Παναγιώτης Πρίνος: Ένας έντιμος δικαστής ένας θαρραλέος μαχητής

Στο δύσκολο παρόν που μας βαραίνει και συχνά μοιάζει να γίνεται συνήθεια, κάποιες ειδήσεις έρχονται να μας «χτυπήσουν» σα γροθιά και θα ευχόμασταν να ήταν ψέμα. Το μεσημέρι της 19ης Νοεμβρίου 2021 ήρθε δυστυχώς μια τέτοια είδηση, ότι ο Τάκης Πρίνος δεν θα είναι πια ανάμεσά μας. Ο Τάκης που γνωρίσαμε, θαυμάσαμε, αγαπήσαμε, ο δικός μας Τάκης. Ο Τάκης ο διακεκριμένος Εφέτης Διοικητικών Δικαστηρίων, ο σύζυγος και πατέρας, ο φίλος, ο βαθιά δημοκρατικός πολίτης.

Ιδιαίτερα ευφυής άνθρωπος, με υψηλή καλλιέργεια πνεύματος και πολύ ευαίσθητος, πάντα χαμογελαστός και ευγενικός. Ως δικαστής διακρινόταν για το ήθος, την εντιμότητα, την βαθιά νομική του κατάρτιση, αλλά και την κοινωνική του ευαισθησία. Άσκησε τα καθήκοντά του με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης που συνεπάγεται η θέση του δικαστή, όντας πάντα προσηνής σε όλους. Στα διοικητικά δικαστήρια της Αθήνας, του Πειραιά, της Καλαμάτας και της Αλεξανδρούπολης όπου υπηρέτησε, οι συνάδελφοί του, οι γραμματείς και οι δικηγόροι τον θυμούνται πάντα με σεβασμό και αγάπη για την ευστροφία του, τις γνώσεις, το ήθος, την τελειομανία και την εργασιομανία του.

Όλα όσα πέτυχε στα μόλις 53 έτη του βίου του, τα κατέκτησε με κόπο και θυσίες. Προερχόμενος από πολύ δεμένη και αγαπημένη οικογένεια, μεγάλωσε στην Παιανία, την οποία αγάπησε και στην οποία επέλεξε να φτιάξει το σπίτι του και να μεγαλώσει τα παιδιά του.  Έχοντας πρότυπο τους γονείς του, το πατέρα του Απόστολο και την, πάντα γενναία και σκληρά αγωνιζόμενη, μητέρα του Κατερίνα, εργάστηκε σκληρά σε χειρωνακτικές εργασίες, κυρίως σε εργοστάσια, υπό συνθήκες αντίξοες, σπουδάζοντας ταυτόχρονα, αρχικά στην Παιδαγωγική Λάρισας και εν συνεχεία στη Νομική Αθήνας. Οι σχολές στις οποίες φοίτησε συνέβαλαν ουσιαστικά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Στην Παιδαγωγική εμβάθυνε στη διδακτική διαδικασία, στη ψυχολογία και τη φιλοσοφία. Στη Νομική απέκτησε τις γνώσεις και τη δυνατότητα να υπερασπιστεί στο χώρο των δικαστηρίων, αρχικά ως δικηγόρος και μετά ως δικαστής, τα ιδανικά του για ουσιαστική δικαιοσύνη με κοινωνική ευαισθησία. Οι εμπειρίες του από τη βιοπάλη, η ευρύτατη εγκυκλοπαιδική μόρφωσή του και η βαθιά του καλλιέργεια διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του, τον κοφτερό τρόπο σκέψης του και μία βαθιά δημοκρατική πολιτική στάση, η οποία δεν ανεχόταν τις «γραμμές» και τις ιδεοληψίες. Ο Τάκης μπορούσε να στέκεται κριτικά απέναντι σε όλους και όλα και να υπερασπίζεται ενεργητικά και με στέρεα επιχειρήματα την άποψή του.

Με τη συνάδελφό του, σύμβουλο στο Ελεγκτικό Συνέδριο, Τζωρτζίνα Παπαναγοπούλου δημιούργησαν μία πολύ αγαπημένη οικογένεια. Απέκτησαν δύο υπέροχα παιδιά, την Αντζελίνα και τον Απόστολο, για τα οποία ο Τάκης ήταν πάντα πολύ υπερήφανος. Αυτά τα παιδιά ήταν γι’ αυτόν η μεγάλη έννοια και το καμάρι του και σ’ αυτά άφησε την πιο μεγάλη παρακαταθήκη που μπορεί να αφήσει ένας γονιός: το παράδειγμά και τα διδάγματά του. Για χάρη αυτής της οικογένειας πάλεψε με διακριτικότητα, σιωπηλά, με πολλή δύναμη και αξιοθαύμαστη υπομονή και εγκαρτέρηση στον πόνο και στην ταλαιπωρία έναντι μίας σπάνιας και ανίατης ασθένειας, καταφέρνοντας να ξεπεράσει την αρχική πρόβλεψη των ιατρών για το προσδόκιμο της ζωής του. Στον αγώνα του αυτόν είχε την αμέριστη συμπαράσταση της αγαπημένης του συζύγου Τζωρτζίνας και της αδερφής του Διονυσίας, την οποία υπεραγαπούσε.

Στη διάρκεια των 7 ½ χρόνων που μαχόταν με την ασθένεια δεν έπαψε να εργάζεται, να ονειρεύεται και να ελπίζει. Πάλεψε με αισιοδοξία και θαυμαστή αυτοκυριαρχία, με μία δύναμη που μας έκανε, τους λίγους που γνωρίζαμε τη σοβαρότητα της ασθένειάς του, να πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο Τάκης θα τα καταφέρει. Αν και μας ήταν γνωστό ότι η ασθένειά του ήταν ανίατη, είμασταν τόσο βέβαιοι ότι ο Τάκης θα νικήσει, ώστε ο χαμός του μας άφησε εμβρόντητους.

Ο Τάκης σε κέρδιζε αμέσως με την ανθρωπιά, την καλοσύνη, το ζεστό χαμόγελο, τα έξυπνα μάτια, την ευγένεια και την ειλικρινή συμπεριφορά του. Έκανε εύκολα φίλους γιατί ήταν ανοικτός στους ανθρώπους και του άρεσε να πιάνει κουβέντα ακούγοντας ό,τι ο άλλος είχε να του πει και να μοιραστεί, αλλά και πρόθυμος πάντα να βοηθήσει. Κάθε συζήτηση μαζί του, είτε αφορούσε τα πιο σοβαρά είτε τα πιο ανάλαφρα, είχε αλήθεια, σκέψη, ειλικρίνεια και νοιάξιμο. Σε άκουγε με προσοχή και είχε πάντα να σου πει κάτι που θα σε βοηθούσε να σκεφτείς παραπέρα και να βρεις τη λύση ή να καταλάβεις πως έχει η κατάσταση.

Τα καλοκαίρια στην Άνδρο, που τόσο αγάπησε, θα έχουν για πάντα την αύρα του. Η παραλία στο Φελό, η ταβέρνα στην Αγία Μαρίνα, ο Δεκαπενταύγουστος στην Κατάκοιλο δεν θα είναι ποτέ πια ίδια για εμάς τους φίλους του. Και κάθε φορά που θα βλέπουμε αγώνες του αγαπημένου του Ολυμπιακού θα είναι πάντα μαζί μας, έστω και αν μας λείπουν οι εύστοχες παρατηρήσεις του.

Άνθρωποι σαν τον Τάκη ομορφαίνουν την κοινωνία και κάνουν καλύτερο τον κόσμο. Η απώλεια του μας βύθισε στο πένθος, όμως το παράδειγμα του θάρρους που επέδειξε απέναντι στην ασθένεια, η ανθρωπιά, η ευγένεια, η εντιμότητα, η ακεραιότητα, η  δύναμη και η αισιοδοξία του, καθώς και η πάντα βαθιά φιλοσοφημένη στάση του, «επιβάλλουν» σε όλους εμάς, τους φίλους και συναδέλφους του, και κυρίως στην οικογένεια και στους οικείους του τη στάση ζωής που χαρακτήριζε τον ίδιο: τον καθημερινό διαρκή αγώνα για υψηλά ιδανικά και αξίες».

*Των Κώστα Σαργιώτη, Εφέτη και Απόστολου Σίνη, Δικηγόρου

*Πρωτοδημοσιεύθηκε στα tanea.gr

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr