Συγκλονίζει η μαρτυρία του Έλληνα ναυτικού για την ομηρία στη Νιγηρία /ΒΙΝΤΕΟ

Λίγα 24ωρα μετά την απελευθέρωσή του, φανερά ταλαιπωρημένος και καταβεβλημένος, λύνει τη σιωπή του και περιγράφει, αποκλειστικά στο Live News, την απαγωγή και τους εφιάλτες που βλέπει μέχρι και σήμερα.

«Δύο βάρκες ήτανε, 4:00 το πρωί. Ήταν γύρω στα 20 άτομα. Την είδα τη βάρκα αλλά δεν προλάβαινες να κάνεις τίποτα. Πηγαίναμε με 5 μίλια, εντάξει… ήταν μικρό καράβι και ανέβηκαν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Τον πρώτο που πιάσανε ήταν εμένα. Μου ‘βάλαν τη χατζάρα στο λαιμό και… με ανάγκασαν να σταματήσω τη μηχανή» ανέφερε χαρακτηριστικά.

Πλέον βρίσκεται στην αγκαλιά της οικογένειάς του, είναι όμως, οι εφιάλτες που παραμένουν.

«Δύσκολο, εντάξει… πρέπει να το παλέψουμε. Δυο παιδιά έχω. Τα ίδια όνειρα κάθε βράδυ, δεν αλλάζει… Τα παιδιά σκεφτόμουνα πιο πολύ και τη γυναίκα, πώς θα ‘ναι. Εντάξει, εγώ το ζούσα εκεί, αλλά ήταν διαφορετικά. Η σκέψη ήταν διαφορετικά. Όπως το σκεφτόμουνα τότε, τα σκέφτομαι και τώρα για να πατήσω στα πόδια μου, να ξαναπάω για δουλειά» πρόσθεσε.

Ο εφιάλτης των τριών ναυτικών άρχισε 130 ναυτικά μίλια ανοιχτά του Λάγος στη Νιγηρία, στον κόλπο της Γουινέας. Οι ένοπλοι δράστες έκαναν ρεσάλτο στο δεξαμενόπλοιο και αρχικά κράτησαν ομήρους όλους τους ναυτικούς. Μετά τις πρώτες διαπραγματεύσεις με την πλοιοκτήτρια εταιρεία, οι πειρατές πήραν μαζί τον καπετάνιο και δύο από τα μέλη του πληρώματος.

Οι περιγραφές του κ. Πετσάκου είναι χαρακτηριστικές.

«Από κει και πέρα είχαμε μείνει ουσιαστικά 11 άτομα μέσα στο πλοίο, για έξι μέρες, το οποίο ήταν καθημερινό ήτανε bullying, όλη μέρα bullying. Ψυχολογικό πόλεμο κάνανε, όσο μπορούσαν για να μας τρομάζουν για να πάρουν τα λεφτά τους θέλανε. Συνέχεια μας σημάδευαν με τα όπλα, ούτε δεν μας άφηναν και να κοιμηθούμε. Φτάνει και ένα πολεμικό πλοίο, επειδή τρόμαξαν μας έβαλαν μέσα στη βάρκα και μας έβγαλαν έξω. Έξω στη στεριά. Εμένα, τον καπετάνιο και άλλον έναν ναύτη».

«Η σκέψη μου ήταν στην οικογένειά μου»

Η περιγραφή του Έλληνα ναυτικού για τις συνθήκες που έζησε τις ημέρες της κράτησής τους, προκαλεί ανατριχίλα.

«Μέσα στο ποτάμι της Νιγηρίας τώρα εκεί πέρα είναι ζούγκλα είναι δράμα. Εκεί για δύο μέρες ήμασταν έξω στο χώμα. Μετά μας μεταφέρανε σε άλλο σημείο, το οποίο ήταν σαν καλυβάκι και είχαμε σακούλες σκουπιδιών σκεπασμένα που ήταν πάνω μας. Είχαν τα όπλα επάνω τους συνέχεια. Δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα. Φαγητό δεν είχε. Μας δίνανε ένα σακουλάκι που ήτανε… πόσο ξέρω και εγώ 100 – 150 gr, δεν ξέρω τα σακουλάκια πόσο είναι αυτά. Και αυτό τρώγαμε όλη μέρα. Μακαρόνια. Αυτό το ψιλό το φιδέ, δεν ξέρω καν… Είχαμε γύρω στα τρία μπουκαλάκια νερό έβγαινε στον καθένα. Αυτό ήτανε για να πιούμε και ήτανε και για να πλυθούμε» επισήμανε.

Και συνεχίζει:

«Εγώ σκεφτόμουνα βασικά τα παιδιά μου να μη μείνουν χωρίς πατέρα. Ούτε φοβήθηκα ούτε… εντάξει. Όλοι μαζί εκεί πέρα και συζητάγαμε και κουβεντιάζαμε, λέμε θα περάσει. Δεν υπήρχε φόβος. Το ψυχολογικό ήταν, ήταν από την κατάσταση σοκ ήταν… δεν ξέρω… αλλά… Κάθε βράδυ εκεί που ήμασταν ήταν δύο όλη μέρα από πάνω μας. Και έρχονταν κι άλλοι κατά διαστήματα… Ότι μιλάγανε με την εταιρεία και αύριο θα τελειώσει… και αύριο θα τελειώσει… Απλά ήταν κουραστικό αυτό κάθε μέρα να σου λένε ότι ‘’αύριο φεύγεις, αύριο φεύγεις’’. Τη μια χαιρόσουν και την άλλη πάλι σ’ έπαιρνε από κάτω».

Ο Σταύρος Πετσάκος, προσπαθεί τώρα να σταθεί ξανά στα πόδια του και ελπίζει σύντομα να είναι σε θέση να ταξιδέψει ξανά και να αφήσει για πάντα πίσω του τον εφιάλτη.