Παναγιώτης Στάθης: Αλέξης Κούγιας – Δικηγόρος από τον Άρη (Πετρούπολης) – Ο επίλογος μιας θριαμβευτικής και θορυβώδους πορείας στα δικαστήρια

Να το γράψω, με μια φράση: Ήταν ο Κούγιας και οι άλλοι δικηγόροι. Στην αρένα της ποινικής δικηγορίας της χώρας, εκεί που δεσπόζουν κορυφαία ονόματα της νομικής επιστήμης, διαπρεπείς καθηγητές και ακατάβλητοι νομικοί, η σχολή “Κούγια” περιλάμβανε μόνο ένα όνομα. Το δικό του. Απλά γιατί ακόμα κι αν κάποιος ήθελε να το κάνει με το δικό του τρόπο, δεν μπορούσε. Γιατί ο Αλέξης Κούγιας ήταν μοναδικός. “Δε ξέρω αν είσαι ο καλύτερος, αλλά είσαι ο πιο αποτελεσματικός Έλληνας δικηγόρος”, του είπα κάποτε. “Όχι, είμαι ο καλύτερος”, μου απάντησε ήρεμα, με ελαφρά ενόχληση, αλλά σταθερά και χωρίς καμία ταλάντευση. Επιμένω στην άποψή μου, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα επέμενε και ο ίδιος στη δική του. Αυτό άλλωστε ήταν ένα βασικό χαρακτηριστικό του: Η επιμονή και η προσήλωση.

Ασπίδα

Η εικόνα του ακατάβλητου, αεικίνητου, νευρώδους άνδρα με ακολουθεί ως εικόνα από τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής διαδρομής μου. Άλλωστε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο Κούγιας ήταν μεν ένας καλός και αναγνωρισμένος δικηγόρος, αλλά ακόμα βρισκόταν σε τροχιά ανόδου. Ήταν η εποχή του απόηχου της δίκης για την απαγωγή του νεαρού τσιγγάνου ποδοσφαιριστή Μαρσελίνο και η επερχόμενη δίκη για τους αποκαλούμενους σατανιστές της Παλλήνης, όπου υπερασπίστηκε τη Δήμητρα Μαργέτη. Το άστρο του ανέτειλε τότε εκτυφλωτικά με εμπλοκή σε όλες τις μεγάλες δίκες, κάτι που σε συνάρτηση με την ηχηρή παρουσία του στα media, τον κατέστησε κάτι σαν ροκ σταρ των δικαστηρίων και της δημόσιας ζωής. Εκεί χτίστηκε ο μύθος του υπερασπιστή, δομημένος πάνω σε ένα άλλο στυλ υπεράσπισης: Ο Κούγιας γινόταν ασπίδα για τους εντολείς του, έβγαινε ο ίδιος μπροστά και δεχόταν όλο τον καταιγισμό, αφήνοντας (ή προσπαθώντας να αφήσει) στο “απυρόβλητο” τους κατηγορουμένους. Ήταν λες και τρεφόταν από αυτή την αέναη “κόντρα” με τους πάντες και τα πάντα, με μια ασυγκράτητη ορμή, που κυριαρχούσε στο λόγο του και στην παρουσία του. Για τον Κούγια, μπροστά σε αυτό που πίστευε, δεν έμπαινε κανείς στο απυρόβλητο της κριτικής.

Διαφωνίες

Προσωπικά διαφώνησα, όπως πολλοί, μαζί του, εκατοντάδες φορές, ακόμα και σε δημόσιες κοινές παρουσίες μας. Αυτό δεν άλλαξε ποτέ, ούτε ό,τι πίστευα για αυτόν, ούτε τον σεβασμό στη σχέση μας. “Εγώ μεγάλωσα στην Πετρούπολη”, έλεγε με περηφάνια, χωρίς όμως ποτέ να υπερτονίζει τη λαϊκή καταγωγή του, χωρίς κανένα οικογενειακό νομικό παρελθόν, κάτι το οποίο βέβαια καθιστά ακόμα μακρύτερη, δυσκολότερη αλλά και σημαντικότερη τη διαδρομή του.

Σε μια μακρά συζήτηση στα μέσα της δεκαετίας του 2010, στην ανάπαυλα μιας δίκης, του είπα “θέλω να γράψω τη βιογραφία σου”. Του έδειξα ένα χαρτί που είχα γράψει πάνω το όνομά του και δίπλα “δικηγόρος από τον Άρη (Πετρούπολης)”. Χαμογέλασε πλατιά, το πήρε, το επεξεργάστηκε για λίγο και μου είπε “θα σπάσει ταμεία. Πρέπει όμως να τα γράψεις όλα”. Η αδυσώπητη καθημερινότητα και το εξαιρετικά βαρύ επαγγελματικό πρόγραμμά μας δεν επέτρεψαν να υλοποιηθεί αυτή η ιδέα, για την καταγραφή της ζωής και του έργου, του πιθανότατα πιο επιδραστικού Έλληνα δικηγόρου της γενιάς του. Ο ίδιος κατέγραφε τις δίκες του σε δεκάδες χιλιάδες. Πάνω από 16.000 μου είχε πει κάποτε, πάνω από 800-900 ανθρωποκτονίες.

Στα γήπεδα ή στα δικαστήρια

Οι κόντρες του αμέτρητες. Μη ρωτήσει κανείς αν είχε δίκιο ή άδικο, ανεξάρτητα πώς αυτό καταγράφηκε στο εθνικό υποσυνείδητο. Για τον Κούγια αυτό ήταν η καθημερινότητα, η νοοτροπία η στάση ζωής του. Αν σου αρέσει το “παίρνεις”, αν όχι το “αφήνεις”. Ένας από τους (πολλούς) καταγεγραμμένους επικριτές του μου είπε κάποτε πως “βέβαια μη σου τύχει η στραβή. Αν σου τύχει, θα εύχεσαι να σε υπερασπιστεί ο Κούγιας”. Να σε υπερασπιστεί στα ακροατήρια, όπως υπερασπιζόταν με πάθος τις ομάδες που αναλάμβανε ως πρόεδρος ή ποδοσφαιρικός παράγοντας: “Θα φύγω είτε μέσα στα δικαστήρια, είτε μέσα στα γήπεδα”, έλεγε και εν τέλει το εννοούσε.

Η μάχη

Πριν από τρία χρόνια ενόψει της έκδοσης ενός δελτίου Τύπου από το γραφείο του μιλήσαμε στο τηλέφωνο: “Έχω καρκίνο”, μου είπε. Σοκαρίστηκα. “Να το γράψεις”, με προέτρεψε. “Δεν ανησυχώ καθόλου”. Μίλησα τελευταία φορά μαζί του στις 24 Ιανουαρίου, όταν του ευχήθηκα για τα γενέθλιά του και μου τηλεφώνησε στο διάλειμμα της τηλεοπτικής εκπομπής. Είχε προηγηθεί η παρουσίαση της καταβεβλημένης εικόνας του στους τηλεοπτικούς δέκτες, κατά τη διάρκεια της έφεσης για την υπόθεση Λουτσέσκου (ΠΑΟΚ) για όσα συνέβησαν στον αγώνα ΑΕΚ- ΠΑΟΚ, στη Νέα Φιλαδέλφεια: “Δεν ξέρουν τι λένε”, μου είπε με την ίδια ένταση και το πάθος που τον διέκρινε πάντα, για την πολιτική συζήτηση που είχε διεξαχθεί προηγουμένως στο πάνελ. Για την ιστορία είχε δεχτεί πρόταση από τουλάχιστον 3 κόμματα για να πολιτευθεί και είχε αρνηθεί: “Τώρα με παρακαλούν να τους αναλάβω, αν γίνω βουλευτής θα τους παρακαλάω εγώ”, μου είπε όταν μου περιέγραψε τις προτάσεις που του είχαν κάνει.

Λίγες μέρες μετά δημοσιοποιήθηκε η είδηση πως η κατάστασή του είναι κρίσιμη. Δυσκολεύτηκα και πάλι να το πιστέψω. Η πορεία προς την έξοδο όμως είχε αρχίσει. Για να επιβεβαιώσει πως τελικά έφυγε όπως το περιέγραψε. Όρθιος μέχρι την τελευταία στιγμή, μαχόμενος και κυρίως πάντα δικηγόρος.

ΥΓ: Συγχωρήστε μου τον πρώτο ενικό στη διατύπωση.

ΥΓ 1: Καλό ταξίδι

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr