Υποχρεωτικότητα εμβολιασμού και πρόστιμα: Τα δικαστήρια έχουν απαντήσει θετικά – Αναλύει ο Βασίλης Χειρδάρης

Υποχρεωτικός εμβολιασμός: Οι δικαστικές αποφάσεις δείχνουν πως δεν είναι αντισυνταγματικός ο (επ’ απειλή προστίμου) εμβολιασμός στους άνω των 60. Αυτό προκύπτει από την πάγια νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου , τις πρόσφατες αποφάσεις του, αλλά και τις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων (πολλές σε επίπεδο ασφαλιστικών μέτρων) που παρουσιάζει στο dikastiko.gr o ποινικολόγος και ειδικός σε θέματα Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, Βασίλης Χειρδάρης.

Το βασικό περίγραμμα πάνω στο οποίο κινούνται είναι πως η επικινδυνότητα και ο μεγάλος βαθμός θνησιμότητας της συγκεκριμένης ασθένειας καθιστούν το μέτρο του εμβολιασμού αναγκαίο για την προστασία αφενός της υγείας του καθενός, αλλά και συνολικά για την προστασία της δημόσιας υγείας.

Με 3 προϋποθέσεις:

1. η διαδικασία ενός τέτοιου εμβολιασμού δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να συνεπάγεται φυσικό εξαναγκασμό του πολίτη για εμβολιασμό.
2. Οι (επιτρεπόμενες και συνταγματικά ανεκτές) κυρώσεις να μην είναι ακραίες, υπερβολικά επαχθείς ή σκληρές.
3. Ηυποχρέωση αυτή να μην έχει γενικευμένο περιεχόμενο(να αφορά τους πάντες) , αλλά πρέπει να ορίζεται σαφώς ποιες ομάδες ατόμων είναι ανάγκη να υποβληθούν σε υποχρεωτικό εμβολιασμό και να αιτιολογούνται επαρκώς οι ειδικότεροι λόγοι επιβολής του μέτρου και οι συνεπαγόμενες κυρώσεις.

Πρόστιμο

Μάλιστα δεν είναι η πρώτη φορά που το ευρωπαϊκό δικαστήριο έχει ασχοληθεί με την επιβολή προστίμου για άρνηση εμβολιασμού: Το Τμήμα Ευρείας Σύνθεσης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), σχετικά πρόσφατα (Απρίλης 2021), εξέδωσε την απόφαση Vavřička κ.α. κατά Τσεχικής Δημοκρατίας της 08.04.2021 με την οποία έκρινε ότι η υποχρεωτικότητα του παιδικού εμβολιασμού δεν παραβιάζει το δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής. Στην προκειμένη υπόθεση, προεβλέπετο πρόστιμο που επιβλήθηκε σε έναν εκ των προσφευγόντων επειδή δεν επέτρεψε τον εμβολιασμό των παιδιών του.

Το Δικαστήριο αναγνώρισε ότι η τσεχική πολιτική επιδίωκε τους νόμιμους στόχους της προστασίας της υγείας καθώς και των δικαιωμάτων τρίτων, επισημαίνοντας ότι ο εμβολιασμός προστατεύει τόσο αυτούς που τον κάνουν όσο και αυτούς που δεν μπορούν να εμβολιαστούν για ιατρικούς λόγους και συνεπώς βασίζονται στην ανοσία της αγέλης για προστασία κατά σοβαρών μεταδοτικών ασθενειών. Θεώρησε επίσης ότι το κράτος είχε μεγάλο «περιθώριο εκτίμησης» για το εν λόγω ζήτημα. Το Δικαστήριο εξέτασε επίσης τον εμβολιασμό με βάση την αρχή της αναλογικότητας. Έκρινε ότι το πρόστιμο που επιβλήθηκε στον προσφεύγοντα (γύρω στα 400 ευρώ) δεν ήταν υπερβολικό.

Άλλες αποφάσεις

Πέραν αυτής της απόφασης, το Δικαστήριο του Στρασβούργου έχει μια σημαντική αλλά όχι πλούσια νομολογία σχετικά με τα θέματα του covid και των εμβολιασμών. Το ενδιαφέρον είναι ότι σε καμία από τις αποφάσεις του δεν αναφέρεται ότι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός αντιτίθεται στην ΕΣΔΑ.

Οι τελευταίες σχετικές αποφάσεις του αφορούν:

α) Έλληνες υγειονομικοί προσέφυγαν στο ΕΔΔΑ για λήψη προσωρινών μέτρων για να αποφύγουν τον υποχρεωτικό εμβολιασμό τους. Το Δικαστήριο απέρριψε την αίτησή τους στις 9 Σεπτεμβρίου 2021 ως απαράδεκτη.

β) Στο ίδιο Δικαστήριο προσέφυγαν και 622 Γάλλοι πυροσβέστες και νοσηλευτές (Αbgrall κ.α. κατά Γαλλίας) με αίτηση προσωρινών μέτρων για να αναστείλουν τον υποχρεωτικό εμβολιασμό τους. Η Αίτηση απορρίφθηκε στις 25.08.21 επίσης με την αιτιολογία ότι δεν εμπίπτει στις διατάξεις για λήξη προσωρινών μέτρων.

γ) Το Στρασβούργο αντιμετώπισε ομαδικά σε μία απόφαση (Zambrano κατά Γαλλίας) 18.000 τυποποιημένες προσφυγές Γάλλων για την επιβολή υγειονομικής κάρτας για τον εμβολιασμό και τις απέρριψε ως απαράδεκτες στις 7 Οκτωβρίου 2021. Τόνισε μάλιστα ότι σκοπίμως έγιναν τυποποιημένες ίδιες 18.000 προσφυγές για τον κορωνοϊό για να παραλύσουν το σύστημα του ΕΔΔΑ.

ε) Στην Ελλάδα, το Συμβούλιο της Επικρατείας με την υπ’ αριθμ. 2387/2020 απόφασή του, έκρινε ότι «η θέσπιση του επίμαχου μέτρου δεν παραβιάζει την αρχή της ισότητας, δεδομένου ότι σε εμβολιασμό υπόκεινται όλα ανεξαιρέτως τα νήπια και παιδιά, πλην εκείνων που τελούν ατομικώς σε ειδικές διαφορετικές συνθήκες, δεν επιτρέπεται δηλαδή για λόγους υγείας να εμβολιαστούν.

Διαβάστε την ανάλυση του Βασίλη Χειρδάρη:

ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ. ΚΙΝΔΥΝΟΣ ή ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΤΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ;

“Μετά την εξαγγελία του πρωθυπουργού για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό της πληθυσμιακής ομάδας άνω των 60 ετών γίνονται ατέρμονες συζητήσεις των υποστηρικτών του μέτρου, των εκ πεποιθήσεως αντιεμβολιαστών και αυτών που προβληματίζονται για τυχόν παραβιάσεις ατομικών, συνταγματικών δικαιωμάτων και διεθνών συμβάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο προβληματισμός θεμιτός και οι εκατέρωθεν απόψεις και συζητήσεις χρήσιμες για ένα δημοκρατικό γόνιμο διάλογο.

Η παγκόσμια κοινότητα αναμφίβολα βρίσκεται μπροστά σε έναν υπαρκτό κίνδυνο για τη δημόσια υγεία και την ανθρώπινη ζωή που επεκτείνεται καθημερινά και με δραματικές επιπτώσεις στην οικονομία, στην κοινωνική ζωή, στις ατομικές ελευθερίες και επιδρά στη διαβίωση και στην καθημερινότητα, αλλάζοντας βίαια τα δεδομένα. Όλα έχουν αλλάξει σε παγκόσμιο επίπεδο και αλλάζουν συνεχώς. Η δε μετάλλαξη Όμικρον του covid-19 δυστυχώς συμβάλει σε μεγαλύτερη ανασφάλεια και αβεβαιότητα.

Στα πλαίσια αυτά ο εμβολιασμός στην επιστημονική κοινότητα φέρεται ως η μοναδική λύση για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Είναι ανάγκη όμως ο εμβολιασμός να καταστεί υποχρεωτικός; Μήπως κινδυνεύουν βασικές ελευθερίες και δικαιώματα; Μήπως προστατεύοντας την υγεία μας κινδυνεύουν τα θεμελιώδη συνταγματικά και ατομικά μας δικαιώματα; Και άραγε αξίζει μια τέτοια θυσία;

Θα προσπαθήσω να προσεγγίσω το θέμα με βάση την πρόσφατη νομολογία των διεθνών δικαστηρίων αλλά και των ελληνικών.

Ο εμβολιασμός είναι μία ιατρική πράξη. Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και τη Βιοϊατρική, γνωστή ως Σύμβαση του Οβιέδο, και ο Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας, προβλέπουν συγκεκριμένους κανόνες για την άσκηση τέτοιων πράξεων. Στο άρθρο 5 της Σύμβασης του Οβιέδο, κατοχυρώνεται η αυτονομία του προσώπου και ο σεβασμός της ακεραιότητάς του, και θεσπίζεται ένας θεμελιώδης κανόνας ότι οποιαδήποτε φυσική επέμβαση στο σώμα ενός προσώπου είναι επιτρεπτή μόνο με τη συναίνεσή του και μάλιστα μετά από πλήρη σχετική ενημέρωσή του.

Στο άρθρο 3 παρ. 1 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ (ΧΘΔΕΕ) ορίζεται ότι «Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στη σωματική και διανοητική του ακεραιότητα» και στην παρ. 2α του ίδιου άρθρου ορίζεται ότι «Στο πεδίο της ιατρικής και της βιολογίας, πρέπει να τηρούνται ιδίως τα εξής: α) η ελεύθερη και εν επιγνώσει συναίνεση του ενδιαφερομένου, σύμφωνα με τις λεπτομερέστερες διατάξεις που ορίζονται από το νόμο..».

Στο θέμα των εμβολιασμών έχουν εφαρμογή και οι παρακάτω διατάξεις γενικότερων διεθνών Συμβάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έχει κυρώσει η χώρα μας και ισχύουν σ΄ αυτήν τα άρθρα 3 της ΕΣΔΑ, 7 του Διεθνούς Συμφώνου Ατομικών και πολιτικών Δικαιωμάτων (ΔΣΑΠΔ) και 4 του ΧΘΔΕΕ που απαγορεύουν με απόλυτο τρόπο τα βασανιστήρια και την σκληρή, απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση ή ποινή, και τα άρθρα 8 της ΕΣΔΑ, 17 του ΔΣΑΠΔ και 7 του ΧΘΔΕΕ που προστατεύουν το δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής.

Στην νομοθεσία σύμφωνα με το άρθρο 2 του Συντάγματος «ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας.

Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι είναι αντισυνταγματική και παραβιάζει τα αναγνωρισμένα διεθνώς και σε εθνικό επίπεδο δικαιώματα η υποχρεωτικότητα εμβολιασμού διά φυσικού εξαναγκασμού.

Έτσι, το ζήτημα της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού τίθεται σε μία διαφορετική βάση και συγκεκριμένα στη βάση των συνεπειών μίας ενδεχόμενης άρνησης εμβολιασμού.

Η νομολογία των ευρωπαϊκών και εθνικών δικαστηρίων αποτελεί οδηγό στην διερεύνηση του συγκεκριμένου ζητήματος.

Κατ΄αρχήν το ΕΔΔΑ με πάγια νομολογία του θεωρεί ότι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός, ως ακούσια ιατρική πράξη, συνιστά παρέμβαση στο δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής (απόφαση Solomakhin κατά Ουκρανίας, απόφαση Τμήματος Ευρείας Σύνθεσης Vavřička κ.α. κατά Τσεχικής Δημοκρατίας της 08.04. 21,).

Υποχρεωτικός εμβολιασμός: Οι αποφάσεις

Το κρίσιμο θέμα για το Δικαστήριο του Στρασβούργου είναι αν η παρέμβαση αυτή συνιστά τελικά και παραβίαση του δικαιώματος.

Το Τμήμα Ευρείας Σύνθεσης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), σχετικά πρόσφατα (Απρίλης 2021), εξέδωσε την απόφαση Vavřička κ.α. κατά Τσεχικής Δημοκρατίας της 08.04.2021 με την οποία έκρινε ότι η υποχρεωτικότητα του παιδικού εμβολιασμού δεν παραβιάζει το δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής. Στην προκειμένη υπόθεση, προεβλέπετο πρόστιμο που επιβλήθηκε σε έναν εκ των προσφευγόντων επειδή δεν επέτρεψε τον εμβολιασμό των παιδιών του.

Το Δικαστήριο επισήμανε ότι, σύμφωνα με τη νομολογία του, ο υποχρεωτικός εμβολιασμός, ως ακούσια ιατρική παρέμβαση, αντιπροσωπεύει μια παρέμβαση στη φυσική ακεραιότητα και ως εκ τούτου αφορά το δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής, που προστατεύεται από το άρθρο 8 της ΕΣΔΑ. Αναγνώρισε ότι η τσεχική πολιτική επιδίωκε τους νόμιμους στόχους της προστασίας της υγείας καθώς και των δικαιωμάτων τρίτων, επισημαίνοντας ότι ο εμβολιασμός προστατεύει τόσο αυτούς που τον κάνουν όσο και αυτούς που δεν μπορούν να εμβολιαστούν για ιατρικούς λόγους και συνεπώς βασίζονται στην ανοσία της αγέλης για προστασία κατά σοβαρών μεταδοτικών ασθενειών. Θεώρησε επίσης ότι το κράτος είχε μεγάλο «περιθώριο εκτίμησης» για το εν λόγω ζήτημα. Το Δικαστήριο εξέτασε επίσης τον εμβολιασμό με βάση την αρχή της αναλογικότητας. Έκρινε ότι το πρόστιμο που επιβλήθηκε στον προσφεύγοντα (γύρω στα 400 ευρώ) δεν ήταν υπερβολικό.

Πέραν αυτής της απόφασης, το Δικαστήριο του Στρασβούργου έχει μια σημαντική αλλά όχι πλούσια νομολογία σχετικά με τα θέματα του covid και των εμβολιασμών. Το ενδιαφέρον είναι ότι σε καμία από τις αποφάσεις του δεν αναφέρεται ότι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός αντιτίθεται στην ΕΣΔΑ.

– Σύμφωνα με την απόφαση Boffa κ.α. κατά Σαν Μαρίνο οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί εφόσον δεν δημιουργούν πραγματικό ιατρικό κίνδυνο για τον ασθενή δεν παραβιάζουν το δικαίωμα στη ζωή.

– Στην απόφαση Μάρτυρες του Ιεχωβά της Μόσχας κ.α. κατά Ρωσίας εάν υφίσταται ανάγκη προστασίας τρίτων μέσω υποχρεωτικού εμβολιασμού εξαιτίας μίας επιδημίας το δικαίωμα σε ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας (άρθρο 9 της ΕΣΔΑ) και το δικαίωμα του ασθενούς σε αυτοδιάθεση για τη ζωή του δεν υπερισχύει της προστασίας της δημόσιας υγείας.

– Σύμφωνα δε με απόφαση Solomakhin κατά Ουκρανίας της 15.03.12 το δικαίωμα στη ιδιωτική και οικογενειακή ζωή δεν παραβιάζεται από τον υποχρεωτικό εμβολιασμό όταν ο εμβολιασμός βασίζεται στην ανάγκη προστασίας της υγείας, έχει σχεδιαστεί για την καταπολέμηση της πανδημίας, λαμβάνονται επαρκείς ιατρικές προφυλάξεις για να διασφαλιστεί ότι το εμβόλιο δεν θα βλάψει δυσανάλογα και υπάρχουν μηχανισμοί για τον έλεγχο της ποιότητας και των τυχόν παρενεργειών του εμβολίου.

Οι τελευταίες

Το Δικαστήριο του Στρασβούργου έχει εκδώσει τελευταία και αποφάσεις που αφορούσαν αρνητές των εμβολιασμών και των υποχρεωτικών υγειονομικών μέτρων:

α) Έλληνες υγειονομικοί προσέφυγαν στο ΕΔΔΑ για λήψη προσωρινών μέτρων για να αποφύγουν τον υποχρεωτικό εμβολιασμό τους. Το Δικαστήριο απέρριψε την αίτησή τους στις 9 Σεπτεμβρίου 2021 ως απαράδεκτη.

β) Στο ίδιο Δικαστήριο προσέφυγαν και 622 Γάλλοι πυροσβέστες και νοσηλευτές (Αbgrall κ.α. κατά Γαλλίας) με αίτηση προσωρινών μέτρων για να αναστείλουν τον υποχρεωτικό εμβολιασμό τους. Η Αίτηση απορρίφθηκε στις 25.08.21 επίσης με την αιτιολογία ότι δεν εμπίπτει στις διατάξεις για λήξη προσωρινών μέτρων.

γ) Το Στρασβούργο αντιμετώπισε ομαδικά σε μία απόφαση (Zambrano κατά Γαλλίας) 18.000 τυποποιημένες προσφυγές Γάλλων για την επιβολή υγειονομικής κάρτας για τον εμβολιασμό και τις απέρριψε ως απαράδεκτες στις 7 Οκτωβρίου 2021. Τόνισε μάλιστα ότι σκοπίμως έγιναν τυποποιημένες ίδιες 18.000 προσφυγές για τον κορωνοϊό για να παραλύσουν το σύστημα του ΕΔΔΑ.

Στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα, το Συμβούλιο της Επικρατείας επιλήφθηκε του ζητήματος εμβολιασμού βρεφών και νηπίων ως προϋπόθεση για την εγγραφή των παιδιών στο σχολείο. Έτσι, με την υπ’ αριθμ. 2387/2020 απόφασή του, έκρινε ότι «η θέσπιση του επίμαχου μέτρου δεν παραβιάζει την αρχή της ισότητας, δεδομένου ότι σε εμβολιασμό υπόκεινται όλα ανεξαιρέτως τα νήπια και παιδιά, πλην εκείνων που τελούν ατομικώς σε ειδικές διαφορετικές συνθήκες, δεν επιτρέπεται δηλαδή για λόγους υγείας να εμβολιαστούν. Αντιθέτως, θα αντέκειτο στην αρχή της ισότητας η αξίωση προσώπου να μην εμβολιαστεί, επικαλούμενο ότι δεν διατρέχει ατομικό κίνδυνο, εφόσον διαβιώνει σε ασφαλές περιβάλλον οφειλόμενο στο γεγονός ότι τα άλλα πρόσωπα του περιβάλλοντός του έχουν εμβολιαστεί».

Το θέμα του υποχρεωτικού εμβολιασμού στην Ελλάδα, εν όψει και της τρέχουσας πανδημίας του Covid-19, προβλέπεται από τον Ν. 4675/2020, και βάσει αυτού είναι δυνατόν να προβλεφθεί υποχρεωτικός εμβολιασμός συγκεκριμένων κατηγοριών προσώπων.

Σύμφωνα με την ομόφωνη άποψη των μελών του Εργαστηρίου Μελέτης Ιατρικού Δικαίου και Βιοηθικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, «κατά τον παρόντα χρόνο και όσο διαρκεί η πανδημία του Covid-19, το Υπουργείο Υγείας μπορεί να ορίσει ως υποχρεωτικό τον εμβολιασμό όλων των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού, καθώς και όλων όσοι στελεχώνουν δομές υγείας (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) ή δομές περίθαλψης ευπαθών ομάδων (ηλικιωμένων, ατόμων με χρόνιες παθήσεις ή ατόμων με ειδικές ανάγκες), ορίζοντας ταυτόχρονα ως άμεση συνέπεια της άρνησης εμβολιασμού τους την απομάκρυνσή τους από τον χώρο της εργασίας τους χωρίς καμία οικονομική απαίτηση».

Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα ανωτέρω στοιχεία, ένα σύστημα υποχρεωτικού εμβολιασμού δεν παραβιάζει κατ’ αρχήν το Σύνταγμα ούτε και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) ή άλλη διεθνή σύμβαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η προστασία της υγείας αποτελεί τόσο ατομικό και κοινωνικό δικαίωμα που προβλέπεται από το άρθρο 5 παρ. 5 και από το άρθρο 21 παρ. 3 του Συντάγματος. Παράλληλα συνιστά και συνταγματική υποχρέωση του κράτους να «μεριμνά για την υγεία των πολιτών» (άρθρο 21 παρ. 3 Σ).

Εν όψει της επικινδυνότητας και του μεγάλου βαθμού θνησιμότητας του συγκεκριμένου ιού, το μέτρο του εμβολιασμού τίθεται για την προστασία αφενός της υγείας του καθενός, αλλά και συνολικά για την προστασία της δημόσιας υγείας. Ωστόσο, η διαδικασία ενός τέτοιου εμβολιασμού δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να συνεπάγεται φυσικό εξαναγκασμό του πολίτη για εμβολιασμό. Παρόλα αυτά είναι δυνατό η υποχρέωση εμβολιασμού να επιβάλλεται έμμεσα μέσω της επιβολής κυρώσεων. Οι δε τυχόν προβλεπόμενες κυρώσεις, στις οποίες ένα άτομο θα υφίσταται σε περίπτωση άρνησής του να εμβολιαστεί, θα πρέπει να πληρούν, τις απαιτήσεις της αρχής της αναλογικότητας σύμφωνα με το άρθρο 25 παρ. 1 του Συντάγματος, δηλαδή να μην είναι ακραίες, υπερβολικά επαχθείς ή σκληρές. Επίσης, η υποχρέωση αυτή φρονώ ότι δεν θα πρέπει να έχει γενικευμένο περιεχόμενο, αλλά πρέπει να ορίζεται σαφώς ποιες ομάδες ατόμων είναι ανάγκη να υποβληθούν σε υποχρεωτικό εμβολιασμό και να αιτιολογούνται επαρκώς οι ειδικότεροι λόγοι επιβολής του μέτρου και οι συνεπαγόμενες κυρώσεις.

Υποχρεωτικός εμβολιασμός: Δεν είναι αντισυνταγματικός

Έτσι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός μια πληθυσμιακής ευαίσθητης ομάδας όπως των ανθρώπων άνω των 60 ετών, που αιτιολογείται με πλήρες σκεπτικό και δεν είναι γενικευμένος σε όλο τον πληθυσμό αδιακρίτως, με μόνη κύρωση το ποσό των εκατό (100) ευρώ κατά μήνα δεν είναι αντισυνταγματικός και είναι σύμφωνος με τις διεθνείς συμβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων αφού τηρεί την αρχή της αναλογικότητας, αφού η κύρωση δεν είναι δυσανάλογη, δεν είναι ακραία, δεν είναι σκληρή ούτε ιδιαίτερα επαχθής. Υπενθυμίζω εδώ ότι το ΕΔΔΑ έκρινε ως ανάλογη την κύρωση των 400 ευρώ που επιβλήθηκε σε πατέρα γιατί αρνείτο να εμβολιάσει τα παιδιά του.

Διαφορετικό ζήτημα, όμως, θα προέκυπτε σε περίπτωση που επιβληθεί μεγαλύτερη ή πιο επαχθής κύρωση, όπως μεγάλα ποσά ή απόλυση εργαζομένων σε περίπτωση που υιοθετηθεί υποχρεωτικός εμβολιασμός σε τμήματα του ενεργού πληθυσμού.

Η υποχρεωτικότητα σε εμβολιασμό αυτού του τμήματος πληθυσμού, με συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες και κινδύνους που δικαιολογείται πλήρως επιστημονικά και που κινδυνεύει η υγεία και η ζωή των πολιτών αυτών αλλά και κατ΄επέκταση η δημόσια υγεία αλλά και το σύστημα της που πρέπει να προστατευθεί, όπως έχει εξαγγελθεί, όχι μόνον δεν παραβιάζει δικαιώματα και ελευθερίες αλλά καθίσταται επιβεβλημένη για τη διατήρηση της ζωής και της δημόσιας υγείας. Σε μια υγιή κοινωνία αναπτύσσονται , επιβιώνουν και γίνονται πιο αποτελεσματικά όλα τα ατομικά δικαιώματα. Άραγε χωρίς ζωή και ανθρώπους πως θα ασκηθούν δικαιώματα και ελευθερίες και ποιους θα υπερασπίσουν;”

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr