Βολές Βερβεσού για “αρνησιδικία”: “Δεν είναι δυνατόν να αποφασίζουν μόνοι τους οι δικαστές, πόσες υποθέσεις θα χρεώνονται”!

«Πόσο περήφανοι μπορούμε να αισθανόμαστε για τη διεθνή θέση της χώρας όταν βρισκόμαστε στην τρίτη χειρότερη θέση όσον αφορά τις καταδίκες στο ΕΔΔΑ για παραβίαση του “εύλογου χρόνου” απονομής της δικαιοσύνης, μετά την Ιταλία και την Τουρκία;»

Η αποστροφή του προέδρου της Συντονιστικής της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας και του ΔΣΑ, Δημ. Βερβεσού, είναι απολύτως ενδεικτική για την σοβούσα εδώ και χρόνια κρίση στη Δικαιοσύνη, σχετικά με τους χρόνους απονομής της. Η συνήθης (σε ελεύθερη απόδοση) διατύπωση των δικηγόρων «φταίνε» οι δικαστές» και των τελευταίων «φταίνε οι δικηγόροι και το Κράτος που δεν μας δίνει τα μέσα» , εμπεριέχουν πολλές αλήθειες πλην δεν απαντούν ουσιαστικά τίποτα στον πολίτη που αγωνιά.

Ο κ. Βερβεσός, στην ανάλυσή το , την οποία παρουσίασε στην ημερίδα της Κίνησης για την επιτάχυνση της Δικαιοσύνης, την οποία παρουσιάζει αυτούσια το dikastiko.gr , εξαπέλυσε πυρά και προς τους δικαστές θυμίζοντας πως «αποφασίζουν μόνοι τους πόσες υποθέσεις θα χρεώνονται»!

dikastiko.gr

«Ψευδεπίγραφη»

«Το δεύτερο αφορά στην προβληματική καθ’ ημάς πρακτική καθορισμού των χρεώσεων με αποφάσεις της Ολομέλειας των δικαστηρίων. Δεν είναι δυνατόν, με ψευδεπίγραφη επίκληση του αυτοδιοίκητου, να αποφασίζουν οι δικαστές μόνοι τους πόσες υποθέσεις θα χρεώνονται, δηλ. πόσο θα εργάζονται. Είναι ζήτημα, κομβικό για την απονομή της δικαιοσύνης, που έπρεπε να τάμει ο δημοκρατικά νομιμοποιημένος νομοθέτης. Το αυτοδιοίκητο των δικαστικών σχηματισμών βρίσκει τα όριά του στη συνταγματική επιταγή δικαστικής προστασίας των Ελλήνων πολιτών», ανέφερε επι λέξει.

Οι αναβολές

Μάλιστα επέστρεψε τα πυρά για τις αναβολές και τις καθυστερήσεις που εχουν δεχτεί οι δικηγόροι μιλώντας για ευθύνες και των δικαστών:

-«Πρώτον, το θέμα των αναβολών. Θυμίζω ότι τις αναβολές ζητούν μεν οι δικηγόροι, αλλά χορηγούν οι δικαστές. Το τανγκό θέλει πάντα δύο. Επομένως, η συλλήβδην στοχοποίηση του δικηγορικού σώματος για τη χορήγηση αναβολών είναι αλυσιτελής και αδόκιμη. 

-Δεύτερον, η γνωστή απόφαση της Ολομέλειας για την αποχή (σ.σ των δικηγόρων)  μετά τη δεύτερη διακοπή στο κακούργημα: Επ’ αυτού οι παροικούντες στη δικαστική Ιερουσαλήμ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν υπάρχουν επαρκείς συνθέσεις για να δικάσουν -μετά διακοπή- τις υποθέσεις που αναβάλλονται. Εάν υπάρχουν συνθέσεις, ας μας το πουν τα αρμόδια όργανα της δικαστικής εξουσίας. Μέχρι σήμερα, πάντως, ουδείς το έχει υποστηρίξει και συνεπώς είναι άδικο να στοχοποιείται στη δημόσια συζήτηση το δικηγορικό σώμα».

Δημήτρης Βερβεσός

Παραδείγματα

Ο πρόεδρος του ΔΣΑ, έφερε συγκεκριμένα παραδείγματα για να καταδείξει πως «οι καθυστερήσεις στην Δικαιοσύνη, δεν αποτελούν όμως απλώς εσωτερικό πρόβλημα του δικαστικού συστήματος· έχουν μείζονες συνέπειες στην κοινωνία, την οικονομία και το κράτος δικαίου»

-προκαταρκτικές εξετάσεις και η διαδικασία των συμβουλίων διαρκούν επί έτη και ποινικές υποθέσεις φθάνουν να δικάζονται στο όριο της παραγραφή

-αγωγές αρμοδιότητας Διοικητικού Πρωτοδικείου προσδιορίζονται μετά από 3-4 χρόνια και εκδίδονται επ’ αυτών αμετάκλητες εκτελεστές αποφάσεις μετά από 10-15, συνήθως μετά από αρκετές αναβολές που δίδονται οίκοθεν (γιατί η Διοίκηση δεν προσκόμισε φάκελο) ή γιατί η πλευρά του Δημοσίου δεν έχει προλάβει να προετοιμαστεί επαρκώς (συνήθως γιατί οι υπηρεσίες έστειλαν καθυστερημένα το φάκελο στο γραφείο Νομικού Συμβούλου).

-επί Προσφυγής κατά απόφασης ΤΔΕ που ασκήθηκε το 2011, εκδόθηκε απόφαση στον α’ βαθμό το 2019 (!), ενώ η έφεση -ελέω covid- εκκρεμεί ακόμα.

-απόφαση επί αγωγής για ιατρικό σφάλμα κατά δημοσίου νοσοκομείου κατέστη αμετάκλητη -και εκτελέστηκε- μετά από 17 χρόνια!

-ποιος αδύναμος διάδικος μπορεί άραγε να περιμένει να εκδικαστεί η έφεσή του κατά απόφασης Ειρηνοδικείου το  2025 ή η ανακοπή του το 2027;

Ολόκληρη η τοποθέτηση του Δημ. Βερβεσού έχει ως εξής:

«Ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση να συμμετάσχω στη σημαίνουσα σημερινή ημερίδα της “Κίνησης για την Επιτάχυνση της Δικαιοσύνης”, που εστιάζει όπως και οι προηγούμενες στο σταυρικό πρόβλημα του δικαστικού μας συστήματος, δηλ. τις τεράστιες καθυστερήσεις, που φθάνουν στα όρια της αρνησιδικίας, ιδωμένο, όμως αυτή τη φορά, όχι μέσα από μια συζήτηση εντός των τειχών, μεταξύ εκπροσώπων του δικηγορικού ή του δικαστικού σώματος, αλλά μέσα από τοποθετήσεις εκλεκτών δημοσιογράφων  του δικαστικού ρεπορτάζ που έχουν βαθιά γνώση του χώρου της Δικαιοσύνης.

Θέλησα συμβολικά η ημερίδα αυτή να πραγματοποιηθεί στον ΔΣΑ προκειμένου να καταδειχθεί η σημασία που έχει η συστράτευση όλων -όχι μόνον των νομικών, αν και πολλοί εξ υμών είστε και νομικοί- για την ανάδειξη στη δημόσια σφαίρα του μείζονος κοινωνικού αιτήματος της επιτάχυνσης της αενάως βραδυπορούσας και ασθμαίνουσας Δικαιοσύνης.

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς γιατί για εμάς τους δικηγόρους η επιτάχυνση της απονομής της δικαιοσύνης αποτελεί πρώτιστο θεσμικό μέλημα: Ο δικηγόρος, ως εκ της δικονομικής του θέσης, είναι εκείνος που θέτει για λογαριασμό του εντολέα του σε κίνηση δικαστικό μηχανισμό, μέσω του οποίου απονέμεται η Δικαιοσύνη και εμπραγματώνεται η έννομη τάξη. Καταλαβαίνετε , λοιπόν, ότι  η ταχεία απονομή της έχει υπαρξιακό χαρακτήρα για το δικηγορικό λειτούργημα. 

Οι καθυστερήσεις στην Δικαιοσύνη, δεν αποτελούν όμως απλώς εσωτερικό πρόβλημα του δικαστικού συστήματος· έχουν μείζονες συνέπειες στην κοινωνία, την οικονομία και το κράτος δικαίου.  Όταν η δικαιοσύνη δεν απονέμεται, ή απονέμεται με υπερβολική καθυστέρηση, κλονίζεται η ασφάλεια δικαίου και δοκιμάζεται η κοινωνική ειρήνη. Εκεί είναι που τέμνεται ο ρόλος του δημοσιογράφου με τη θεσμική αποστολή ημών των δικηγόρων.

Η περίφημη φράση του Μάγιερ “Η δημοσίευση είναι η ψυχή της Δημοκρατίας”, που κοσμεί την κεντρική αίθουσα του κτηρίου της ΕΣΗΕΑ αποδίδει με ύφος πυκνό και εναργές ότι χωρίς την ελεύθερη και αδέσμευτη δημοσιογραφία, δικαιοσύνη και δημοκρατία δεν μπορούν να υπάρξουν.

Είναι λοιπόν καθήκον όχι μόνο του δικηγόρου και του δικαστή, αλλά και του δημοσιογράφου, να αναδείξει τους σχετικούς προβληματισμούς:

• Δεν αμβλύνεται αδικαιολόγητα η τιμωρία του θύτη όταν καθίσταται ανεπίκαιρη;
• Μπορεί να γίνεται ανεκτό οι προκαταρκτικές εξετάσεις και η διαδικασία των συμβουλίων να διαρκούν επί έτη και οι ποινικές υποθέσεις φθάνουν να δικάζονται στο όριο της παραγραφής;
• Δεν θίγεται, όχι μόνον το συμφέρον του πολίτη, αλλά και η αποτελεσματικότητα και η αξιοπιστία της διοίκησης, όταν η εκκαθάριση των διοικητικών εκκρεμοτήτων μοιάζει με σισύφειο έργο; Όταν, δηλ. οι αγωγές αρμοδιότητας Διοικητικού Πρωτοδικείου προσδιορίζονται μετά από 3-4 χρόνια και εκδίδονται επ’ αυτών αμετάκλητες εκτελεστές αποφάσεις μετά από 10-15, συνήθως μετά από αρκετές αναβολές που δίδονται οίκοθεν (γιατί η Διοίκηση δεν προσκόμισε φάκελο) ή γιατί η πλευρά του Δημοσίου δεν έχει προλάβει να προετοιμαστεί επαρκώς (συνήθως γιατί οι υπηρεσίες έστειλαν καθυστερημένα το φάκελο στο γραφείο Νομικού Συμβούλου).
• Δεν κλονίζεται η εμπιστοσύνη του διοικουμένου όταν οι διοικητικές υποθέσεις λιμνάζουν μεταξύ των επάλληλων βαθμών της διοικητικής δικαιοσύνης; Για να μιλήσω με συγκεκριμένα παραδείγματα: επί Προσφυγής κατά απόφασης ΤΔΕ που ασκήθηκε το 2011, εκδόθηκε απόφαση στον α’ βαθμό το 2019 (!), ενώ η έφεση -ελέω covid– εκκρεμεί ακόμα. Απόφαση επί αγωγής για ιατρικό σφάλμα κατά δημοσίου νοσοκομείου κατέστη αμετάκλητη -και εκτελέστηκε- μετά από 17 χρόνια!
• Δεν μένει απροστάτευτος ο πιο αδύναμος συμπολίτης μας, π.χ. ο εργαζόμενος ή ο καταναλωτής, όταν ο ισχυρός οικονομικά αντίδικος -ο εργοδότης, η τράπεζα, ο προμηθευτής, ο έμπορος κλπ- χρησιμοποιεί τις καθυστερήσεις του δικαστικού συστήματος, ως διαπραγματευτικό όπλο για να αποσπάσει έναν λεόντειο συμβιβασμό;  Ποιος αδύναμος διάδικος μπορεί άραγε να περιμένει να εκδικαστεί η έφεσή του κατά απόφασης Ειρηνοδικείου το  2025 ή η ανακοπή του το 2027; 
• Δεν αποθαρρύνεται κάθε συνετός επιχειρηματίας ή επενδυτής από οποιαδήποτε οικονομική δραστηριότητα όταν οι κανόνες δικαίου, που ρυθμίζουν την οικονομική ζωή και εγγυώνται την καλή λειτουργία της, παραλύουν λόγω του ρυθμού́ εφαρμογής τους;
• Πόσο περήφανοι μπορούμε να αισθανόμαστε για τη διεθνή θέση της χώρας όταν βρισκόμαστε στην τρίτη χειρότερη θέση όσον αφορά τις καταδίκες στο ΕΔΔΑ για παραβίαση του “εύλογου χρόνου” απονομής της δικαιοσύνης, μετά την Ιταλία και την Τουρκία;

Όλα αυτά είναι ερωτήματα που εύλογα κινητοποιούν τον μαχητικό δημοσιογράφο, και γι’ αυτό τα θέτω στη βάσανο της δημόσιας συζήτησης.

Εμείς, ως δικηγορικό σώμα, πράττουμε σταθερά το καθήκον μας λόγω και έργω: Έχουμε με συνέπεια δημοσίως επισημάνει ότι η βραδεία απονομή της δικαιοσύνης ανάγεται σε δύο κυρίως λόγους: α) στις τεράστιες καθυστερήσεις στον προσδιορισμό δικασίμων ορισμένων κατηγοριών υποθέσεων (π.χ. νέα τακτική διαδικασία, διοικητικές διαφορές ουσίας, ποινικές υποθέσεις) και β) στην καθυστέρηση έκδοσης των αποφάσεων από ορισμένους (ευτυχώς λίγους) δικαστές.

Έχουμε, δε, συγκεκριμενοποιήσει τις θέσεις μας ανά δικαιοδοτικό κλάδο:

1. Στην ποινική δικαιοσύνη τα προβλήματα εντοπίζονται κυρίως στην προδικασία. Από τη μια πλευρά τα αλλεπάλληλα στάδια π.χ. προκαταρκτικής, ανάκρισης και βουλευμάτων, εξαντλούν σχεδόν το χρόνο της παραγραφής, με αποτέλεσμα οι πλημμεληματικού χαρακτήρα υποθέσεις να φθάνουν στο ακροατήριο λίγο πριν παραγραφούν, κατά τρόπο που ευνοεί προδήλως τον θύτη έναντι του θύματος. Απ’ την άλλη πλευρά, οι αυτοματοποιημένες διώξεις και παραπομπές αντί των αρχειοθετήσεων των σχετικών υποθέσεων (όταν και όπου δικαιολογούνται), αλλά και η πλημμελής ανάκριση σε κάποιες περιπτώσεις λόγω της πιέσεως περάτωσης αυτών εντός συγκεκριμένων προθεσμιών, οι οποίες εν τέλει καταπίπτουν κατά την ενώπιον του ακροατηρίου διαδικασία, επιβαρύνουν αδικαιολόγητα το σύστημα απονομής της δικαιοσύνης, αλλά κυρίως τους ίδιους τους διαδίκους, συμπεριλαμβανομένων των κατηγορουμένων που παραμένουν αδικαιολόγητα υπόδικοι επί μακρότατο χρόνο.

Αντιλαμβάνομαι ότι η ποινική δικαιοσύνη κατέχει προνομιακό πεδίο στο χώρο της δημοσιογραφίας και του δικαστικού ρεπορτάζ, για λόγους συνήθως διαφορετικούς από αυτούς που ανέφερα. Η «σκοτεινή» γοητεία των εγκλημάτων ανέκαθεν αποτελούσε πρόσφορο έδαφος για τον συγκερασμό του (συνηθέστατα)  «αιματοβαμμένου» σασπένς της εξιχνίασής τους με την επιχειρούμενη εκλαϊκευμένη «ανατομία» της ανθρώπινης ψυχής.  Πλην όμως, νομίζω αξίζει κανείς να σταθεί, και στα συστηματικά προβλήματα που επηρεάζουν την απονομή της ποινικής Δικαιοσύνης. Διότι η Δικαιοσύνη δεν δοκιμάζεται μόνο στις «μεγάλες» υποθέσεις, που συγκεντρώνουν τα φώτα της δημοσιότητας· δοκιμάζεται πρωτίστως στις λεγόμενες «μικρές», τις καθημερινές υποθέσεις, όπου οι παθογένειες μεγεθύνονται και επηρεάζουν δυσανάλογα μεγάλο αριθμό πολιτών.

Πριν προχωρήσω, προλαβαίνω και απαντώ καθ’ υποφοράν σε δύο προσφιλείς δικαιολογίες που ακούγονται στο δημόσιο λόγο και ενίοτε αναπαράγονται άκριτα από δημοσιογράφους και δημοσιογραφούντες:

Πρώτον, το θέμα των αναβολών. Θυμίζω ότι τις αναβολές ζητούν μεν οι δικηγόροι, αλλά χορηγούν οι δικαστές. Το τανγκό θέλει πάντα δύο. Επομένως, η συλλήβδην στοχοποίηση του δικηγορικού σώματος για τη χορήγηση αναβολών είναι αλυσιτελής και αδόκιμη.

Δεύτερον, η γνωστή απόφαση της Ολομέλειας για την αποχή μετά τη δεύτερη διακοπή στο κακούργημα: Επ’ αυτού οι παροικούντες στη δικαστική Ιερουσαλήμ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν υπάρχουν επαρκείς συνθέσεις για να δικάσουν -μετά διακοπή- τις υποθέσεις που αναβάλλονται. Εάν υπάρχουν συνθέσεις, ας μας το πουν τα αρμόδια όργανα της δικαστικής εξουσίας. Μέχρι σήμερα, πάντως, ουδείς το έχει υποστηρίξει και συνεπώς είναι άδικο να στοχοποιείται στη δημόσια συζήτηση το δικηγορικό σώμα.

Έρχομαι τώρα στη διοικητική δικαιοσύνη, με την οποία το δικαστικό ρεπορτάζ ομολογουμένως ασχολείται σπανιότερα. Πέρα από τα πιο τεχνικά ζητήματα που λογικό είναι να μην γίνονται εύκολα αντιληπτά από τους μη ειδικούς (όπως το ισχύον σύστημα δύο ταχυτήτων, που προτάσσει την ταχεία εκκαθάριση των φορολογικών υποθέσεων, με την εισαγωγή ενδικοφανούς σταδίου, και αφήνει τις άλλες διοικητικές διαφορές αιχμάλωτες σε ένα αδιέξοδο δικονομικό καθεστώς· την αποτυχία της πιλοτικής δίκης να επιφέρει τη θρυλούμενη επιτάχυνση, τον αδικαιολόγητο περιορισμό του αριθμού των εναγόντων – προσφευγόντων στις ομαδικές υποθέσεις σε 50 ανά δικόγραφο  κλπ), νομίζω ότι η δημόσια συζήτηση και η δημοσιογραφική κριτική μπορεί να αναδείξει λυσιτελώς τις πραγματικές αιτίες της επιβράδυνσης, που είναι αφ’ ενός η κακοδιοίκηση, η οποία αποτελεί πραγματική «μηχανή παραγωγής» διαφορών, και αφ΄ετέρου η αλόγιστη άσκηση -συχνότατα αβάσιμων- ενδίκων βοηθημάτων και μέσων από το ίδιο το Δημόσιο και τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου.

Περνώ τέλος στον τρίτο, λιγότερο δημοφιλή δημοσιογραφικά κλάδο, την πολιτική δικαιοσύνη. Εδώ πρέπει νομίζω να ξεκινήσουμε με μια βασική παραδοχή: Παρά τις αλλεπάλληλες νομοθετικές μεταβολές, αρχής γενομένης από τον μνημονιακό ΚΠολΔ του 2015, και τα «δικονομικά μπαλώματα» που ακολούθησαν με συνεχείς αλλαγές (ν. 4842/2021, 4855/2021 και 4871/2021), ο διακηρυγμένος στόχος της επιτάχυνσης, όχι μόνον δεν επετεύχθη, αλλά τα πράγματα έγιναν χειρότερα: επήλθε δηλ. τεράστια επιβράδυνση. 7 χρόνια μετά την εφαρμογή του νέου Κώδικα οι δικάσιμοι είναι πολύ συντομότερες στις ειδικές διαδικασίες, όπου η διαδικασία παρέμεινε ως επί το πλείστον αμετάβλητη, και πολύ μακρότερες στην τακτική διαδικασία, που αποτέλεσε το επίκεντρο της δικονομικής «αντιμεταρρύθμισης».

Και αντί να καταργηθεί τυπική συζήτηση, η οποία μόνο καθυστερήσεις έχει επιφέρει (για να μη μιλήσω για την καρατόμηση της αποδεικτικής διαδικασίας, όπου κυρίαρχο αποδεικτικό μέσον κατέστησαν οι -ως γνωστόν προδιατυπωμένες- ένορκες βεβαιώσεις, αντί της ζωντανής εξέτασης και αντεξέτασης των μαρτύρων στο ακροατήριο), η πολιτική εξουσία διαχρονικά απ’ το 2015 μέχρι σήμερα, επιμένει τη διατηρεί. Για να καταλάβετε το μέγεθος του προβλήματος, η τυπική συζήτηση στο Πρωτοδικείο Αθηνών προσδιορίζεται 2 – 2½ χρόνια μετά το κλείσιμο του φακέλου με την κατάθεση των προτάσεων που γίνεται σε 120 ημέρες από την κατάθεση της αγωγής. Πρόκειται για νεκρό -και άρα χαμένο- χρόνο για όλους: δικηγόρους, διαδίκους και δικαστές.  Αντί, λοιπόν, της κατάργησης της τυπικής συζήτησης (που θα είχε απτά, άμεσα αποτελέσματα), προς επίλυση του προβλήματος επιλέχθηκε η επέκταση της πιλοτικής δίκης και στις πολιτικές υποθέσεις, η οποία πέρα από τα προφανή ζητήματα συνταγματικότητος που εγείρει, και τα οποία έχουμε πολλές φορές δημόσια επισημάνει, και πέρα από την αλυσιτέλειά της (καθώς λίγες υποθέσεις προσφέρονται για επίλυση με πιλοτική δίκη, αφού κάθε υπόθεση συναρτάται μοιραία με το πραγματικό της), δεν θα επιφέρει ούτε επιτάχυνση (όπως δεν επήλθε επιτάχυνση στη διοικητική δικαιοσύνη, όπου ο θεσμός έχει δοκιμαστεί εδώ και χρόνια).

Πέραν των εξειδικευμένων παρατηρήσεων, ανά δικαιοδοτικό κλάδο, υπάρχουν ορισμένα οριζόντια ζητήματα που, νομίζω χρήζουν δημοσιογραφικής έρευνας και μπορούν να αναδειχθούν από τους εκπροσώπους της 4^ης εξουσίας, που διεκδικούν ρόλο ελεγκτικό των λοιπών εξουσιών:  

Το πρώτο  αφορά την έλλειψη διαφάνειας σχετικά με τις καθυστερήσεις στην απονομή της δικαιοσύνης. Είναι ανάγκη να επικροτείται η προσπάθεια των πολλών ευσυνείδητων δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών και να απομονώνονται εκείνοι που συνιστούν οπισθέλκουσα δύναμη για την πρόοδο της δικαιοσύνης. Οι πρόσφατες αποφάσεις αποπομπής καθυστερούντων δικαστικών λειτουργών, που έλαβαν ομολογουμένως ευρεία δημοσιότητα σε πολλά ΜΜΕ, είναι σημαντικές, όχι ως τιμωρία εκείνων που εμφανίζουν υστέρηση, αλλά πρωτίστως στο πλαίσιο της γενικής πρόληψης και της εμπέδωσης κλίματος επιδοκιμασίας της εργατικότητας και της ευσυνειδησίας. Φοβούμαι όμως ότι δεν θα είναι αρκετές εάν δεν αντληθούν και δεν δοθούν στη δημοσιότητα στατιστικά στοιχεία σχετικά με τις καθυστερήσεις ανά δικαστικό σχηματισμό, και ανά διαδικασία, όπως έχουμε οι δικηγόροι επισταμένα, πλην επί ματαίω, ζητήσει.

Το δεύτερο αφορά στην προβληματική καθ’ ημάς πρακτική καθορισμού των χρεώσεων με αποφάσεις της Ολομέλειας των δικαστηρίων. Δεν είναι δυνατόν, με ψευδεπίγραφη επίκληση του αυτοδιοίκητου, να αποφασίζουν οι δικαστές μόνοι τους πόσες υποθέσεις θα χρεώνονται, δηλ. πόσο θα εργάζονται. Είναι ζήτημα, κομβικό για την απονομή της δικαιοσύνης, που έπρεπε να τάμει ο δημοκρατικά νομιμοποιημένος νομοθέτης. Το αυτοδιοίκητο των δικαστικών σχηματισμών βρίσκει τα όριά του στη συνταγματική επιταγή δικαστικής προστασίας των Ελλήνων πολιτών.

Το τρίτο αφορά την κάλυψη των τεράστιων οργανικών κενών δικαστικών υπαλλήλων, σε όλα τα δικαστήρια, κυρίως όμως  στο Πρωτοδικείο Αθηνών, που έχει ως αποτέλεσμα την ακραία υποστελέχωση και την αδυναμία εξυπηρέτησης των αναγκών δικηγόρων και διαδίκων. Δυστυχώς, οι μέχρι τώρα πρωτοβουλίες δεν έφεραν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Γι’ αυτό προτείναμε ως έσχατη λύση την άμεση διενέργεια διαγωνισμού για κάλυψη των κενών υπό την εποπτεία των ανωτάτων δικαστηρίων.  Το ζήτημα νομίζω δεν έχει αναδειχθεί όσο θα έπρεπε και δυστυχώς ακόμα και τώρα λίγοι το γνωρίζουν.

Θα μπορούσα να συνεχίσω επί μακρόν, καθώς πρόκειται για ζητήματα συνυφισμένα με την επαγγελματική μας καθημερινότητα, όμως δεν θέλω να σας κουράσω άλλο. Ο σκοπός μας σήμερα είναι πρωτίστως να ακούσουμε τι έχει να πει ο δημοσιογραφικός κόσμος, σχετικά με το πρόβλημα των αβελτηριών και των καθυστερήσεων της ελληνικής δικαιοσύνης που μας ταλανίζει.

Κλείνω με ένα κάλεσμα για συστράτευση και συμπόρευση προκειμένου να αναδειχθούν τα θέματα αυτά στη δημόσια σφαίρα και να κινητοποιηθεί η κοινή γνώμη.  Η πολυπόθητη επιτάχυνση δεν μπορεί να επέλθει μόνο από μεμονωμένες φωνές. Δικηγόροι, δικαστές, δημοσιογράφοι, ευαισθητοποιημένοι πολίτες πρέπει όλοι μαζί  να αθροίσουμε  τις δυνάμεις μας και να υψώσουμε τη φωνή μας, απαιτώντας όσα το Σύνταγμα επιτάσσει: να ξεπεραστούν τα «αιώνια και εγγενή» προβλήματα του δικαστικού Λεβιάθαν, και να οικοδομηθεί μια σύγχρονη, ποιοτική και ταχεία Δικαιοσύνη που θα υπηρετεί τον Έλληνα πολίτη, στο όνομα του οποίου και μόνον απονέμεται.

Σας ευχαριστώ.»

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr