση του ιστορικού νομοθέτη; Μα, θα πρέπει να θυμάστε ότι η αντισυνταγματικότητα των ποινικών νόμων είναι ειδικό κεφάλαιο. Διότι άλλο να έχεις αντισυνταγματικότητα ευνοϊκή κατά αποτέλεσμα για τον κατηγορούμενο και άλλο να έχεις αντισυνταγματικότητα δυσμενή, δηλαδή διά του περιορισμού διατάξεως να αναβιώνει διάταξη η οποία είναι δυσμενέστερη. Αυτό παραβιάζει την τυποποίηση του ποινικού φαινομένου. Παραβιάζει το άρθρο 7 του Συντάγματος, το Διεθνές Σύμφωνο Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

»Γι’ αυτό λέμε, όταν έχεις αφήσει το εδάφιο αυτό, έχεις αναθεωρήσει το Σύνταγμα αλλά δεν έχεις βγάλει ποτέ τον εκτελεστικό νόμο, όπως δεν βγήκε και ο νόμος για τη λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία. Άρα, αναθεωρείς το Σύνταγμα και ποτέ δεν εκδίδεις τους εκτελεστικούς νόμους. Αυτός ο εκτελεστικός νόμος είναι ουσιαστικός ποινικός νόμος. Τι σε σώζει λοιπόν; Να ενεργήσεις μέχρι το πέρας της παρούσας Β’ Τακτικής Συνόδου. Να μην κηρύξεις τη λήξη της με διάταγμα και να μην διαλύσεις τη Βουλή μέχρις ότου ολοκληρώσεις την άσκηση ποινικής δίωξης για το θέμα αυτό.

»Λένε λοιπόν όλοι “πάμε στον φυσικό δικαστή, αφήστε την Προανακριτική Επιτροπή”. Αν πας στον φυσικό δικαστή, θα πας με μια πλημμεληματική δίωξη χωρίς να έχεις πρόσθετα στοιχεία και δεσμεύοντας το Δικαστικό Συμβούλιο και τον ανακριτή».