Έλλη (μας) Κωνσταντουδάκη: Λέξεις αντί δακρύων
Ήταν τέτοιες μέρες… Παραμονές γιορτών, λίγο πριν φύγει το 2011, που πηγαινοερχόμασταν στο νοσοκομείο Υγεία, εκεί που νοσηλεύτηκε μέχρι που «έφυγε» τα ξημερώματα της Δευτέρας 2 Ιανουαρίου του 2012 η Έλλη για πάντα από κοντά μας.
Για όλους εμάς τους συναδέλφους της στο δικαστικό ρεπορτάζ, τους δικηγόρους και τους δικαστές που τη γνώρισαν ήταν η Έλλη μας. Η Έλλη Κωνσταντουδάκη, που τίμησε την πορεία του πατέρα της, που λάτρευε τον χώρο της δημοσιογραφίας (όχι πως αγαπούσε λιγότερο και τη μαμά Κούλα, που δεν γινόταν να περάσει η μέρα και να μην μιλήσει πολλές φορές στο τηλέφωνο).
Από τότε μέχρι σήμερα, πολλά άλλαξαν στη ζωή όλων μας… Καλύψαμε πολλά ρεπορτάζ στα δικαστήρια. Ξενυχτήσαμε… Αναμέναμε επί ώρες -ως συνήθως- ετυμηγορίες που άλλαζαν τις ζωές των ανθρώπων. Μα, από τότε μέχρι σήμερα, πάντα την έχουμε στον νου και στην καρδιά μας. Και σε όλα, μα σε όλα τα… στασίδια μας στα δικαστήρια της Ευελπίδων ή στο Εφετείο θυμόμαστε πάντα την Έλλη. 
*Από αριστερά: Έλλη Κωνσταντουδάκη, Ντίνα Τσουκαλά, Μαρία Ζαχαροπούλου
Δεν είναι ότι έχει μια θέση στην καρδιά μας για πάντα! Είναι που είχε τις δικές της θέσεις και στα δικαστήρια. Το παγκάκι της Έλλης… Εκεί καθόταν η Έλλη… λέμε στις μεταξύ μας συζητήσεις και προσπαθώντας να φέρουμε στο τώρα εικόνες από το χθες θυμόμαστε τις ιστορικές της ατάκες και το καυστικό της χιούμορ. Πάντα αυθόρμητη, πάντα με ένα τεράστιο χαμόγελο, πάντα γεμάτη φως. Και πάντα εκεί για όλους.
Πώς θα μπορούσε λοιπόν, τώρα που λειτουργεί αυτή η ιστοσελίδα με όλους τους παλιούς και αγαπημένους φίλους της, που μεγαλώσαμε μαζί μετρώντας ώρες αναμονής και διαβάζοντας χιλιάδες σελίδες δικογραφιών, να μην την ξαναθυμηθούμε;
Μας λείπεις Έλλη… Όχι μόνο κάθε φορά που επ’ αφορμή ενός θέματος σε μελετάμε, αλλά στην καθημερινότητά μας. Γιατί όλοι συμφωνούμε πως η δική σου παρουσία έδινε άλλο χρώμα στο δύσκολο αυτό ρεπορτάζ. 
*Από αριστερά: Σοφία Φασουλάκη, Έλλη Κωνσταντουδάκη, Ρεγγίνα Σπυράτου, Λία Κοντοπούλου, Άννα Κανδύλη
Αντί επιλόγου, επιτρέψτε μας να αφιερώσουμε στη μνήμη της το κείμενο που γράφτηκε στο τραπεζάκι στην καφετέρια του νοσοκομείου Υγεία, από τον συνάδελφο και φίλο Παναγιώτη Στάθη λίγα λεπτά μετά το μαντάτο πως η Έλλη δεν τα κατάφερε .
“Γελούσαμε… Γελούσαμε μέχρι δακρύων. Κι εκεί που καθόμασταν στην καφετέρια του νοσοκομείου, νόμιζα πως θα δω την Έλλη ντυμένη σε μια πανδαισία χρωμάτων να μπαίνει μ’ αυτό το τεράστιο, πικάντικο και πονηρό χαμόγελο που έντυνε την τέλεια οδοντοστοιχία της και βλέποντάς μας σαν μαύρες χήρες να κλαίμε, θα έλεγε: «Τι έγινε, ρε μ…..ς;;;».
Τι να γίνει, ρε Έλλη; Μετρηθήκαμε, τα «γερόντια» του δικαστικού ρεπορτάζ, και βγήκαμε λιγότεροι, φτωχότεροι, πιο μίζεροι: «Καλή χρονιά», είπε κάποιος δίπλα και ήταν σίγουρα ο πιο επιτυχημένος σαρκασμός της ημέρας.
Η Μίνα ανάμεσα στα συνήθη δεκάδες τηλεφωνήματα έκλαιγε με λυγμούς και κανόνιζε όπως πάντα τα πάντα, η Τζούλη θυμόταν τα τρελά καπέλα σου και τα πολύχρωμα ρούχα σου, η Σοφία κρατούσε την ανάσα της μην εκραγεί, η Ντίνα μια γελούσε γιατί θυμόταν τις παλιές ατάκες σου και μια έκλαιγε γιατί σκεφτόταν το σήμερα, η Κατερίνα μιλούσε για τα έντονα χρώματα που σε έντυναν και η Άννα είχε καρφωθεί στο κενό.
Αυτή είναι άλλωστε η κατάσταση: Το κενό που μένει πίσω σου, για όλους εμάς, για τον Στάμο και τους δικούς σου. Κρίμα, ρε φιλενάδα, που δεν προλάβαμε να μεγαλώσουμε τόσο ώστε, όπως έλεγες, να πηγαίνουμε με τα «π» στα δικαστήρια. Κι όμως, αύριο μεθαύριο φοβάμαι πως θα ακούμε μέσα στις αίθουσες το γέλιο σου, το πονηρό γέλιο σου, τις ατελείωτες ώρες της αναμονής στα ρεπορτάζ.
Νομίζω ότι θα σε βλέπουμε σκυμμένη στο έδρανο να γράφεις με το αριστερό μετά μανίας, μέχρι να γεράσουμε. «”Εφυγε” η Έλλη», μου είπε πρωί πρωί κλαίγοντας η Μίνα. Όχι, δεν θα κλάψω. Ούτε για τα 20 χρόνια που σε ζούμε ούτε για τα 39 σου χρόνια ούτε για τα χρόνια που δεν θα ζήσεις. Θα γελάσω 39 φορές, δυνατά, με θόρυβο, θα χτυπηθώ στα γέλια, γιατί δεν θα περάσει μέρα που να μη σε σκεφτούμε. Στο υπόσχομαι…”
Υ.Γ Και αν έπρεπε να της αφιερώσουμε ένα μόνο τραγούδι όλοι εμείς που τη ζήσαμε θα τραγουδούσαμε με μία φωνή «Η μαμά τους η κυρία καβουρίναααα….». Και κλείνοντας τα μάτια τη βλέπουμε κάθε φορά. Σε ευχαριστούμε Ελλιάνα, που δεν μας εγκατέλειψες ποτέ στις δύσκολες στιγμές και ακόμα και από εκεί ψηλά, τόσο μα τόσο μακριά, καταφέρνεις το ακατόρθωτο, Να μας κάνεις να γελάμε!!! Στο χρωστάμε.
Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr
