Νίκος Τιλκερίδης: Ο δημοσιογράφος που στο… ξύλο απελέκητο δίνει “ζωή και φως”!

«Άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο» έλεγε πριν από δεκαετίες ο σοφός λαός! Το έλεγε -βέβαια- τότε, που τα «γράμματα» ήταν εφόδιο για το μέλλον και το ξύλο δεν ήταν συμπιεσμένο πριονίδι, δηλαδή mdf…

Με άπειρα χιλιόμετρα στο ρεπορτάζ και θητεία στις πιο διάσημες εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης, εξομολογείται το πάθος του για την ξυλουργική, μιλά για τις δημιουργίες του και εξηγεί πώς η τέχνη σε κάνει πιο ταπεινό άνθρωπο

Δεν ήξερα πως να ξεκινήσω να γράφω για τον συνάδελφο Νίκο Τιλκερίδη και όταν σκέφτηκα την παραπάνω λαϊκή ρήση, σκέφτηκα ότι του ταιριάζει «γάντι», από την ανάποδη όμως! Διότι και μορφωμένος είναι και ό,τι απελέκητο ξύλο πιάσει στα χέρια του, το κάνει τέχνη και του δίνει «φώς».

Νίκος Τιλκερίδης λοιπόν…

Δημοσιογράφος με άπειρα χιλιόμετρα στο ρεπορτάζ, την έρευνα και το ντοκιμαντέρ! Έχει υπάρξει «μαέστρος» αρχισυντάκτης στις πιο διάσημες εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης, έχει περάσει από όλα τα «μαγαζιά γωνία» (MEGA, ANT1, Alter, Star, ALPHA, ET3) και έχει κάνει αποστολές και οδοιπορικά που πολλοί από εμάς θα ζηλεύαμε.

Ο Νίκος Τιλκερίδης μιλά στον Ίωνα Παπαδάκη

Από τη στιγμή όμως που μπαίνει στο εργαστήριό του, αφήνει πίσω του το άγχος, την πίεση, το κυνήγι της «είδησης» και ξεχνάει την ιδιότητα του δημοσιογράφου… και αν τον συναντήσει σε αυτή τη φάση έχεις απέναντί σου έναν ήρεμο τυπάκο με πριονίδια στα μαλλιά, λούστρο και λάδια στα χέρια με ένα τεράστιο χαμόγελο που θα καταλάβεις παρακάτω από που πηγάζει!

Μαζεύει ξύλα από όπου βρει, τριγυρνάει στα παλιατζίδικα για υλικά (αυτά που καθένας θα πετούσε ο Νίκος τους δίνει ζωή), φέρνει τα καλώδια από τη Θεσσαλονίκη και μετά με χαρτί και με μολύβι φτιάχνει αριστουργήματα που τα περισσότερα από αυτά εκπέμπουν «φως»!

Το αγαπημένο του ξύλο είναι η καρυδιά αν και το πρώτο που σκάλισε -με τεράστια αποτυχία- ήταν μία φλαμουριά όπως μου εξήγησε παρακάτω…

Όταν κάνει όνειρα δεν είναι αρχισυνταξίες, διευθυντιλίκια ή τηλεόραση… τα όνειρά του είναι φτιαγμένα από «ξύλο και πέτρα»:

• Πολλά ονειρεύομαι, κι όλα με ξύλο και πέτρα φτιαγμένα. Έχω ένα περίεργο συναίσθημα ότι θα αξιωθώ να πραγματοποιήσω κάποια από αυτά τη τελευταία στιγμή, ώστε να χαρώ αλλά όχι να χορτάσω. Μακάρι να γίνει αυτό. Κανείς δεν χάρηκε με το βαρύ στομάχι.

Ο Νίκος λοιπόν, μεγάλωσε σε μία γειτονιά στη Δράμα, στους πρόποδες ενός πανέμορφου λόφου… Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε όμως σε κάθε ευκαιρία θυμάται και λέει:

• «Αν κάτι νοσταλγώ περισσότερο από καθετί άλλο, είναι οι άνθρωποι της γειτονιάς μου. Τα σπίτια και οι φωνές τους. Τα λουλούδια στους κήπους τους. Οι κολλητοί μου».

Και όταν τον ρωτάς «πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με το ξύλο;» η απάντηση είναι διασκεδαστική και είναι απόδειξη ότι ο πρώτος «έρωτας» δεν ξεχνιέται όσα χρόνια κι αν περάσουν:

• Στο πατρικό σπίτι υπάρχει μέχρι σήμερα ένα δωμάτιο που είναι γεμάτο εργαλεία. Ο πατέρας μου επισκεύαζε σχεδόν τα πάντα. Σπουδαίος μάστορας. Στο δημοτικό μου έφερε ένα κομμάτι μαλακό ξύλο από φλαμουριά και μερικά φτηνά σκαρπέλα. Σκάλισα το όνομα της ομάδας μας στο πόλο «water polo flamingo team”. Ήταν τόσο χάλια το αποτέλεσμα που τα παράτησα για τα καλά! Έτσι νόμιζα τουλάχιστον…

Μπορεί λοιπόν, να «παράτησε» την τέχνη του ξύλου για πολλά χρόνια αλλά όχι για πάντα και θυμάται πότε… ξανασυναντήθηκε με τον πρώτο του «έρωτα»:

• Η πρώτη μου πραγματική κατασκευή ήταν ένα ξύλινο σπιτάκι κήπου για τα παιδιά μου. Ένα συμβόλαιο που ακυρώθηκε τη λάθος στιγμή, με κράτησε μακριά από τη δουλειά και πολύ κοντά στην χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Όσο ήμουν άνεργος το σπιτάκι δεν τελείωνε καθώς υπήρχαν πάντα εκκρεμότητες. Κατέληξε να γίνει τόσο βαρύ που για να μετακινηθεί χρειάστηκε να το κυλήσω πάνω σε μεταλλικούς σωλήνες. Μόλις βρήκα δουλειά, το σπιτάκι ολοκληρώθηκε ως δια μαγείας! 

Ο Νίκος Τιλκερίδης είναι δημοσιογράφος από το 1994 μέχρι και σήμερα και όταν τον ρωτάς αν θα τα παρατούσε για να ασχοληθεί full time με την τέχνη του απαντά πολύ διπλωματικά:

• Έζησα πάρα πολύ όμορφες στιγμές και εξίσου άσχημες. Θεωρώ προνόμιο ότι κάνω αυτή τη δουλειά καθώς συνάντησα ανθρώπους, χώρες και καταστάσεις που σε καμία άλλη περίπτωση δεν θα το είχα καταφέρει. Αν για κάτι μετανιώνω, είναι το άγχος και το στρες με το οποίο πότισα τη ψυχή μου αλλά και τις ψυχές των οικείων μου. Τεράστιο λάθος που ακόμα πληρώνω! Ο άνθρωπος πρέπει να σέβεται πρώτα τον εαυτό του και μετά τη δουλειά του. Σε πολλές περιπτώσεις έκανα το ακριβώς αντίθετο!

Όταν όμως αναρωτιέσαι (φωναχτά) αν θα μπορούσε να «ζήσει» ή αν «ζει» από την ξυλουργική η απάντηση που παίρνεις είναι αφοπλιστική:

• Τρέφομαι, δεν ζω από τη ξυλουργική. Αυτό που στερούμαστε είναι η ταπεινότητα και ίσως ο κυριότερος λόγος που ασχολούμαι με το ξύλο είναι ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να καβαλήσω το καλάμι. Πάντα θα υπάρχουν πράγματα που δεν θα γνωρίζω, πάντα θα υπάρχουν πράγματα που δεν θα καταφέρνω να κάνω, πάντα θα υπάρχουν καλύτεροι από εμένα. Οπότε πάντα θα έχω ένα μεγαλοπρεπή ορίζοντα να φτάσω…

Χαζεύοντας το εργαστήρι του δεν μπορούσα να μην ρωτήσω γι’ αυτό μια και μου φάνηκε πολύ «δουλεμένο»… και μου έλυσε την απορία:

• Το εργαστήρι ανήκε σε ένα παππού, του οποίου τη ζωή θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω ντοκιμαντέρ. Δεν έχω πειράξει σχεδόν τίποτα από τα πράγματα του. Δεν έχω αλλάξει ούτε τα αποκόμματα από εφημερίδες που για κάποιο λόγο είχε καρφωμένα στο τοίχο. Πολλά από τα χειροποίητα εργαλεία του δεν ξέρω καν να τα δουλέψω. Αισθάνομαι σαν μαθητούδι μέσα στο χώρο και ευγνωμοσύνη απέναντι σ αυτόν τον άγνωστο άνθρωπο. Δεν είναι λίγο να αγγίζεις τα εργαλεία με τα οποία ένας άνθρωπος έζησε ολόκληρη τη ζωή του.

Πριν από λίγο καιρό έκανε μία έκθεση στο Λονδίνο από την οποία γύρισε άλλος άνθρωπος… Και όταν μιλάει για αυτήν την έκθεση το πρόσωπό του φωτίζεται:

• Δεν είχα ιδέα τι προσπαθούσα να κάνω. Στο βιογραφικό μου είχα μόλις μία μικρή συμμετοχή σε ομαδική έκθεση στην Αθήνα. Έστειλα emails σε διάφορες γκαλερί σε Ευρωπαϊκές πόλεις. Μου απάντησαν από το Hellenic Centre στο Λονδίνο. Ήμουν παντελώς άπειρος. Η έκθεση έπρεπε να στηθεί σε μερικές ώρες, κι εγώ είχα 30 κομμάτια για να γεμίσω ένα τεράστιο χώρο. Η λύση βρέθηκε όταν το αντιμετώπισα σαν ένα πλατό, όπου έπρεπε να στήσω ένα σκηνικό. Μαζί με τη γυναίκα μου και τη βοήθεια της Χριστίνας Βαγιώνη, προλάβαμε τη τελευταία στιγμή. Από εκεί και πέρα, κι όλα να πήγαιναν στραβά δεν θα είχε τόσο μεγάλη σημασία. Έβλεπα τα κομμάτια μου ντυμένα με τα καλά τους, να καμαρώνουν χωρίς να επαίρονται. Ο κόσμος που ήρθε ήταν μία μεγάλη αποκάλυψη! Ήθελαν να συζητήσουν , να ρωτήσουν, να μάθουν, όχι απλώς να ρίξουν μία ματιά, ούτε να κάνουν επίδειξη γνώσεων.Κάποια στιγμή πρόσεξα ότι το άγαλμα δεν το άγγιζε κανείς. Μα τι νόημα έχει να μην μπορείς να αγγίξεις κάτι χειροποίητο αναρωτήθηκα;

Έτσι, έβαλα μία ταμπέλα: «ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΓΓΙΖΕΤΕ»

Από εκείνη τη στιγμή η έκθεση έγινε πραγματικά ένα κομμάτι του εαυτού μου. Ο κόσμος πλέον θα μπορούσε να με καταλάβει καθώς άγγιζε ένα κομμάτι που πέρασα πολλές εμπειρίες μήνες μαζί του. Μία ηλικιωμένη, περπατώντας σκυφτή με το μπαστούνι της αφού το χάιδεψε μου περιέγραψε το πατρικό της σπίτι που ήταν γεμάτο δέντρα, ενώ μία νεαρή κοπέλα, πέρασε στεκόταν για ώρα μπροστά του, προσπαθώντας να φανταστεί σε τι πρόσωπο θα ταίριαζε αυτό το σώμα. Το αποκορύφωμα ήταν όταν μου ζήτησαν να γίνει ένα βράδυ μία συναυλία με τα φωτιστικά μου αναμμένα στο χώρο. Όταν από ένα εργαστήρι που μπάζει από παντού και όλα στέκουν στριμωγμένα τα βλέπεις να συμμετέχουν σε μία συναυλία απέναντι σε τόσο κόσμο, δεν μπορεί παρά να αισθάνεσαι ευλογημένος. 

Κάπου εκεί μπήκε μέσα η γυναίκα του και κοιτώντας την χαμογελαστά είπε σαν να μονολογούσε:

• Χωρίς τη σύζυγο μου, απλώς δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα απ’ όλα αυτά. Σέβεται τα συναισθήματα και τα δαιμόνια μου και με βοηθά με κάθε τρόπο. Είναι η μόνη βοηθός σε ξυλουργείο, που είναι πρόεδρος, με μεταδιδακτορικό και ερευνητικά papers !!!

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr